De wonderlijke wereld van de bladen

De wonderlijke wereld van

‘de bladen’ Michael leert het vak van glamourverslaggever

TEKST: MICHAEL BARZILAY, FOTOGRAFIE: MARIO NAP, RENI VAN MAREN

133 De bladen schrijven over het privéleven van Bekende Nederlanders.

Of over iets dat daar op lijkt. Op party’s en premières ontmoeten ze elkaar. En aan de tuinhekken of op de PC Hooftstraat. Ons kent Ons. Een nep-werkelijkheid die de verslaggevers en fotografen samen met de Bekende Nederlanders creeren. Niemand gelooft er in. De schrijvers niet. De onderwerpen niet. Maar ook de lezer neemt de waarheid met een flinke korrel zout. Niettemin is dit alles leesvoer voor vier miljoen Onbekende Nederlanders per week.

IK STA OP DE TOILET EN STAAR NAAR MIJN EIGEN ONTSTELDE SPIEGELBEELD. ‘VUILE AMOEBE’, ZEG IK HARDOP.

134

PREMIÈRE NEDERLANDSE FILM FLORIS PATHÉ TUSCHINSKI, AMSTERDAM

M

ijn debuut als celebrityverslaggever viel weliswaar op de dertiende, maar dat baart me nog de minste zorg. Hoe zullen de sterren op mij reageren? Kom ik wel met de juiste vragen? Word ik verguisd of gewoon genegeerd? En nemen ze me nog wel serieus als verslaggever? Gewoon mezelf blijven, neem ik me voor. Wie zijn ze immers eigenlijk?

MAAK EEN VERSLAG VAN DE FILMPREMIÈRE van Floris, luidt mijn allereerste opdracht. Een filmpremière waar veel Bekende Nederlanders op afkomen en hét terrein voor de glamourjournalist. Anderhalf uur voor de inloop van de première in het Tuschinski-theater spreek ik af met mijn fotograaf in een kroeg op het Rembrandtplein.

Wellicht dat een kort rendez-vous met een collega-paparazzo nog wat tips oplevert voor de te volgen tactiek.

‘Het wijst zichzelf allemaal wel uit’, zegt de fotograaf droogjes. Vervolgens bestelt hij eten, pakt een krantje erbij en telefoneert een half uur lang met een mij onbekend persoon.

Ik krijg geen hap door mijn keel en bestel mijn eerste biertje.

De tweede volgt voordat hij aan zijn eten is begonnen.

‘Je moet je niet zo druk maken,’ zegt hij met een typische Amsterdamse tongval, ‘het komt allemaal goed.’

NA EEN UURTJE IS HET ZOVER en vertrekken we richting Tuschinski. Nadat ik met het nodige gestuntel mijn weg naar de foyer heb gevonden, pak ik een wit wijntje en trek me terug in een hoek. De fotograaf legt buiten bij de rode loper de te paard arriverende hoofdrolspelers vast met een lens die niet onderdoet voor die van zijn collega’s.

Binnen overzie ik een volle ruimte, gevuld met beau monde hollandaise, maar zo wazig als in een droom. Shit!

Bril vergeten! Met geknepen ogen richt ik mijn vizier en

recht mijn rug. Ik zet een blik op die moet doen vermoeden dat ik dit vak al jaren uitoefen en begin me door de menigte te werken. Na de foyer diagonaal te hebben doorkruist, sta ik op de toilet en staar naar mijn eigen ontstelde spiegelbeeld. ‘Vuile amoebe’, zeg ik hardop.

Buiten het toilet klinkt een gong. Twee klappen op het smoelwerk en een handje water er achteraan. Ik gooi de deur open en stap met hernieuwde moed de foyer binnen. De film begint.

Film afgelopen. Aftiteling. Daverend applaus. Als hyena’s duiken de fotografen op de beroemde bioscoopbezoekers die de filmzaal uitlopen. Halfverblind door de flitssalvo’s banen ze zich een weg naar het dichtstbijzijnde versnaperingetje. Ik wacht af en kijk toe. Vijf minuten later sta ik met Antonie Kamerling en Isa Hoes te praten. Het gesprek verloopt ongedwongen. We hebben het over het te verwachten kindje, Isa is namelijk zwanger, over Antonies filmdebuut in de grote Amerikaanse productie The Exorcist en nog een paar onderwerpen die mij toevalligerwijs te binnen schieten.

