Pernix Omroep 4 jubileum versie

PERNIX

OMROEP Ik ben

Pernixer

UITGAVE 4 MEI 2021

TROTS!

Waarin... ● Arma virumque cano ● Rare jongens die Romeinen ● De “Pernix Experience” ● K.V.Z.-prijs 17

INHOUD

Colofon

Van Pernixlid naar Pernixicoon................................ 3 Arma virumque cano................................................4 PEPTALK, Pernix heeft het leven van Ton en Alice Tieleman gevormd...............................6 Uit het hoekie van, Rare jongens die Romeinen..... 8 De ‘Pernix Experience’...........................................10 K.V.Z.-prijs............................................................. 12 De 99-jarige, ‘Het oeuvre’.......................................14

Jan Karstens, Rob Tirion,

Redactie:

Jan Karstens, Peter Kuipers, Wout Pera Auteurs:

Tessa de Wekker, Wout Pera, Gertjan van Driel, Ton Tieleman Strip:

Sander Neuteboom QR-code advies en realisatie: Peter en Hans Kuipers Fotografie:

Willem Zwanenburg, Wilko Heijl, Raymond Boerman Vormgeving:

Karstens Mediamakers Druk:

Drukkerij De Bink Deze en de volgende uitgaven van de Pernix Omroep jubileumglossy zijn met de grootst mogelijke zorg samengesteld.

De redactie heeft ernaar gestreefd de relevante fotorechten te regelen volgens de wettelijke bepalingen. Degenen die desondanks menen rechten te kunnen doen gelden, kunnen zich alsnog tot het Bestuur van de L.C.K.C. Pernix wenden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door print-outs, kopieën, of op welke manier dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de redactie of het bestuur van de L.C.K.C. Pernix.

2

Van Pernixlid naar Pernixicoon Het is bijna zover. 11 mei bestaat Pernix dan echt 100 jaar. De redactie is er druk mee bezig geweest, want hoe kan je dat in deze tijd laten leven bij iedereen die Pernix een warm hart toedraagt? En trots is, net als dat wij supertrots zijn dat deze mooie PO er weer ligt.

En dan komen we al bijna direct bij de kern, want die 100 jaar konden er alleen maar komen, omdat onze club al die jaren werd gedragen door supertrotse leden, vrijwilligers, ouders en sponsors. In deze uitgave staat juist dat centraal. Want om dit te bereiken moesten mensen hun nek uitsteken, verantwoordelijkheid nemen, koers bepalen...................... en natuurlijk er ook gewoon voor zorgen dat alles door kon blijven gaan.

Het is best interessant om te zien hoe dat er aan de redactietafel aan toegaat. Want het leeftijdsverschil is ongeveer 20 jaar met tussenpozen van 10 jaar. Zo zit ik nu aan tafel met één van mijn iconen van toen ik als jongetje met mijn vader in de 5 Meihal naar wedstrijden ging kijken van het eerste, en ook het Leidse team. Wat een spanning, wat ik heb ik daarvan genoten.

Toch is het mooie dat mijn icoon dit zo zelf niet heeft ervaren. Het hoorde er gewoon bij voor hem.

Met passie heeft hij geknokt voor alle overwinningen en kampioenschappen. En heeft in seizoen 1991-1992 de KVZ-prijs gekregen voor zijn hele ‘oevre’. In mijn ogen volledig terecht, maar in zijn ogen wel erg veel eer voor wat hij heeft gepresteerd. Zo zie je maar….. ‘je hebt het niet door’.

Maar we hebben het er ook over gehad wie nou voor jou een icoon was. Voor mij waren dat zeker Peter Kuipers, maar ook Jan van Ek. Ik zal nooit vergeten dat we als 16-jarigen met Pinksteren op zondag hadden gezwoegd om het hele toernooiterrein klaar te krijgen en dat we daar bleven slapen om alles in de gaten te houden. Maar dat het vroeg in de ochtend regende dat het goot, zodat het Pernixtoernooi werd afgelast.

Jan kwam toen naar ons toe met een ontbijtje en zei op zijn typerende manier “blijf nog maar even liggen hoor, jongens”. Maar voor Peter was Jacob Bakker een icoon, terwijl ik me (10 jaar jonger) de man niet eens voor de geest kan halen. Laten we het dan maar niet hebben over de helden van Wout (20 jaar verschil). Dat zijn voor hem Dick Ottevanger, Cees Vreeken en Cees de Rooij (voor mij gewoon de vader van Erica en Casper).

Met dit in mijn achterhoofd lees ik de krantenartikelen die Hans Kuipers dagelijks op de website zet, toch anders. Ik probeer meer mee te krijgen van tijden die ik niet ken. En inderdaad….. Jacob Bakker had vaak een topwedstrijd gespeeld. De helden van Wout hebben er zelfs voor gezorgd dat Pernix voor de laatste keer Nederlands CKB zaalkampioen is geworden in 1970.

En zo zijn er in 2021 weer andere iconen, die zelf niet doorhebben dat ze het zijn. Ik moest me er in verdiepen, want ook nu miste ik meer dan 10 jaar. Deze iconen gingen als kind met ons mee op Pernixkamp.

Echt bijzonder om te zien. Dan vraag je je toch af, of ik toen ook een icoon was. Dat zal toch niet?

3

Maar als dat zo was, dan had ik het niet door. Ik deed alles alleen maar uit liefde voor Pernix.

