ΣΙΝΕΦΙΛ
Η ιστορία του Fight Club έχει με λίγα λόγια ως εξής. Ένας κλασσικός σύγχρονος αμερικανός διαβρωμένος από τον καταναλωτισμό και τη χωρίς ενδιαφέρον ζωή του αποφασίζει να περιθωριοποιηθεί, να απαρνηθεί τις ανέσεις του σημερινού πολιτισμού και να ιδρύσει τη Λέσχη Πάλης μέρος όπου διάφοροι καταπιεσμένοι άντρες σαν κι αυτόν ξεδίνουν και εκδικούνται τις σύγχρονες αξίες της ζωής. Το θέμα που τίθεται δεν είναι αν αυτό αποτελεί μια ρεαλιστική και εφικτή λύση αλλά το ότι οι αφορμές για να φτάσει κάποιος σ’ αυτό το σημείο είναι πάρα πολλές και λαμβάνουν χώρα καθημερινά. Το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μεγάλη ανάγκη για εκτόνωση είναι γεγονός και μπορούμε να το παρατηρήσουμε συχνά όπως π.χ. με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου, όπου χιλιάδες κόσμου χοροπήδαγε και πανηγύριζε για κάτι που ουσιαστικά δεν τον αφορούσε και δεν θα άλλαζε τη ζωή του ούτε στο ελάχιστο. Άλλο ένα σημείο που ουσιαστικά φρίκαρε τον Jack,ή αλλιώς Tyler,είναι η αδιαφορία και η απάθεια που επικρατεί στην κοινωνία, σε μια κοινωνία όπου οι ομάδες συμπαράστασης καρκινοπαθών είναι το τελευταίο προπύργιο ανθρώπινης ζεστασιάς και το μόνο μέρος όπου οι άλλοι σε ακούνε πραγματικά χωρίς απλά να περιμένουν τη σειρά τους για να μιλήσουν. Αυτά και άλλα καθημερινά περιστατικά όπως άνθρωποι που άλλους στόχους είχαν και αλλού κατέληξαν, η πίεση, η αδιαφορία και η στυγνότητα των πολυεθνικών οδήγησαν τον Tyler στο να θέλει να καταστρέψει τον πολιτισμό για να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο. Υπερβολικός; Αν δεν το δοκιμάσουμε δεν θα μάθουμε, οπότε ας αφήσουμε τις κρίσεις σε άλλους. Άλλωστε ο βασικός κανόνας του Προγράμματος Χαμός είναι: always trust Tyler........
ΒΙΒΛΙΟΛΑΓΝΕΙΑ Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι, αυτοί που ξέρουν ότι τους ελκύει η ανάγνωση ενός βιβλίου, και αυτοί που απλά δεν το χουν καταλάβει ακόμα. Υπάρχουν βιβλία επί παντός επιστητού, βιβλία που σε ελκύουν με την εμφάνιση και βιβλία που σε τραβάει το περιεχόμενο τους. Η ανάγνωση ενός εναλλακτικού βιβλίου αποτελεί μια sui generis μορφή επαναστατικής πράξης. Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο είναι σαν να επισκέπτεσαι τη βιβλιοθήκη που υπάρχει στο μυαλό του εκάστοτε συγγραφέα. Εδώ προτείνουμε βιβλία 3 μεγάλων κατηγόριων: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ (Γ.ΜΗΛΙΟΣ, Γ.ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΗΣ, Σ.ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑΣ εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ) Πρόκειται ουσιαστικά για μια εισαγωγή στην οικονομική επιστήμη, περιλαμβάνει μια ενδελεχή ανάλυση της νεοκλασικής μικροοικονομικής θεωρίας της κεϋνσιανής μακροοικονομικής και τέλος της μαρξικής οικονομικής θεωρίας. Ένα πολύ καλό βιβλίο που εξηγεί κριτικά τις κυρίαρχες οικονομικές σχολές ,συνδέοντας την οικονομία με την πραγματικότητα και ξεφεύγει από τον απολογητικό χαρακτήρα που έχουν τα συγγράμματα της σχολής μας. ΙΣΤΟΡΙΑ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ (Β.ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ εκδόσεις Εικοστού Πρώτου) Μια συνοπτική αλλά και άκρως περιεκτική ιστορία των μεταπολεμικών επαναστατικών και απελευθερωτικών κινημάτων. Διαβάζεται μονομιάς και παρουσιάζει με σκωπτικό και δεικτικό τρόπο την ανάταση των κομμουνιστικών και μη κινημάτων μεταπολεμικά .Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να παραθέτει την άποψη του με το μοναδικό του καυστικό τρόπο, επίσης χάρις στην εύκολα αντιληπτή ευρυμάθεια του αποσαφηνίζει με άκρως κατανοητό τρόπο θεωρητικά θέματα. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ εκδόσεις γράμματα) Τα λόγια περιττεύουν για τον «διάβολο» της γαλλικής ποίησης. Μαγευτικά ποιήματα για «το ωραίο που ενυπάρχει στο κακό». Ο ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ καταδικάστηκε για αυτά τα ποιήματα και για έξι από αυτά απαγορεύτηκε η κυκλοφορία το 1857 που πρωτοεκδόθηκαν .Η μετάφραση είναι αρκετά καλή και προσπαθεί να διατηρηθεί στο ύφος του πρωτότυπου χωρίς να χάνεται η μαγεία και η συνοχή των ποιημάτων.
ΥΠΟΓΕΙΟ ΜΕ ΘΕΑ Τεύχος 1 - Νοέµβρης 2004
Εθνίκισµος: «Το καταφύγιο των απατεώνων»
Ολυµπιάδα: «ο λογαριασµός»
Γιάσερ Αραφάτ: «ο Γκεβάρα της Παλαιστίνης»
Όσο κι αν χτίζουν φυλακές και ο κλοιός στενεύει Ο νους µας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει… Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πολιτισµός: αφιέρωµα «SANDMAN», βιβλιοπροτάσεις,σινεφίλ
Α.Ρ.ΕΝ.Α Αυτόνοµη Ριζοσπαστική ΕΝότητα Ασοεε
ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ και άλλα ΜΙΚΡΟΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ Χριστόδουλος για ομοφυλόφιλους «αυτοί που έχουν αυτό το κουσούρι» Κουσούρι: προέρχεται από την τούρκικη λέξη kusur και σημαίνει ελάττωμα η μειονέκτημα. Ο εθνικόφρων αρχιεπίσκοπος χρησιμοποιεί τούρκικες λέξεις(των προαιώνιων έχθρων των ελλήνων) για να χαρακτηρίσει άλλους έλληνες. Ντροπή και όνειδος !Τελικά είμαστε όλοι έλληνες ή όχι; Η «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» επιθυμεί να γίνει νυν Δημοκρατία της Μακεδονίας ,εμείς δεν θέλουμε να γίνει νυν αλλά να παραμείνει πρώην, ξεχνάμε όμως ότι πριν δέκα χρόνια δεν θέλαμε να είναι καν πρώην ,ξεχνάμε επίσης ότι η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Σλαβομακεδόνες δηλαδή πρώην μακεδόνες. Συμπέρασμα όταν οι λαοί ξεχνούν οι αμερικανοί επεμβαίνουν. Σιβυλλική δήλωση του τότε πρωθυπουργού Κ.Μητσοτάκη «κανένας δεν θα ασχολείται με το Μακεδονικό σε δέκα χρόνια»,έχει δίκιο ο επίτιμος της Ν.Δ ποιος ασχολείται πλέον με το μακεδονικό;…ουδείς,μόνο οι Η.Π.Α. Ποιος δήλωσε «Στην νέα κυβέρνηση Μπους αποφάσισαν να ξεκινήσουν ως καουμπόηδες και να πουλήσουν νταβατζιλίκι στον κόσμο». Α.Η Αλέκα Παπαρήγα Β.Ο Φιντέλ Κάστρο Γ.Ο Δημήτρης Κουφοντίνας Δ.Ο Μιλτιάδης Έβερτ Και όμως είναι ο ακραιφνής αριστερός Μ. Εβερτ. Ποιος ωρυόταν έξαλλος σε τηλεοπτικό παράθυρο και με οργίλο ύφος αναρωτιόταν: «Ποιος θα σώσει την πατρίδα απ’ το όραμα της Μ. Αλβανίας» Α.Ο Γ. Καρατζαφέρης Β.Ο M. Βορίδης Γ.Ο Μιχαλολιάκος(Χρυσή Αυγή) Δ. Η Λιάνα Κανέλλη Όταν η δεξιά της δεν ξέρει τι ποιεί η αριστερά της, όταν ο στείρος αντιαμερικανισμός γίνεται το άλλοθι του υπερεθνικισμού, τότε η Λιάνα συναντά τον Μιλτιάδη σ’ ένα τρυφερό ειδύλλιο. Και το όνομα αυτού Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ , υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιτέλους η αριστερά στην εξουσία ,του ευχόμαστε και αρχιεπίσκοπος για να πέσει το άβατο για την αριστερά και στην ιεραρχία της ιεράς συνόδου.