ContACt Mei 2018

Contact Het magazine van

AxionContinu

Nummer

2

jaargang 13|mei 2018

Jong ontmoet oud Revalideren is topsport in

Domstate

‘Goed doen voor een ander’

Koffie schenken met aandacht 45 jaar ’t Huis aan de Vecht

Back to the Seventies Contact | jaargang 13 | mei 2018

1

Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 2 | jaargang 13 | mei 2018

3

4

De Bijnkershoek vernieuwt!

Jong ontmoet oud

Verhuizen, verbouwen en renoveren.

in De Drie Ringen.

8

12

In Domstate is revalideren topsport!

Koffie schenken met aandacht

Tweede zorghotel open.

Bijzonder project vrijwilligers.

13

14

Onderzoek vergroot kennis

Seventies in ’t Huis aan de Vecht

Wetenschapscommissie.

45-jarig jubileum.

Verder in dit nummer

10

Mijn verhaal

‘Onze vriendschap heeft de oorlog geëlimineerd’ 6 Functie Centraal

Onderhoudsmedewerker technische dienst 10 Column

Cijfers 15 Kort Contact

Berichten vanuit AxionContinu 16 CultuurContact

Voorveldse Got Talent

Functie Centraal

Vrijwillig in beeld

18

Anneke Savelkouls 20

Verhuizen, verbouwen en renoveren

De Bijnkershoek vernieuwt!

Dit jaar begint een ingrijpende renovatie van woonzorgcentrum De Bijnkershoek.

Maar voordat de bouwvakkers de eerste steiger op het terrein opbouwen, zijn eerst alle bewoners geïnformeerd over de plannen. “Het waren enerverende weken,” vertelt zorgmanager Marjon Kuiltjes.

“We hebben ongeveer honderd individuele gesprekken gevoerd om de behoeftes van de bewoners in kaart te brengen. Ik ben blij dat we aan bijna alle wensen konden voldoen. Ook met de medewerkers zijn diverse gesprekken gevoerd. Het is ook voor hen een grote, ingrijpende verandering. Een aantal medewerkers zal tijdens de renovatie in Domstate aan de slag gaan, waar een aantal bewoners tijdelijk gaat wonen. Die verandering vraagt veel aandacht en ondersteuning,” aldus Marjon.

te verhuren zijn. Ook de gevel wordt aangepakt: die krijgt een open karakter en wordt grotendeels transparant. De donkere gangen, typisch voor de jaren zeventig-bouw, krijgen betere verlichting en meer kleur, in combinatie met hout en schoonmetselwerk. Naast de renovatie van de zorgappartementen, zal ook de gevel van de serviceappartementen worden vernieuwd.

Samengevoegd Naar verwachting zal kort voor of net na de zomer zal de renovatie van de etages vier tot en met negen van De Bijnkershoek van start gaan. De huidige, kleine zorgappartementen zullen worden samengevoegd, waardoor 77 tweekamerappartementen, twee driekamerappartementen en veertien studio’s ontstaan. De appartementen krijgen een keuken en een wasmachineaansluiting, zodat ze in de toekomst eventueel ook als serviceappartement Contact | jaargang 13 | mei 2018

De bewoners van dit deel hoeven echter niet te verhuizen. De nieuwe gebouwen zullen ‘clean’ ogen, met veel glas, en zonder de storende installaties die nu op het dak staan.

Communicatie Aan de renovatie ging een uitgebreid communicatietraject vooraf, vertelt Marjon. “We zijn in januari begonnen

met acht informatiebijeenkomsten, om uit te leggen wat we van plan zijn.

Ook is er een brochure over de verbouwing uitgebracht. Daarna zijn we met de bewoners individuele gesprekken aangegaan, om hun wensen te peilen. Verhuizen is zelden leuk, het is bijna onvermijdelijk dat het stress en spanning zal opleveren. Een deel van de bewoners zal tijdelijk in een andere vleugel van De Bijnkershoek gaan wonen, een andere groep verhuist naar Domstate, waarvan de bovenste drie verdiepingen voor ons zijn gereserveerd. Als het eerste deel van de renovatie na acht maanden is afgerond, kan een aantal bewoners terug naar de definitieve appartementen, waarna de renovatie van het andere deel begint.”

In totaal zal de ingreep anderhalf tot twee jaar in beslag nemen.

Intussen zijn al zo’n tien mensen intern verhuisd. Marjon: “We hebben heel goede feedback gekregen over de manier waarop we dit communiceren.

We proberen zo helder mogelijk te zijn, zoveel mogelijk duidelijkheid te bieden en ook eerlijk te zeggen wat we nog niet weten. En wat blijkt: de mensen begrijpen dat bij zo’n grote operatie nog niet alles tot op het laatste detail duidelijk is.” (KM)

3

Jong ontmoet oud in De Drie Ringen

Het loopt tegen halftien op woensdagochtend. Brugklasleerlingen van het Leidsche Rijn College druppelen geleidelijk binnen, leggen tas en jas in een kantoortje van De Drie Ringen, en gaan gelijk door naar het appartement van ‘hun’ bewoner. In het kader van een talentprogramma komen de jongeren zeven keer een uur op bezoek in het woonzorgcentrum.

T

alenten ontdekken en ontwikkelen buiten het reguliere lessenpakket, dat is het uitgangspunt van het programma dat de middelbare school in de Utrechtse nieuwbouwwijk haar leerlingen aanbiedt. In een blok van zeven wekelijkse sessies kunnen ze kennismaken met onder andere Spaans, schilderen, gamedesign, filosofie en dus ook ouderen.

“Toen de school ons vroeg of we wilden meedoen waren wij enthousiast. Maar we dachten tegelijk: zou dit wel aantrekkelijk genoeg zijn voor jongeren van twaalf of dertien jaar tussen al dat andere aanbod?” zegt Sandra Visee, die samen met Daya Soebedar en Yvonne van den Berg zorgt dat alles vanuit AxionContinu soepel verloopt. “Maar het blijkt populair onder de leerlingen. Dit voorjaar loopt het tweede blok, eind vorig jaar was het eerste, en weer zitten we vol.”

Koppeltjes Voor het programma worden twee leerlingen gekoppeld aan een vaste bewoner. Daya: “Wij

4

schatten een beetje in of de bewoner en de jongeren bij elkaar passen. De meeste bewoners hier kunnen zichzelf aardig redden, maar de een is bijvoorbeeld wat mondiger dan de ander. Grappig was dat een leerling vroeg of ze gekoppeld kon worden aan een bepaalde mevrouw, omdat ze van een vriendin uit het eerdere blok had gehoord dat die zo leuk was.