Jan

Arma virumque cano

1

Zo begint Vergilius zijn beroemde verhaal over de Trojaanse held Aeneas. Helden waren er genoeg in die dagen. Ook in het 100-jarig bestaan van Pernix zijn ze te over, al gaat mijn memorie max 35 jaar terug. De geur van het veld als sterke herinnering, in onze Groenoordhallen stond de stand op de borden van een nostalgische zaalfinale.

1 à 2 trainingen waren mij gegund, ongetwijfeld van Wil Kwestro en Erika Velders, waarna men mij posteerde in de R3, waar direct het vierde kind van een vijfde Pernixgeneratie ongenadig tot mij fulmineerde, daar ik mijn tegenstander liet lopen en op eigen korf schoot. Hij was een goedgebekt talent en de eerste bij Pernix tegen wie ik opkeek, mij bewust van de druk die hij en zijn coryfeeënfamilie meetorsten.

De jaren verstreken en mijn clubgevoel cresceerde door kampen, versterkende vriendschappen en de heroïsche helden van de P1 en C1, die kampioen werden van Nederland.

Zij zetten Pernix op z’n kop.

Dat wilde ik ook en met Aap de Kampioenenmaker lukte het onze B1 om tot twee keer toe het NK te behalen: ook wij voelden ons even held!

Tot in deze tijd gaan ouddeelnemers nog op bedevaart naar het NK-veld te Schoonoord, een locatie die de tand des tijds heeft doorstaan en qua knollenveld en keet nog immer vergelijkbaar is met ons Groenoordhallenveld en de keet P71.

Wie heeft er geen herinneringen aan Van der Kooijen en De Rooijen!

En let op, ze zijn weer in aantocht, de volgende generatie dartelt weer over de velden en struint langs de lijnen bij Pernix 1. De Oude Tok zit er niet meer, maar kleine Tokkies vullen zijn ruimte. Er is weer een generatie Van der Vegte en ook de leemte van de Van Alphen-tweeling wordt gevuld, door 2 springende Beukelkangoeroes. De nieuwe helden komen eraan!

En ook buiten het veld. Wie kan zich geen wapenfeiten herinneren van de oude Gooi Inn, waar je na een roodverbrande zaterdag met een gekoeld geel schuimdrankje tegen de warme bakstenen van de met noppenmodder besmeurde kleedkamermuur de zon achter de Groenoordhallen zag dalen, waarna de avond onvergetelijk werd met DJ Bram en vergetelijk werd

1) Ik bezing de wapenfeiten en de man.

4

door de zoveelste doodgeslagen schuimkraag. DJ Bram werd DJ Neut, een nieuwe multiheld aan het firmament.

Op zondag trok het Aanspreekpunt zijn redactieleden uit hun delirium, zodat op donderdag een legendarisch blaadje in de bus kwam. Hij heeft zijn Plaza meer dan verdiend. Over Legendarische gesproken, hij mag zich nu bijna de Iconische noemen als trainer van de A3.

Eigenlijk zijn alle jeugdtrainers van nu helden. Ze trotseren al sinds januari de winterse omstandigheden en loodsen hun teams op het veld door het Coronaseizoen. Ik vermoed dat dit sinds de eerste trainingen van Alice en Agnes niet meer is voorgekomen. Week na week trotseren zij kou, wind en regen om hun kids een paar uur te activeren

zonder enig perspectief op een kampioenschap; en iedere week weer met groot succes voor kroost en ouders. Bij deze mijn nominatie voor de KVZ-prijs van dit seizoen: alle jeugdtrainers!

Het Coronaseizoen kent ook verloren helden, degenen die hun grootste successen bereikten aan de bar in kantine of stamkroeg.

Bestaan ze nog, overleven zij deze tijden? “Sjek, Braam, Wouter, zijn jullie nog alive and Kick-ing?” Waar etaleren zij hun kunsten? Hoe kan de nieuwe generatie zich tot brassende bibenten ontwikkelen, als zij immer thuis vertoeven?

Hoe ontstaan nu de nieuwe verhalen, legendes en eeuwige vriendschappen?

jarenlange trouwe verbintenissen en voorkomen dat dit straks coryfeeën zijn uit een ver verleden?

We weten niet hoe, maar we zullen blijven luctoren en emergen, dat doen Pernixers al 100 jaar.

Pernixhelden zijn en blijven van alle tijden, maar alleen bij gratie van de allerbelangrijkste in ons midden(vak): de vrijwilliger!

Ook onze sponsoren kwijnen weg.

Kunnen wij deze maecenaes helpen, iets terugdoen voor

5

Arma voluntariique cano!

Gegroet, Maecenas

PEP TALK

Pernix Ere Podium

Vriendschappen voor het leven en finales voor 5.000 man in een stadion.

Pernix heeft het leven van Ton en Alice Tieleman gevormd Zonder Pernix had het leven van Ton en Alice Tieleman er heel

anders uit gezien. “Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen”, zegt

Alice lachend. Dat is niet zo gek,

want als zeventienjarige sloeg de vlam over tussen haar en haar zeven jaar oudere teamgenoot

Ton, een paar jaar later trouwden ze. Ze kregen drie kinderen die alle drie korfbalden en staken

heel wat vrije uurtjes in de club.

“Pernix was en is heel bepalend in ons leven.”

De Pernixgeschiedenis van Alice (75) gaat bijna terug naar de begintijd van de club, al was zij daar zelf uiteraard nog niet bij.

Haar ouders leerden elkaar in de jaren twintig, vlak na de oprichting, kennen bij Pernix. “Mijn vader Dick van der Kwaak is in die jaren nog

een paar jaar voorzitter geweest.”

