ŻEBY WIDZIEĆ, TRZEBA WIEDZIEĆ Laudacja poświęcona prof. Bolesławowi Ginterowi z okazji odnowienia doktoratu po pięćdziesięciu latach Moment wręczenia pamiątkowego dyplomu
B
Rzeszowskim, a w roku 2011 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego. W trakcie swojej kariery akademickiej odbył staże naukowe w Czechach, na Słowacji, Ukrainie, w Niemczech, Danii, Szwajcarii i we Włoszech. Profesor był w latach 1984–1987 prodziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UJ, a w latach 1990–1993 prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1985 do 2005 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Archeologii Epoki Kamienia Instytutu Archeologii UJ. Był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, w której w trakcie VIII kadencji pełnił funkcję wiceprzewodniczącego. Profesor Bolesław Ginter prowadził badania wykopaliskowe na wielu stanowiskach. Do szczególnie ważnych zaliczyć należy prace wykopaliskowe na Półwyspie Bałkańskim, które objęły, między innymi, środkowo- i górnopaleolityczną sekwencję jaskiń Bacho Kiro i Temnata. Nie mniej ważne były prace na terenie Egiptu, które
Fot. Anna Wojnar
olesław Ginter urodził się 14 marca 1938 we Lwowie. Rok później przeniósł się wraz z rodzicami do Głogowa Małopolskiego, gdzie w 1944 roku rozpoczął swą edukację. Po kolejnych przenosinach kontynuował ją w Milówce, powiat żywiecki, a następnie w Żywcu, gdzie w 1955 roku złożył egzamin maturalny. Jest jednym z najbardziej liczących się europejskich autorytetów w zakresie badań problematyki paleolitu i mezolitu. W 1961 roku ukończył studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UJ, uzyskując tytuł magistra archeologii Polski na podstawie pracy Mezolit na Górnym Śląsku. W 1966 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, zaś w 1973 roku stopień doktora habilitowanego. W 1985 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych, a dziewięć lat później tytuł profesora zwyczajnego. Jest badaczem i dydaktykiem cenionym w wielu innych ośrodkach. Od kilku lat Profesor prowadzi wykłady na Uniwersytecie
Prof. Bolesław Ginter i prof. Paweł Valde-Nowak
66
ALMA MATER nr 211
początkowo prowadzone były we współpracy z Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej UW, a następnie przebiegały przy współpracy z Deutsches Archäologisches Institut i objęły stanowiska predynastyczne El-Tarif i Armant na zachód i południe od Luksoru oraz Qasr el-Sagha na północ od oazy Fayum. W latach 1994–2005 Profesor współprowadził wykopaliska na Peloponezie, w jaskini nr 1 w wąwozie Klissoura w Argolidzie. Wraz z zespołem udokumentował tu pierwszą w tej części Europy śródziemnomorskiej pełną sekwencję nawarstwień kulturowych neandertalczyków, a także, w warstwie utworzonej w czasach osadnictwa wczesnych ludzi anatomicznie współczesnych, rozpoznał nieznane wcześniej sposoby przygotowywania pożywienia. Spośród stanowisk polskich wyróżnić należy realizowanie do dziś długoterminowego projektu badań w komorze głównej Jaskini Ciemnej w Ojcowie, którego jednym z efektów jest odkrycie szczątków paleobiologicznych neandertalczyka, a także przebadanie paleolitycznego obozowiska ludności kultury magdaleńskiej w Dzierżysławiu na Górnym Śląsku. Studia prowadzone przez Profesora wniosły treści o fundamentalnym znaczeniu dla systematyki paleolitycznych pracowni krzemieniarskich (Gojść, Trzebca). Najlepszym tego dowodem jest znakomita praca habilitacyjna, opublikowana 1974 roku, pod tytułem Wydobywanie, przetwórstwo i dystrybucja surowców i wyrobów krzemiennych w schyłkowym paleolicie północnej części Europy środkowej) i monografia z tego samego roku Spätpaläolithikum in Oberschlesien und im oberen Warta Flussgebiet. Wśród innych opracowań monograficznych trudno nie wspomnieć tak ważnych współredagowanych pozycji, jak Excavation in the Bacho Kiro Cave (Bulgaria), Predynastic