Poema da Rúa das Aves

poética nun “vehículo de intuición creadora” (Jean-Luc Godard) capaz de “desocultar” a verdade, sinal inconfundible en Historia(s) del cine (2007).

Pero é no poema Cinemática de Vicente Aleixandre onde parte a idea de escribir poesía como se fose un montaxe fílmico, alternando elementos cinematográficos con obxectos que nos fan entender, baixo a forma de poema, a escena que se está describindo. Versos que se esforzan en dar ritmo ás palabras, parecendo representar o mesmo ritmo cinematográfico que se dá nas imaxes co encabalgamento das estrofas (certeiro e conmovido foi atopar, nos escritos de Román Gubern, a ansiada referencia cando afirma que as relacións que atopamos entre o cine e a poesía explícanse polo feito de que as dúas artes son artes do tempo e do ritmo).

As Aves son protagonistas e produtoras ao suspender no aire, en planos xerais con cámara de picados e subxectivos fundamentalmente. No obxecto observado, os tiros de cámara principian nos ollos das aves, transcende suspendido no transcorrer descritivo dos versos fixando as imaxes localizadas; onde a voz relatora, evocadora e grave, nos introduce na historia da que é sabedor o Gato Cerís. Gato albino e cego, que sabedores somos dos desfrutes a carón dos pes do Señor de Miranda, sendo testemuña privilexiada das audiencias e contos relatados na súa presenza, nos que posiblemente oíu a épica historia de Gata Non-nata e da salvación das aves.

Como en todo guión, os intres de maior desfrute prodúcense co proceso da creación dos personaxes. Xogar na mestura máxica entre as características da propia ave, a obra do poeta 16