3.3 Utrzymanie i poprawa stanu siedlisk pachnicy
zostawianiu grup pełniących rolę ostoi pachnicy (tzw. „grup matecznych”). W skład takiej grupy miałoby wchodzić kilka lub kilkanaście drzew wokół zasiedlonego drzewa. Wśród tak wyznaczonych egzemplarzy powinno znajdować się przynajmniej jedno drzewo z wykształconym próchnowiskiem i przynajmniej 20% z wyznaczonych drzew powinny stanowić drzewa w wyższych klasach wieku. Badacz ten zaproponował również przy braku drzewa (drzew) z próchnowiskiem użycia sztucznych dziupli. Dodatkowo postulował oznaczenie tych drzew w terenie i niedopuszczenie nie tylko do ich wycięcia, ale też pogorszenia warunków wodnych i oświetleniowych wokół ustanowionej grupy matecznej. Zaproponowana liczba drzew stanowiących siedlisko pachnicy (jedno dziuplaste drzewo w grupie) jest niefortunna w świetle wyników badań nad minimalną trwałą wielkością populacji u pachnicy (Ranius, 2002; Ranius i Hedin, 2004; Ranius i Fahrig, 2006) – jedno drzewo w grupie nie gwarantuje wysokiego prawdopodobieństwa przetrwania chronionej w ten sposób populacji. Propozycje odmiennego progu dla minimalnej liczby drzew dziuplastych koniecznych dla zachowania pachnicy we właściwym stanie ochrony możemy znaleźć w „Przewodniku metodycznym monitoringu gatunków chronionych Dyrektywą Siedliskową” (Oleksa, 2010). W opracowaniu tym zaproponowano wartości wskaźników dla trzech stanów zachowania
Ryc. 47. Dziuplasty buk w Dalkowskich Jarach (woj. dolnośląskie). Fot. AS. 89