Η εργασία ξεκινά με αφορμή σκηνικές πράξεις που μπορούν να έχουν πολλαπλά σημασιολογικά επίπεδα. Στόχος είναι η περιγραφή ενός συστήματος σχεδιασμού, που θα υποστηρίζει πολλαπλά σημασιολογικά επίπεδα και στη συνέχεια ο προσδιορισμός των τυπολογικών χαρακτηριστικών ενός ανοικτού συστήματος στο θέατρο, δηλαδή πολλαπλά ερμηνευόμενου. Επιλέγεται το έργο ‘Βάκχες’ του Ευριπίδη και θα γίνει σύγκριση δύο παραστάσεων που ανέβηκαν από διαφορετικούς σκηνοθέτες, το Σωτήρη Χατζάκη(2005) και το Θεόδωρο Τερζόπουλο(1986). Εξετάζονται οι βαθμοί ανοικτότητας των δύο παραστάσεων. Το φίλτρο μέσα από το οποίο θα εξεταστούν τα δύο παραδείγματα είναι ο σκηνοθέτης. Πάνω στο ίδιο απόσπασμα κειμένου, τους πρώτους στίχους της Παρόδου, εξετάζονται οι δύο αναγνώσεις μέσα από τα ίδια μέσα αναπαράστασης(λέξις, μέλος, όψις). Εννοιολογικά σχήματα περιγραφής, που εκφράζουν γενικότερους τρόπους οργάνωσης των πραγμάτων εφαρμόζονται στους δύο σκηνικούς χώρους με στόχο την συγκρότηση της τυπολογίας της μορφής για την ανοικτότητα της ερμηνείας.