Toch was het niet vanzelfsprekend dat Alice zou gaan korfballen.

Haar vijf oudere broers voetbalden allemaal en korfbal was in huize Van der Kwaak geen onderwerp meer.

“Tot ik op mijn twaalfde meedeed met schoolkorfbal en dat heel erg leuk vond. Ik vroeg mijn ouders of ik lid mocht worden en die vonden dat direct goed”, vertelt Alice. Vanaf die tijd werden ze ook weer supporter van Pernix.

Het was 1958 en in die tijd was twaalf de minimumleeftijd voor een lidmaatschap. Alice speelde een paar jaar in het aspirantenteam en maakte als vijftienjarige de overstap naar het eerste. Ton, op Pernix inmiddels ‘Tiel’ genoemd, speelde daar toen al vijf jaar in. Ook hij was als twaalfjarige lid geworden. “Een jaar daarvoor, het zal 1950 geweest zijn, had ik heel erg gezeurd bij mijn ouders of ik lid mocht worden van de scouting. Maar dat vonden ze maar niets. Hun kind in een uniform, en dat vlak na de oorlog...

Dat wilden ze niet. Dus toen ik 6

een jaar later vroeg of ik bij Pernix mocht (een schoolvriendje van Ton was lid en de sport leek hem ook wel leuk), waren ze maar al te blij dat ik de scouting uit mijn hoofd had gezet.” De sport greep hem meteen. “Vooral de gezelligheid.

Jongens en meiden bij elkaar en elke woensdagmiddag en zaterdag op het veld.”

“De woensdagmiddagen waren het leukst”, zegt Alice. “Dan was het veld open en mocht je zelf trainen.

Trainers waren er nog niet. Je pakte korven en een bal en ging maar wat doen. Je deed na wat je de spelers van het eerste op zaterdag had zien doen. En er waren wat oudere spelers die de jongeren hielpen.” De eerste trainingen, of wat ervoor doorging, werden op de zomeravonden gegeven. Er werd dan een Leidse korfballer of oud-korfballer gevraagd om die te verzorgen. Ton: “Dat kon alleen in de zomer, want we hadden nog geen zomertijd en geen licht op het veld. In september werd het ’s avonds al vroeg donker.”

Pas in 1965 kreeg Pernix de eerste echte trainer/coach. Dat was Jan Hensen en betekende de opmaat naar het landskampioenschap veld in 1966. “Dat landskampioenschap was mooi, maar de bondsdagen met Pinksteren vond ik net zo leuk.

Alle christelijke clubs kwamen met veel teams bij elkaar voor een groot toernooi op 40 velden. Dat waren wel 8.000 tot 10.000 korfballers. We speelden regelmatig de finale in het Elinkwijk-stadion voor ruim 5.000 man. Dat was echt een happening”, vertelt ‘Tiel’.

Hij stopte in 1968 met spelen. Alice speelde nog tot 1980 in Pernix 1, met drie pauzes vanwege de zwangerschappen en geboortes van Lian, Alide en Marjo. Tiel was inmiddels bestuurslid. Hij was in totaal twee periodes voorzitter en heeft ook alle andere bestuursfuncties, behalve die van penningmeester, vervuld. “Ik begon als tweede commissaris voor materiaal. En dat als man met twee linkerhanden… Later werd ik wedstrijdsecretaris. In die tijd had nog lang niet iedereen een telefoon.

Wij thuis wel, maar die werd betaald door het werk van mijn vader en die mocht ik niet gebruiken. Zodra de wedstrijdschema’s binnen waren, ging ik op de fiets naar de aanvoerders van de teams om te zeggen hoe laat en waar ze die zaterdag moesten spelen. Die fietsten vervolgens weer langs hun teamgenoten. Dat kun je je nu niet meer voorstellen.”

Via Pernix kwam Ton in het bondsbestuur van de CKB

en nog voor de fusie met de algemene bond KNKB tot KNKV zette hij samen met anderen de gezamenlijke competitie op. Later trad hij toe tot het KNKV-bestuur.

Daarin zat Ton 15 jaar. Ook vertegenwoordigde hij Nederland in de spelregelcommissie van de internationale bond IKF en als voorzitter van wedstrijdjury’s bij EK’s, WK’s en Europacups. Ton: “Dat waren mooie tijden. Ik ben overal geweest, tot India aan toe.”

Alice begon al heel jong als jeugdtrainer. Ze was zelf zeventien jaar toen ze al jongere kinderen de kneepjes van het korfbalvak wilde bijbrengen. Vervolgens heeft ze hele generaties Pernixers opgeleid.

“Ik vind het leuk om kinderen en jongeren dingen te leren. Niet alleen hoe ze moeten schieten, maar vooral ook sociale ontwikkeling, hoe je met elkaar omgaat, hoe je samen dingen oplost. Dat komt in een teamsport nadrukkelijk naar voren natuurlijk.”

Naast jeugdtrainer zat Alice jaren in de redactie van de PO en zat ze in allerlei commissies, met name op het gebied van jeugd en jeugdtechnisch beleid. Ook nu nog is ze actief, als lid van de jubileumcommissie. “Ik had in het begin geen betaald werk. Dat was zo in die tijd. Daardoor had ik naast het zorgen voor ons gezin en mantelzorg voor onze ouders veel tijd voor Pernix. Pas op mijn vijftigste kreeg ik een betaalde baan.” Als lerares, hoe kan het ook anders. Alice doceerde wiskunde op het Northgo in Noordwijk. “Ik heb vele Pernixers nog bijles gegeven”, vertelt ze lachend.