(οι νίκες με αγώνες κατακτούνται). Μάλιστα παρέστη σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ για το πολυτεχνείο (γνωστή για την ευαισθησία της στο συγκεκριμένο ζήτημα),δηλαδή σαν να οργανώνει εκδήλωση ο Καρατζαφέρης με θέμα «αλληλεγγύη στους μετανάστες» ή ο στρατός για τους αντιρρησίες συνείδησης με κεντρικό ομιλητή τον αρχηγό του Γ.Ε.Σ. Ο Καραμανλής ήταν στο Πολυτεχνείο ως μαθητής, λέει ο Τζουμάκας. Τελικά το Πολυτεχνείο έχει καταντήσει πάρτι αποφοίτησης, όλοι ήμασταν εκεί. Ευτυχώς όμως η Ιστορία παίρνει απουσίες.
«Όταν ήμουν μικρός η μαμά μου έλεγε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γινει πρόεδρος των Η.Π.Α … στις 2 Νοέμβριου πείστηκα»
«Το πιάσαμε το υπονοούμενο πρόεδρε»
ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ! Ω, τι ανείπωτη ευτυχία! Μ’ ένα στόμα, μια φωνή όλοι Έλληνες αναφωνούν: «Νικήσαμε!». Τα ξένα ΜΜΕ ζητούν συγγνώμη για όσα αρνητικά είπαν, αποθεώνουν την διοργάνωση των Αγώνων στη χώρα που τους γέννησε κι εμείς ως ανίδεος λαός και ξιπασμένος (βλ. Κωστή Παλαμά) πανηγυρίζουμε... Το γιατί πανηγυρίζουμε είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Μήπως γιατί η Ελλάδα μας ακούστηκε στα πέρατα της γης και όλοι τώρα θα μας υμνούν και θα περνάμε ζωή χαρισάμενη; Μπα, μάλλον το αντίθετο θα συμβεί. Σε λίγα χρόνια ελάχιστοι θα θυμούνται την πόλη (και όχι χώρα –μόνο στην Αθήνα άλλωστε έγιναν τα έργα πλην των ποδοσφαιρικών γηπέδων) που διοργάνωσε τους Αγώνες του 2004 όπως ελάχιστοι θυμούνται τις πόλεις που έγιναν αυτοί του 2000, του 1996 κτλ. Αντιθέτως εμείς ας προετοιμαζόμαστε για μια περίοδο λιτότητας και ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, ώστε να πληρωθεί το υπέρογκο ποσό (3 δις δραχμές) που άφησαν ως παρακαταθήκη αυτές οι 17 ημέρες. Βέβαια μας έμειναν τα έργα. Ναι, βέβαια, αυτά τα έργα που για να γίνουν έπρεπε να πάρουμε τους Ολυμπιακούς και τελικά έγιναν σε πολλαπλάσιο κόστος από το πραγματικό (οι εργολάβοι έκαναν πάρτι). Το ΟΑΚΑ πως θα συντηρείται τώρα που χρειάζεται υπερδιπλάσιο ποσό; Μα θα δοθεί σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση. Το έργο που μας κόστισε 250 εκ. ευρώ θα δοθεί σε ιδιώτες. Το Καραϊσκάκη πάλι, δόθηκε ήδη, όπως κα ι το κλειστό του Γαλατσίου. Ναι, αυτά τα έργα μας έμειναν. Μας έμειναν βέβαια και οι διάφορες εγκαταστάσεις για την «ασφάλεια». Ή μήπως νομίζετε πως