ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ
«Ποιος τα χέζει τα χρήματα!» «Τότες;» «Τότες…», μονολόγησε κι αυτός. «Πέρσι το Νοέμβριο που κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη για να βρω μία άκρια με το πανεπιστήμιο και να συνεχίσω τις σπουδές μου, τα πάντα ήταν κάτω από τον έλεγχο του ΕΛΑΣ. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα χωρίς τον ΕΛΑΣ. Τόσο καλά οργανωμένοι και, προπαντός, δασκαλεμένοι ήταν. Δεν μας άφηναν να δρασκελίσουμε την πόρτα του πανεπιστημίου εάν δεν γινόμασταν μέλη του ΕΛΑΣ.. Τότε οι πιο πολλοί πήγαμε και γραφήκαμε στην οργάνωσή τους και μας έβγαλαν και ειδικές ταυτότητες, ότι ήμασταν μέλη του ΕΛΑΣ. Έτσι όπως το συζητούσα με πολλούς σαν εμένα, που και αυτοί έβγαλαν ταυτότητες χωρίς κι αυτοί να είναι αριστεροί, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν επικρατούσε ο ΕΛΑΣ, εμείς θα ήμασταν σε προνομιακή θέση. Αν όμως έχανε, τότε θα υποστηρίζαμε, όπως εξάλλου είναι και η αλήθεια, ότι μας εξανάγκασαν να βγάλουμε κείνες τις κωλοταυτότητες, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά». «Αυτό λέω κι εγώ, τώρα που ο ΕΛΑΣ εξαφανίστηκε, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Πού είναι το πρόβλημά σου;» «Μακάρι να ήταν έτσι… Δυο μόλις μέρες ύστερα από τη συμφωνία της Βάρκιζας και χωρίς καλά-καλά να μαθευτεί τι σκατά ήταν εκείνη η συμφωνία, βγήκαν οι δεξιοί στους δρόμους και άρχισαν να κυνηγούν τους Ελασίτες. Πήγαινα στο πανεπιστήμιο μεσ’ την καλή χαρά, ότι αρχίνησαν να ξεκαθαρίζουν επιτέλους τα πράγματα κι ότι θα μπορούσαμε να τελειώσουμε, ελεύθερα πια, τις σπουδές μας. Με σταμάτησαν πέντε–έξι. Με περικύκλωσαν και σπρώχνοντάς με, μία από δω μία από κει, με ρωτούσαν αν ήμουνα οργανωμένος στον ΕΛΑΣ. Κι εδώ θέλω σκότωμα, δεν κατάστρεψα την ταυτότητα του ΕΛΑΣ, τη βρήκαν απάνω μου και με σακάτεψαν στο ξύλο. Μισοπεθαμένο με βρήκαν
28