Pernix heeft hun sociale leven bepaald. Al in de jaren zestig sloten Ton en Alice vriendschappen voor het leven. “Pernix is een heel open en sociale vereniging. Ook in deze tijd, nu de maatschappij veel individualistischer is, behoudt de 7

Overzicht ereleden Henk de Vries † Erelid sinds: November 1929 Jan Teeuwen † Erelid sinds: Onbekend Henk Gorris † Erelid sinds: Onbekend Cees van der Kraan † Erelid sinds: Februari 1963 Coob Vreeken † Erelid sinds: 12 mei 1956 Wim van Zwieten † Erelid sinds: Onbekend Henk van der Vegte † Erelid sinds: Onbekend Ton Tieleman Erelid sinds: Juni 1979 Wout Pera Erelid sinds: Juni 1996 Alice Tieleman Erelid sinds: Juni 1998 Agnes de Rooij Erelid sinds: Juni 1999 Johan Schoonderwoerd Erelid sinds: Juni 2002 Erik Heijnis Erelid sinds: Maart 2019

club dat karakter. Dat komt denk ik ook omdat jongens en meiden samen opgroeien in de vereniging.

Er zijn veel hechte vriendengroepen bij Pernix ontstaan en dat gebeurt nog steeds”, zegt Alice.

“Pernixers staan voor elkaar klaar in goede en slechte tijden. We hebben samen bruiloften en andere feesten gevierd. Maar ook als het niet goed gaat, zie je dat Pernixgezinnen voor anderen klaar staan. Dat vind ik het mooie aan onze vereniging”, vertelt Alice.

Tessa de Wekker

Heeft Pernix een archief? Nee! Pernix heeft een verzameling van; kartonnen dozen, met

touwtjes gebonden jaargangen Pernix Omroep en gevulde

theeblikken met prullaria op

diverse locaties. Een archief op basis van postcodes en

gedeeltelijk vergeten op zolders van oud-bestuursleden. Heeft zij een afdruk in het verleden

achtergelaten? Ik ben op zoek gegaan naar de bronnen en archieven van de club. Een

speurtocht die me langs zompige polders, strandwallen en net buiten de vesting gelegen

gronden zou leiden. Als ik één en

ander vooraf had geweten, was ik er nooit aan begonnen. Een tocht vol hoogte- en dieptepunten.

Een verslag dat ik u eigenlijk

had willen onthouden, maar dat in deze glossy een plek heeft

gekregen op uitdrukkelijk verzoek van de redactie. Mea Culpa!

In het jaar van het 100-jarig bestaan van de L.C.K.C. zullen haar roots worden blootgelegd, kan het deugdelijk archiveren een aanvang nemen. Laat dit artikel hiervoor een aanzet en motivatie zijn. Nadat in de voorgaande glossy al een overzicht is gegeven van alle bewoonde en bespeelde locaties zal ik deze keer letterlijk en figuurlijk dieper de geschiedenis in duiken.

Mijn speurwerk ben ik gestart in de buurt van het Rijn- en Schiekanaal.

De streek waar Castellum Matilo, de Lammenschans en de limes van het Romeinse Rijk in de bodem verzonken zijn. Artefacten die ik aanvankelijk met mijn detector, schepje en kwastje aan de vergetelheid heb proberen bloot te leggen. Ach, teleurstellend was het niet, maar het waren nou niet direct spectaculaire vondsten. Je kreeg soms het gevoel dat velen je al waren voorgegaan. Een korte greep uit de gevonden voorwerpen.

De Lammenschans. Eindelijk werd door mij de plek gelokaliseerd waar dit Spaanse bolwerk ten tijde van het beleg van Leiden heeft gelegen. Een spoor van aardappel, peen en uien leidde me er naartoe. Omdat deze vondst voor mij maar ‘bijvangst’ was, heb ik de plek direct doorgespeeld naar de archeologische dienst van de gemeente Leiden. Wel interessant was de vondst van een eenvoudige Romeinse sportschoen, zonder noppen maar met een leren veter.

Een schoen waar de kwaliteit van afdroop en waarop de cohorten menig bal door de rieten korf zullen 8

hebben gegooid. Spectaculair was ook de vondst van een Romeinse rok van een Centurion.

Wij kennen dit kledingstuk slechts als wedstrijdkleding voor dames, maar deze uitvoering had een puur mannelijk karakter en is op vele afbeeldingen nog te aanschouwen. Verwonderlijk was dat nergens de fundering van een clubhuis gevonden is. Het enige bijzondere dat ik ontdekte, opgroef en schoonveegde is direct naast wat vermoedelijk een korfbalveld is geweest, op gelijke afstand van elkaar werden acht verroeste ijzeren pinnen gevonden, is een tegelvloer van een Romeinse Thermen. Een tegelvloer uitgevoerd in oranje en witte tegels. Een kleedlokaal van alle gemakken voorzien, kortom: Quod erat demonstrandum et veni vidi vici!