Nadat een kwinkslag van mijn kant in goede aarde valt, bedank ik voor het gesprek en druk het recordertje uit. Dit bevalt me wel, denk ik. Dit is helemaal zo gek nog niet. Er zijn ergere werkomstandigheden.

Ik praat met hoofdrolspelers Birgit Schuurman en Michiel Huisman en probeer daarna tevergeefs met Baantjer-acteur Victor Reinier een gesprek aan te knopen. ‘Vraag maar aan je collega’s. Ik wil niks met jullie soort bladen te maken hebben’, zegt hij kortaf. Dat soort artiesten is er natuurlijk ook, realiseer ik me.

ACTRICE LINDA VAN DYCK loopt richting de viproom en ik kan haar nog net vragen mij te woord te staan.

‘Ik wil daar heel even rustig een drankje nuttigen’, zegt ze verontschuldigend.

‘Dan loop ik toch even met je mee’, probeer ik voorzichtig.

‘Gezellig’, zegt ze en steekt haar arm uit.

Gearmd lopen we naar de vipruimte. Daar staat een klerenkast van een vent met een V-broche op zijn revers en een malicieuze glimlach op het gezicht.

‘Je mag mee naar binnen lopen, maar daar mag je geen interviews afnemen.’ Vervolgens zitten Linda en ik zo lekker met elkaar te praten, dat ik niet kan nalaten het opnameapparaatje aan te zetten. Een minuut later vat de grote man met het aanvinkbuttontje me in de kraag.

‘Dit flik je me niet nog eens’, zegt hij serieus boos. ‘Je moet niet dollen met mij. Vanaf nu houd ik jou scherp in de gaten, vriend.’

Linda kijkt geschokt.

IN HET HERENTOILET komt de vader van Katja en Birgit Schuurman naast me staan. Zijn geklater krijgt het mijne op gang.

‘Mijnheer Schuurman, uw dochter Birgit is qua faam haar zus Katja al een beetje aan het evenaren, hè. Bent u trots?’

135 Even zie je hem denken.

Dan kijkt hij met een zelfingenomen lachje naar beneden en zegt lachend ‘Ik kan naar eer en geweten stellen dat ik toch wel een hele bijzondere gouden spijker hier moet hebben hangen, haha.’

Meteen zie ik een kop boven mijn artikel, al dachten ze daar op de redactie later anders over. Terwijl ik mijn handen was, vervolgt hij: ‘Nu onze genen zo lucratief blijken, moet ik moeder de vrouw maar weer eens lief aankijken.’

Die avond neem ik twaalf interviews op en loop tegen twaalven voldaan naar buiten. ‘Ging helemaal niet slecht, hoor, voor een eerste keer’, zegt de fotograaf.

PRESENTATIE KANDIDATEN HET NATIONAAL SONGFESTIVAL AKN-GEBOUW HILVERSUM BLAKEND VAN ZELFVERTROUWEN begin ik aan de volgende opdracht: verslag doen van de presentatie van de Nationaal Songfestivalkandidaten. Zangeres Sandra Reemer is vandaag gelegenheidspresentator. Nance, bekend van het spelprogramma Lingo, zal tijdens de voorrondes presenteren. De juryleden zijn Paul de Leeuw (‘Voor welk blad werk je? Oh nee, daar begin ik niet aan’), Cornald Maas en de hoogzwangere ex-deelneemster van het Eurovisie Songfestival, Esther Hart.

Wanneer Sandra de presentatoren aankondigt, is mijn aandacht even verslapt door de televisiebeelden die op een groot scherm voorbijrazen. Sandra heeft het over Esther Hart en over de vraag of zij de finales wel kan halen vanwege haar zwangerschap. En terwijl ze dit vertelt, zie ik de televisiebeelden van Nance. Zo maak ik de grootste fout die een verslaggever kan begaan. Ik associeer verkeerd. Ik verwar de beelden op het tv-scherm met wat er op het podium wordt gezegd. In mijn beleveniswereld blijkt Nance ineens zwanger te zijn. Driftig maak ik notities.

