บทความสัมภาณ์-HNisback นักวาดภาพประกอบอิสระ

เส้นทางชีวิตของนักวาดฟรีแลนซ์ผู้เคยปฏิญาณไว้ว่า “จะไม่เอาการวาดรู ปมาเป็ นอาชีพเด็ดขาด” เคยคิดไหมว่าสิ่งที่เราสนใจ พอได้ลองทาจริงๆ แล้วเราจะไม่ชอบหรือเปล่า ? แล้วสิ่งที่เราชอบจริงๆ แต่พอไม่ได้ทาจะ รูส้ กึ อย่างไร แล้วถ้ายิ่งโอกาสที่จะไม่ได้ทาสิ่งชอบนัน้ ไปตลอดชีวิตละ? ใครหลายคนอาจคิดว่า ก็จะได้ลองทาสิ่งอื่นๆ ดูบา้ ง แต่ กลับไม่ใช่กบั เธอคนนีแ้ น่นอน วันนีเ้ ราจะพาไปรูจ้ กั คนๆ หนึ่ง คนที่ เคยปฏิญาณกับตัวเองไว้อย่างแน่วแน่ ว่า “การวาดรูปคือสิ่งที่ชอบและเป็ นสิ่งที่ ทาได้ดีท่ีสดุ แต่จะไม่เอามาเป็ นอาชีพเด็ดขาด ” จนกระทั่งสิ่งนัน้ ได้กลายเป็ นงานเป็ นงานหลักในชีวิต กับ คุณ HNisBack นัก วาดภาพประกอบอิสระ ที่เส้นทางชีวิตได้ลองผิดลองถูกอยู่หลายครัง้ จนเกือบจะพลาดโอกาสได้ทาใน ‘สิ่งที่อยากทาที่สุดใน ชีวิต’ ช่วยเล่าประวัตคิ ร่าวๆ ให้ฟังได้ไหม HNisBack ค่ะ เรียนจบจากคณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สาขาโฆษณา ปั จจุบน ั

อายุ 24 ปี และเป็ น Freelance Illustrator หรือนักวาดภาพประกอบอิสระ ที่ส่วนใหญ่รบั วาดรูปตามคอมมิชชั่นบนทวิตเตอร์ ชื่อเดียวกันกับนามปากกาค่ะ

จบสาขาโฆษณา แต่ทาไมถึงเลือกงานวาดรู ปแทนงานด้านสื่อ หรือโฆษณา ต้องย้อนไปตอนเรียนก่อน ที่จริงเรามีแผน A ในชีวิตเราวางไว้อยู่ ซึ่งตรงกับการเรียนด้านสื่อสารมวลชน วันหนึ่งเราก็ คิดว่าที่เรียนอยู่มนั ไม่น่าไปถึงแผน A แน่ๆ เราเลยอยากเปลี่ยนสาย คิดว่า อย่างน้อยต้องเลือกสายที่น่าจะมั่นคงหรือว่าหางาน ได้ง่ายกว่า เลยเปลี่ยนไปเรียนเอกโฆษณา เรามองว่าในวงการโฆษณาต้องการคนอยู่ตลอดเวลา พราะโฆษณามันเป็ นสิ่งที่อยู่คู่ กับตลาด ถ้าตลาดยังไม่ตาย โฆษณาก็ยงั อยู่ แล้วมันก็เป็ นสิ่งที่ยงั สามารถใช้ความครีเอทีฟ ที่ใกล้กับการวาดรูปมากกว่าสาย อื่นๆ แต่พอเราได้ลองทาจริงๆ ก็พบว่ามันไม่ใช่ เราต้ องการ ‘วาดรู ป หรือสร้ างงานศิลปะ’ มากกว่า ‘สร้ างงานโฆษณา’ แผนA คืออะไร บอกได้ไหม แผน A ของเราคือ การได้ทางานในสายโทรทัศน์ หรือวงการภาพยนตร์ แต่เราก็คิดว่ามันมีความเสี่ยงตามมาเยอะ หมายความว่า คนทางานในวงการที่โทรทัศน์หรือภาพยนตร์ไม่ใช่ทกุ คนที่จะเข้าไปได้ เข้าไปร้อยแล้วอยู่ได้ถึงสิบหรือเปล่า เราก็ ไม่รู ้ ซึ่งเราก็อาจไม่ใช่ในสิบคนนัน้ ด้วย เลยคิดว่าวางแผนได้ ฝันได้ แต่มองความเป็ นจริงไว้ก็ดี ซึ่งเราก็คิดถูกที่เรามองความเป็ น จริงไว้ส่วนหนึ่งแม้วา่ เราจะผิดหวังจากแผนที่เราวางไว้ก็ตาม แล้วทาไมถึงมาเป็ นนักวาดภาพประกอบ (Illustrator) ได้ เพราะเราชอบวาดรู ป เริ่มวาดแต่เด็กๆ เลย เคยทัง้ เขียนการ์ตูนส่งประกวด รับจ้างวาดรูป รับวาดงานภาพประกอบ มาก่อนที่จะเรียนมหาลัยด้วย เราเลยรูง้ านเนื่องด้วยทางานด้านนีม้ านาน รูส้ ึกว่าเป็ นบรรดาอาชีพทัง้ หมดที่สามารถเริ่มทาได้ เลย ไม่ตอ้ งฝึ กใหม่

แล้วทาไมไม่เลือกเรียนคณะศิลปะไปเลยล่ะ ไม่เรียน เพราะว่าอย่างที่บอกว่าเรามี ความฝั นอีกอย่าง และที่ผ่านมาการวาดรูปเป็ นงานอดิเรกมาตลอด แต่มนั ก็เคย มีในหัวเหมือนกันว่า ‘ฉันทาได้ ดีเรื่องวาดรู ป ฉันน่ าจะไปเรียนต่อด้ านนี’้ แต่พอได้ลองไปติวสอบเข้าคณะศิลปะแล้วเราก็ รูส้ ึกว่า นี่แค่ยงั ส่วนน้อยของที่เราต้องไปเจอจริงๆ ในมหาลัย แค่ติวเองนะ ยังไม่ได้เข้าไปเรียนเลย เราก็รูส้ ึกว่าไม่ชอบแล้ว คือ เราเคยให้การวาดรูปเป็ นสิ่งที่ทาเพื่อสนองความต้องการของเรามาตลอด พอวันหนึ่งที่เรารูว้ ่าการเข้าไปเรียนมันต้องเป็ นศิลปะ เพื่อตอบสนองใครบางคน ไม่ใช่การเข้าไปเรียนเพื่อสร้างงานอะไรบางอย่างที่เราพึงพอใจที่จะสร้าง แต่คือการทาเพื่อตอบสนอง ความต้องการของตลาด เราเรียนเพื่อไปเป็ นฟั นเฟื องของตลาดอยู่ดี ซึ่งเราก็ไม่อยากให้การวาดรูปของเราเป็ นสิ่งนัน้ แต่ปัจจุบนั การวาดรูปของเราก็เป็ นสิ่งนัน้ อยู่นะ ดูยอ้ นแย้งไหม เราเคยวาดรูปเพื่อตลาด เคยเปิ ดรับคอมมิชชั่น และรับวาดปกนิยายมาก่อน ก่อนที่จะมุ่งไปตามอีกความฝันหนึ่ง ซึ่ง ตอนนัน้ เราก็ทรมานมากกับความคิดว่า ‘เมื่อไหร่ลูกค้าจะพอใจงานสักที ’ ทาให้เราไม่รูส้ ึกสนุก ในงานวาดภาพประกอบเลย อาจเพราะเรายังเด็กด้วย เราก็เลยคิดว่า “เราจะไม่เรียนต่อด้านศิลปะ เราจะไม่เอางานศิลปะของเรา ไม่เอาการวาดรู ป ไปเป็ นอาชีพเด็ดขาด” ที่คิดในตอนนัน้ นะ