We hebben bewust gekozen voor koppeltjes van twee leerlingen en één bewoner. De mensen hier zijn nog een stukje ouder dan opa’s en oma’s van de leerlingen, dus die werelden liggen best ver uit elkaar.

Als ze met z’n tweeën zijn, voelt het vertrouwder.”

De eerste keer dat ze op bezoek komen, krijgen de leerlingen een ruime introductie. Sandra: “Dan leg ik uit wat een woonzorgcentrum is en waarom mensen hier wonen. En we hebben het over gedragsregels.

Dat ouderen bijvoorbeeld liever met ‘u’ worden aangesproken en dat er niet zomaar foto’s op social media kunnen worden gepost. We stellen ook een echt contract op dat de school, de leerlingen en de ouders ondertekenen. Dan is de verzekering geregeld.

Bovendien is leuk om het een beetje officieel te maken, want dat hoort bij zo’n introductie tot het maatschappelijk leven.”

Daya: “Na die gezamenlijke bijeenkomst maken de leerlingen kort kennis met hun bewoner. In totaal zijn er twaalf leerlingen. De bewoner en de leerlingen bepalen zelf hoe ze het uur invullen. Dat loopt prima. en wij kijken een beetje mee. De meesten zien uit naar de komst van de jongeren. Laatst was een

bewoner vergeten dat het vakantie was. Die was zwaar teleurgesteld dat de leerlingen toen niet kwamen.”

Studenten psychologie als bezoekvrijwilliger

Gezellig

Voor bewoners met een zwaardere vorm van dementie is het vaak lastig een bezoekvrijwilliger te vinden. Coördinator Vrijwilligers Sandra Visee heeft ermee te maken voor de locaties De Ingelanden en De Componist. Samen met psychologe Carolien van Donkelaar bedacht ze dat het iets zou kunnen zijn voor studenten psychologie van de Universiteit Utrecht. Die weten meer van de problematiek dan de doorsnee Nederlander en voor studenten is het bovendien leerzaam hun kennis in de praktijk te toetsen en zo ervaring op te doen. Inmiddels zijn er via de universiteit zes ‘bezoekmaatjes’ actief. Sandra: “Carolien geeft ze een korte introductie en kijkt wie bij elkaar passen. Zo was er een studente die graag iets met muziek wilde doen en een bewoner die graag naar muziek luistert.”

Sandra: “Bewoners voelen zich gezien, kunnen hun verhaal vertellen en de leerlingen vergroten hun leefwereld. Sommigen zeggen nu zelfs dat ze overwegen later iets in de zorg te gaan doen. Het draagt zeker bij aan de verbinding met de wijk, ook al doordat de ouders, van wie velen in de buurt wonen, nu weten wat dit voor een gebouw is en wie hier wonen. En docenten van de school zijn hier komen kijken.”

“Ik vind het vooral leuk dat ze zo blij zijn dat je komt,” zegt een leerlinge bij binnenkomst. “We praten gezellig en tussendoor doen we een spelletje.”

Een ander meisje: “Ik vind het leuk om dit samen met mijn vriend Bas te doen. Het is leuk eens met een heel ander iemand te praten. Meestal praat je met leeftijdsgenoten of je vader en moeder. Onze mevrouw is wel wat warrig in haar hoofd, maar dat levert juist hele grappige situaties op. Dan zijn we alle drie aan het lachen.”

Contact | jaargang 13 | mei 2018

Twee weken later, tijdens de afsluitende bijeenkomst in het restaurant van De Drie Ringen, geven de leerlingen een cadeautje aan hun ‘maatje’ en een kaart waarop ze persoonlijke teksten hebben geschreven. Het afscheid is mooi en zelfs een tikkeltje emotioneel. Sommigen beloven dat ze zeker nog een keer langskomen, zoals Imran bij meneer Koegelberg.

“Misschien heb ik wat te veel over de oorlog verteld,” zegt die een beetje verontschuldigend, “maar Imran vond het heel interessant.” De jongen knikt. Sandra: “Eigenlijk is het een heel simpel project, maar het is o zo leuk.” (LN)

5

Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal?

Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl

Opgeroepen worden voor de Arbeidsdienst en er vrienden voor het leven aan overhouden: het kan. Piet Vel werd in de oorlog tewerkgesteld in Duitsland, maar deed in die periode veel mooie contacten op. Een leven lang werkte hij als muzikant, maar hij bleef ook altijd gefascineerd door fijnmechanica, dus werkte hij naast zijn baan ook nog als klokkenrestaurateur en molenmaker.

Piet Vel:

‘Onze vriendschap heeft de oorlog geëlimineerd’ Piet Vel werd in 1923 geboren in Amsterdam, maar hij groeide op in het Zaanse Oostknollendam. “Mijn hele familie was muzikaal. De broer van mijn vader was violist, zijn dochter zou later pianiste worden. Ik wilde graag met pianospelen mijn brood verdienen, dus nam ik zelf pianoles.”

Maar al snel stak ook een andere passie de kop op. “In Oostknollendam kwam elk jaar een kermis. Ik was met name gefascineerd door de zweefmolen en leerde ook snel de familie van Siem Ooms goed kennen, die eigenaar van de molen was. Ik was toen een

Piet op vierjarige leeftijd.

‘Als kind kon ik al wekkers repareren.’

jaar of zestien en wilde eigenlijk ook kermisreiziger worden.” Piet keek goed, maakte schetsen en toen de kermis het jaar erop het dorp weer aandeed, liet Piet hen een miniatuurreplica van de molen zien. “Die replica zette ik elk jaar in de etalage van het winkeltje van mijn ouders als de kermis er weer was.”

Maar ook de muziek bleef trekken en Piet probeerde bij de directeur van het conservatorium een beurs los te krijgen. “Die zei dat het handig was om er toch nog een ander vak naast te hebben, dus meldde ik me bij een kerkorgelbouwer. Daar leerde ik niet veel, dus toen ben ik toch weer met die directeur gaan praten en deze keer kreeg ik wel een beurs. Ik besloot me toe te leggen op piano en trombone.”

Sabotage Na anderhalf jaar studie werd Piet door de Duitsers opgeroepen voor de Arbeidsdienst. “Ik zag er geen heil in om onder te duiken. Ik kwam in Straatsburg terecht, waar ik de eerste zes weken kromme spijkers recht moest slaan.

Maar altijd nog liever dat dan naar het front.” In Straatsburg was het volgens Piet ‘aan één stuk door sabotage’.