Een andere locatie die het onderzoeken waard is, ligt ingeklemd tussen de Burggravenlaan, de Kernstraat en de Verdamstraat. Een rare taartpunt waar korfbalspektakel werd geleverd. Ongetwijfeld zou hier nog het één en ander van de club zijn achtergebleven. Veel graafwerk

Bew daar ust nemen

|

we oedi latenwaar hem de draad weer op, lop ‘t ng. ‘Ye zoeken vallewe n, Gel even bewu st hebben hebb veld,of waar weer een Thom hier as E hoeven heeftniet tegenwoordigze 't zoo druk Thomen ook ove we te weid geenr uit as, voor punt uitge al onder,de geest van het van en, uitoefenen steld maa hen die invlo een ussi werdkt e we voordisc op de jeug en,toen ze vere !'t feit ge- e,ho de gron d. Ik heri ed Per e vaak ik eniging gew dslag van verdwì jnen nner „ bijinonz met nix omr eld aand oep . domliet deebus oen of on- niet de gedachte Maar we iné's eon , ‚hier zijn er wee éen, er noo bereikglijd it aan getw r,och we hebb meisjes,maar een masmee Ak en ‘Ben zoud Ik hoop het sa jongens en het nu zeke en zeker ijfeld of de kan en Lang gedu van Wat r keer het en, 't heef e,da urd,toen logstijd zate al zalhart we beregev schawille zá jn. t ppenn en iken? Kam n,nu we nog in die toor« Och 18 toppresta pioen18, 't alsof tech we er acht als het sam die tijd gever staan om bove engaat ties?

De reda met ons logen ate alle nal te hand doel zien op ctie wil dan ook leden zeke haven die nu voorutt. en,‚m r kennen, sfeer, onze verewat ons te wac on aarar dan enig de gees met felte staat in Eeo ma de t welkeer en rekehten n dieing duidelijk ning rschite en die e Pernofe er zijn ons en Pas NOg Telten? Och r dezehoud gewdoo waarvanine-tr oZei: orde oorl Ik n. en og ,ik Dirk heb Wel veronder mag von et: er in hee stellen. Hoedie als bekeke prac Jkrlijk htige len van onze jeugeen evenstuk nd uit Als om wee d kan Tig ,bre bondgenohebben wo al. gen r moer van eens len en zelf Pern ek ík er eon : de brigade oten,en nog men een ball ix te zien s (hij Irene geno heb ik hoor e tje “Praigee ft een druk specht nkere een hee ten, en zegg te gooien. der Zuid ls", en: dig Holl ke practijk dat moeten die kerelsen !t.was hard ehe Jongdat we nu ands op ens noo er ook valt Laa . ware eilanden Yelnu,laten geen oorlo n, met pap- matste Jaren waren houden. Die we niet vergg te voeren. ze soldaten ar zeer ma wat prestatie ) eten dat behooren gedeelte en clubgee tig,wat gez s de. tot het best st aangaa in die paarvan het volk,en ellige zijn, Daarom t was Pern maa jaar na 1939 dat zó niet durf ik zoo ix nieuwe lede gedeelter da gevormd Jeug voor Ttzoo n te vorwvol vertrouwen ove Ld jie oe al jarenlang de bew fening geda aan lichargroote ne on dleider S_ op to elkomen,en de eren,e mewekkon niet n niemaan ma om de _8o es to lijke dat en ndhebb bela zalen . Ik wil 1s t Juist Po wein dunkt me LV

tegenspr samongosto rnix,zongen ES ig aan eken,datme san in wolk ld on wo o tyonze kringdacht is bestoed er e sportvor or mer en aan de ,ook te ooniging lichameli in zoo. jke opgrondsla g als aan onzo Ohristol, Kokspor origing. v‚dtvor .Mo ij, m

was me echter al voorgegaan en de helft van het veld werd ingenomen door een stevig flatgebouw. Toch liet ik de detector erop los en tot mijn verbazing sloeg hij uit tot in het rood. Verwoed stak ik de spade in de grond om al spoedig op een blikken koektrommel te stoten.

Voorzichtig wrikte ik de deksel los en deed de trommel open. Tot mijn verbazing bleek de inhoud te bestaan uit een beschimmelde krentenbol en twee eieren; een Paaslunch, waarschijnlijk, verloren toen iemand de bus instapte naar het VES-paastoernooi. Een naar eieren stinkend toernooi in Den Haag, vaak geteisterd door hagelbuien. Het zag er goor uit maar was onmiskenbaar een nieuw bewijs van korfbal.

Een niet onderzochte plek is het puntje van een oude strandwal, waarop later de Leidse Hout werd aangelegd. Een gebied waar de Romeinen hebben gestreden tegen naar alle waarschijnlijkheid de Bataven. Een indrukwekkende geschiedenis die ertoe heeft geleid dat op de nabijgelegen atletiekbaan lange tijd een atletiekvereniging De Bataven heeft hardgelopen.

Zo ziet u maar, alles klopt. Op het daarnaast gelegen vroegere korfbalveld stelde ik mijn detector weer in. Erger nog dan op de vorige locatie was de wijzer niet meer tot bedaren te brengen. Met een rooie kop begon ik te kwasten en te blazen en toverde ik een tweedelig korfbaltenue boven de grond, een bikini gelijk! Al snel besefte ik een

belangrijke ontdekking te hebben gedaan. De grond had een voor de hele korfbalwereld sensationele openbaring prijsgegeven. De strandwal had de mogelijkheid geboden tot een eerste vorm van beach korfbal.

Nog een keer zou de bodem van deze locatie een schat prijsgeven en dan heb ik het niet over een blik banketstaven van ome Chris, of een leeg pakje sigaretten van ome Bert waarvan hij de inhoud per stuk verkocht aan lieftallige korfbaldames, maar over een unieke vondst die mij deed glimlachen en waar ik tijdens de festiviteiten van het 100-jarig bestaan nader op terug zal komen.

