Geen hobby, maar een vak.
Nederland is een grote eenheidsworst geworden Het gros gaat op in de massa Keuzes worden gemaakt naar de maatstaf van de algemene deler Dit gaat niet alleen over de kledingstijl of muzieksmaak, zelfs de beroepskeuze wordt vaak gestuurd door gemiddelden. Het meeste dat boven (of onder) het maaiveld uitkomt wordt niet serieus genomen Wanneer het gaat om werk, zijn de kunsten daarbij de klos Dit wordt vaak afgedaan als hobby
Visie op de toekomst
Mijn toekomstwens is tweeledig Ik wens de toekomst meer creatieve vrijheid, maar vooral dat creativiteit in al haar vormen serieus wordt genomen. Dat het niet als tijdverdrijf wordt gezien, maar als volwaardig, essentieel onderdeel van onze samenleving Met eerlijke waardering, in woorden én in betaling Veel vormen in de kunsten worden namelijk nog steeds gezien als ‘hobby’ en vaak ook als zodanig betaald.
Daarnaast wens ik voor toekomstige generaties een onderwijssysteem dat hen ruimte biedt om te ontdekken wie ze zijn en waarin ze kunnen floreren op basis van hun talenten. Niet op basis van gemiddelden of opgelegde maatstaven Dit ligt ten grondslag aan mijn hoofdwens, want hoe kunnen we creatieve vakmensen ooit serieus nemen als we kinderen van jongs af aan in een keurslijf persen dat hen niet past?
Een smerige bende, denk daar maar eens over na
Meer inclusiviteit. Niet alleen op het gebied van wie we zijn, LHBTQIA+ of anders, maar ook qua dat wat we doen, ons werk Waarom krijgt iemand die een mbo-opleiding heeft, zoveel minder betaald als iemand die een WO-opleiding heeft gedaan? Het is niet zo dat een putjesschepper minder waard is als iemand die filosofische vraagstukken kan beantwoorden. We kunnen tot in den treure filosoferen over hoe de toekomst er uit moet komen te zien, maar als er niemand is die de stront opruimt, wordt het een smerige bende
Tuurlijk, ik snap dat iemand die een openhartoperatie moet doen, ongetwijfeld langer heeft gestudeerd en meer verantwoordelijkheid heeft, maar dat is niet de discussie die ik wil voeren Waar het om gaat, is dat naar mijn mening nog steeds de lonen niet in verhouding zijn. Hier zie ik graag verandering in, meer gelijkwaardigheid in de toekomst
Er wordt door de maatschappij meer waarde gehecht aan de theorie, dat wat uit een boek komt, aangeleerd is, en te weinig aan de praktijk, dat wat in iemand zit Theoretische verbanden kunnen leggen, weegt zwaarder dan visuele verbanden kunnen vormgeven
In het huidige onderwijssysteem tellen rekenen en taal ontzettend zwaar, hier wordt op alle fronten getoetst In beide moet geëxcelleerd worden Wanneer een kind veel spelfouten maakt, wordt er bij wijze van al gezegd dat het kind onder de maat presteert, dat het meer moet oefenen. Terwijl datzelfde kind misschien wel een rekenwonder is Waarom moet beide even zwaar wegen?
Daarnaast; misschien is een kind ontzettend creatief en artistiek, maar komt dit er niet uit, omdat het gros van de tijd op school besteed wordt aan taal en rekenen In de toekomst zouden er meer creatieve vakken mogen komen als kernvakken
Ja,
dat vind je leuk om te doen, maar wat wil je worden?
De reden van mijn toekomstwens ligt grotendeels bij persoonlijke ervaring Bovendien zie ik het nu terug bij mijn eigen kinderen, met name voor mijn dochter lijkt de toekomst die ze voor zich heeft een lastige Zij is net als ik vroeger, ze is vrolijk, enthousiast en enorm creatief Muziek en drama, daar blinkt ze in uit, ze straalt dan Ik zie haar zo in het theater staan
Graag wil ik de toekomstige generaties de worsteling en lange weg besparen om te gaan doen waar ze gelukkig van worden Zo hoop ik bijvoorbeeld dat mijn kinderen niet pas op 45-jarige leeftijd beginnen aan datgene wat het beste bij ze past.