Straatsburg, altijd al het wisselkind van Europa, was destijds vanaf 1918

6

Piet Vel bij de Oostknollendamse molen die hij restaureerde en weer opbouwde in Schoorl.

in Franse handen geweest. “Maar zelfs de Duitsers die er woonden, hadden weinig op met het naziregime.” Na acht maanden werd Piet overgeplaatst naar Immendingen, samen met nog zo’n achttien Zaanse jongens. “Na een selectie zou ik in de ijzergieterij aan de slag moeten. Zwaar en gevaarlijk werk. Maar toen riep iemand: ‘Nein, das geht nicht. Herr Vel ist Musiker.’

Duitsers hebben veel respect voor musici en dus kreeg ik een plaatsje achter de draaibank.” Daar ging de sabotage

vrolijk verder, vertelt Piet met pretoogjes. “We draaiden vaak nachtdiensten zonder toezicht. Ik moest bussen, een soort cilinders, draaien en haalde dan bussen van buiten, die al klaar waren, zodat het leek alsof ik de hele nacht had gewerkt.” Op een kwade avond werd Piet daarbij betrapt door de directeur, de heer Jeackle. “Die zei niet veel.

Maar hij kon het ook niet helemaal over zijn kant laten gaan. Twee dagen later kwam zijn dochtertje Suzi naar me toe en ze zei: ‘Mijn vader zegt dat u moet oppassen.’”

‘Die Holländer’ ‘Die Holländer’ lagen sowieso wel goed in Zimmern, een plaatsje net buiten Immendingen, waar ze in Gasthaus zum Rössle van de familie Gilly waren ondergebracht. Ze brachten ooit een kinderwagen met baby in veiligheid toen er geallieerde bommenwerpers overvlogen. En toen de geallieerden Duitsland binnenvielen en er een soort bijltjesdag dreigde los te breken, verhinderden de Hollanders dat de ‘goede’ Duitsers werden opgeknoopt.

In die tijd ontwikkelde zich een hechte vriendschap tussen Piet en de families Gilly en Wiest, bij wie hij thuis op de piano mocht spelen.

Eenmaal weer terug in Nederland trouwde Piet met Annie van den Burg.

Ze kregen één zoon, Pieter. “Die heeft het verder geschopt dan ik; hij is violist bij het Radio Filharmonisch Orkest in Hilversum.” Piet nam zijn studie aan het conservatorium weer op. Na zijn afstuderen werkte Piet korte tijd voor een orkest in Haarlem, waarna hij als trombonist bij het Utrechts Stedelijk Orkest terechtkwam, waar hij de rest van zijn leven zou blijven spelen. ‘s Ochtends repeteren, ’s middags vrij, ‘s avonds optreden. Genoeg vrije

Een foto van Gasthaus zum Rössle, waar Piet in de oorlog was ondergebracht, siert nog altijd zijn muur.

Contact | jaargang 13 | mei 2018

tijd om de passie voor fijnmechanica weer op te pakken. Piet begon op hoog niveau klokken te restaureren, voor musea en antiquairs. Ook ging hij in de leer bij een molenmaker en restaureerde als arbeidstherapie, na een kuurperiode voor tbc, een vervallen molen in Oostknollendam, die hij later weer opbouwde in Schoorl.

Tot een jaar geleden woonde Piet nog zelfstandig in het Utrechtse Oog in Al. Maar na een val, een knieoperatie en een revalidatieperiode in De Parkgraaf, werd duidelijk dat hij niet meer alleen kon wonen en verhuisde naar ‘t Huis aan de Vecht.

Piet ging na de oorlog meermalen terug naar Zimmern, samen met zijn vrouw en later met zijn zoon, om het contact met de families Gilly en Wiest te onderhouden, en ook de twee dochters van Gilly kwamen twee keer op bezoek in Nederland. Zelfs hún kinderen hebben oom Piet opgezocht - het voelt immers als familie. “Ik geloof in de goedheid van mensen,” zegt Piet. “Het volk in die streek van Duitsland, het Schwarzwald, is sowieso veel zachter. Onze vriendschap heeft gelukkig die hele oorlog geëlimineerd.” (KM)

7

In Domstate is revalideren topsport!

Domstate, het nieuwe zorghotel en behandelcentrum van AxionContinu, is zo goed als klaar. In mei worden de eerste gasten verwelkomd; de officiële opening vindt in september plaats. Het zorghotel is hard nodig, aangezien steeds meer ouderen langer thuis wonen en na een ziekenhuisopname vaak niet direct terug naar huis kunnen.

D

e vraag is groot,” zegt divisiemanager revalidatie, herstel en thuiszorg Heleen Engbers. “Er zijn simpelweg te weinig plaatsen voor kortdurend verblijf in Utrecht.” De filosofie van Domstate is gebaseerd op vier pijlers,

vertelt Heleen. “Het is een hotel, tenzij..., dat is de eerste. Dit houdt in dat de hotelgedachte altijd voorop staat, tenzij dit niet kan omdat onze gasten iets anders van ons vragen. De tweede is: revalidatie is topsport, dus moeten er goede faciliteiten en bekwame medewerkers zijn. De derde pijler is: buiten naar binnen halen. Dat betekent dat we samenwerkingen aangaan, maar ook dat het hotel heel toegankelijk moet zijn voor bezoekers, zodat onze gasten hun leven kunnen blijven leiden zoals zij gewend zijn. De vierde pijler is: buiten de lijntjes kleuren. We willen Domstate een speels karakter geven, met veel kleur en een verschillende inrichting voor verschillende zones. Er komt bijvoorbeeld een soort apenrots, waarop de medewerkers kunnen lunchen. En in plaats van bordjes die de weg wijzen, komen er vrolijke en motiverende teksten, zoals: ‘U bent er bijna! Nog tien stappen naar de lift’.”

Cliëntportaal Met de opening van Domstate zal er een accentverschuiving plaatsvinden in het aanbod van revalidatie en kortdurende zorg van AxionContinu. “We gaan ons in Domstate, net als in Zorghotel De Wartburg vooral richten op het eerstelijnsverblijf en op revalidatie van oncologische en orthopedische cliënten. Onze zorghotels zijn bij uitstek geschikt voor gasten uit deze doelgroepen, omdat zij in de regel goed in staat zijn hun eigen regie te blijven voeren.

8

De Parkgraaf gaat zich nog meer dan nu toeleggen op revalidanten die meer structuur nodig hebben tijdens hun revalidatie, zoals CVA- en longrevalidanten en revalidanten met cognitieve beperkingen.”

