Το παιχνίδι στην Ζωή μας
Ως παιχνίδι χαρακτηρίζεται, κάθε είδους αναψυχή ή πάρεργο του παιδιού το οποίο μπορεί να είναι είτε αυθόρμητο, χωρίς καθορισμένη δομή απασχόληση βασισμένη στη φαντασία, είτε οργανωμένη δραστηριότητα με καθορισμένους κανόνες. Ακόμη παιχνίδι είναι το αντικείμενο, με το οποίο μπορεί να απασχοληθεί και να διασκέδαση το παιδί. Τα παιχνίδια, μπορούμε να τα χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες. Είναι τα παιχνίδια αντικείμενα και τα παιχνίδια δραστηριότητες , παρατηρούμε πολλά, παιχνίδια της παλαιότερης εποχής έχουν επισιώσει, μέχρι σήμερα. Τέτοια παιχνίδια είναι για παράδειγμα, το κυνηγητό, το τζαμί, η τυφλόμυγα και το περνά περνά η μέλισσα. Όμως υπάρχουν και βιώσει. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι τα παιχνίδια φτιάχνονταν από τους αρχαίους χρόνους.
Η σημασία του παιχνιδιού είναι μεγάλη για την σωστή ανάπτυξη του παιδιού. Μέσα από το παιχνίδι το παιδί εκφράζεται, ενεργοποιείται, εξελίσσεται, ψυχαγωγείται, κοινωνικοποιείται και αναπτύσσει την επιδεξιότητά του. Ατομικό ή ομαδικό, ελεύθερο αλλά και οργανωμένο αποτελεί σημαντικό παράγοντα μάθησης. Γι'αυτό η θέση του στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι καθοριστικής σημασίας.
Επιπλέον μέσα από το παιχνίδι, το παιδί εξερευνά, ανακαλύπτει τις εκφάνσεις της πραγματικότητας και τον ίδιο του τον εαυτό. Το παιχνίδι είναι ένα μέσο που βοηθάει το παιδί να γνωρίσει το περιβάλλον και όλα όσα βρίσκονται γύρω του. Έτσι, αποτελούν μέσο προσαρμογής και ενσωμάτωσης στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, που παράλληλα ενθαρρύνει το παιδί να μάθει να το εκτιμά και να το σέβεται.
ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στο ρόλο του παιχνιδιού .Το είχαν σαν μέσο αυτοαγωγής.
Αυτοί πρώτοι κατάλαβαν την αξία των ομαδικών παιχνιδιών και πίστευαν ότι με αυτά πραγματοποιείται η τελειοποίηση του ανθρώπου . Για αυτό τα εντάξανε στο πρόγραμμα αγωγής των παιδιών. Στην αρχαία Ελλάδα το παιδί μέχρι τα επτά του χρόνια το παιδί έμενε στο σπίτι, όπου έπαιζε διάφορα παιχνίδια. Θεωρούσαν όμως ότι ήταν σημαντικά και για τους μεγάλους Έτσι και οι μεγάλοι αφιέρωναν μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο τους σε ομαδικά παιγνίδια και σε αγώνες Στην αρχαία Ελλάδα έπαιζαν πολλά ομαδικά παιγνίδια Τα έπαιζαν στο δρόμο και στις αυλές, και πάντα υπήρχαν κανόνες ,που όλοι έπρεπε να τηρούν πιστά Γι’ αυτό ,επίσης ,έλεγαν πως το παιγνίδι είναι ένα μεγάλο αγαθό Αναπτύσσει την συντροφικότητα, ασκεί το σώμα, καλλιεργεί το πνεύμα, μαθαίνει τα παιδιά να σέβονται του κανόνες νόμους του παιγνιδιού και έτσι, όταν μεγαλώσουνε σέβονται και ν Τηρούν τους νόμους της πατρίδας τους. Μερικά απο τα παιχνίδια που έπαιζαν στην αρχαιότητα είναι :
Η Αποδιδρασκίνδα Στην αποδιδρασκίνδα , ένας παίκτης κλείνει τα μάτια του και οι άλλοι τρέχουν να κρυφτούν σε ορισμένο χρόνο. Ο παίκτης ανοίγει τα μάτια του και ψάχνει να τους βρει. Κάθε φορά που βρίσκει έναν, πρέπει να προλάβει να τρέξει πρώτος πίσω στη θέση του, αλλιώς χάνει. Αυτό το παιχνίδι σήμερα είναι γνωστό με το όνομα << κρυφτό >> . Η λέξη αποδιδρασκίνδα προέρχεται απο την λέξη αποδιδράσκω που σημαίνει δραπετεύω.