Een voorbeeld dat de huidige situatie bevestigd en daardoor mijn wens ondersteunt, is; laat een groep mensen een klas in groep acht of de brugklas vragen wat ze willen worden later. Er zullen maar weinig kinderen zijn die een beroep in de kunsten noemen En als ze die al noemen, is de kans groot dat er dan wordt gezegd “Ja, dat vind je leuk om te doen, maar wat wil je worden?”
Van langs de lat gelegd naar leven vanuit kracht
Als kind was ik een enthousiaste, gemotiveerde en leergierige leerling, absoluut niet bang om hard te werken. Echter, het onderwijssysteem paste niet bij mij en ik werd door de prestatiedrang lamgelegd. Hierdoor ben ik mezelf kwijt geraakt en lange tijd zoekende geweest Doordat er vooral werd gevraagd om vaardigheden waar ik niet in uitblonk en waar ik geen energie van kreeg, voelde ik prestatiedruk in plaats van ruimte om te groeien. Voor kunst en creativiteit was nauwelijks serieuze ruimte School werd zo een plek waar ik voortdurend langs de lat werd gelegd, maar zelden op mijn kracht werd aangesproken
In het verleden heb ik veel keuzes gemaakt op basis van wat ik dacht dat anderen wilden, van me verwachtten, of wat de maatschappij steunde, accepteerde of vergoedde In 2017 heb ik samengewerkt met een loopbaancoach. Met haar heb ik verschillende competentietesten gedaan. Uit al die testen kwam naar voren wat ik eigenlijk al wist; iets doen in de creatieve sector Na bijna twintig jaar was ik voor mijn gevoel weer terug bij af, maar ik had nu een gezin. Een hoop verantwoordelijkheden en rekeningen om te betalen. Daarom heb ik een compromis gemaakt in mijn keuze Ruim zes jaar is het mij gelukt om mijn compromis vol te houden, maar hierna was het toch echt op.
De keuze die volgde was niet makkelijk en werd wederom niet echt gestimuleerd Het is zelfs zo dat mijn contactpersoon bij het UWV zei, toen ik aangaf dat ik als edelsmid wil beginnen, het is niet zo dat je dan uurtje factuurtje kunt doen. Maar de duizenden omwegen die ik heb gemaakt, waren allemaal nodig om te ontdekken wat ik eigenlijk al wist: ik ben een maker
Eind 2024 heb ik zelfs met een ingestuurde brief in de Libelle gestaan. Dit ging over mijn verlangen naar het leven dat echt bij me past Dit geeft ook mijn motivatie weer voor mijn toekomstdroom
Mijn eigen pad
Begin 2023 had ik een vaste baan, een hechte vriendschap en een redelijk gestructureerd leven Toch voelde ik me steeds vaker opgesloten Mijn creativiteit en vrijheid verdwenen naar de achtergrond en ik besefte dat ik keuzes had gemaakt uit compromis in plaats van verlangen Toen volgde een jaar dat alles op zijn kop zette Een verhuizing, een inbraak en een heftige periode waarin ik wekenlang in het brandwondencentrum was met mijn zoon Gebeurtenissen die me dwongen om stil te staan. Ik worstelde met mijn baan, die me wel zekerheid bood, maar geen geluk En dan was er nog die lange vriendschap die me meer pijn dan vreugde gaf Ik verlangde steeds sterker naar een leven dat echt bij me paste De droom om edelsmid te worden, borrelde weer. Begin 2024 gooide ik het roer om. Ik nam ontslag en verbrak de vriendschap die me kwetste en beperkte Ik startte met een cursus personal branding en stortte me op het edelsmeden Een sprong in het diepe, maar ik ontdek dat onzekerheid ook vrijheid brengt om mijn eigen pad te kiezen. Nu kijk ik vooruit naar 2025, vastberaden om de veranderingen door te zetten Mijn kernwaarden zijn: vrijheid, creativiteit, avontuur en verbinding. In 2025 wil ik niet alleen mijn droom als edelsmid waarmaken, maar ook een leven leiden waarin ik mezelf kan zijn.