แล้วทาไมถึงเปลี่ยนความคิดได้ เราเคยทาธุรกิจมาก่อน คือเราเปิ ดร้านขายขนมเพื่อสุขภาพ ซึ่งเป็ นจุดหักเหสาคัญมากๆ ในชีวิต เราเปิ ดร้านเพราะ สนใจว่าทาธุรกิจมันจะเป็ นยังไง แล้วก็กาลังจะไปได้ดีนะ ธุรกิจไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย พูดตามตรงคือคนที่มีปัญหาคือตัวเรา แล้วเราก็รูส้ ึกแย่กบั มันมาตลอดนะ เวลาที่เราทางานที่รา้ นมันจะมีความคิดผุดขึน้ มาแบบ เมื่อไหร่เราจะได้กลับไปวาดรูป เรา อยากวาดรูป พอเราตอบตัวเองไม่ได้วา่ จะได้วาดเมื่อไหร่ นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่เราค้นพบตัวเอง คือที่เราไปเปิ ดร้านขายขนมเพื่อสุขภาพ เพราะเราไม่เคยคิดว่าการวาดรู ปมันจะเลีย้ งตัวเองได้ ถ้าไม่ใช่ศิลปิ นที่มี ชื่อเสียง หรือคนที่รบั วาดปกนิยาย ไม่เคยรูด้ ว้ ยซา้ ว่าจริงแล้วตลาดงานวาดภาพประกอบมันกว้างแค่ไหน ซึ่งที่จริงแล้วมันกว้าง มาก แต่เพราะเราไม่เคยคิด ไม่เคยเข้าไปดูในตลาดนัน้ ว่าความต้องการมันไปถึงไหนแล้ว เราก็เลยไม่คิดว่ามันจะเลีย้ งตัวเองได้ เราคิดว่าการจะเลีย้ งตัวเองได้จากการวาดรูปคือต้องรับวาดปกนิยายเท่านัน้ สาหรับเราในตอนนัน้ นะ เราก็เลยเลือกคิดที่จะทา อย่างอื่นไปเรื่อยๆ แต่สดุ ท้ายแล้วเราก็โดนเหวี่ยงกลับมาในสิ่งที่เราถนัดที่สดุ คื อเราพบว่าพอเราทาสิ่งอื่นมากมาย แต่ลกึ ๆ ใน ตัวเรารูส้ กึ ว่า ‘เราอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่ได้ วาดรู ป’ มีช่วงหนึ่งที่เราเริ่มคิดอยากเรียนต่อปริญญาโท อยากจะสานต่อการวาดรูป กลายเป็ นว่าตอนนัน้ เรายังทาอาชีพอื่น อยู่ ซึ่งเราก็คิดว่า ไม่เป็ นไร เราทาเพื่อเก็บเงินไปก่อนก็ได้ แต่พอผ่านไปแต่ละวันเราเกิดความรูส้ กึ ว่าเราไม่ไหวกับอาชีพนัน้ แล้ว สาหรับเราการวาดรู ปเหมือนการได้กินข้าว บางวันเราอาจรู ส้ ึกไม่อยากกินข้าว ระหว่างนั้นเราก็อาจจะกินอย่างอื่นไปก่อน เพื่อให้อ่ิมท้อง แต่ทา้ ยสุดแล้วพอเราไม่ได้กินข้าวนานๆ เราก็จะโหยหาข้าว แล้วเราก็จะไม่อยากกินอย่างอื่นเลยนอกจากข้าว ถ้าไม่ได้กินเราจะตาย การวาดรูปมันกลายเป็ นปั จจัยในการดารงชีวิตไปแล้ว เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อทาสิ่งนัน้ แต่สิ่งนัน้ ทาให้เรา มีชีวิตอยู่ เรายอมทายังไงก็ได้เพื่อให้ได้กลับไปที่จุดนั้น ให้ได้กลับไปทางานวาดให้ได้เร็วที่สุด