Het voeren van die eigen regie wordt digitaal ondersteund. Elke gast in Domstate maakt gebruik van een iPad met een ‘cliëntportaal’, eigen software waarmee de gast met zorgverleners kan communiceren met medewerkers en inzicht heeft in het eigen zorgdossier en het therapieprogramma. Ook kan met de iPad de verlichting in de hotelkamer naar eigen inzicht worden ingeregeld.

Kleine dingen AxionContinu heeft veel geleerd van het eerste zorghotel. “In Zorghotel De Wartburg hebben we in het begin de hoteluitstraling net iets te veel voorrang gegeven boven wat praktisch is. We hadden bijvoorbeeld lichtknopjes laten installeren, waarmee het licht gedimd kon worden. Die bleken te ingewikkeld. Terug naar een eenvoudige aan/uitknop, dus.

Ook hadden we voor hotelbedden met een echte hoteluitstraling gekozen, terwijl de gebruikers liever een bed met een opstaande rand aan het voeteneinde bleken te hebben. En bleek het materiaal voor de wastafels veel te snel vies te worden. Het zit vaak in hele kleine dingen. We hebben vooral veel geleerd van de medewerkers van de huishoudelijke dienst,” vertelt Heleen. “We hebben ook onderschat hoe

Nieuwe buren Domstate is niet alleen een zorghotel.

In de filosofie van Domstate past ook de samenwerking met andere zorgpartijen. Op de begane grond komt een thuiszorgwinkel van Medicura, een kantoor voor de thuiszorg van

Contact | jaargang 13 | mei 2018

lastig het is voor mensen in een rolstoel om hun kamerdeur zelf dicht te doen. We waren eigenlijk helemaal niet gewend dat cliënten hun deur dicht doen als zij hun kamer verlaten, dus daar hadden we niet echt over nagedacht. Het bleek simpel op te lossen met een trekriem aan de deurklink; in Domstate zijn dus alle deurklinken voorzien van zo’n trekriem.”

Domstate krijgt 84 hotelkamers, verdeeld over zes verdiepingen, die snel na de opening gevuld zullen zijn. Dat is voor een groot deel te wijten aan het feit dat de bovenste drie verdiepingen zijn bestemd voor bewoners uit De Bijnkershoek, voor wie een tijdelijke opvang wordt geregeld zolang de renovatie van De Bijnkershoek duurt. (KM)

Heleen Engbers:

“Het is een hotel, tenzij . . .”

AxionContinu en eigen poliklinische faciliteiten. Het GezondheidsLab van Saltro en Huisartsen Utrecht Stad is al sinds eind januari in bedrijf.

Het centrum werkt samen met het Diakonessenhuis en het St. Antonius Ziekenhuis. Het is een uitgebreide medische hulppost, waar niet alleen

bloed wordt geprikt, maar ook röntgenfoto’s, echo’s en ECG’s worden gemaakt en longfunctieonderzoeken worden gehouden.

“We bieden meer diensten aan en dat maakt het werk een stuk interessanter,” vertelt medisch analiste Mieke van Klooster. De gegevens die het lab verzamelt, worden direct digitaal teruggekoppeld naar de huisarts of de specialist in het ziekenhuis. “Het is een fantastische nieuwe werkplek,” zegt Mieke. “Het enige nadeel is dat mensen vanwege de bouwwerkzaamheden het lab nu soms niet kunnen vinden, maar dat zal verbeteren als we de definitieve ingang krijgen.”

9

Zoiets stel je je voor bij een medewerker van de technische dienst: een indrukwekkende sleutelbos waarmee alle deuren zijn te openen. Op weg naar een lege kamer om te praten, staat in de gang van het appartementendeel van De Schutse een bewoner in de deuropening. “Ha die René, goed dat je langsloopt.” Hij heeft last van ongedierte dat ’s nachts insluipt in zijn volière. “Daar moet je ook een bordje bijzetten: ‘Verboden voor ratten,’” antwoordt René opgewekt. “Da’s een goeie,” lacht de bewoner. René belooft het op te pakken.

“Ze weten me altijd te vinden,” zegt hij als we even later zitten. “Het is heel verleidelijk om meteen te helpen, maar ik vraag ze meestal toch of ze het via de zorg willen aanvragen. Niet om het de mensen moeilijker te maken, maar mijn hoofd zou overlopen als ik het allemaal zou moeten onthouden. Dus hebben we een centraal meldingssysteem Topdesk, dat binnenkort helemaal via een app op mijn telefoon gaat lopen. Nu moet ik nog veel bonnen invullen, dan kan ik de klussen digitaal ‘aftikken’.”

René werkt bijna een kwart eeuw bij AxionContinu. “Ik ben begonnen als vakantiehulp van de huismeester van De Wartburg. Eigenlijk ben ik opgeleid als banketbakker, maar ik ben best technisch en heb veel ervaring opgebouwd. Ik heb inmiddels de nodige cursussen gedaan en certificaten gehaald, want de organisatie wil dat ook de technische dienst op een professioneel niveau is.” Ruim vijf jaar geleden maakte hij de overstap naar De Schutse in Lopik en Isselwaerde in

IJsselstein. “Onderhoudsmedewerker is hier een eenmanspost. Ik heb collega’s, maar die werken op de andere locaties. We springen voor elkaar in bij calamiteiten, bij ziekte en ook in de vakantietijd.” Hij heeft gelukkig wel een paar vrijwilligers die hem bijstaan. Zo komt op De Schutse elke dinsdag een inmiddels gepensioneerde timmerman helpen.

Afwisseling is een van de leukste kanten van zijn functie. “Eigenlijk doe ik geen dag hetzelfde en ik kan mijn werk zelfstandig indelen. Natuurlijk zijn er vaste routines. Elke week is er bijvoorbeeld een legionellaronde.

Om te voorkomen dat bewoners de veteranenziekte oplopen, mag die bacterie geen kans krijgen in stilstaand water van een bepaalde temperatuur.

Dus houden we die temperatuur in de gaten en spoelen we de leidingen door. Eens in de drie maanden checkt een extern bedrijf of het water vrij is van legionella. Ook voor brandpreventie volgen we een heel strikt protocol. Ik controleer geregeld of het alarmsysteem nog optimaal werkt en de branddeuren sluiten. Daarnaast hebben we een paar keer per jaar een onverwachte brandoefening, om zo goed mogelijk voorbereid te zijn voor als er echt iets aan de hand is.”

René probeert zo veel mogelijk zelf op te pakken. “Verstoppingen verhelpen, kranen vervangen, problemen met telefonie en verpleegoproepen oplossen, lampen vervangen. Dat is trouwens ook een vast onderdeel, de lampenronde. Maar veel besteden we ook uit. Vroeger wilde ik nog wel kamers verven en behangen, maar dat doe ik

Functie: Medewerker Technische Dienst/Plus Functiedoel: Verrichten van reparaties en het uitvoeren van technisch onderhoud op de locaties.

Opleiding: Minimaal technische beroepsopleiding op MBO-niveau.

Aantal medewerkers: 14 Aantal fte: 11

10

AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies.

Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken.

Andere functies zijn minder bekend.

Functie In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers.

Deze keer:

niet meer. En ook voor grote verhuizingen huren we mensen in. Ik heb er in mijn eentje de tijd niet voor en bovendien is het lichamelijk toch wel belastend. Ik werk heel nauw samen met de locatiemanager, die eindverantwoordelijk is voor het reilen en zeilen in het gebouw en de budgetten bewaakt. Het overleg loopt heel goed.

De lijntjes zijn kort. De sfeer is hier heel gemoedelijk. Echt dorps.”

“Verstand van techniek is belangrijk, maar minstens zo belangrijk is dat je goed kunt omgaan met mensen,” benadrukt René. “Je merkt dat bewoners vaak verlegen zitten om een praatje. Dan is een kapotte lamp een mooie aanleiding je langs te laten komen. Ik neem er altijd even de tijd voor, want je merkt dat er behoefte is aan aandacht. Het lijkt wel of dat de laatste jaren nog is toegenomen.”

Dan gaat de telefoon. Er is een probleem met de installatie van een nieuwe vaatwasser op zijn andere locatie. Hij probeert het eerst telefonisch op te lossen met de monteur, maar dat blijkt niet te lukken. “Dus zal ik nu toch echt zelf naar IJsselstein moeten.” (LN)

Onderhoudsmedewerker Technische Dienst

RenĂŠ Polman

11

Veel mensen lopen rond met het idee iets te doen voor een ander, maar de stap zetten naar bijvoorbeeld vrijwilligerswerk is vaak lastig. Iedereen is druk en legt zich ook liever niet voor langere tijd vast. De stichting ‘Goed doen voor een ander’ bedacht het project Koffieschenken, waarbij mensen via een site vier uur doneren om koffie te schenken bij ouderen. Niet meer, niet minder.

In IJsselstein is het een groot succes.

Op de foto van links naar rechts: Tineke Zwambag, Monique Vermeulen, Geraldine Knoop en Gerbiene van den Oever.

door die extra mensen is er nu ruim de tijd voor een praatje. Want daar draait het allemaal om, aandacht geven aan de bewoners. En die horen zo ook weer eens wat andere verhalen.”

Confronterend

Koffie schenken met aandacht

G

eraldine Knoop en Monique Vermeulen voelden zich aangesproken door het idee.

Monique kende Edward Molkenboer, die het initiatief nam en het in Haarlem aan de gang had gekregen en zij wilde zoiets opzetten in IJsselstein.

Ze kwam in contact met Geraldine die zich al via de site had aangemeld.

Geraldine: “Ik wilde graag wat doen.

Maar hoe pak je zoiets aan? Waar ga je heen? Het aanbod om vier uur van je tijd ‘te geven’ is overzichtelijk en de opzet van de stichting Goed doen sprak me aan.”

Zwambag, vrijwilligerscoördinatoren van respectievelijk Mariënstein en Isselwaerde zijn zeer ingenomen met het initiatief. “We hebben nu het dubbele aantal vrijwilligers,” zegt Tineke.

In Isselwaerde doen ze mee met de bingo op zaterdagochtend. “Iedere bewoner zit er nu met een maatje, zodat er leuke gesprekken zijn. Soms nemen de vrijwilligers kinderen mee en dat vinden de bewoners helemaal geweldig.”

In Mariënstein doen de vrijwilligers op vrijdagavond mee met de koffieronde.

Gerbiene: “Er zijn vaste vrijwilligers die weten hoe het eraan toegaat, maar

Monique: “We krijgen reacties van vrijwilligers dat ze het ontzettend leuk vonden om te doen. Voor de meesten is het een compleet andere wereld, waar ze nooit bij hadden stilgestaan.

Het respect voor de verzorgenden neemt ook toe.”

Geraldine: “Je zou het op een positieve manier confronterend kunnen noemen. Via dit initiatief spreek je een net wat jongere generatie aan, van wie de ouders nog niet in een verpleeg- of verzorgingshuis zitten.”

Monique: “De contacten met Gerbiene en Tineke lopen heel goed. Geraldine en ik hebben inmiddels een vast vrijwilligerscontract en we regelen dat het allemaal soepel verloopt. De vrijwilligers worden vooraf geïnformeerd en in de huizen zijn ze er nu ook bekend mee. Je moet zoiets namelijk wel goed inbedden.”

Tineke: “Nieuwe vrijwilligers brengen nieuw enthousiasme en nieuwe ideeën. We hopen stiekem een beetje dat sommige ‘koffieschenkers’ zich langer willen inzetten, maar het is al heel fijn dat er een sterkere band met de buitenwereld ontstaat.”

Gerbiene: “Dit is ook wel echt iets van IJsselstein en de Lekstreek. De bewoners kennen een sterk gemeenschapsgevoel. Niet voor niets is het hier al een succes.” (LN)

Kettingreactie Het idee is een kettingreactie op gang te brengen om eenzaamheid onder ouderen aan te pakken. Wie zich aanmeldt, schenkt twee keer twee uur koffie. Bij de tweede keer neem je een vriend(in) mee, die vervolgens iemand uit zijn of haar kenniskring vraagt hetzelfde te doen.

Gerbiene van den Oever en Tineke

12

Spreekt het project Koffieschenken u aan? U kunt er meer over lezen en zich aanmelden via de site: www. goeddoenvooreenander.nl. IJsselstein is na Haarlem de eerste plaats waar het project draait. Monique en Geraldine zijn ook rechtstreeks te benaderen via koffieschenkenijsselstein@gmail.com.

Sinds februari is er binnen AxionContinu een Wetenschapscommissie actief. De commissie toetst onderzoeksvoorstellen en na goedkeuring formuleren ze de eisen waaraan het onderzoek moet voldoen, zodat wetenschappers hun onderzoeken binnen de locaties van AxionContinu kunnen uitvoeren. “We zijn een grote zorgorganisatie, dus hebben we ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid,” zegt fysiotherapeut Marieke Geerars.

“Door te participeren in wetenschappelijke onderzoeken groeit de kennis over ouderen.”

