Op 27 december 1999 heeft Ammerlaan Enthoven gedagvaard voor de Rechtbank 's-Gravenhage en schadevergoeding gevorderd, nader op te maken bij staat en te vereffenen volgens de wet, zulks met nevenvorderingen. 2.1.2 Ammerlaan heeft daartoe aangevoerd dat Enthoven aansprakelijk is voor de schade omdat Enthoven een installatiewerk heeft geleverd dat wegens het ontbreken van een drukventiel en een verkeerde installatie van de pH-regeling niet naar behoren was uitgevoerd. 2.2.1 Enthoven heeft de vordering bestreden. Zij heeft zich primair op de uitsluiting of in elk geval beperking van aansprakelijkheid in haar algemene voorwaarden beroepen. Daarenboven heeft ze aangevoerd dat Ammerlaan (volledig) eigen schuld treft. 2.2.2 Enthoven heeft in reconventie gevorderd Ammerlaan te veroordelen tot betaling aan haar van ƒ 134.162,81 (€ 60.880,43), zulks met nevenvorderingen. Ter onderbouwing van deze vordering heeft Enthoven gesteld dat Ammerlaan zonder goede grond een aantal opeisbare nota's onbetaald heeft gelaten en mitsdien in verzuim is. 2.3 Ammerlaan heeft in reconventie verweer gevoerd. 2.4.1 In haar vonnis van 2 mei 2001 heeft de Rechtbank in conventie geoordeeld dat de ALIBvoorwaarden van toepassing zijn. De Rechtbank overweegt daartoe dat de (eerste) offerte van 31 oktober 1997 en iedere pagina van het briefpapier van Enthoven melding maakt van de toepasselijkheid daarvan. Tevens staat daar vermeld dat de voorwaarden op verzoek zullen worden toegezonden. In de bij brief van 18 april 1998 gezonden offertebevestiging staat vermeld dat een exemplaar van de leveringsvoorwaarden is meegezonden. Volgens de Rechtbank is gesteld noch gebleken dat Ammerlaan ooit tegen de toepasselijkheid heeft geprotesteerd. De Rechtbank gaat voorbij aan het verweer van Ammerlaan dat de voorwaarden niet ter hand zijn gesteld. Ook indien ervan moet worden uitgegaan dat Enthoven de voorwaarden niet bij haar brief van 18 april 1998 zou hebben gevoegd, dan is dat kennelijk abusievelijk niet gebeurd. Het had dan op de weg van Ammerlaan gelegen om Enthoven alsnog om toezending te verzoeken. Nu zij dit heeft nagelaten, kan zij er zich thans in redelijkheid niet op beroepen dat Enthoven die voorwaarden niet ter hand heeft gesteld (rov. 3.1 en 3.2). 2.4.2 De Rechtbank constateert vervolgens dat tussen partijen onbetwist vaststaat dat Enthoven in de nakoming van haar contractuele verplichtingen jegens Ammerlaan is tekortgeschoten, nu zij Ammerlaan een gebrekkige installatie heeft geleverd. Daardoor is Enthoven in beginsel jegens Ammerlaan schadeplichtig (rov. 3.3). 2.4.3 De Rechtbank is evenwel van oordeel dat Ammerlaan eigen schuld heeft aan het ontstaan van de schade (rov. 3.5). Ammerlaan is, na het inschakelen van de installatie, geconfronteerd geweest met verschillende alarmmeldingen waarna zij telkens de installatie, zonder Enthoven te raadplegen, opnieuw heeft opgestart en met het geven van doseringen is doorgegaan. Pas toen het alarm ten minste tweemaal was afgegaan, is Ammerlaan de Ph- en EC-waarden gaan testen nadat zij had bemerkt dat er witte vloeistof uit de druppelaars kwam, wit residu op de pot achterbleef en de planten in tuin 3 slap waren gaan hangen. Hoewel in elk geval tóen voor de hand zou hebben gelegen Enthoven ‘in te seinen’, heeft Ammerlaan de steenwolmatten doorgespoeld en is zij doorgegaan met het toedienen van voedingswater. Een onderzoek naar de pH- en EC-waarden van het voedingswater (in de mengbakunit) heeft zij pas de volgende ochtend uitgevoerd (rov. 3.6). De Rechtbank verwerpt de door Ammerlaan aangevoerde rechtvaardiging dat zij van de monteur van Enthoven had vernomen dat de installatie in orde was en de pH-regeling goed werkte (rov. 3.7). 2.4.4
52