แล้วงานที่ทาตอนนั้นเราหา คาตอบให้ตวั เองไม่ได้วา่ เราจะได้กลับไปวาดรูปเมื่อไหร่ ถ้าเราทาอะไรที่มนั ชัดเจนว่าจะได้กลับ วาดรูปไปเมื่อไหร่ เช่น เป็ นลูกจ้างเดือนหนึ่งนะ สามเดือนนะผ่านโปรแล้วไม่ ตอบโจทย์ก็ลองเปลี่ยนดูนะ แบบนี ค้ ือมัน ชัดไง แต่พ อมาเป็ นเจ้าของกิจการ เราก็ไม่รูว้ ่าเมื่ อไหร่จะได้กลับไป ซึ่งมันอาจ หมายถึงตลอดกาลเลยก็ได้ นั่นก็เลยเป็ นสาเหตุหลักที่ทาให้เรามีมมุ มองที่เปลี่ยนไปมากๆ หลังจากนัน้ เลยคิดว่า ลองดูสกั ตัง้ ไหม กลับ มาทาสิ่งที่ ถ นัด ที่สุด เพื่ อหากิ น เราก็ เลยกลับ มาลองดูว่ามัน จะอยู่ได้ไหม มันจะเป็ น ยังไง ซึ่งก็ เลยกลายมาเป็ น นามปากกา “HNisBack หรือทีห่ มายความว่า ฉันกลับมาแล้วนะ” HN เป็ นชื่อในวงการที่เพื่อนเรียกกัน ซึง่ ถ้ามันไม่ได้ก็แค่ ต้องออกไปหางาน ตอนนัน้ ก็แอบคิดว่าอยากเป็ นพนักงานบริษัทด้วย อยากเป็ นพนักงานบริษัท?

อยาก ตลกไหม คือหลายคนอยากมีธุรกิจเป็ นของตัวเอง แต่เราอยากเป็ นพนักงานออฟฟิ ศ หรือลูกจ้างก็ได้ เพราะเรา เปิ ดร้านตอนเรียนจบเลย ทาให้รูส้ กึ อ่อนกับโลกนีม้ ากเราต้องการไปเรียนรูท้ ่ีไหนสักที่ เพื่อให้ตวั เองเข้าใจการทางานหรือสภาพ สังคมมากกว่านี ้ อีกอย่างมนุษย์ยงั ไงก็เป็ นสัตว์สงั คม เราคิดว่าการปฏิสมั พันธ์กบั มนุษย์ดว้ ยกันเป็ นสิ่งที่ดีกว่าการที่วนั ๆ เราคุย แต่กบั กระดาษ หรือไอแพด อะไรแบบนี ้ แสดงว่าทางานแบบนีร้ ู้สึกเหงา นั่นแหละ มนุษย์เป็ นสัตว์สงั คม ยังไงก็ตอ้ งการการปฏิสมั พันธ์อยู่ดี ถึงแม้ว่าเราจะอาจจะสามารถอยู่ตวั คนเดียวได้ นานกว่าคนอื่นๆ ที่เรารูจ้ กั แต่สดุ ท้ายเราก็ยงั ต้องการสังคมการอยู่คนเดียวนานๆ มันก็กระทบกับงานของเราด้วย กลายเป็ นว่า วันที่เรารูส้ กึ ไม่ไหวแล้ว ต้องการคุยกับคนอื่นแต่ไม่มีใครรอบข้างให้คยุ วันนัน้ เราจะทางานไม่ได้ เคยอยากลองทาอะไรอย่างอื่นอีกไหม เรื่องงานก็เป็ นปั ญหาใหญ่ มากสาหรับเรา การร่อนเรซูเม่ สาหรับบางคนอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สาหรับเรามันไม่ใช่ เพราะเราไม่รูว้ ่าอยากจะทาอะไรต่อ จบโฆษณามา แต่ก็ไม่อยากทาโฆษณาต่อ เราพยายามหางานที่ยงั ให้เราสามารถวาดรูป ได้อยู่ ซึ่งเราอยากเป็ นอาจารย์สอนศิลปะนะ เราคิดว่าความรูเ้ ป็ นสิ่งไม่ตาย เราสามารถใช้ความรูห้ ากินได้ ตลอดชีวิต มันเป็ น การลงทุนเพียงครัง้ เดียวแล้วคุม้ ซึ่งเราก็ยงั สามารถวาดรูปได้อยู่ เพราะฉะนัน้ นั่นคือทางออกที่ ดีท่ีสดุ สาหรับเราในตอนนีน้ ะ ส่วนเรื่องของอนาคตก็ยงั คงไม่รูต้ ่อไป เพราะเรารูอ้ ยู่แล้วว่าฟรีแลนซ์เป็ นงานขายวิญญาณ ถ้าทาสักตอนอายุส่ีสิบ น่าจะตาย ตอนอายุหา้ สิบ มันเป็ นไปไม่ได้ท่ีเราจะทาจนแก่ เราจะต้องทายังไงก็ได้ให้เราพ้นจุดนีไ้ ปให้ได้ก่อนที่วยั จะล่วงเลยเกินกว่าที่จะ ได้ลองทาทางออกนัน้ ได้ อยากทางานกับสานักพิมพ์บ้างไหม ไม่ เพราะว่าตอนนี ง้ านที่เราทาสบายใจกว่า เรารับวาดรูปตามคอมมิชชั่น คิวสาหรับ 3 เดือน เต็มภายใน 5 นาที ไม่ ต้องติดต่อหลายต่อ สามารถคุยกับลูกค้าได้โดยตรงเลย แม้ว่า เราได้ลกู ค้าเยอะจริง แต่เราเลือกลูกค้าไม่ได้ พอทาไปเรื่อยๆ เรา จะรูว้ ่าลูกค้าต่างประเทศให้รายได้ดีกว่า แต่กว่าเขาจะกดแปลภาษา กว่าเขาจะรูว้ ่าเราเปิ ด ให้จองคิวแล้ว กว่าเขาจะติดต่อมา มันจะไม่ได้เร็วเหมือนคนไทย สาหรับเราสานักพิมพ์จะมีความเรื่องเยอะอยู่ ซึง่ ลูกค้าแบบนาภาพไปใช้งานส่วนบุคคล (Personal Used) จะไม่เกิด ปั ญหานีข้ ึน้ ลูกค้าเขาก็จะไม่ได้เรื่องมากเท่าสานักพิมพ์ ทาให้งานคอมมิชชั่นแบบนีเ้ ราก็จะทาได้เร็ว กว่าทากับสานักพิมพ์ เรา รับงานได้มากกว่า ที่สาคัญคือเราพยายามที่จะให้งานเทคเดียวผ่าน ให้เกิดการแก้นอ้ ยที่สดุ หรือไม่แก้เลย เพื่อให้ทางานได้ไว ขึน้ เมื่อก่อนที่ไม่ชอบรับคอมมิชชั่น คืองานเรายังไม่แม่นพอที่จะให้ดีได้ในเทคเดียว บางทีเราคิดว่างานเราดีแล้ว แต่พอเราส่งไป ให้เขาแล้วเจอเขาแก้กลับมา แล้วเราก็ไม่ไม่เข้าใจว่ามันไม่ดีตรงไหน คนวาดอย่างเรามองไม่ออกว่าพลาดไปตรงไหน เราไม่

เข้าใจเอง แล้วพอมันต้องแก้บ่อยๆ ในหนึ่งรู ปเนี่ย มันก็ทอ้ นะ เงินก็ไม่ ได้สกั ที แล้วมันก็เสียความมั่นใจ ซึ่งคนที่มาจ้างคือเขา เห็นว่างานเราสวยใช่ไหม ก็เลยอยากจ้าง เขาก็คงไม่คิ ดว่าต้องมาสั่งแก้อะไรบ่อยๆ กับงานที่ไม่แม่นแบบนี ้ ก็เลยขยาดกับการ ทาคอมมิชชั่นไปช่วงหนึ่ง ซึ่งก่อนที่จะมารับงานคอมมิชชั่นอีกครัง้ เราก็คิดแล้วคิดอีกนะ กลัวการแก้ แต่พอมาถึงจุดหนึ่งที่ เรา ฝึ กฝน ฝึ กวาดจนงานเราแม่นพอ เราก็ม่นั ใจขึน้ แล้วตอนนีล้ ูกค้าคอมมิชชั่นเป็ นคนไทยหรือคนจากต่างประเทศเยอะกว่า ส่วนใหญ่ก็จะเป็ นลูกค้าคนไทยมากกว่า แต่ใจจริงคือเราอยากได้เป็ นลูกค้า ต่างประเทศนะ เป้าหมายตอนนีข้ องเรา คือ อยากจะขึน้ ราคาคอมมิชชั่นให้ทงั้ เดือนทาแค่ 6 งาน แล้วอยู่ได้ เราอยากให้มีรายได้คงที่ เราจะได้ไม่ตอ้ งกังวลหรือลุน้ ว่า เดือนนีเ้ ราได้เท่าไหร่ จะได้จดั การบริหารเงินได้ดีกว่าเดิม ซึ่งการที่จะไปถึงยอดนัน้ ลูกค้าต่างชาติตอ้ งมากกว่านี ้ เราจะต้องตี ลูกค้าต่างชาติให้มากกว่านีแ้ ต่ว่าก่อนจะถึงวันนัน้ เราต้องทาให้ลกู ค้ามั่นใจยิ่งขึน้ ไปอีกว่าการที่เราขึน้ ราคางาน เขาจะต้ องไป เสียใจที่จะต้องจ่ายเพิ่มขึน้ โชคดีท่ีหลังๆ มีลูกค้ามาจ้างให้วาดอะไรแปลกใหม่มากขึน้ ซึ่งทาให้ผลงานในพอร์ต ฟอลิโอเรา หลากหลายเยอะกว่าเดิม

ทาไมถึงจะรับงานแค่ 6 ชิน้ ก็ถา้ มันทาได้เราก็อยากทาแค่นนั้ เลย ซึง่ เราเคยผ่านจุดที่ทางานทุกวันไม่มีวนั หยุด ทาตัง้ แต่ต่นื บางวันก็เกิน 8 ชั่วโมง บางวันก็ 10 กว่าชั่วโมง มันจะรูส้ กึ เกินขีดจากัด หรือโอเวอร์โหลด (overload) มาก นี่คือการทางานทุกวันแบบไม่มีวนั หยุดเลย นะ เวลาพักคือการรอลูกค้าตอบกลับว่าต้องมีแก้ตรงไหนไหม หรือทาต่อได้เลย ถ้าเคยทามาเยอะจัดจนมัน สุดขีดจากัดการ ทางานของเราแล้ว เราจะรูว้ า่ ปริมาณงานเท่านีพ้ อดีแล้ว ถ้าได้ราคาดีนะ แต่ตอนนีท้ ่ตี อ้ งทาเยอะ เพราะว่ามันไม่ได้ราคา รายได้ต่อชิน้ ทีเ่ คยได้สูง-ต่าสุดคือเท่าไหร่บ้าง สูงสุด 8000 บาท ต่าสุด คือ 500 บาท เป็ นช่วงแรกที่เพิ่มเปิ ดคอมมิชชั่น เคยอยากให้งานตัวเองแมสไหม หรือได้รับการตีพมิ พ์อะไรแบบนี้ มีบา้ ง เนื่องด้วยปั จจัยด้านการอยู่รอดล้วนๆ แต่มนั ก็เป็ นเรื่องละเอียดอ่อนนะ เพราะคนทั่วไปคิดว่าการวาดรูป คือ วาดเสร็จแล้วส่งเลย แต่จริงๆ แล้วมันมีอะไรที่ละเอียดอ่อนแฝงอยู่ มีการเลือกรับ มีการเลือกทา แต่ก็ขึน้ อยู่กับบุคคลด้วยนะ เดี๋ยวนีต้ ลาดแมสมีหลายแบบ สาหรับเราการกลับไปสู่ตลาดแมส คือกลับไปสู่มวลชนจานวนมาก เป็ นที่รูจ้ กั โดยทั่วกัน โดยที่ บางทีคณ ุ ไม่จาเป็ นต้องขึน้ ไปสู่สานักพิมพ์ก็ได้ เราคิดว่างานเราในตอนนี ้ ถ้าขึน้ ไปตลาดแมสหรือตลาดมวลชน คนอาจไม่ซือ้ แม้ว่ามันจะสวย เพราะว่ามันไม่ใช่งานที่คนทั่วไปคลิกหรือ งานที่แมสคืองานที่อยู่ตลาดไหนคุณก็ขายได้ แต่จริงในความเป็ น มวลชนมันก็จะมีกลุม่ เป้าหมายของเขาอยู่ดี เพียงแค่ในมวลชนนัน้ เป็ นวงกว้าง เพราะฉะนัน้ เราก็มีแพลนที่จะทาสติ๊กเกอร์ท่ีงานเป็ นอีกสไตล์หนึ่งเลย เพื่อเจาะไปในกลุ่มมวลชนโดยเฉพาะ เราก็มี การคิดถึงสิ่งนีเ้ หมือนกันว่าเราอยากเอางานประเภทนีอ้ อกสู่ตลาดแมส เพราะฉะนัน้ การพรีเซนต์ของตลาดแมสไม่ได้จบเพียง แค่วา่ ขายได้มากน้อยแค่ไหนแล้วจบ แต่มนั คือ ดูวา่ มันไปสูม่ วลชนได้แค่ไหน

คิดว่าอะไรเป็ นอุปสรรคของเราสาคัญของการทางานประเภทนี้ สาหรับอุปสรรคที่ใหญ่ท่ีสดุ ของเรา คือ ตัวเราเอง คนอื่นจะเป็ นไงไม่รู น้ ะ แต่สาหรับเราคือตัวเอง เพราะเราอ่อนไหว มากกับการรับสาร เป็ นปั ญหาเรื่องคิดมากไป (Overthinking) แล้วรับสารเข้ามาง่ายมาก ซึ่งเป็ นทัง้ ข้อดีขอ้ เสีย เราเป็ นพวก ซึมซับง่าย อะไรรอบๆ ตัวเราก็สามารถเป็ นไอเดียให้งานเราได้หมด เช่น เวลาเราฟั งเพลงๆ หนึ่ง บางคนฟั งเพื่อผ่อนคลาย ช่วย สร้างบรรยากาศในการทางานอะไรแบบนีใ้ ช่ไหม แต่สาหรับเราการฟั งเพลงช่วยให้เราได้งานชิน้ หนึ่งออกมา เวลาที่เราจะคิด งานๆ หนึ่ง เราก็จะเปิ ดเพลง randomในอัลบัม้ ที่เราสร้าง แล้วเราอินกับพวกเพลงสามารถนึกภาพที่วาดจากเนือ้ เพลงแต่ละ ท่อนได้ตงั้ แต่ตน้ จนจบ จนเราได้งานออกมาจากภาพๆ หนึ่งในหัว เราคิดงานได้ง่ายแล้วเร็ว ข้อเสียคือพอเป็ นคนที่รบั อะไรเข้ามาง่าย เราก็รบั มาหมดเลย โดยเพราะด้านอารมณ์ เราจะดาวน์ง่ายมาก เราจะเริ่ม คิดมากว่าเราจะไม่ค่คู วรกับสิ่งที่ได้รบั มาตลอดเวลา เช่น พวกคาชม เรารูส้ กึ ว่าเราไม่ดีพอ ก็คือเราเป็ นคนอารมณ์อ่อนไหวง่าย นั่นแหละ เสน่หข์ องงานเราเป็ นอย่างไร เราว่าคือ คอมโพส (compose) ภาพ พวกการจัดองค์ประกอบภาพ กับ โพสเชอ (posture) การวาดท่าทางของคน