Το Κολλαβίζειν Το Κολλαβίζειν παίζεται με πολλούς παίχτες. Το παιχνίδι αυτό παίζονταν από αγόρια και κορίτσια. Με κάποιο δείξιμο, ένα παιδί έκρυβε με την παλάμη του δεξιού χεριού το προσωπό του, ώστε να μη βλέπει στα δεξιά του. Έφερνε το αριστερό χέρι κάτω απ΄ τη μασχάλη του δεξιού χεριού και άνοιγε την παλάμη του. Το άλλο παιδί, ακουμπούσε την προτεταμένη παλάμη, κι o πρώτος έπρεπε να μαντέψει με ποιό χέρι τον ακούμπησε ο αντίπαλος. Αν μάντευε σωστά, οι παίχτες αντάλασσαν ρόλλους, διαφορετικά το παιχνίδι συνεχιζόταν όπως και πριν. Σήμερα το κολλαβίζειν ειναι το γνωστο παιχνίδι που λέγεται << μπίζ >>.
Ο Ασκωλιασμός Παιχνίδι των αρχαίων. Παιζότανε σ' ολόκληρη την Ελλάδα στις γιορτές του Διονύσου από τους εορταστές. Έβαζαν στη μέση ενός αλωνιού ένα φουσκωμένο ασκί, αλειμμένο απ' έξω με λάδι, για να γλιστρά. Όσοι έπαιρναν μέρος στο παιχνίδι, έπρεπε να πάρουν φόρα ν' ανέβουν στο ασκί, να ισορροπήσουν και να χορέψουν με το ένα πόδι πάνω σ' αυτό. Οι περισσότεροι από αυτούς όμως έχαναν την ισορροπία τους και έπεφταν, ενώ οι άλλοι γύρω - γύρω ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Εκείνος που το κατάφερνε έπαιρνε για δώρο το ασκί γεμάτο κρασί. Υπάρχουν και σήμερα παιχνίδια που μοιάζουν με τον ασκωλιασμό, σαν το "κουτσό" που είναι σε όλους μας γνωστό και το "ζυμηπροζύμι". Σ' αυτό τρέχει κουτσά να πιάσει αυτούς που πηδάνε με τα δύο πόδια, όσο πιο γρήγορα μπορούν.
Η Διελκυστίνδα ή Σκαπέρδα Οι παίκτες καρφώνουν στο χώμα ένα δοκάρι που στο μέσο του έχει μια τρύπα από όπου περνούν ένα σκοινί. Στις δύο άκρες του, δένεται από ένας παίκτης, έτσι ώστε ο ένας να μην κοιτά τον άλλο, και προσπαθούν τραβώντας με δύναμη, να φέρουν ο ένας τον άλλον κοντά στη δοκό. Το παιχνίδι αυτό παίζεται και με ισάριθμους σε κάθε πλευρά παίκτες. Εμείς το λέμε τράβηγμα σχοινιού.
Το Αστραγαλίζειν Το παιχνίδι αυτό παιζόταν κυρίως από κορίτσια μέσα στο σπίτι. Ήταν πολύ αγαπητό και παιζόταν με κότσια ή πετραδάκια. Μπορούσαν να πάρουν μέρος όσα παιδιά ήθελαν. Το κάθε παιδί είχε συγκεντρωμένα πέντε πετραδάκια ή κότσια κοντά στα πόδια του. Ο κάθε παίκτης πετούσε ένα πετραδάκι ψηλά και έπρεπε να το ξαναπιάσει αφού πρώτα είχε πάρει από κάτω ένα ακόμα πετραδάκι. Αν πετύχαινε στην πρώτη του προσπάθεια, συνέχιζε πετώντας πάλι ψηλά ένα πετραδάκι, το οποίο έπρεπε να ξαναπιάσει, με την προϋπόθεση ότι θα είχε προλάβει να πάρει από κάτω δύο πετραδάκια. Αν τα κατάφερνε, συνέχιζε πιάνοντας από κάτω τρία πετραδάκια, και αυτό συνεχιζόταν μέχρι να χάσει, οπότε ξεκινούσε ο δεύτερος παίκτης. Όταν τελείωναν όλοι οι παίκτες, τελείωνε ο πρώτος γύρος. Νικητής ήταν αυτός που κέρδιζε και στους τέσσερις γύρους. Σήμερα το λέμε κότσια .
ΤΟ ΓΙΟ-ΓΙΟ Το γιο-γιο, το παιχνίδι με τον σπάγκο και το περιστρεφόμενο δισκάκι, ήταν το δημοφιλέστερο παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους τον περασμένο αιώνα. Η επιτυχία οφείλεται στο ότι ήταν απλό, φθηνό και δεν απαιτούσε τρομερές δεξιότητες από τον παίκτη. Το γιο-γιο έγινε γνωστό πριν μερικές δεκαετίες. Ωστόσο, παίχτηκε για πρώτη φορά από τους Αρχαίους Έλληνες, πριν 2.500 χιλιάδες χρόνια.....