“Weet u het nog… u was mijn blind date.” Voor Merelijne Verschoof was de speeddate een mooie kans om al te rooskleurige verwachtingen bij te stellen. Toch belandde Merelijne in een nieuwe romance: ‘Weet u het nog… u was mijn blind date.’ ‘Op het allerlaatste moment dacht ik: nou, ik schrijf me in. Toen zat ik daar. En ik besloot iedereen dezelfde vraag te stellen: “Beschrijf jouw doordeweekse dag.” Ik wilde niet horen over de highlights, maar het werk van negen tot vijf. De praktische dingen. Ik sprak bijvoorbeeld een arts van de spoedeisende hulp. Hele fijne man, maar… ik vond er niks aan! Ik dacht: we komen in actie bij een auto-ongeluk
of een ander spoedje, maar meestal is er direct overleg tussen de huisarts en het specialisme in kwestie. Zonder de SEH. Mijn tip: probeer bij het daten niet te kiezen wat je al kent, want je zult versteld staan over de vele vooroordelen die je hebt. Je kunt ze dan à la minute laten weerleggen. De antwoorden die ik kreeg, waren niet altijd naar mijn zin, maar ze waren wel eerlijk. Je krijgt een realistischer beeld, iets wat je in een college nooit krijgt. Daar behandelen ze ziektebeelden, niet een baan. Bepaalde co-schappen zul je ook nooit lopen, tenzij je ze zelf kiest. En daar wilde ik juist meer over weten.
7 discours
november 2011
Wat is anders het nut van een extra kijkje? Eerlijk gezegd ben ik niet altijd tevreden over mijn studie. Vaak is het toch hetzelfde verhaal: “Neem nou maar even aan dat het zo is. De rest krijg je als je je gaat specialiseren.” Daar baal ik wel eens van. En bij het daten sprak ik radioloog Mario Maas. Hij zei: ‘Misschien is het leuk als je dan onderzoek gaat doen.’ Research. Dat bleef spoken. Een week later klom ik voorzichtig in de pen: “Weet u het nog… u was mijn blind date.” Drie dagen later had ik m’n stagebegeleider ontmoet, en nu mag ik m’n eerste artikel publiceren!’