A

Fysiotherapeut Marieke Geerars

Wetenschapscommissie:

Onderzoek vergroot kennis

xionContinu heeft zich begin dit jaar aangesloten bij UNO-VUmc, het universitair netwerk ouderenzorg van VU medisch centrum, dat als doel heeft om onderzoekers en zorgprofessionals met elkaar te verbinden, om zo de wetenschappelijke kennis in de dagelijkse praktijk te kunnen testen.

Bij UNO-VUmc zijn 25 zorgorganisaties aangesloten.

“Meedoen aan wetenschappelijk onderzoek maakt je werk ook interessanter en het is voor de organisatie een mooi visitekaartje,” zegt Marieke.

Marieke zelf studeert over een paar maanden af in de Klinische Gezondheidswetenschappen. Op de afdeling van De Parkgraaf waar zij werkt en die zich richt op revalidatie van cliënten na een CVA, hebben al enkele wetenschappelijke onderzoeken plaatsgevonden. “We hebben meegedaan aan een onderzoek naar stappentellers. De verzorgenden moesten daarvoor die stappentellers telkens om- en weer afdoen bij de proefpersonen. Dat was extra werk, maar zij waren gemotiveerd om dat te doen. Dan merk je dat meedoen aan zo’n onderzoek binnen Contact | jaargang 13 | mei 2018

de afdeling toch wordt gevoeld als een gezamenlijk project.”

Recentelijk is er een onderzoek naar een ‘conditie-veldtest’ afgerond.

“Normaal gesproken gaan mensen voor zo’n VO2-max, zeg maar een maximale inspanningstest, naar het ziekenhuis. Dat is niet altijd haalbaar op deze afdeling, vandaar dat onderzoek naar een veldtest. Dat hield in dat de proefpersonen met een soort zuurstofmasker dat hun adem mat, over de gang moesten lopen. Daardoor had ik wel enige schroom om het mensen te vragen, maar ze leken er niet zo’n punt van te maken.”

Momenteel loopt er nog een onderzoek: Fit4Frail, waaraan de fysiotherapeuten van De Parkgraaf meewerken.

Hierin wordt onderzocht in welke mate het trainen van fysieke fitheid plaatsvindt binnen de orthopedische geriatrische revalidatie, en welke effecten dit heeft.

Doelmatigheid De Wetenschapscommissie bestaat naast Marieke Geerars uit Ineke Hiemstra, senior kwaliteitsmedewerker, Annet Dijksterhuis, manager HR en

Bedrijfsbureau, Jisca Vrancken, specialist ouderengeneeskunde, Karin Jas, coördinator psychosociale vakgroep en wijkverpleegkundige Julia Reh. “We vergaderen maar een paar keer per jaar,” zegt Marieke. “Elk lid van de commissie beoordeelt een onderzoeksvoorstel zelf en de voorzitter, Annet Dijksterhuis, verzamelt dan de beoordelingen. De voorstellen moeten natuurlijk praktisch haalbaar zijn, ze moeten niet te belastend zijn voor onze cliënten en ze moeten een bepaalde doelmatigheid hebben.

Omdat AxionContinu nog maar kort deel uitmaakt van het UNO-netwerk, draaien we voorlopig vooral mee met bestaande onderzoeken. Eén lid van de commissie neemt deel aan de werkgroep Revalidatie van UNO, en dat maakt het mogelijke onderzoeksvragen vanuit AxionContinu door te geven, zodat studenten ermee aan de slag kunnen. Zo is het mogelijk om, in samenspraak met UNO, zelf onderzoeken te initiëren. Daar is zelfs subsidie voor te krijgen.” (KM)

13

Jubileum in het teken van de

‘Seventies’

Dit jaar bestaat ’t Huis aan de Vecht 45 jaar en dat feestjaar ging op 28 februari van start met een openingsfeest in de stijl van de jaren zeventig.

Perzische kleedjes op de tafels, blokjes kaas, doppinda’s en augurkjes met een plakje ham eromheen; zelfs de hapjes waren typisch uit die tijd.

D

e muzikale omlijsting werd verzorgd door Het Danspaleis, een organisatie die jong en oud verbindt met het dansen op muziek uit vervlogen decennia.

“Iedereen deed mee, zelfs degenen in een rolstoel. Ik liep met tranen in mijn ogen rond, zo gaaf was het,” zegt zorgmanager Ton Mooijenkind.

Er volgt dit jaar nog een aantal activiteiten die in het teken van de jaren zeventig staan, zoals een themadiner in mei met typische jaren zeventiggerechten, zoals macaroni en kaasfondue. In juni wordt een tuinfestival met muziek gehouden, in september vindt er een uitje naar Scheveningen plaats, gevolgd door kookworkshops in oktober en een slotfeest op 22 november. “Feest en welzijn horen bij het leven, elke dag,” zegt Ton. “Naast de dagelijkse activiteiten worden er ook bijzondere activiteiten georganiseerd.

Dat is altijd al een specialiteit van ‘t Huis aan de Vecht geweest.”

Pronkkast Om het jubileum nog eens extra te vieren, hebben alle bewoners een strippenkaart gekregen, goed voor vijf leuke attenties, zoals een ontbijtje op bed, een bosje bloemen, of een boodschappentegoed van vijf euro, te besteden in het winkeltje.

14

Om nog meer de sfeer van de jaren zeventig in huis te halen - ’t Huis aan de Vecht ging immers in 1973 open - is er een ‘pronkkast’ in de hal neergezet, vol spulletjes die de seventies in herinnering brengen. De kast staat in een zithoek die ook al helemaal in de stijl van de jaren zeventig is ingericht.

Bejaardencentrum ‘t Huis aan de Vecht diende in eerste instantie als ‘bejaardencentrum’ voor oud-leden van het Nederlands Verbond van Vakverenigingen. Vakbondsman Wim Kok verrichtte destijds de openingshandeling door een miniatuur NVV-vlaggetje te plaatsen op een maquette die de koks van het huis uit suikerklontjes hadden gemaakt.

Toen het NVV met het Nederlands Katholiek Vakverbond fuseerde tot

Wim Kok bij de opening in 1973

Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.

FNV, bleef het huis in eerste instantie voor bondsleden, maar gaandeweg werd het huis ook opengesteld voor niet-vakbondsleden.

Eind jaren negentig werd het woonzorgcentrum ingrijpend gerenoveerd, waarbij twee kamers werden samengevoegd tot één. De capaciteit van werd daarmee teruggebracht van 330 bewoners tot 180. ‘t Huis aan de Vecht heeft altijd een sterke binding gehad met de wijk Overvecht. Dat blijkt onder meer uit de populariteit van het cultureel paspoort, waarmee wijkbewoners kunnen deelnemen aan activiteiten in het huis.

