Zusterliefde
Aarzelend bleef Esther voor de ingang van het hoge flatgebouw staan. Kleine zweetdruppeltjes parelden op haar voorhoofd en bovenlip. Het was drukkend warm in de stad. Ze bond haar blonde sluike haar in een staart. Het bracht iets verkoeling. Esther de Wit, begin veertig en succesvolle zakenvrouw: haar collega’s noemden haar een vrouw met lef, voor niets en niemand bang. Ze moesten eens weten. Ze was van haar leven niet zo bang geweest als nu. De telefoon in haar hand trilde. Er verscheen een nieuw bericht in het beeldscherm: ‘Kom naar boven als je durft.’ Ze keek omhoog, het duizelde haar. In hemelsnaam, wat deed ze hier? Waarom maakte ze niet rechtsomkeert? De telefoon trilde opnieuw: ‘Durf je niet?’ Ze ademde een paar maal diep in en uit. Het was nu of nooit als ze een einde wilde maken aan de anonieme berichten. Als ze wilde weten of haar vermoeden juist was; dat ze wist wie haar stalker was. Even later stond ze in de benauwde lift. Op de tiende en bovenste verdieping zoefden de deuren open. Haar hand omklemde de telefoon – haar lijflijn. De voordeur stond op een kier. Een vage maar bekende geur drong haar neus binnen – sigaren en Chanel nummer vijf. Kon je mensen aan hun geur herkennen? Tijd om daarover na te denken had Esther niet. Iemand gaf haar een forse duw in haar rug, waardoor ze voorover viel en languit in de gang terechtkwam. Een straaltje bloed sijpelde langs haar mondhoek en vormde een plasje op de grond. Haar lijflijn lag een handbreedte bij haar vandaan. ‘Welkom,’ fluisterde een rookstem in haar oor. ‘Jij durft.’ Tegelijkertijd schoot een felle pijnscheut door haar lichaam. Een rode pump stond boven op haar hand. Ze kreunde. Sigaren, Chanel en een rode pump. Haar brein registreerde razendsnel de feiten en kwam tot een conclusie: het was een dodelijke combinatie in de vorm van Heleen. ‘Fataal,’ flitste het door haar hoofd. De pump stapte van haar hand af en schopte de telefoon buiten haar bereik. Heleen knielde naast haar neer. Met de elegantie die ze zo goed van haar kende zoog ze aan een kleine sigaar, inhaleerde de rook en blies deze in haar gezicht. Esther voelde de hete adem op haar huid en walgde. Door een kier van haar wimpers zag ze een roodgelakte nagel dichterbij komen. Tergend langzaam gleed deze langs haar slaap, via haar hals naar beneden. Precies in het kuiltje oefende de vinger druk uit. Het benam haar de adem. ‘Heleen, waarom…’ Een hand bedekte haar mond en smoorde de woorden.