Toespraak Utrecht 8 juli 2012.
Lieve broeders en zusters,
Wat fijn dat ik nu de gelegenheid heb om jullie vandaag toe te spreken. Jullie hebben me een tijdje vreselijk moeten missen, maar nu ben ik terug! Maar niet voor lang: over een week start ik met een nieuwe baan in Emmen, dus dan ben ik weer weg... (collectief “ah...”). Ik ga in Emmen werken op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis daar. Ik heb er heel veel zin in, al vind ik het natuurlijk jammer dat ik daardoor VER bij jullie vandaan ben. Niet zo ver als op Bonaire, maar toch net iets te ver om elke dag te forensen. Wat al door iemand hier werd geopperd. Ik heb het al vaker gequoted: Simon Carmiggelt met “goed schrijven ... Elke keer als ik word gevraagd om een toespraak te houden popt deze quote bij me op. Ik denk dan: Wat heb ik te zeggen? Wat kan ik in dit kwartiertje zeggen dat kan bijdragen tot een goede sfeer in de avondmaalsdienst waardoor die lieve mensen van de wijk Utrecht de Geest mogen voelen en opgebouwd mogen worden en wellicht nog iets leren. Ik kom dan meestal vrij snel tot de conclusie dat dat wellicht te hoog gegrepen is voor mij. En dat dwingt mij te kiezen tussen of de toespraak afzeggen of de Hemelse Vader te vragen wat ik moet zeggen. Het zal duidelijk zijn dat ik het laatste gekozen heb, anders zou ik hier niet staan. Ik heb de Hemelse Vader gevraagd en ben toen aan het werk gegaan. Wat is het onderwerp dat mij op dit moment het meeste aanspreekt. Er komt dan altijd wel wat boven water. Gelukkig maar. Anders had u een kwartier lang alleen maar naar mij kunnen kijken i.p.v. luisteren en daar wordt niemand iets beter van. Vooral ik niet. Dus voor u de prachtige gelegenheid om te luisteren naar wat er zo allemaal in mijn hoofd naar boven is gebubbeld... Ik wil het hebben over “gewoon doen”. Met de nadruk op “DOEN” en niet op “gewoon” als in “doe eens gewoon”. Nee: over de dingen gewoon DOEN dus. Ik ben steeds weer onder de indruk van de macht die zit in het DOEN. Zodra je jezelf in beweging zet of ergens goed over nadenkt (ergens in je hoofd mee bezig bent) gebeurt er iets. Letterlijk, omdat je ergens mee bezig bent, maar ook figuurlijk. Bepaalde hersendelen gaan werken, neurotransmitters komen vrij, energie gaat stromen. En gelukkig meestal naar jou toe. Ik hoop een beetje duidelijk te kunnen maken terwijl ik wat vertel over de kerk op Bonaire. Want zelfs als dat me niet lukt, dan heeft u in elk geval wat meer over Bonaire gehoord! Ik was erg blij dat er een kerk is op Bonaire. Ik heb eerder voor wat langere tijd in Zuid-Afrika gezeten en daar zat ik zo’n 600 km van de dichtstbijzijnde mormoonse kerk. Ik heb de kerk daar erg gemist. Ik ben af en toe naar een andere kerk geweest, eentje in de Zulutaal die op het terrein van het ziekenhuis stond, maar dat is toch anders, hoewel ik er wel van genoten heb.
1