Veranderd In de loop der jaren in het karakter van ‘t Huis aan de Vecht wel veranderd.

“Het rode gevoel van toen is er niet meer,” zegt Mooijenkind. “We vieren 1 mei nog wel altijd, want het is mooi om zo’n traditie in ere te houden. Een kleine kern viert die dag nog altijd, maar voor de meeste mensen is het toch een momentje met koffie en cake.”

Dat bleek ook uit een reportage die in maart in de NRC verscheen onder de titel: ‘De PvdA is vergeten in het rode rusthuis’. Steeds minder bewoners stemmen op de socialisten, ten faveure van de meer populistische partijen.

En daarmee volgen de bewoners een tendens die in de hele maatschappij opgang doet. (KM)

Cijfers Eerst maar eens wat schrikbarende cijfers. Op dit moment wonen er in Nederland ongeveer 750.000 mensen van 80 jaar en ouder. In 2040 zijn dat er tweemaal zo veel. Tegelijkertijd zien we een enorme afname van de beroepsbevolking. In 2012 waren er nog vier potentieel werkenden (20-65 jaar) op elke 65-plusser, in 2040 is dit afgenomen naar twee potentieel werkenden! In ruim 20 jaar tijd zullen er dus twee keer zoveel mensen zijn die zorg nodig hebben en is er een halvering van het aantal mensen dat zorg kan leveren.

Gezien deze cijfers, staat de Minister van Volksgezondheid voor een enorme uitdaging! Hugo de Jonge gaat deze uitdaging aan door samen met 35 landelijke organisaties het Pact voor de Ouderenzorg te tekenen. Dit pact kent drie pijlers: eenzaamheid signaleren en doorbreken, langer thuis kunnen wonen door goede zorg, en ondersteuning en de kwaliteit van verpleeghuiszorg verbeteren.

Uit onderzoek blijkt dat meer dan de helft van de 75-plussers zegt zich eenzaam te voelen. Eenzaamheid heeft ernstige lichamelijke, psychische en financiële gevolgen, dus een goede aanpak is van groot belang. Voor de pijler ‘Eenzaamheid signaleren en doorbreken’ is het actieprogramma ‘Eén tegen eenzaamheid’ gestart. De aanpak hiervan baart mij enige zorgen.

Begrijp me goed, ik vind aandacht voor eenzaamheid heel belangrijk. Ik maak me alleen zorgen over het feit dat er

Contact | jaargang 13 | mei 2018

op sommige onderdelen veel beroepskrachten worden ingezet, terwijl gewoon goed nabuurschap ook veel kan oplossen. Want professionals hebben we, gelet op eerdergenoemde cijfers, heel hard nodig voor de zorg.

Tot slot wil ik als bestuurder van een zorgorganisatie reageren op de laatste pijler van het Pact, die de kwaliteit van de verpleeghuiszorg moet verbeteren.

Wederom zo’n negatief geladen uiting over de huidige situatie. Natuurlijk is het nog niet overal geheel op orde, maar er gebeuren echt heel mooie dingen. Een eerlijke beeldvorming is zeker op z’n plaats en krijgt gelukkig ook aandacht in deze pijler.

Dé oplossing voor een toekomstbestendige ouderenzorg is er niet, maar naar mijn idee zullen technologische ontwikkelingen een heel grote rol gaan spelen. De laatste tijd hoor en lees ik steeds meer over succesvolle inzet van domotica, zorg op afstand, robotisering, kunstmatige intelligentie en vele andere. Technologie en warme zorg leken lange tijd tegenstrijdig. Door evidente verbeteringen in de technologie en ook gewoon door de ernstige krapte op de arbeidsmarkt, kunnen en moeten we dit gaan omarmen.

In 2040 behoor ik ook tot de 80-plussers. Dus bij het me sterk maken voor een toekomstbestendige ouderenzorg, speelt ook een beetje eigenbelang mee! Dat is meteen ook een goede aanjager.

15

Voorhoeve krijgt ander adres Het huidige adres van Voorhoeve is voor bezoekers en hulpdiensten lastig te vinden. Het dateert uit de tijd dat Voorhoeve op het terrein van het Ziekenhuis Oudenrijn lag. Ook de meeste navigatiesystemen geven de plek van Voorhoeve niet goed weer, waardoor bezoekers, en bijvoorbeeld ambulances, Voorhoeve niet altijd goed kunnen vinden.

Op verzoek van AxionContinu wijzigt de gemeente Utrecht daarom de straatnaam van Voorhoeve.

TRUMANPLEIN

AdresVoorhoeveContACt.indd 1

Per 1 juni 2018 wordt het nieuwe adres: Woonzorgcentrum Voorhoeve Trumanplein 1 3527 CX Utrecht Voor de duidelijkheid, dit is dus geen verhuizing, alléén de straatnaam en postcode veranderen. (MH)

18-04-18 16:13

Berichten vanuit AxionContinu

Dochter portretteert bewoners Helen Heerschop is de dochter van een van de bewoners van Voorhoeve. Zij heeft een aantal medebewoners van haar moeder geportretteerd in een treffend schilderij. Helen: “Ik kom er vaak en het is een leuke groep. Als amateurschilder heb ik de bewoners vastgelegd

16

op een schilderij. De achtergrondkleur is helemaal afgestemd op de hoofdkleur in de woning.“ Het schilderij is feestelijk aangeboden, compleet met een speech, een lekker hapje en zelfs champagne. (MH)

Gastredacteuren Contact gezocht Ben je medewerker van AxionContinu en wil je een keer meedenken over de inhoud van Contact? Meld je dan aan als gastredacteur!

