Holonovel
Lajila Karin Dewilde
“Nee! Nee! Nee! Ik ga niet mee!” herhaalde ze steeds maar weer
tion. Dus kom je nu nog of hoe zit het? Wil je ons alibi verpesten?
voor zichzelf terwijl ze zich verder achter de containers verstopte.
We zullen hier nog zeker 3 dagen blijven daarna verdenken ze ons
Ze wilde hier niet weg. Ze had hier eindelijk enkele vrienden gevon-
niet meer.”
den waar ze mee kon optrekken. Eindelijk iemand van haar leeftijd
Lajila kreeg het opeens ijskoud. De enige shuttle die over vijfentwin-
om mee te spelen. Waarom moesten haar ouders nu weer overge-
tig minuten zou vertrekken was die van hen. Deze mannen waren
plaatst worden? Dachten ze dan nooit eens aan haar? Ze haatte
van plan om HUN shuttle op te blazen!
Starfleet, zelf zou ze nooit…
Vaag herinnerde ze zich iets over een ruzie tussen de volwassenen.
Maar dat was nu juist wat haar ouders wel wilden. Dat ze naar de
De Cardassiërs hadden planeten ingenomen, nee gekregen, en
Academy zou gaan, bij Starfleet zou komen en ook een heel leven
veel personen waren het daar niet mee eens of zoiets. Hoe noem-
zou zwerven van het ene schip naar het andere. Of steeds naar een
den ze zich ook weer? Oh ja, de Maquis. Zelf vond ze dat het klonk
andere planeet. Ze was een dergelijk leven nu al beu en ze was nog
als een snoepje, maar volgens haar vader waren het verraders. Ver-
maar 10 jaar oud.
raders die er niet voor terugschrokken om…
Wat ze dan wèl wilde, wist ze nog niet, maar het zou in ieder geval
Ze moest hier weg! Ze moest haar vader gaan waarschuwen! Maar
inhouden dat ze niet nèt als ze vrienden had gemaakt ze weer zou
ze kon nog niet weg, die Andorians waren nog veel te dichtbij, ze
kwijtspelen. Moesten ze haar nu altijd meesleuren? Ze had in haar
kon ze nog horen. Wie weet wat ze zouden doen als ze haar ont-
jonge leven al op 5 verschillende schepen ‘gediend’. Altijd naar een
dekten.
nieuwe onderwijzer, altijd naar een nieuwe klas. De leerstof was niet
Langzaam telden de seconden af, iedere seconde leek een uur te
het probleem, haar leerpakket reisde met haar mee zodat ze nooit
duren. Een uur dat ze niet had.
achter kwam te staan. Maar iedere keer moest ze weer zichzelf
Eindelijk durfde ze zich vertonen. De vrachtruimte was leeg, net als
voorstellen. Iedere keer opnieuw zien of er iemand tussen zat van
de gang. Ze haastte zich naar de shuttlebay. Hoe kon het dat er op
haar eigen leeftijd en die de moeite waard was om mee op te trek-
een station dat altijd zo vol personeel liep nu opeens niemand was
ken. Dat begon haar de keel uit te hangen.
die haar kon helpen? Ze bedacht dat, zelfs als ze nu naar de shuttle
Maar hier zouden ze haar niet vinden, toch niet onmiddellijk alles-
zou gaan, ze misschien te laat zou komen om iedereen daar weg
zins. Ze wist wel dat het eigenlijk nutteloos was. Uiteindelijk zou
te krijgen. Toch snelde ze verder door de eindeloze gangen van het
ze gewoon meegaan met haar ouders op dat ‘hoe-heet-het-ook-
ruimtestation. Hoe ver was het nog naar de shuttlebay? Ze dacht
weer’ schip. De naam interesseerde haar nu nog niet. Daar zou ze
zelfs niet meer na daarover, ze rende alsof haar leven ervan afhing.
vlug genoeg achter komen. Nu bleef ze lekker nog een tijdje in deze
Misschien hadden haar ouders besloten om toch de volgende
vrachtruimte zitten.
shuttle te nemen? Omdat ze er nog niet was en haar zo wat meer
Hoorde ze daar niet haar ouders? Zouden ze haar dan al zo vlug
tijd wilden geven? Maar de anderen… ze moest hen waarschu-
vinden?
wen… ze moest...
“Lajila? Zit je hier? We moeten nu echt inschepen hoor, we vertrek-
Ze rende maar door en dacht er zelfs niet meer aan dat ze, nu er
ken over een half uur en de volgende shuttle vertrekt pas een vol
mensen om haar heen waren, kon roepen dat er zich in de shuttle
uur later,” klonk de zakelijke stem van haar vader. Je kon horen dat
een bom bevond. Ze dacht niet meer, ze rende alleen maar. Einde-
hij erop rekende dat ze op tijd tevoorschijn zou komen. Hij maakte
lijk kwam ze aan in de shuttlebay. De deuren van de shuttle waren
zich geen zorgen. Ze had dus nog een tijdje voor zichzelf, over een
al aan het sluiten.
kwartiertje zou ze wel tevoorschijn komen.
De deuren van de shuttle waren aan het sluiten… Het was een
Opeens had ze geen zin meer om zich te verstoppen. Ze had al
beeld dat ze voor de rest van haar leven bij zich zou dragen.
besloten dat ze gewoon zou meegaan, dus waarom zou ze dat
Het sluiten van de deuren en dan… de explosie.
uitstellen? Ze zou nu naar het schip gaan en dan zou ze er maar
Van de rest zou ze zich later niet veel meer herinneren dan vage
weer het beste van maken…
beelden die in elkaar overliepen. De ziekenboeg waar ze onder-
“Weet je zeker dat je timing klopt?” hoorde ze plots.
zocht werd, de Constable die haar ondervroeg over wat ze gezien
Lajila hield zich muisstil toen ze plotseling een ruwe stem hoorde.
en gehoord had, de counselor die probeerde met haar te praten,
Zou het één van die vrachtvoerders zijn? Die Andorians? Daar bleef
het bericht dat de Andorians waren ontsnapt…
ze liever uit de buurt, dat waren zo’n rare mannen en bovendien
Maar de explosie kon ze zich steeds haarfijn voor de geest halen..
was ze er een beetje bang van. “Natuurlijk klopt mijn timing. De shuttle zal vernietigd worden zodra de deur sluit, nu over vijfentwintig minuten. In de tussentijd moeten wij zien dat we goed zichtbaar zijn op een ander deel van dit sta16 • The Belgian Voyage Club vzw • 11.4