Z frontu włoskiego powrócił Stanisław Pigoń dopiero w roku 1918, już po załamaniu się ofensywy wojsk włoskich i przesunięciu się w listopadzie 1917 roku linii frontu nad Piawę (wł. Piave) w Alpach Wschodnich. Wtedy to, w czerwcu 1917 roku, został odznaczony wojskowym Krzyżem Zasługi III klasy, zaś w maju 1918 roku wojskowym medalem zasługi Militär-Verdienstmedaille. Od połowy listopada 1918 do końca sierpnia 1919 roku, już jako doświadczony w bojach weteran, odbywał z kolei służbę w wojsku polskim, w stopniu porucznika artylerii, i brał udział w walkach o Lwów, o Przemyśl, na Śląsku Cieszyńskim, i w końcu w walkach na Ukrainie nad Stochodem – jako dowódca pociągu pancernego „Hallerczyk”5. Tu w chwilach wolnych, ale wciąż – jak napisał – „Na pozycji, nad Stochodem, w kwietniu, 1919”, przygotował przedmowę do II wydania wspomnianego już, a uzupełnionego nieco zbioru studiów Do podstaw wychowania narodowego (tym razem Lwów 1920, Zakład Narodowy im. Ossolińskich). Poświęcił ten zbiór odrodzonej, wolnej szkole polskiej, zwracając uwagę na szkody moralne, które przyniosła ze sobą wojna. Pisał: Masę ludzką widziałem w bitwach, pościgach i odwrotach, na ciepłych jeszcze gruzach Dinant6, na równinach Wołynia i w rowach Krasu7, na weneckich „paludi”8 i teraz znowu na piaskach wołyńskich, i wszędzie [...] napotykałem człowieka rozpętanego9, więcej: przewalające się w całej ohydzie chełpliwego bezwstydu [...] zdjablone człowieczeństwo. Przywoływał zarazem sentencję Łukasza Górnickiego sprzed trzech z górą wieków, że człowiek dwoje przyrodzenie ma w sobie, to jest boskie i bydlęce, [...] przeto trzeba szukać tych dróg, jakoby to rządziło ludzi, co nie ma nic bydlęcego w sobie [...]10. Dlatego to ponawiał Stanisław Pigoń w wydawanym po raz drugi tomie propozycje pracy nad wychowaniem młodego pokolenia Polaków. W propozycjach tych podstawową rolę miała odegrać nowa szkoła, a w niej wzory wychowawcze wypracowane w literaturze, zwłaszcza w literaturze romantycznej (stąd, między innymi, szkic Nauczanie historii literatury polskiej w wychowaniu narodowem, drukowany wcześniej w numerze 5. z roku 1916 lubelskiej „Szkoły Polskiej”). Wśród prac Stanisława Pigonia warto też zwrócić uwagę na szkic o potrzebie wychowania muzycznego młodzieży, a ściślej: o konieczności nauczania śpiewu.