Op naar voorheen de Groenoordhallen. De eerste locatie waar Pernix zowel een binnen- als een buitenlocatie had, een hal en een grasveld. Beiden zijn niet meer terug te vinden. Gouden herinneringen met de grond gelijk gemaakt. Ook hier werd geschiedenis geschreven, maar veel is met de oud-papier-container verdwenen. Nog een keer liep ik met mijn detector over wat eens het veld was. Weinig activiteit van de wijzer, wat aarzelende lichte vibratie. Een zoektocht die hier als een nachtkaars dreigde uit te gaan. Even dacht ik terug aan konijnen, ankerstoeltjes en een met een geladen buks training gevende coach. Of de duvel ermee speelde stond er bij het hek langs de Gooimeerlaan een vervallen konijnenhok met daarop in oranje/ 9

witte letters R.I.P. geschilderd.

Tot slot bezocht ik nog even het huidige veld van de 100-jarige in de Tuin van Noord. Een complex waar de andere locaties bij in het niet vallen. Velden waar de geschiedenis niet geschreven maar gedigitaliseerd wordt. Niet in oude dozen of kromtrekkende ordners gepropt of opgeslagen maar op harddisks en in clouds. Het heden overzichtelijk voor over 100 jaar.

Met een druk op de knop komt een jubileumboek van de persen of nog beter naar uw laptop, tablet of iPad. Kortom gedenk de huidige redactie van de glossy’s van het 100-jarig jubileum.

Ook zij zijn de laatsten en in de toekomst overbodig.

Mea Culpa

Door mijn schuld

Quod erat demonstrandum

Hetgeen bewezen moest worden

Veni, vidi, vici

Ik kwam, ik zag, ik overwon

WP

De ‘Pernix Experience’ Twee leden van weleer voor wie het Pernixlidmaatschap in vele opzichten heel bijzonder is geworden, zijn: Janneke Mulder afkomstig uit Langweer (Fr) en Gertjan van Driel uit Leiderdorp.

Hoe kwam het nu dat voor beide korfballers Pernix de katalysator zou worden? Het kruispunt waarna niets meer hetzelfde zou zijn!

Janneke had het korfbal in haar Friese bloed zitten, gezegend met een fabelachtige techniek, spelinzicht en een geweldig uithoudingsvermogen. Dat laatste had zij in Friesland tegen de wind in fietsend naar school, opgebouwd.

Een elfstedencapaciteit waar zelfs Reinier Paping in1963 niet aan had kunnen tippen. Toen Janneke voor haar opleiding intern in het Diaconessenhuis in Leiden zat, had ze een riant uitzicht op de korfbalvelden van Pernix in de Leidse Hout. Toen ze zich eens op een avond bij het clubhuis ‘P71’ vertoonde zag men al spoedig dat deze Friezin korfbal uitstraalde. Al spoedig werd ze gestrikt om mee te trainen en te komen spelen. Het niveau van het Friese korfbal daalde in die jaren behoorlijk.

Gertjan korfbalde in die jaren in Leiderdorp bij Velocitas en het lag

nou niet direct voor de hand dat hij over zou stappen naar het Leidse Pernix. Wat nou precies de aanleiding is geweest tot deze overstap is een beetje vaag, maar er gaan hardnekkige geruchten dat het te maken heeft met die andere L.C… uit Leiden waar men niet korfbalt maar kampeert. Het sleutelwoord in dit geval is verkering. Verliefdheid, verkering, liefde en relatie, het kleeft allemaal aan korfbal.

Gertjan stelt dat zijn overstap te maken heeft met de kwaliteit van het korfbal binnen Pernix, maar insiders weten te vertellen dat de verschillende trainingsdagen van beide verenigingen een succesvolle inbedding van de verkering mogelijk in de weg zouden hebben gestaan.

naar Zwolle verhuisd. Janneke heeft daar nog wel gespeeld en Gertjan is later nog een niet onverdienstelijke fluitist geworden met als hoogtepunt de functie van assistent-scheidsrechter in een korfbalfinale in Ahoy.

Inmiddels ligt het lidmaatschap van Pernix alweer ver achter hen. In het midden van de jaren ‘90 van de vorige eeuw zijn ze met het gezin

Wat heeft Pernix hen gebracht? Een vat aan mooie, leuke en dierbare herinneringen van binnen en buiten de lijnen.

10

Voor Janneke zijn dit in de eerste plaats de wedstrijden; de kampioenschappen, maar ook de degradaties (een keer terwijl je 14 punten hebt) met Pernix 1.

Ook was Janneke een zekerheidje in het Leidse Team dat jaarlijks een oefenwedstrijd speelde tegen de Nederlandse Selectie in de 5 Meihal. Trainers die op hun beider ontwikkeling een stempel hebben gedrukt, zijn onder meer Jasper Engel en Rob van Dort.

‘unheimische’ momenten zorgde.

Dat korfbal een familiesport is, geldt ook voor de Mulders in Friesland. In de periode dat Pernix fondsen wierf voor de bouw van een kantine, heeft zelfs notaris Mulder in Langweer vele Friezen overgehaald een Pernixlot a raison van f 150,-- aan te schaffen.

Bovendien liepen de ouders van Janneke tot op hoge leeftijd in de Pernixpromotietruien van het 75-jarig jubileum.

die jaarlijks het Pernix Pinkstertoernooi organiseerde. Tot slot zijn wellicht de beste herinneringen blijven hangen van activiteiten rond Pinksteren. Was het eerst het Pernix Pinkstertoernooi, nu zijn het nog de Pernixkampeerweekenden met een kleine groep Pernixers, de Pinkstergemeente. Elk jaar een andere camping (noodzakelijk) met ‘vrienden voor het leven’ en waar hun kinderen zich ook even Pernixers voelen.

