Voor een verstokte voetbalfan als ik is het lastig om andere sporten net zo interessant te vinden. Tuurlijk, knap hoor, al die medailles met schaatsen en zwemmen. Maar uitblinken in de sport die zowat van het eigen waterland komt, is makkelijk en neigt naar zelfbevlekking. Meer bijzonder is het om de beste te zijn in een sport die niet de jouwe is, die van een totaal andere cultuur en achtergrond afstamt. Zoals voetbal - Engeland - en honkbal - Amerika. Vooral de massale belangstelling, gemeenschappelijke ontlading en mengelmoes van emoties op volgepakte tribunes bij beide sporten weten mij gigantisch te boeien. Ademloos kan ik tussen tienduizenden anderen een wedstrijdje van Ajax of NAC bekijken, waar een vloek, sigaret of glas bier net zo makkelijk door de lucht vliegt als de bal op het veld. Maar net zo lief zit ik naast duizenden toeschouwers tijdens het World Port Tournament. Liefhebber Willem van Hanegem schuin achter ons, broodjes hamburger en een rondedansje tussen de innings door en het respect van stilte als de tegenstander op de plaat verschijnt. Zoals in het jaar 2000. Toen sprongen we alleen luid juichend op, omdat een ongelukkige student van het Michigan Scholarship Team een gemakkelijke vangbal liet glippen en Nederland het duel in het Neptunes familiestadion te Rotterdam won.
Met een vriend als fanatieke honkbalspeler (en inmiddels trainer) bij Twins was het een abc’tje dat we in 2001 tijdens onze rondrit door de Verenigde Staten een MLB-honkbalwedstrijdje meepakten. Er was amper tijd voor, maar het affiche Arizona Diamondbacks vs San Diego Padres klonk te aantrekkelijk. De ticketprijs van elf dollar ook. In de kokende woestijnzon waren we niet de enige die het oude Bank One Ballpark van Phoenix bezochten. Samen met 38.000 (!) andere sportgekken sloten we in rijen aan bij de ticketing, voor de toiletten, de broodjes worst en halve liters bier. De lieftallige dame met paardenstaart stopte ineens met serveren en ging in een soort militaire houding staan. Ik vroeg waar mijn bestelling bleef en of ze niet genoeg geld had gekregen. Fluisterend maakte ze me er op attent dat het Amerikaanse volkslied werd gespeeld en dat iedereen zich dan uit respect niet verroert. Met het schaamrood op de kaken wachtte ik de laatste tonen van The Star-Spangled Banner af.
Arizona won, zoals ze dat jaar bijna alles wonnen. Curt Schilling, Randy Johnson en Luis Gonzalez leverden later zelfs de World Series-titel af in Phoenix, ongeveer net zo knap als dat VVO van PSV zou winnen.
Veel meer dan de wedstrijd staat de gemoedelijke sfeer me nog helder voor de geest. Fans van de verschillende teams zaten door elkaar, een plukje politie hield leunend en gapend toezicht. Na afloop viel er geen wanklank, behalve dan het luidruchtige getoeter van de supporters die een ongekend seizoen voor de Diamondbacks al voelden aankomen. Een dag later haalden we de krant erbij om na te genieten. De voetbaluitslagen van de Eredivisie waren rechtsonder op pagina 29 te vinden, ter grootte van een luciferdoosje. De namen van Feyenoord en FC Twente stonden verkeerd gespeld. Een tas vol honkbalsouvenirs en mooie herinneringen reisden drie weken later mee terug naar Nederland en sindsdien ben ik het baseball altijd blijven volgen. Daarom ben ik trots op de uitzonderlijke prestaties van het Nederlands team - waarin een klein land groot kan zijn - en op Twins, onze lokale vereniging die op topsportgebied al jaren aan de weg timmert en een uithangbord voor Oosterhout is. De vriend over wie ik eerder sprak is Bart van Gils. Hij is dit seizoen de nieuwe head coach van het team van Twins dat gaat strijden om het kampioenschap in de overgangsklasse. Hij wist ons in 2001 over te halen naar de Diamondbacks te gaan kijken. Wij en de Diamondbacks kregen daar geen spijt van. Ik weet zeker Twins nu ook niet. Gaat u daarom vooral eens kijken op het sportpark bij de Slotbossentoren en ‘root, root, root for the home team’. Twins, Bart en de spelers verdienen dat respect, wat in deze prachtige sport gebakken zit. Om de bediening in de kantine hoeft u zich geen zorgen te maken. Die gaat altijd door, volkslied of niet.