Laten we een land bouwen waar doeners ertoe doen
Als ik de ruimte had gekregen om mezelf te ontplooien in de kunsten, dan had ik misschien wel een gedachtemachine gemaakt Een bijzondere machine die al je gedachten onthoudt en vastlegt Dat wanneer je een briljant idee heb, je deze niet vergeet En wanneer je de perfect lopende zin met een ijzersterk argument hebt bedacht je dit ook direct zwart-op-wit hebt staan. En niet de helft van de juiste woorden bent vergeten, omdat je te laat bent met het pakken van een pen en bovendien niet zo snel kan schrijven (of tegenwoordig typen) als dat je denkt.
Pas na jaren werken in horeca en detailhandel, banen die ik met hart en ziel uitvoerde, maar die nooit echt míjn pad waren, en verschillende opleidingen, heb ik mijn draai gevonden in het vak van edelsmid. Een vak waarin ik alles samenbreng: mijn liefde voor het ambacht, mijn hang naar schoonheid, mijn drang tot autonomie en mijn behoefte om mensen te raken Niet als hobby Maar als vakvrouw.
Toch word ik, en velen met mij, nog steeds niet helemaal serieus genomen Waarom? Omdat ik met mijn handen werk? Omdat ik geen universitair diploma aan de muur heb hangen? Het is pijnlijk hoe weinig waarde er in Nederland wordt gehecht aan praktische intelligentie, aan visueel denken, aan tastbare schoonheid Alsof alleen theorie telt, de enige vorm van ‘echt werk’ is
We moeten af van het idee dat je alleen meetelt als je goed kunt citeren uit boeken. Nederland loopt leeg aan originaliteit omdat we jongeren van meet af aan afleren om hun eigen pad te volgen We hebben niet alleen maar denkers nodig. We hebben ook doeners nodig. Mensen die iets moois maken, iets belangrijks, iets echts.
Het is tijd dat we die mensen niet langer marginaliseren, onderbetalen of wegzetten als 'hobbyisten'.
Kunst is geen luxe Ambacht is geen bijzaak Creativiteit is geen speeltuin Het zijn fundamenten waarop we samen een betekenisvolle toekomst kunnen bouwen
Ik heb mijn toekomst vormgegeven als edelsmid Met vuur, met precisie, met liefde Niet omdat ik het ‘leuk’ vond, maar omdat ik het móést doen Omdat alles in mij zei: dit is wie je bent En dat gun ik iedereen.
Laten we Nederland een plek maken waar je niet hoeft te kiezen tussen bestaanszekerheid en trouw blijven aan jezelf. Waar de eenheidsworst plaatsmaakt voor een rijk gevulde etalage van vormen, geuren, kleuren, materialen en mensen
Dan wordt het hier pas echt mooi.
In het kort
Een inclusievere en creatievere toekomst voor Nederland
Naar mijn mening is er een dringende noodzaak om creativiteit, ambacht en praktische intelligentie serieus te nemen in onze samenleving Daarom pleit ik voor een toekomst waarin creatieve beroepen gelijkwaardig worden gewaardeerd, zowel in erkenning als in beloning, en waarin het onderwijssysteem ruimte biedt voor individuele talentontwikkeling.
Over tien jaar zie ik graag een Nederland waarin creativiteit en ambachtelijke beroepen volledig worden erkend en gewaardeerd. Een samenleving waarin kinderen en jongeren de vrijheid hebben om hun unieke talenten te ontdekken en te ontwikkelen, zonder te worden beperkt door een eenzijdige focus op cognitieve prestaties.
Om deze verandering te bereiken is er een fundamentele hervorming van het onderwijssysteem nodig, waarbij niet alleen taal en rekenen centraal staan, maar ook ruimte is voor creatieve en praktische vakken. Daarnaast is een maatschappelijke herwaardering van ambachtelijke beroepen essentieel, waarbij deze beroepen niet langer worden gezien als 'hobby', maar als volwaardige en waardevolle bijdragen aan de samenleving.
Wie of wat kan bijdragen aan deze toekomst? Onderwijsinstellingen, beleidsmakers, werkgevers en de samenleving als geheel spelen een cruciale rol. Door samen te werken aan een cultuur waarin diverse talenten worden erkend en gestimuleerd, kunnen we een inclusievere en creatievere toekomst realiseren
Mijn persoonlijke ervaringen illustreren hoe het ontbreken van erkenning voor creatieve talenten kan leiden tot een gevoel van miskenning en het niet volledig kunnen benutten van potentieel Voor Nederland betekent het erkennen en stimuleren van diverse talenten een rijkere, meer innovatieve en inclusieve samenleving.