Het is een klein scoopje, aldus mijn hoofdredacteur. De volgende dag ligt het weekblad in de schappen.

11:00 UUR WOENSDAGOCHTEND. Een woedende hoofdredacteur aan de lijn.

‘Michael, je weet toch zeker dat Nance zwanger is, hè?’

‘Ja, natuurlijk.’ (Ik heb het toch opgeschreven?)

‘De Tros belde namelijk zojuist en zij zeiden dat daar helemaal niks van klopt. Ze eisen een rectificatie.’

‘Zal ik ze terugbellen?’

‘Nee, laat maar. Ik heb al een grote bos bloemen gestuurd.

Je moet altijd alles echt dubbel checken, voordat je het opstuurt naar ons.’

Wat een amateurfout, denk ik. Ze was toch zwanger?

IJsberend loop ik door de kamer. Notities gecheckt, geluidsopname opnieuw beluisterd. Het bloed trekt uit mijn gezicht. Het ging over Esther Hart! Mijn blakende zelfvertrouwen slinkt tot microscopische proporties.

DE VOLGENDE DAG zit Nance bij RTL Boulevard: ‘... en dan schrijft zo’n journalist dat ik zwanger ben, terwijl ik momenteel juist helemaal geen kinderen kán krijgen. Ik wil ze wel heel graag, maar ik heb de ziekte van Crohn en dat maakt het voor mij onmogelijk nu zwanger te worden.’

Ook de volgende dagen zie ik Nance in diverse televisieprogramma’s haar afkeer uitspreken van mijn erbarmelijke journalistieke prestaties. Gelukkig noemt ze me niet bij naam.

Als ik Nance maanden later tegenkom bij de RTL-winterpresentatie, kan ze gelukkig weer lachen om de hele affaire.

EEN WOEDENDE HOOFDREDACTEUR AAN DE LIJN. ‘MICHAEL, JE WEET TOCH ZEKER DAT NANCE ZWANGER IS, HÈ?’

136

‘Oh, dus jij bent degene die mij zwanger heeft gemaakt, haha.’

Was het maar zo, denk ik stiekem.

ACTIE VOOR AZIË STUDIO 22 HILVERSUM EEN TSUNAMI die honderdduizenden slachtoffers maakt aan de andere kant van de wereld doet het ingebakerde collectegevoel weer opleven in de Lage Landen. We doneren meer dan honderdtwintig miljoen euro tijdens de live-uitzending Actie voor Azië en om dat bij elkaar te sprokkelen komen honderden BN’ers naar Studio 22 om deel te nemen in het telefoonpanel. Presentator Paul de Leeuw schetst het treffend: ‘Als je als Bekende Nederlander hier niet bij bent vanavond, dan ben je eigenlijk geen Bekende Nederlander.’

De Actie voor Azië is een waar BN’ers-walhalla voor de tabloidverslaggever.

HET WERKTERREIN BEVINDT ZICH achter de coulissen. Alle sterren zijn in opperbeste stemming. Ik praat met de nationale knuffelzanger Marco Borsato. ‘Ik ben in het vliegtuig op weg naar Nederland met de pet rond gegaan en heb meer dan drieduizend euro opgehaald.’

Collega-zanger René Froger: ‘Nederlanders zaniken wel altijd, maar als je ze écht nodig hebt, dan zijn ze er wel.’

Het moge duidelijk zijn, vanavond is Nederland één grote familie. Ik wissel van gedachten met politicus Jan Marijnissen en hij is blij, want hij ziet een verdeeld Nederland vanavond verenigd. ‘Het klinkt cynisch, maar de Nederlanders lijken een catastrofe nodig te hebben om weer tot elkaar te komen.’

Deze opmerking leg ik neer bij Nova-presentatrice Clairy Polak.

‘Mevrouw Polak,’ zeg ik zelfverzekerd, ‘zijn wij Nederlanders zo cynisch geworden dat we zo’n ramp nodig hebben om weer tot elkaar te komen?’