τα διάφορα Ζέπελιν και άλλα μέσα παρακολούθησης των πολιτών θα μείνουν ανεκμετάλλευτα; Όχι, βέβαια! Επίσης μας έμεινε και η υπέροχη ιδέα του εθελοντισμού. Το είπαν άλλωστε και στελέχη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπερ σημαίνει πως από δω και στο εξής στο όνομα του εθνικού συμφέροντος (στη πράξη, στο όνομα του μεγάλου κεφαλαίου και του ιδιωτικού κέρδους) καλό θα είναι μην ζητάμε αμοιβή για τις υπηρεσίες μας όπως έκαναν κι αυτοί οι κακόμοιροι που έτρεχαν όλη μέρα για να τα παίρνει όλα η Γιάννα, οι φίλοι της, η ΔΟΕ και οι κατασκευαστικές. Το πανανθρώπινο ιδανικό της ελευθερίας που υποτίθεται πως διαδίδουν μεταξύ άλλων οι Αγώνες «επιβραβεύτηκε» με τον καλύτερο τρόπο όταν κάθε συζήτηση που αφορούσε στο κατά πόσο θα ‘πρεπε να διοργανωθούν στην Ελλάδα ήταν απαγορευμένη δια ροπάλου και όσοι τολμούσαν να το αμφισβητήσουν είτε δωροδοκούνταν είτε τίθονταν αυτόματα στο περιθώριο. Βέβαια, όταν Λαμπράκης και λοιποί είναι αναμεμιγμένος με τις κατασκευαστικές για ποια ελευθερία του τύπου να μιλάμε τώρα... Πανηγυρίσαμε όμως και τ’ άλλα ιδανικά που μας λένε ότι συμβαδίζουν με το Ολυμπιακό Πνεύμα. Πρώτα-πρώτα την «ολυμπιακή εκεχειρία» οι αμερικανικοί πύραυλοι εναντίον της Νατζάφ και των άλλων ιρακινών πόλεων είναι οφθαλμαπάτη. Δεύτερον τον αγνό συναγωνισμό και την ευγενή άμιλλα μεταξύ αθλητών και φιλάθλων. Όντως, οι αθλητές συναγωνίζονταν ποιος θα καταναλώσει περισσότερα αναβολικά από τον άλλον. Οι Έλληνες φίλαθλοι πάλι φρόντισαν να επιδείξουν την άμιλλά τους σε κάθε αγώνισμα γιουχάροντας τους αλλοεθνείς που τόλμαγαν να διεκδικούν τα μετάλλια απ’ τα δικά μας παιδιά, με αποκορύφωμα τον τελικό των 200 μέτρων. Για τέτοια άμιλλα συζητάμε... Για το τέλος αφήνουμε το περιβάλλον και την οικολογική συνείδηση που πήγαν περίπατο στο όνομα του τσιμέντου, τους νεκρούς στα κάτεργα του Ολυμπιακού Χωριού (ξέρετε, αυτούς του αλλοδαπούς που μας κλέβουν και μας παίρνουν τις δουλειές) για τους οποίους κανένας Ρογκ και καμιά Γιάννα δεν είπαν λέξη (οι αναίσχυντοι) στις κακόγουστες τελετές τους και την ελληνική περιφέρεια που μέσα στα τόσα προβλήματά της έμεινε να χάσκει μπροστά στα δις. που ξοδεύτηκαν για την ανάπλαση της Αθήνας. Ναι για όλα αυτά πανηγυρίζουμε... Δεν μπορεί όμως, κάποτε θα ξυπνήσουμε (μάλλον όταν έρθει η ώρα της πληρωμής). Και τότε καλό θα είναι να θυμηθούμε ποιοι φώναζαν εξαρχής ενάντια στο μεγάλο αυτό πανηγύρι.