ถ้าขอพูดถึงตลาดงานศิลปะ คิดว่าปั จจุบันเป็ นยังไง แล้วคิดว่าอนาคตจะเป็ นยังไง เราคิดว่าตอนนีก้ ็ดีขึน้ กว่าแต่ก่อนนะ มันดีขึน้ จนน่าลงทุนด้านงานพิมพ์เลย เพราะว่าเราเห็นการเติบโตของมัน และ คิดว่าไม่มีท่าทีท่ีจะหยุดเร็วๆ นี ้ คือเมื่อก่อนตลาดมันมี หมวดหมู่ย่อย (sub categories) น้อย มันจะเป็ นตลาดร่วมขนาดใหญ่ หนึ่งตลาด แต่ปัจจุบนั คือมีการแตกแขนงออกไปเยอะมาก มีหลายกลุ่มแยกย่อย เช่นตลาดการ์ตนู ญี่ปนุ่ เกาหลี จีน ภาพยนตร์ นักร้อง งานฝี มือ งานออริจินอล เยอะมาก รวมถึงงานอีเว้นท์ท่ีมารองรับงานเหล่านีด้ ว้ ย เลยคิดว่ามันน่าจะโตได้อีก และโตไป เรื่อยๆ เว้นแต่มีอะไรมาหยุด เช่น การควบคุมลิขสิทธิ์ หรือการถูกควบคุมจากรัฐ หรืออะไรที่เข้ามาห้ามไม่ให้เราทากิจกรรม เหล่านัน้ ต่อไปได้ คือตลาดนีม้ นั เป็ นตลาดที่คนซือ้ เขาไม่รบั เข็มขัด เขาพอใจที่จะซือ้ เขาก็ซือ้ เลย นี่เรายังไม่มีการสนับสนุนจาก รัฐด้วยนะ งานส่วนใหญ่ก็จดั ขึน้ กันเอง จะเรียกว่าเอกชนก็ยงั ไม่ได้เลย บางงานคือการรวมกลุ่มของคนที่ชอบในส่งเดียวกันจน

เกิดเป็ นงาอีเว้นท์ขึน้ มาก็มี เป็ นตลาดที่โตด้วยตัวมันเอง เรามองว่าถ้าในอนาคตมีใครมาสนับสนุนเราว่ามันสามารถโตไปได้ มากกว่านีอ้ ีก เพราะความต้องการมันเยอะ สุดท้ายแล้วมีอะไรอยากแนะนาสาหรับคนทีก่ าลังพัฒนาตัวเองด้านงานวาดอยู่ไหม ถ้าพูด ถึงในตลาดงานที่ เราอยู่น ะ เรารู ส้ ึก ว่าคนไทยไม่ ค่อ ยกล้าเล่น พวกคอมโพส (compose) หรือวาดท่ าทาง หลากหลายน่ะ เพราะว่าคนไทยเราขาดความลื่นไหลของธรรมชาติ ขาดการวางเส้น การเคลื่อนไหว เราไม่ได้ถกู ฝึ กสอนใshลอง ทาอะไรแบบนัน้ รวมทัง้ ดูภาพอ้างอิง (reference) กันน้อยด้วย ไม่ค่อยที่จะเปิ ดรับการดูภาพสาหรับเอามาเป็ นตัวอย่าง เราจะ เห็นว่าคนที่ลงสีสวยมีเยอะนะ แต่คนที่ลายเส้นสวย คอมโพส อะนาโตมี่สวยส่วนใหญ่จะน้อย ซึ่งงานที่สีสวย ถ้างานนัน้ ไม่ได้ โดดเด่น (outstanding) มากๆ ส่วนใหญ่ เราก็จะดูงานนัน้ แค่ครัง้ เดียว ไม่ค่อยได้วนกลับมาดูซา้ ๆ เราคิดว่างานมันขาดแรง ดึงดูดบางอย่างไป ไม่มีคาริสม่าในงาน งานต่างชาติเขาจะมีคาริสม่าบางอย่างในงานเขามากๆ เราว่าทุกอย่างมันเริ่มที่จะกล้า วาด ควรดูภาพตัวอย่างเยอะๆ และฝึ กวาดตาม มันจะทาให้เรารูว้ า่ เราวาดได้มากขนาดไหน พอได้เทียบงานเก่ากั บงานใหม่เรา ก็จะเห็นพัฒนาการของตัวเอง เราไม่ตอ้ งไปแข่งกับใครหรอก ทุกคนต่างมีสไตล์งานของตัวเอง แข่งกับตัวเองเพื่อให้งานเกิดการ พัฒนานี่แหละดีท่ีสดุ