JP STEMT ERMEE IN EN ZODRA IK MIJN MICROFOONTJE UIT MIJN BINNENZAK HAAL, VLIEGEN ER VIER BODYGUARDS OP MIJ AF.

Clairy kijkt me aan alsof ik de duivel in vermomming ben.

‘Mijnheer, ik vind uw vraag juist cynisch. U geeft wel een erg vreemde draai aan deze avond en ik voel er weinig voor om nog verder te praten met u.’

Ik overweeg nog te zeggen dat deze opmerking van een bekend SP-politicus komt, maar haar ogen liegen er niet om.

Ik ben weg. Dan spot ik even later premier Balkenende achter de dikke studiogordijnen, nog voor andere journalisten hem hebben gezien. Hij wordt geflankeerd door lijfwachten, adviseurs en pr-mensen. Ik vraag zijn perschef of mijnheer Balkenende mij even te woord zou willen staan. JP stemt ermee in en zodra ik mijn microfoontje uit mijn binnenzak haal, vliegen er vier bodyguards op mij af. Ze bekijken de opnameapparatuur als zou er verrijkt uranium in zitten.

Even later houdt Balkenende een monoloog over saamhorigheid. Drie minuten later bedank ik hem voor het gesprek. Ik heb er niets van gehoord of begrepen, maar gelukkig heb ik het opgenomen.

Even verder zie ik presentator Beau van Erven Dorens het toilet uitlopen. Ik stel de enige vraag die in mij opkomt: ‘Handen gewassen, Beau?’

‘Nee, maar ik heb de schoonste piemel van heel Studio 22’, zegt hij met een sardonisch glimlachje en loopt terug naar het telefoonpanel.

VIPREIS NAAR SEEFELD, OOSTENRIJK OPENING VAN HET PRINCESS-HOTEL AAD OUBOURG, EIGENAAR VAN Princess keukenapparatuur, organiseert een paar keer per jaar vipreisjes voor Bekende Nederlandstalige artiesten en de voltallige media.

Deze keer is de gelegenheid de opening van het Princess vijfsterrenhotel in Seefeld, Oostenrijk.

Iedereen is blij met dit soort reisjes. De sterren zijn blij met de publiciteit, de journalisten met de verhalen en de organisator zorgt ervoor dat overal de merknaam of het product in beeld komt. Het publiek omdat ze weer van alles te weten komen over hun Bekende Nederlanders. Dat maakt de Princess-reisjes tot een gewild uitstapje voor alle partijen.

Een mooiere combinatie van werk en plezier bestaat er namelijk niet.

OM ZES UUR ’S MORGENS arriveert het voltallige reisgezelschap met slaperige ogen op Rotterdam Airport en

137 na een gezellige ons-kent-ons-vlucht landen we een paar uur later tussen maagdelijk blauwwitte bergen in een Tiroolse vallei. Een rij van vijftien limousines en een Humvee staat op de landingsbaan klaar om de hele entourage in stijl naar het hotel te vervoeren. Heel Seefeld loopt uit. Kosten noch moeite zijn gespaard voor dit glamourschoolreisje en voordat de ochtendzon over de bergpieken gloort, knallen de eerste champagnekurken. ’s Middags lunchen we en de avond staat in het teken van de ‘grand opening’ van het Princess-hotel.

Tonny Eyk verzorgt de presentatie, topkok Cas Spijkers de gastronomie en de plaatselijke burgemeester zorgt voor gewichtigheid. Nadat het lint voor het hotel is doorgeknipt, vertrekken we in een stoet van arrensleden naar een Tiroolse herberg bovenop de berg. De zon is inmiddels onder en het vriest twaalf graden. Een gigantische vuurwerkshow vult het kraakheldere koningsblauwe firmament. Dit soort reisjes bevallen me wel.

Eenmaal binnengekomen in het dampende bistrootje transformeert de feestelijke openingsavond in een Bourgondisch bacchanaal. Om de paar minuten werpt iemand zich op om een polonaise te leiden en ex-wereldkampioen schaatsen Hein Vergeer loopt zelfs een blessure op: ‘Volgens mij heeft iemand me in mijn vinger gebeten.’

