ΚΕΦ. 6 ΚΛΕΦΤΙΚΟ – ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΕΦ. 6 (ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ) σ. 294304
Η θέση του ρεμπέτικου και του κλέφτικου τραγουδιού στο πάνθεο του 20ου αι. Μετά
τους
Βαλκανικούς
πολέμους
και
τη
Μικρασιατική
καταστροφή του 1922 η Ελλάδα βιώνει μεγάλη πολιτισμική αναστάτωση και συνένωση κόσμων με ανάμεικτες καταβολές. Έχουμε τη μαζική παγίωση αστικών λαϊκών ιδιωμάτων. Η νέα κοινωνία, η πολιτική συγκυρία, η διανόηση καταδικάζουν, καταπιέζουν και φιμώνουν το ρεμπέτικο
τραγούδι.
Νοθεύονται
και
ακυρώνονται
τα
ρεμπέτικα
τραγούδια και υιοθετείται η τεχνοτροπία της καντάδας. Η καπιταλιστική οικονομία επιδιώκει την παραγωγή ρεμπέτικου τραγουδιού που είναι δημοφιλές και κερδοφόρο. Το ρεμπέτικο γίνεται αποδέκτης διμέτωπης επίθεσης. Στο 1ο μέτωπο βρίσκεται η στάση του μιλιταριστικού και θρησκευόμενου λαϊκισμού του μεσοπολέμου με τη δικτατορία του Πάγκαλου. Καταδιώκονται οι εκδηλώσεις των ανθρώπων του περιθωρίου που εκφράζονταν μέσα από το ρεμπέτικο και έχουμε την απαγόρευση επίμαχων στίχων. Πολλά τραγούδια κυκλοφορούν σε δύο εκδοχές, την κανονική και μια δεύτερη δισκογραφημένη. Στο 2ο μέτωπο βρίσκονται οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις βάσει του «λούμπεν προλεταριάτου». Η στάση ζωής στα κείμενα των ρεμπέτικων δεν συνέβαλλε στον λαϊκό αγώνα και παγίδευε τις ενεργές κοινωνικές δυνάμεις στην απάθεια και στην εξυπηρέτηση της πλουτοκρατίας. Μετά το 1922 τo ρεμπέτικο γίνεται θύμα των συστατικών του λόγω κειμενικής αντιμετώπισης, αντιανατολισμού, αμηχανίας ως προς τη μουσική. Το αστικολαϊκό-ρεμπέτικο τραγούδι και η καντάδα αποτελούν αστικολαϊκά είδη με σύντονα συγκεκραμένα φθογγολόγια, με ανόμοιες τοπικές παραδόσεις που κινούνται στους ίδιους γεωγραφικούς χώρους των πόλεων. Η μεθοδολογική επιπλοκή των ερευνητών είναι ότι ο μελετητής προβαίνει σε διπλή κατάταξη και εξέταση του ελληνικού αστικολαϊκού τραγουδιού. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η διαλεκτική σχέση του ρεμπέτικου με την παράδοση από πλευράς ιδεολογημάτων. Κατοχυρώνεται ως σώμα της νεότερης μουσικής από τις υπόλοιπες όψεις.