Reflectie Tijdens de vooravond van mijn afstuderen, zat ik De onzichtbare steden van Italo Calvino te lezen. Ik was gefascineerd hoe hij ogenschijnlijk met woorden speelde en me ervan wist te overtuigen dat architectuur niet zo statisch is als het lijkt. Tijdens deze fase kwam ik erachter, dat was rond mijn eerste schouw, dat de zeespiegelstijging niet op te lossen was met architectuur. Dit is alleen op te lossen door bewustwording van mensen en dit kan aangewakkerd worden door architectuur. Ik heb al lang een fascinatie voor tijd en water, beide elementen verhouden zich tot de erosie van materialen en dit was voor mij een interessante ontdekking. Je kunt met erosie laten zien wat de invloeden zijn en wat voor tijd verstreken is in een bepaalde periode. Het
materiaal verdwijnt namelijk door de invloeden van buitenaf. Ik vond dat dit element in mijn gebouw moest komen. In de aanloop naar mijn tweede schouw ben ik gaan schilderen, tekenen en modellen maken, op deze manier kon ik mezelf uiten, zonder dat ik wist wat het allemaal betekende. In deze periode kwam ik erachter dat architectuur niet statisch, maar adaptief moet zijn om de toekomst aan te kunnen. De scheidslijn tussen water en land is immers dynamisch en daarvoor is een adaptief gebouw nodig, een gebouw dat zich aanpast aan de situatie. Een gebouw dat reist op de hartslag van de zee. De keuze om een bewegend gebouw te maken in plaats van een vaststaand gebouw, was voor mij een sleutelmoment. Op dit moment heb ik besloten om van de gebaande wegen af
te stappen en een nieuwe realiteit te laten zien. Tijdens de tweede schouw werden vooral vragen gesteld over de manier van het reizen van Et TerrAqua. Zelf had ik dit ook nog niet helemaal scherp. Daarom ben ik begonnen met modelstudies. In een groot aquarium ben ik gaan “spelen” met zand en water, uiteindelijk kwam ik op een model waarbij Et TerrAqua een amfibie werd. Vanuit deze studie ben ik gaan ontwerpen, waarbij ik geholpen ben door verschillende kunstrichtingen zoals Steampunk en het festival Burning Man in de Nevada woestijn. Een tweede aspect wat ik van belang vond was de structuur van Et TerrAqua. De entree, de trappen, rolstoeltoegankelijkheid, allemaal elementen die bijdragen aan de nieuwe werkelijkheid en geloofwaardigheid van het concept. Hier wil ik laten zien dat het niet 163