DE VOLGENDE DAG zit ik met voormalig voetbalinternational Aron Winter in een snowboardklasje. We hebben er zin in.

‘Zo moeilijk kan het toch niet zijn’, zegt Aron goedmoedig. Maar eenmaal op de piste verdwijnt ons enthousiasme als sneeuw voor de zon. Welgeteld één keer zijn we de berg afgegaan en dat komt voornamelijk door de zwaartekracht.

Vlak voordat we beneden bij de skilift aankomen, maken we allebei een enorme doodsmak. Om het af te leren, zeg maar.

Bezorgde omstanders komen poolshoogte nemen.

‘Ja, Aron, dat is even wat anders dan tegen een balletje trappen, hè?’ gniffelt een Nederlandse toerist. Aron verbijt zijn woede en murmelt nauwelijks verstaanbaar: ‘Ik zal jou

eens tegen je ballen trappen.’

Aron en ik gooien de handdoek in de ring en strompelen een beetje verslagen naar de restauratie. ‘Daar heb je minstens een week voor nodig. Dat kun je niet in een middag leren’, concluderen we als we een van Cas Spijkers’ cocktails wegslaan.

In de dagen die volgen spelen we met zijn allen Sterrenslag in de Sneeuw, hebben we een Tiroolse avond, doe ik een polonaise met Inge de Bruijn, zit ik in een sneeuwballengevecht met Willibrord Frequin, gooi ik rotjes met GTST-acteur Bas Muijs, word ik verliefd op de adjunct-hoofdredactrice van een bekend maandblad, dans ik met de bloedmooie Vlaamse presentatrice Phaedra Hoste, sla ik aperitiefjes achterover met presentator Danny Rook, mors ik bier over acteur Winston Post’s hoofd en ren ik ’s nachts door de hotelgangen met mijn kersverse vakantieliefde.

Ik kom helemaal niet aan schrijven toe.

PREMIÈRE MUSICAL HAIR PEPSI STAGE THEATER, AMSTERDAM DE PREMIÈRE VAN DE KLASSIEKE MUSICAL Hair wil ik niet missen. De dresscode is hippiestijl en de avond staat in het teken van de flowerpower. Buiten vriest het meer dan tien graden, maar binnen is het ‘summer of love’. Als de crème de la crème zich heeft ontdaan van zijn dikke jassen, is het een bonte keur aan bloemetjeskleding, bizarre pruiken,

EEN GIGANTISCHE VUURWERKSHOW VULT HET KRAAKHELDERE KONINGSBLAUWE FIRMAMENT. DIT SOORT REISJES BEVALLEN ME WEL.

138 peacekettingen en plateauzolen in het Pepsi Stage Theater.

‘Hey dude’, zeg ik tegen een collega in een belachelijk Hawaïaans shirt. Ik ben gretig vanavond. Ik heb er echt zin in.

De musical kan mijn interesse maar niet wekken, het feestje na afloop is geweldig. De feestzaal is helemaal in stijl: schemerig, gedrapeerd met verschillende kleuren velours, op de vloer rokende waterpijpen, Perzische tapijten en kussens, Marokkaanse hanglampen en offerschalen met wierook.

‘Hier gedij ik wel’, zeg ik tegen de fotograaf.

Ik tref presentatrice Viola Holt in een mesmeriserend fluorescerend-blauwe glitterjurk. Ik trek het opnamerecordertje uit de binnenzak. Verdomme! Batterijen leeg. Toch maar gewoon aan de slag, besluit ik.

‘Viola. Genoten van de voorstelling?’

‘Enorm. Ik was, voordat ik destijds Hair zag, nog een keurig Haags meisje. Later kwam pas de rebel in me los.’

IK PRAAT MET EX-SOAPIE Aukje van Ginneken over haar nieuwe borsten, met Tatjana Simic over haar leven als sekssymbool (‘Ik wilde zelfmoord plegen’), met Quinty Trustfull in de loungehoek. ‘Orlando is echt een modelvader en laat mij nu en dan even ontspannen. Dan zorgt hij voor de kinderen.’

