Η επεισοδιακή λειτουργία της Φανερωμένης ως εκλογικό κέντρο το Σεπτέμβρη του 1843 Μπάμπης Καββαδίας, Δικηγόρος
Οι ιεροί ναοί στην πολιτική ζωή Από τα προϊστορικά χρόνια, οι χώροι λατρείας έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στην ζωή και τη λειτουργία των κοινωνιών. Ήδη από την πρώτη φωτιά, δίπλα στην οποία ο σαμάνος της φυλής αφηγείτο ιστορίες ή έψελνε ύμνους, μέχρι τους μεγάλους μητροπολιτικούς ναούς και τα τζαμιά των πρωτευουσών, οι εντός των μεγάλων ή μικρότερων οικισμών χώροι λατρείας, όντας σημεία συγκέντρωσης των μελών των τοπικών κοινωνιών, αποτελούσαν εστίες ζύμωσης αντιλήψεων και απόψεων και πεδία αντιπαραθέσεων, όχι αποκλειστικά θρησκευτικών. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να περιοριστεί στην τέλεση των θρησκευτικών του καθηκόντων, όταν βρισκόταν σε τέτοιους χώρους λατρείας. Σπάνια άφηνε να πάνε χαμένες οι ευκαιρίες που του παρείχε ο συναγελασμός του εκεί με τους συνανθρώπους, επιδιδόμενος σε ποικίλες κοινωνικές διεργασίες, ανεξάρτητα από την άσκηση των θρησκευτικών του καθηκόντων. Στην Ελλάδα, τόσο η προσωρινή επαναστατική διοίκηση στα χρόνια του Αγώνα του 1821, όσο και αργότερα ο Καποδίστριας και οι Βαυαροί, είτε λόγω της στενής πρόσδεσης της πολιτικής εξουσίας με το Ιερατείο, είτε λόγω αντικειμενικών δυσκολιών στην κατασκευή νέων υποδομών, δεν δίστασαν σε αρκετές περιπτώσεις να «πατήσουν» σε αυτήν την εξοικείωση των πολιτών με τις μη θρησκευτικές λειτουργίες που επιτελούνταν στους χώρους λατρείας, και να τους χρησιμοποιήσουν για να στεγάσουν και δικές τους ανάγκες. Οι εκκλησίες, τα μοναδικά ευρύχωρα δημόσια κτίσματα που βρίσκονταν σε κάθε οικισμό, και μάλιστα στο κέντρο τους, εκεί που ανέπνεε και δραστηριοποιείτο ο πληθυσμός, λειτουργούσαν ήδη από την Τουρκοκρατία ως χώροι συνεδρίασης των δημογεροντιών ή ως δικαστήρια –όχι μόνο εκκλησιαστικά, αλλά και αστικά και ποινικά. Οι λειτουργίες αυτές συνεχίστηκαν και επί Επανάστασης (βλ. π.χ. μαρτυρία Κασομούλη για τη δίκη του Καραϊσκάκη στο Μεσολόγγι το 1824), αλλά και στα πρώτα χρόνια της σύστασης του Ελληνικού Βασιλείου «αναβαθμίστηκαν» μέχρι και σε εκλογικά κέντρα. Κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο, μιας και το αναπτυγμένο θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων πολιτών τον καιρό εκείνο εγγυόταν την παρουσία σχεδόν όλων τους στις εκκλησίες τουλάχιστον κάθε μα κάθε Κυριακή.
Οι εκλογές του 1843 Εκλογές στην Ελληνική επικράτεια γίνονταν ήδη από τα πρώτα επαναστατικά χρόνια, έστω και υποτυπώδεις και σε αρκετές περιπτώσεις καταστρατηγημένες. Οι συμμετέχοντες στις πρώτες επαναστατικές Εθνοσυνελεύσεις ήταν εκλεγμένοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις κοινότητες τις οποίες εκπροσωπούσαν και είχαν προκύψει από δημόσιες διαδικασίες, οι οποίες συνέχισαν να ακολουθούνται με διάφορες παραλλαγές μέχρι και τον Καποδίστρια. Με την έλευση του Όθωνα και της αντιβασιλείας και την εγκαθίδρυση της απολυταρχικής μοναρχίας το 1833 ο θεσμός των εκλογών δεν είχε άλλο αντικείμενο, παρά μόνο την επιλογή των τοπικών αρχόντων, δημάρχων και κοινοταρχών. Οι εκλογές βέβαια αυτές δεν είχαν