De productie van Contact begint altijd met een redactieraadvergadering. Daar wordt besproken welke onderwerpen in het nieuwe nummer komen. Van te voren vindt een inventarisatie plaats

van wat er speelt binnen de organisatie en op de locaties. Het lijkt ons leuk om voor elke redactievergadering een andere medewerker van AxionContinu uit te nodigen om mee te denken én eens bij ons in de keuken te kijken hoe dit in zijn werk gaat. De medewerker kan zijn ervaringen uit de praktijk inbrengen, waar wij van weer van

Contact Lapjesboom in IJsselstein Isselwaerde heeft er een nieuw kunstwerk bij. In samenwerking met bewoners van Ewoud en Mariënstein, is een grote groep dames aan het ‘wildbreien’ geslagen. Wildbreien is een vorm van tijdelijke street-art waarbij mensen lapjes in of aan elkaar haken, breien of naaien en daar vervolgens openbare objecten zoals bomen of lantarenContact | jaargang 13 | mei 2018

palen mee te versieren. In dit geval zijn de lapjes aan elkaar gezet om er een boom mee te bekleden. Op 11 april was het kunstwerk klaar en werd het in aanwezigheid van de ‘wildbreiers’ op de boom bevestigd. De bewoners van Isselwaerde kunnen nu genieten van het vrolijke resultaat. (MH)

leren. Je hoeft dus niet zelf stukken te schrijven. Wil je gastredacteur worden, stuur een mailtje naar communicatie@ axioncontinu.nl. (MH)

3.000 appeltaartpunten Een Appeltaartconcert is een feest voor de zintuigen. Ook staat de appeltaart symbool voor de veilige, warme sfeer van de concerten. AxionContinu is daarom verheugd dat er dit voorjaar weer een nieuwe serie appeltaartconcerten op de locaties worden uitgevoerd. Het 3.000ste stukje appeltaart van dit seizoen is op 12 maart uitgereikt aan de heer Bijman, tijdens een Appeltaartconcert in De Schutse, woonzorgcentrum in Lopik. Hij ontving het taartje uit handen van de heer Job Hoekstra, manager Commercie van Distrivers, de sponsor van alle Stichting Appeltaartconcerten.

Het concert in De Schutse werd gegeven door Hanspeter Spannring (dwarsfluit), Annemieke IJzerman (harp) en Michiel Holtrop (altviool).

Zij speelden muziek uit Frankrijk, Rusland en Italië, terwijl de bewoners genoten van de muziek en de appeltaart. (PvdS)

17

Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.

Voorveldse Got Talent Talent ten over in Voorveldse Hof. Dat bleek wel tijdens Voorveldse Got Talent, de talentenjacht die op 22 maart werd gehouden in het woonzorgcentrum. Het was een groot succes. Het Grand Café zat bomvol bewoners, familie, medewerkers en vrijwilligers. Iedere woning had inbreng op deze feestavond, met een playbackact, een dans of een lied. Medewerkers

18

én bewoners lieten samen zien en horen wat ze konden. Vorig jaar werd de talentenjacht voor het eerste gehouden in Voorveldse Hof, vertelt medewerker welzijn Monique Walinga. Dat was zo’n succes dat er dit jaar weer een Voorveldse Got Talent werd gehouden.

“Dat je het als medewerkers van alle woonkamers samen organiseert, maakt het zo leuk.” (BS)

Colofon

Woonzorgcentra De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl

De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl

De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl

De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl

Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl

Voorhoeve Trumanplein 1 3527 CX Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl

De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl

Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00 koningsbruggen@axioncontinu.nl

Voorveldse Hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl

’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl

Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl

De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl

Serviceappartementen

Revalidatie

De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl

Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl

Domstate Beneluxlaan 928 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 05 00 info@domstate.nl

De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl

De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl

De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl

En verder Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl

Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81

Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl

Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl

Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl

ContACt is het magazine van AxionContinu.

AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik.

ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu.

Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage.

Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft.

Wij helpen u graag verder.

Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Postbus 2251, 3500 GG Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Mirjan de Heus Maaike Hoogland (MH) Kees Mollema (KM) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Willem de Bruijn Fotografie Willem Mes Kees Mollema en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix

Thuiszorg Teams in Utrecht, IJsselstein en Lopik.

Bereikbaar via het Servicebureau: op werkdagen van 9.00 tot 17.00 uur, (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl

Volg ons ook op:

19

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers.

Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl

Anneke Savelkouls:

‘Ik vind er zelf ook rust bij’ Afgelopen januari werd Anneke Savelkouls in het zonnetje gezet omdat ze al 25 jaar als vrijwilliger de kerkdiensten in De Bijnkershoek verzorgt. “Ik vind het heel fijn om te doen, want ik vind er zelf ook rust bij,” zegt de 78-jarige Anneke.

Anneke komt twee keer per maand op woensdagochtend naar De Bijnkershoek om de kerkdienst voor te bereiden.

“Ik richt de zaal in, kleed het altaar aan en verwelkom de mensen, als ze zijn opgehaald. Ik fungeer ook als lectrice tijdens de diensten. Dat houdt in dat ik de voorbede en de eerste lezing, altijd een stuk tekst uit de Bijbel, voorlees.”

De diensten zijn afwisselend roomskatholiek, met pastor Rentinck als voorganger, en oecumenisch. Ongeveer twintig bewoners bezoeken de dienst.

Anneke kwam in aanraking met de diensten omdat haar beide ouders in De Bijnkershoek woonden en zij hen begeleidde als ze naar de kerkdienst gingen. “Ik ben met het geloof opgegroeid, hoewel ik geen heilige boon ben. Toen mijn vader en later mijn moeder overleed, werd ik gevraagd te blijven komen.

Dat deed ik graag. Je doet dit voor de mensen. Zonder vrijwilligers zouden de diensten niet kunnen plaatsvinden.

Dan kunnen veel mensen niet meer naar de kerk, want voor velen is het te lastig om naar een kerk buiten het zorgcentrum te gaan.”

Naast haar werk voor De Bijnkershoek verzorgt Anneke ook eens per maand een dienst in Huize Transwijk. Bovendien zingt ze elke zondag in het kerkkoor van de kerk die ze zelf bezoekt.

Rustpunt “Mensen raken soms geëmotioneerd tijdens de dienst. Dat ken ik maar al

20

te goed. Ongeveer een jaar geleden overleed mijn man. We waren 53 jaar getrouwd, ik kende hem al vanaf mijn zevende. Ik ben toen een paar weken gestopt met de diensten, ik kon het gewoon niet meer. Nu kom ik na de dienst vaak thuis met een fijn gevoel.

Het is een rustpunt, het geeft je tijd om na te denken. Ik had een man die er altijd voor me was en nu is er alleen nog maar leegte. Dus vraag ik God om steun, om me te helpen bij alles.”

Maar Anneke zit niet bij de pakken neer. “Ik heb drie kinderen en zeven kleinkinderen, die ik vaak zie. Soms

ga ik met mijn dochter lekker naar een sauna. Op donderdag repeteer ik met het koor, op vrijdag ga ik naar een kaartclub, competitie klaverjassen.

Misschien dat ik ooit stop met dit werk, maar voorlopig kan ik nog wel een paar jaar mee.” (KM)

“Ik ben met het geloof opgegroeid, hoewel ik geen heilige boon ben.”