Dan zie ik in de andere loungehoek topadvocaat Oscar Hammerstein aan een enorme waterpijp lurken.

‘Mijnheer Hammerstein, problemen thuis?’ Hij kan er om lachen.

‘Er zit in ieder geval geen hasj in!’, zegt hij teleurgesteld.

‘Het lijkt wel een soort sinaasappeltabak.’

Voormalig woordvoerder van de Amsterdamse politie, Klaas Wilting, bekijkt het allemaal wat gelaten. ‘Ik rook gelijk dat er geen hasj in zit. En volgens mij zat er in die spacecake ook niets.’

Couturier Frans Molenaar heeft nooit wat met hippiekleding gehad. ‘Ik heb dat stijltje altijd verschrikkelijk gevonden.

Ik had wel lang haar, maar dan altijd keurig gekamd.’

PREMIÈRE SLEEPING BEAUTY ON ICE STOPERA, AMSTERDAM IK KRIJG STEEDS MEER PLEZIER in ‘het vak’ en wekelijks woon ik wel een of ander feest, gala of première bij. De première van vandaag is het ijsspektakel Sleeping Beauty on Ice, om de vingers bij af te likken: een sprookjesshow op ijs in de Stopera (nog niet eerder vertoond) en Mies Bouwman, André van Duin, Liesbeth List en nog vele andere grote namen uit de showbizz geven acte de présence.

Ik spreek André van Duin, die een paar dagen daarvoor in het Koninklijk Theater Carré is gelauwerd met een levensechte buste. ‘Het is een oerlelijk beeld, maar het lijkt wel precies.’ De charmante actrice Jette van der Meij komt met ontboezemingen: ‘De liefde van mijn leven is jammer genoeg nog steeds niet voorbij gekomen. Misschien ligt dat

‘HET IS EEN VAK, MICHAEL’, WRIJFT DE HOOFDREDACTEUR ME DE VOLGENDE DAG NOG EENS IN, ‘DAT LEER JE NIET EEN-TWEE-DRIE.’

wel aan mijn rotkarakter, haha, ik ben een echte feeks.’

Dan kom ik even verder chansonnière Liesbeth List tegen en ondanks de ijsshow wappert ze driftig met een Spaanse waaier. ‘Ik vond het niet echt koud binnen.’

Virtuoos pianist Wibi Soerjadi onthult zijn nieuwe gemoedstoestand. ‘Mijn echtscheiding heeft ook een positief effect; het vrijgezellenleven bevalt me wel.’

DE AVOND VERLOOPT eigenlijk heel smooth. Tot de moeder aller presentatoren komt aanlopen met een warme glimlach op haar gezicht. Ze is naar de première gekomen met haar man en drie kleinkinderen. Mies praat niet graag over haar privéleven, maar toch waag ik iets te overijverig: ‘Wat is nu eigenlijk het huwelijksgeheim van u en uw man Leen? Waardoor blijven jullie al zolang bij elkaar?’

Even wil ze antwoorden, maar dan verandert haar oogopslag in die van een ijskoude killer. ‘Ik wil het alleen hebben over vanavond’, zegt ze ferm. ‘Ik heb helemaal geen zin om met jou over mijn huwelijk te praten. Ik praat niet graag over mijn privéleven en dat weet nagenoeg iedereen. Ik wens jou heel veel succes, want je zult het nodig hebben. Daaaag.’

Afgewimpeld door ’s lands meest geliefde presentatrice.

‘Het is een vak, Michael’, wrijft de hoofdredacteur me de volgende dag nog eens in, ‘dat leer je niet een-twee-drie.’

139 rHET KONINGSHUIS De koninklijke familie is voor de glamourjournalistiek wat Petrus is voor de katholieke kerk en Mohammed voor de islam. Loopt Maxima met een ijsje, dan is dat gegarandeerd voorpaginanieuws. Zit Amalia in de bakfiets, dan koppen we met: Is het geen schatje? Het gaat er bij de lezers in als zoete koek.