ΓΙΑΣΕΡ ΑΡΑΦΑΤ : «O ΓΚΕΒΑΡΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ» «Ήρθα με το όπλο στο ένα χέρι και μ’ ένα κλαδί ελιάς στο άλλο. Κάντε ότι μπορείτε ώστε να μην πέσει το κλαδί ελιάς απ’ το χέρι μου» Γ. Αραφάτ Νοέμβριος 1974 μπαίνοντας στη γενική συνέλευση του Ο.Η.Ε. Την Πέμπτη 10 Νοέμβρη σε στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού γράφτηκε ο επίλογος της ζωής του μεγάλου παλαιστίνιου ηγέτη. Ο Αραφάτ γνωστός και με το επαναστατικό ψευδώνυμο «Αμπού Αμάρ»(πραγματικό όνομα Μοχάμεντ Αμπντέλ-Ραούφ αλ Κουντβα αλ Χουσεϊνι) καταβεβλημένος και καταπονημένος απ’ τον τρίχρονο αποκλεισμό (Δεκέμβριος 2001) στο αρχηγείο του στη Ραμάλα μεταφέρθηκε στη Γαλλία εσπευσμένα με σοβαρότατο πρόβλημα υγείας οπού και άφησε την τελευταία του πνοή. Γεννημένος το 1929 στο καιρό της Αιγύπτου, γόνος ενός πλούσιου έμπορου, μετά το θάνατο της μητέρας του πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ όπου σπούδασε πολιτικός μηχανικός και δραστηριοποιήθηκε στο φοιτητικό κίνημα. Το 1956 κατά τη διάρκεια της κρίσης της διώρυγας του Σουέζ (πρωθυπουργία Γκαμαλ Αμπντέλ Νασέρ) υπηρέτησε στον Αιγυπτιακό στρατό. Το 1958 ιδρύει την οργάνωση Αλ Φαταχ στο Κουβέιτ όπου δούλευε ως μηχανικός, και αμέσως ξεκινάει τον ένοπλο αγώνα εναντίον του σιωνισμού. Το 1969 γίνεται πρόεδρος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (P.L.O). Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ένας Γολγοθάς εξοριών, πολέμων, συγκρούσεων και διωγμών. Κυνηγημένος απ’ τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες (Μοσαντ) και τον στρατό που δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί καταφεύγει σε διάφορες αραβικές χώρες ψάχνοντας καταφύγιο μαζί με τους πολεμιστές τους Φενταγίν. Κατορθώνει να ξεφύγει από αναρίθμητες απόπειρες δολοφονίας. Το 1974 εκφωνεί πύρινο λόγο στη γενική συνέλευση του Ο.Η.Ε, από τότε γίνεται σύμβολο του αγώνα των Παλαιστίνιων και μαζί του συμβολοποιείται και η κουφίγια (η χαρακτηριστική μαντίλα).Η έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα 1987 τον βρίσκει εξόριστο στην Τύνιδα. Η δυναμική της Ιντιφαντα και η διεθνής προσοχή που αυτή επέφερε του δίνουν τη δυνατότητα να ανακηρύξει αυτόνομο Παλαιστινιακό Κράτος στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το κράτος του Ισραήλ. Επιστρέφει στην Παλαιστίνη και αρχίζει τις διαδικασίες ειρήνευσης που καταλήγουν στη συμφωνία του Όσλο το 1993. Βραβεύεται μαζί με τον Γιτζάκ Ραμπιν (τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ) με το Νόμπελ Ειρήνης. Μετά τη δολοφονία του Ραμπιν από ακροδεξιούς σιωνιστές το παλαιστινιακό ζήτημα περιέρχεται σε τέλμα. Όμως ο Αραφάτ το 1996 εκλέγεται με συντριπτική πλειοψηφία πρόεδρος της Παλαιστινιακής αρχής. Στα τέλη του 2000 ύστερα από προκλήσεις του Ισραήλ ξεκινάει η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα, ο Σαρον τον καθιστά υπεύθυνο για επιθέσεις αυτοκτονίας και τον αποκλείει στο αρχηγείο του στη Ραμάλα. Ο Αραφάτ έχει χαρακτηριστεί ως ο «Γκεβάρα της Αραβίας» γιατί εδώ και 5 δεκαετίες αγωνίζεται με απαράμιλλο σθένος και τόλμη για την αποκατάσταση και απελευθέρωση του Παλαιστινιακού Λαού. Παρότι τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μια αύξηση της αποδοχής και της απήχησης των ισλαμιστικών (Χαμάς) οργανώσεων , συνέπεια της αδιάλλακτης πολιτικής του Ισραήλ, ο παλαιστινιακός λαός δεν έπαψε να τον προστατεύει με την ίδια του τη ζωή. Παρόλο που το ιστορικό γίγνεσθαι έχει πολλάκις αποδείξει πως «ουδείς αναντικατάστατος» ο Αραφάτ θα μείνει στην ιστορία ως σύμβολο του αγώνα για απελευθέρωση αντιπροσωπεύοντας μια διαφορετική προσέγγιση αντίστασης ,ενάντια στην νέα παγκόσμια τάξη , από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Η Ιντιφάντα δείχνει το δρόμο στους λαούς.
