oPIEKA hoSPICYJnA w CZASIE EPIDEmII KoRonAwIRuSA SARS-CoV-2 W
ciągu minionych pięciu lat, dzięki zainicjowaniu przez rektora UJ prof. Wojciecha Nowaka cyklu konferencji „Opieka paliatywna i hospicyjna – medycyna, humanizm, wolontariat”, Towarzystwo Przyjaciół Chorych Hospicjum im. św. Łazarza mogło przybliżać studentom Uniwersytetu Jagiellońskiego i innych krakowskich uczelni, czym jest sprawowanie holistycznej opieki nad chorymi będących u kresu życia. Pracownicy i wolontariusze mogli przekazywać młodym ludziom, dlaczego opieka medyczna i duchowa jest tak ważna dla umierających. Zapoczątkowana przez dr Cicely Saunders opieka hospicyjna, spełniana przez
interdyscyplinarny zespół składający się z lekarzy, pielęgniarek, duchownych, fizjoterapeutów, psychologów, pracowników socjalnych i wolontariuszy, w Polsce rozpoczęła się w 1981 roku w Krakowie. Opieka nad terminalnie chorym w Hospicjum św. Łazarza powstała z potrzeby serca wielu ludzi. Rozpoczęta w latach 70. posługa chorym na Oddziale Chorób Zakaźnych w Szpitalu im. Stefana Żeromskiego oraz w domach chorych wypisywanych ze szpitala znalazła swoją kontynuację w Zespole Opieki Hospicyjnej Towarzystwa. Opieka nad terminalnie chorymi w Krakowie została zainicjowana przez ludzi skupionych w zespole studyjnym (synodalnym) przy
kościele Arka Pana w Nowej Hucie. Lata 80. to prężny rozwój ruchu hospicyjnego w Polsce, opartego na współpracy duchownych i świeckich, członków zespołów parafialnych lub skupionych przy zgromadzeniach zakonnych. Lata 90. to rozwój profesjonalnej opieki paliatywnej. W 2003 roku pierwsi lekarze uzyskali tytuł specjalisty z dziedziny medycyny paliatywnej, a pielęgniarki tytuł specjalistki z opieki paliatywnej w 2006 roku. Obecnie w akademiach medycznych są prowadzone wykłady i seminaria z medycyny paliatywnej. Ale nadal ważne jest samarytańskie pochylenie się i zadbanie o spełnienie wszelkich potrzeb odchodzącego człowieka.
ALMA MATER nr 218
127