De eerste keer dat ik te maken krijg met het koningshuis is tijdens een feestje van Cirque du Soleil dat haar Grand Chapiteau had opgezet in Rotterdam. Niemand minder dan Pieter Christiaan van Vollenhoven en zijn broer Bernhard jr. loop ik daar tegen het lijf. ‘Michael,’ had mijn hoofdredacteur gezegd, ‘zorg ervoor dat je samen met de prinsen gefotografeerd wordt, want dan heb je je als verslaggever meteen een beetje gesetteld in die kringen.

Dat staat leuk.’

Moeder prinses Margriet had de dag daarvoor haar heiligbeen gebroken bij een lelijke val en dit zou het topic worden dat ik het eerst zou aansnijden.

‘Ze maakt het goed, hoor’, zegt Pieter Christiaan even later met een minachtend mondje. ‘Ze heeft iets gebroken, maar wat het nu precies is, dat weet ik ook niet exact. De val was niet fataal, gelukkig. Anders waren we hier natuurlijk niet naartoe gekomen.’ Zijn broer Bernhard jr. had het slechte nieuws zojuist pas gehoord.

‘Dat zijn privézaken en daar wil ik het liever niet over hebben, maar ik ga haar morgen wel even opzoeken.’

Dat is het. Meer krijg ik er niet uit. Ik geef het artikel de kop “Prinses Margriet gewond - Prinsen toch naar circus”.

Weken daarna ontmoet ik de vader van voornoemde prinsen, Pieter van Vollenhoven, tijdens een zonovergoten haringfeestje op het landgoed Nyenrode. Ik zie hem met een biertje in de linkerhand en een haring in de rechter en ik stap meteen op hem af. Hij blijkt in een openhartige bui. Wederom begin ik over de lelijke val van zijn vrouw.

‘Mijn vrouw moest inderdaad verstek laten gaan’, zegt hij deftig. ‘Ze heeft een buitengemeen ongelukkige val gemaakt en daar heeft ze veel last van. Ze is onderuit gegleden en heeft daarbij haar heiligbeen gebroken.

Het is heel pijnlijk en het geneest langzaam.’ De oorzaak houdt hij in nevelen gehuld. ‘We hebben geen verstoppertje gespeeld, als je dat bedoelt. Maar dat neemt niet weg dat dat een schitterend spel blijft, haha.’

Zondagochtend 26 juni als ik net op het strand van Scheveningen arriveer, krijg ik een telefoontje van mijn hoofdredacteur. Of ik direct naar het Ziekenhuis Bronovo in Den Haag wil gaan, want Prinses Maxima kan elk moment bevallen. Het zou een bloedhete dag worden, maar ja, je leeft voor je werk of niet. In allerijl verlaat ik

mijn gezelschap en vertrek richting ziekenhuis.

Een nog nieuw aspect van de glamourjournalistiek ontvouwt zich. Het posten: wachten tot er iets gebeurt.

Door collega’s tot kunst verheven en doorgaans het werk van fotografen, maar bij dit soort monarchistische aangelegenheden dienen ook verslaggevers ter plekke te zijn. De fotografen hebben zich goed voorbereid. Ze hebben broodtrommels meegebracht, thermoskannen, tassen vol telelenzen, kranten, sommigen zelfs boeken, batterijen, laptops, enzovoort.

Ik heb alleen mijn badhanddoek en wat zonnebrandolie bij me. En er even tussenuit knijpen is geen optie, want ‘het’ kan elk moment gebeuren.

Zeven uur later om kwart voor drie ’s middags is het zover. Telefoontjes rinkelen en kerkklokken luiden. Na een halve dag slap ouwehoeren, bakken ziekenhuiskoffie, koude broodjes kroket en eindeloos uitpluizen van de zondagskrant, lijkt er eindelijk een einde te zijn gekomen aan het posten.

Alexia is geboren en Maxima maakt het goed. Maar wij mogen er geen glimp van opvangen. Zowel Maxima als Willem Alexander blijven een nachtje over en bij het ochtendkrieken, staat de kroonprins de pers te woord, terwijl Maxima met Alexia via de achteruitgang wegsluipt.

EEN NOG NIEUW ASPECT VAN DE GLAMOURJOURNALISTIEK ONTVOUWT ZICH. HET POSTEN: WACHTEN TOT ER IETS GEBEURT.