SANDMAN: ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ… Ζώντας σε ένα κόσμο του οποίου η πραγματικότητα δεν χάνει ευκαιρία να μας απογοητεύσει, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναζητούν καταφύγιο σε ένα παραμύθι. Σε έναν τέτοιο ονειρικό (στην κυριολεξία) κόσμο ακροβατεί ο Μορφέας, ο Όνειρος, ο Άρχοντας του ονείρου. Πρόκειται για το πόνημα του μυθοπλάστη Neil Gaiman που σχεδιάστηκε από τον Sam Keith και εκδόθηκε από την Vertigo. O Sandman «αγγλιστί» είναι ένας από τους Ατέρμονες αδελφούς, που προϋπάρχουν του μάταιου τούτου κόσμου. Σκορπώντας κάθε βράδυ την μαγική του άμμο, χαρίζει στους θνητούς όνειρα ή τους τιμωρεί με εφιάλτες. Οι περιπλανήσεις του στο βασίλειο του ονείρου δεν τελειώνουν, και ο μελαγχολικός πρίγκιπας συνεχίζει να βαδίζει στα μονοπάτια του ασυνείδητου...Η μελαγχολία των CURE παντρεύεται εδώ τον παραμυθένιο κόσμο του Tim Burton. Το αποτέλεσμα απλώς μοναδικό...
EDITORIAL Το περιοδικό αυτό δεν είναι ιλουστρασιόν, δεν συνοδεύεται από DVD. Δεν έχει διαφημιστικό τμήμα ούτε υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων. Δεν είναι εγχειρίδιο lifestyle ούτε και εγχειρίδιο του καλού επαναστάτη. Σ’ αυτό δεν γράφουν επαγγελματίες συνδικαλιστές. Είναι μία απόπειρα ελεύθερης έκφρασης ανήσυχων συνειδήσεων. Είναι ανοιχτό σε όλους χωρίς να ζητάει επαναστατικά διαπιστευτήρια ή κομματικές ταυτότητες. Δέχεται άρθρα, σχόλια, κριτική και μπινελίκια στο ypogeiomethea@yahoo.com . Το μόνο που δεν δέχεται είναι συνδρομές. Γιατί το περιοδικό αυτό δεν είναι τζάμπα όπως μια πίτσα στις τρεις. Είναι χωρίς αντίτιμο…
«είμαστε όλοι στο υπόγειο όμως μερικοί από εμάς κοιτούν τ’ αστέρια…» Oscar Wilde
ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: «ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ»
Τι είναι ο εθνικισμός; Η πεποίθηση ότι το “έθνος” σου είναι ανώτερο όλων των άλλων; Γιατί; Αν ανήκες σε άλλο “έθνος”, τότε ποιο θα ήταν ανώτερο; Κάποιος είπε πως ο εθνικισμός είναι το καταφύγιο των απατεώνων. Δίκιο έχει. Είμαστε ανώτεροι λένε γιατί είμαστε απόγονοι του Περικλή & του Μ. Αλέξανδρου ( πόσο προγονόπληκτος μπορεί κανείς να είναι;). Είμαστε ανώτεροι με τη βοήθεια του θεού. Είμαστε ανώτεροι γιατί είναι βιολογικό θέμα, είναι θέμα DNA, είμαστε γεννημένοι πρώτοι όπως μας ενημέρωσε & η Φανή Χαλκιά. Κάποιος άλλος είπε πως ο εθνικισμός είναι το τελευταίο άσυλο μιας αποτυχημένης κοινωνίας. & αυτός δίκιο έχει. Ο κόσμος ξεχνά τα προβλήματα του, αποπροσανατολίζεται, τα ρίχνει στους ξένους. Όταν κάποιος χάσει τη δουλειά του, επειδή ο εργοδότης του θα προτιμήσει να εκμεταλλευτεί το φτωχό μετανάστη, κατηγορεί το μετανάστη & όχι τον εργοδότη. Τον τελευταίο καιρό πολλά ακραία περιστατικά, απλά μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε πόσο ρατσιστές & εθνικιστές είναι & οι έλληνες. Πρώτα κατά τους πανηγυρισμούς για την επιτυχία στο Euro, είχαμε τον προπηλακισμό μεταναστών από ακροδεξιές ομάδες κυρίως, αλλά & την ανοχή σχεδόν ολόκληρου του κόσμου που πανηγύριζε. Φυσικά τα ΜΜΕ δεν έκαναν καμία αναφορά στα επεισόδια (βέβαια αν αλλοδαποί προκαλούσαν επεισόδια, θα τα είχαν κεντρικό θέμα). Στην συνέχεια είχαμε τις εθνικιστικές ενέσεις των ολυμπιακών αγώνων, όπου κερδίζαμε μετάλλια με τη βοήθεια του θεού & των γονιδίων μας & όπου ήμαστε θύματα της παγκόσμιας συνομωσίας που μας στερεί ολυμπιονίκες ( μιας & συνομωσία είδαν πολλοί -&πολλά ΜΜΕ- στην υπόθεση Κεντέρη). Μετά είχαμε την ήττα από την Αλβανία. Είχαν συνηθίσει να τους θεωρούν δούλους & κατώτερους & άρα η νίκη τους ήταν απαράδεκτη & παράνομη. Έτσι όταν βγήκαν στους δρόμους αλβανοί για να πανηγυρίσουν, κυνηγήθηκαν από ακροδεξιές ομάδες, αλλά & μεμονωμένους
ελληνάρες. Αποκορύφωμα η δολοφονία αλβανού στη Ζάκυνθο. Τα επεισόδια που καλλιεργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ & τους πολιτικούς, έγιναν υπό την ανοχή (ίσως & την παρότρυνση) της αστυνομίας (που συνέλαβε μόνο αλλοδαπούς εκείνο το βράδυ & όλως τυχαίως κανένα της εθνικιστικής χρυσής αυγής) & φυσικά υπό την σιωπηρή αποδοχή ή & ηχηρή υποστήριξη του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Τέλος είχαμε όλη αυτήν την ιστορία με τη σημαία & τις (γελοίες) μαθητικές παρελάσεις. 15χρονα έκαναν & καταλήψεις προκειμένου να μη σηκώσει τη σημαία αλλοδαπή συμμαθήτρια τους σε παρέλαση (κατάλοιπο της χούντας του Μεταξά, σε μια απόπειρα μιλιταρισμού της νεολαίας). Για τα προβλήματα της παιδείας όμως ούτε λόγος από τα ανόητα φανατισμένα παιδάκια. Μπροστά σ’ αυτήν την έξαρση λοιπόν του εθνικισμού & ρατσισμού πρέπει όλοι ( όσοι δεν έχουμε ποτιστεί με το μικρόβιο) να υπερασπίσουμε τα θύματα του, αλλά & να προσπαθήσουμε να τον ανατρέψουμε από τις συνειδήσεις του κόσμου. Όσο για τις ανοησίες που λένε πως οι μετανάστες είναι επιζήμιοι στην κοινωνία, δε χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς πως οι μετανάστες αυξάνουν τις παραγωγικές δυνατότητες μιας χώρας, πως χάρη σ’ αυτούς πραγματοποιήθηκε η ολυμπιάδα( & μάλιστα με το αίμα τους) στην Ελλάδα, πως αν σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να σπουδάζουμε, είναι γιατί στα χωράφια & στις οικοδομές είναι μετανάστες, πως η μόνη λύση για το ασφαλιστικό & το δυσανάλογο αριθμό συνταξιούχων σε σχέση με αυτόν των εργαζομένων είναι εισροή & άλλων μεταναστών (βλ. σχ. έκθεση ΟΗΕ, ΠΑ.Δ.Ο.Π. )κ.ά. Αλλά & πέρα από όλα αυτά, ο μετανάστης είναι πάνω από όλα άνθρωπος όπως κι εμείς & έχει δικαίωμα να ζήσει.