De eerste niet alleen door het korfbal, maar ook vanwege de jaarlijkse seizoenafsluiting in Abbenes met een kleine triatlon als opwarmer en de laatste meer door de korfbalpromotie annex skivakantie in Tsjechië, waar ‘Big brother is watching you’ voor enkele

Naast korfbal was voor beiden het verenigingsleven van groot belang.

We moeten hierbij denken aan het Pernixkamp, training geven, de jeugdcommissie, bestuurslid, redactie van de Pernix Omroep en Gertjan was lange tijd één van de dragende krachten van de toernooicommissie

Pernix, van harte gefeliciteerd en nog vele plezierige jaren!

11

Namens Janneke Mulder en Gertjan van Driel

K.V.Z.-prijs

De K.V.Z.-verdiensteprijs (officiële benaming) is ingesteld op 11 mei 1971 (bij het 50-jarig bestaan) door de erevoorzitter C. van der Kraan en de ereleden Jac. Vreeken en W. van Zwieten om een persoon (hij/zij behoeft niet altijd lid van Pernix te zijn), die zich in het voorafgaande kalenderjaar voor de vereniging bijzonder verdienstelijk heeft gemaakt, in het zonnetje en middelpunt van de belangstelling te plaatsen.

Statutair kent Pernix overigens alleen gewone leden, buitengewone leden, ondersteunende leden, ereleden en leden van verdienste (dus erevoorzitter is geen statutaire betiteling!). Het K.V.Z.-comité benoemt een commissie, welke jaarlijks aan het comité adviseert over de uitreiking van de prijs. Het K.V.Z.-comité heeft na een aantal jaren besloten dat het bestuur de rol van adviserende commissie vervult. Na het overlijden van Cees van der Kraan is Ton Tieleman

toegetreden tot het K.V.Z.-comité.

Na het overlijden van Coob Vreeken is Henk van der Vegte toegetreden.

Het comité Van Zwieten, Tieleman, Van der Vegte heeft jarenlang als zodanig gefunctioneerd. Wout Pera heeft Henk van der Vegte opgevolgd. Na het overlijden van Wim van Zwieten is Alice Tieleman toegetreden, die bij de advisering van het bestuur in zijn adviserende rol en bij de uitreiking van de K.V.Z.12

K.V.Z. Prijswinnaars

prijs al lang een belangrijke rol vervulde. Het K.V.Z.-comité (zo gaat het verhaal) komt jaarlijks éénmaal bijeen om zich op zijn zware taak voor te bereiden, het advies van het bestuur te wegen en te beoordelen tijdens het nuttigen van een goede maaltijd, aangeboden door het bestuur. Het overleg verloopt altijd in een bijzondere sfeer. Nog nooit heeft het comité af moeten wijken van het advies van zijn adviserende commissie.

plaats. Jan Reedijk was de eerste winnaar!

In 2003 heeft het bestuur het K.V.Z.-tje ingesteld. Die prijs is een aanmoedigingsprijs voor een jeugdig lid om zich in te blijven zetten voor de vereniging.

Ton Tieleman

De eerste uitreiking vond tijdens een jubileumbijeenkomst ten gevolge van het 50-jarig bestaan in 1971

13

SEIZOEN NAAM 70-71 J. Reedijk 71-72 A. Tieleman- v.d. Kwaak 72-73 Ria van Zwieten 73-74 C.B. de Rooy 74-75 Jan Sinke 75-76 J.Brokaar en J. Koolhaas 76-77 Liesbeth Brokaar 77-78 Ge van Zwieten Gzn 78-79 A.S. Redel - de Vogel 79-80 Ge van Zwieten Fzn 80-81 Aart van Joolingen 81-82 Agnes de Rooy- Boter 82-83 Ada Reedijk- Buitendijk 83-84 Flip vd Kooy 84-85 Peter de Ruyter 85-86 86-87 Jasper Engel 87-88 Wil Kwestro - van Hove 88-89 J. Brokaar 89-90 J.van Ek 90-91 H. Middelkoop 91-92 Peter Kuipers 92-93 Jeugdcommissie 93-94 Jan Karstens 94-95 Janneke van Driel-Mulder 95-96 Niels Middelkoop 96-97 Anneke vd Hoek 97-98 98-99 Kees Hortensius 99-00 Zita Schoonderwoerd 00-01 Peter van Spronsen 01-02 Iris vd Brugge 02-03 Johan Burgmeijer 03-04 Erwin van Ek 04-05 Sjoerd vd Kooy 05-06 Richard Velthuizen 06-07 Madelon Breedveld 07-08 Wilma vd Leek 08-09 Magda Bik 09-10 Margit van Alphen 10-11 Chris Knook 11-12 Geerten Breedveld 12-13 Trea Streefland 13-14 Erik Heijnis 14-15 Wilko Heyl 15-16 Pieter de Frel 16-17 Bert Vanhaelen 17-18 Marij Mieremet 18-19 Hans Kuipers 19-20 20-21

De 99-jarige ‘Het oeuvre’ Tja jongen, ik ben bijna jarig. Ik hoop de 100 te bereiken. Het is heel wat, maar uiteindelijk is het meer een zegen dan een prestatie.

Even oud als de club. De oudste Pernixer. Er zitten er nog een paar me op de hielen, maar ik denk niet dat ze me meer in zullen halen.

Pernix 100 jaar en ik hoop erbij te zijn. Ik heb al veel jubilea meegemaakt, maar dit jubileum zal toch wel de kroon spannen en tot de verbeelding spreken. Beiden, Pernix en ik, zullen dat groots, maar met respect willen vieren. Gepast zoals je dat noemt.