60
ALMA MATER nr 203
Stanisław Pigoń z załogą przed pociągiem pancernym „Hallerczyk”; 1919
Wiele z zawartych w nim obserwacji jest aktualnych do dziś. Szkic O śpiewie i radości w wychowaniu napisał Stanisław Pigoń nad Soczą, w lutym 1917, a więc na froncie włoskim, piąty rok – jak to ujmował – wyrwany z toku normalnej pracy, na służbie w armii austriackiej. „Normalną pracą” było stanowisko nauczyciela języka polskiego w tzw. Nowej Szkole w Prokocimiu, wówczas pod Krakowem, po ukończeniu w roku 1911 studiów polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Nad styryjsko-słoweńsko-włoską Soczą (wł. Isonzo), a wcześniej na froncie belgijsko-francuskim próbował sformułować model wychowania w Polsce, z nadzieją, że po zakończeniu działań wojennych – już wolnej i samodzielnej. Oryginał przyciąga specyficzną atmosferą tamtych lat, obecną nawet w odmiennej ortografii, ale przede wszystkim w specyficznym obrazowym języku Profesora. Zawiera też wiele ciekawych, a czysto praktycznych i wprost z życia wziętych informacji, jak choćby tę, że już na froncie belgijskim dowodził oddziałem (moździerzy) blisko stuosobowym, zróżnicowanym narodowościowo. W takim to gronie wyprowadza Stanisław Pigoń bardzo praktyczne wnioski o potrzebie śpiewu i radości w wychowaniu młodzieży. Nawet i w tym przypadku wzorem dla niego jest Mickiewicz –filomata i jego biesiadna pieśń Hej, użyjmy żywota. Nawiązuje też Pigoń do równie praktycznej obserwacji dominikanina o. Jacka Woronieckiego o typowo polskiej „manierze patosu” w wychowaniu i w życiu publicznym. Na tym to tle widzieć dziś trzeba propozycję Profesora o upowszechnieniu śpiewu poprzez popularyzację pieśni i melodii ludowych – przy obserwowanym
już wówczas zjawisku przenoszenia się mieszkańców wsi do miast i zatracania swych wiejskich korzeni. Nawet i te jednak, historyczne już dziś, propozycje odsłaniają osobowość „Profesora z Komborni”, który przybywszy na stałe do Krakowa, a wcześniej do Poznania i Wilna – zachował świeżość wiejskiego spojrzenia na świat i jego sprawy.
Jan Okoń
Wyższa Szkoła Europejska im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie Zdjęcia (ze zbiorów rodzinnych Pigoniów, wybrane przez red. Marię Rydlową) z książki „Stanisław Pigoń. Człowiek i dzieło”. Praca zbiorowa pod red. H. Markiewicza, M. Rydlowej, T. Ulewicza, Kraków 1967, Wydawnictwo Literackie, nr 14–15 i 17. Zob. zwłaszcza: R. Pagacz-Moczarska, Uniwersytet u progu niepodległości, „Alma Mater” 2008, nr 201, s. 26–29; A. Chwalba, Uniwersytet czasów wielkiej wojny 1914–1918, tamże, s. 30–31; P.M. Żukowski, Polityczne postawy profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego u progu niepodległości, tamże, s. 32–36. 2 Zob. m.in. Stanisław Pigoń. Człowiek i dzieło. Praca zbiorowa pod red. H. Markiewicza, M. Rydlowej, T. Ulewicza, Kraków 1967; Profesor z Komborni. Stanisław Pigoń w czterdziestą rocznicę śmierci, pod red. K. Fiołka, redakcja naukowa F. Ziejka, C. Kłak, J. Gruchała, Kraków 2010. 3 Te i poniższe dane według: J. Starnawski, Kronika życia i działalności Stanisława Pigonia, [w:] Stanisław Pigoń. Człowiek i dzieło, s. 406–413; S. Pigoń, Z przędziwa pamięci: urywki wspomnień, Warszawa 1968, s. 83–102. 4 Zob. Mistrz i uczeń (Chrzanowski – Pigoń). Korespondencja wzajemna (1914–1936), do druku przygotował C. Kłak, Rzeszów 2005. 5 Zob. S. Pigoń, Nad Stochodem, [w:] C. Kłak, Stanisław Pigoń. Szkice do portretu, Rzeszów 1993, s. 167–175 (datowane „w maju 1919 r.”), s. 4–5. 6 Dinant – miasto w południowej Belgii, w dolinie Mozy; do dzisiaj zachowane fragmenty cytadeli. 7 Chodzi o tereny krasowe w Słowenii i północnowschodniej Italii, ogólnie rzecz biorąc o dolinę Soczy (Isonzo). 8 Z wł.: bagna. 9 Podkreślenie Pigonia. 10 S. Pigoń, Do podstaw wychowania narodowego, Lwów 1920, s. 4–5. 1