Ik kan me wel wat herinneren van voorgaande jubilea. In vroeger tijden werd zo’n jubileum veelal opgeluisterd met een ‘vreterijtje’ zoals ze dat toen schalks noemden, onderbroken door gewaagde intermezzo’s en dito speeches. Ongetwijfeld zullen daar enkele Pernixliederen gezongen zijn. Tijdens de feestavond ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum, werd er ineens een nouveauté uit de hoge hoed getoverd. Een drietal oud-leden, inmiddels donateurs, beklommen het podium van het Antoniusclubhuis en speechte de leden toe. Hevig op de emotie spelend bouwden zij de spanning op, een kartonnen doos in de hand houdend. De strekking van hun verhaal kwam hierop neer dat niet iedereen erelid kon worden.

Je begrijpt dat dit in de zaal tot hevige emoties en boe-geroep

leidde. Tranen plengden de houten vloer van het Antoniusclubhuis en deden de Lange Mare in ere herstellen. Carrières werden in de knop gebroken. De realiteit was hard. Hoe moest een doorsnee-lid dit een plek geven. Ook ik dreigde weg te zinken in een grenzeloze depressiviteit. Langzaam werd het weer een beetje rustig in de zaal en was nog slechts een hartbrekend gesnif en geluid van het doorgeven van zakdoeken te horen. Het trio op het podium nam weer het woord en begon uit te weiden over discipline en verplichtingen. Om een lang verhaal kort te maken; een reglement waarin staat wat je moet doen om in aanmerking te komen voor de prijs. Een prijs die zij in het leven hadden geroepen en gemakshalve naar zichzelf hadden vernoemd; de ‘Van der Kraan, Vreeken, Van Zwieten’ prijs. Een prijs, die jaarlijks werd uitgereikt aan het lid dat in het daaraan voorafgaande jaar zich het best als lid had gedragen (lees; verdienstelijk had gemaakt).

In Antonius kon je een speld horen vallen…

14

Om maar alle verwachtingen van de aanwezigen de kop in te drukken, meldde het trio dat er al een winnaar was en dat hij, ja dames het was direct al een man, zich met kop en schouders boven de rest had uitgestoken. In gedachten ging eenieder bij zichzelf te rade of hij (zij hoefde niet meer…) eventueel de gelukkige zou kunnen zijn. Onder tromgeroffel werd de spanning tot ondraaglijke hoogte opgevoerd om vervolgens met een enorme paukenslag zijn climax te beleven. Doodse stilte…

De winnaar voor het jaar 1971 is… Jan Reedijk.

Hoe kon dat? Jaloezie alom! Hoe wist Jan waar je aan moest voldoen om in aanmerking te komen?

Allemaal doorgestoken kaart! Velen eisten hertelling. Hoe kon iemand die al 50 jaar lid was zo gepasseerd worden.

Van de rest van het feestprogramma kan ik me niets meer herinneren en was op tijd weer thuis.

De komende jaren zou ik uit een geheel ander

vaatje tappen en zou ik naadloos passen binnen de kaders van het reglement van de KVZ-prijs.

Jaren gingen voorbij, de seizoenen regen zich aaneen en de club kende zijn ups en downs. Anoniem deed ik mijn werk, liep over van clubliefde, klom langzaam op de ladder, eenmaal zou ik aan de top staan.

Korrufbal...

Bijna 25 jaar geleden kwam de geruchtmakende Pernix-CD ‘Ik schiet uit het hoekie’ op de markt. Het nummer: Korrufbal, staat als nummer 12 op de lijst van deze CD.

Sjouwde week’ lijks met de pa len Rolde lijnen ke urig op Tapte zaterdag s een pilsje Ventte met een zakkie drop Zat in één of tw ee commissies Vulde achttal te lkens op Klom zo langza am op de ladder Eenmaal haal ik vast de top

Om erkenning

te vergaren Tot ze ‘t eind’lij k zullen zien Was je sh irtjes zonder morren Declareren do e je nop Klom zo langza am op de ladder Eenmaal haal ik vast de top

Voor de kleedk amers een roos ter Spuit ik alles le Reed ik kinder kker schoon s naar een wed strijd Voor de Kerst Kwam ik al mijn ga ik versieren plichten na Jaarlijks spon Stond ik keurig so r ik een boom langs het lijntje Oude kranten Als een super blijf ik sparen trotse pa Door mij levert In december sc dat wat op oor ik punten Klim zo langza Als de Sint trad am op de ladder ik dan op Eenmaal sta ik Klom zo langza aan de top am op de ladder Eenmaal haal ik vast de top Van de KVZ, de KVZ In het zonnetje va Soms gaat ‘t sn n de KVZ el, maar vele ja ren Van de KVZ, Ploeterde ik an de KVZ oniem Soms dan mis je hem maar ne t

Korrufbal begint over een onzekere korfballer, die maar moeizaam en aarzelend aan zijn omgeving durft te vertellen dat korfbal zijn favoriete sport is. Het is maar weer duidelijk dat korfbal zich in de afgelopen periode ontwikkeld heeft tot een uiterst volwaardige sport. Een sport die het aanzien meer dan waard is, en waar we ons dus niet meer voor hoeven te schamen. Je ziet meteen dat het snel, afwisselend en pittig is, en dus kunnen we allemaal luidkeels meebrullen: Korrufbal, da’s voor ons allemaal!

15

Na 100 jaar zicht op de toekomst!