Widok na najstarszą część Ogrodu; lata 20. XX w.
dzających się później placówek tego typu w innych miastach. drUga Połowa XX wiekU – Początek XXi wiekU
J. Wróbel
Po zakończeniu wojny prof. Szafer powrócił na swe stanowisko. W następnych latach, z powodu małych funduszy, zakład znalazł się w krytycznej sytuacji. Dzięki pokaźnym dotacjom, między innymi, Izby Aptekarskiej oraz Ministerstwa Zdrowia, udało się urządzić w latach 40. nowy dział roślin leczniczych. W 1954 roku wybudowano niską dwuskrzydłową szklarnię Holenderkę przeznaczoną na zbiory storczyków. Długotrwałe starania profesora o przyłączenie dalszych terenów sprawiły, że w 1958 roku Ogród
uzyskał obecny obszar 9,6 hektara. Do największych powojennych inwestycji należała budowa wysokiej palmiarni o duraluminiowej konstrukcji wraz z kompleksem tropikalnych szklarni. Nowa oranżeria, wzniesiona w latach 1959–1966 w ramach inwestycji jubileuszowych 600-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego, została nazwana Jubileuszową. Nad ukończeniem budowy czuwał późniejszy dyrektor prof. Bronisław Szafran (1897–1968), który również kierował zagospodarowaniem nowych terenów i urządzaniem wysokiego alpinarium z odmianami roślin skalnych. Profesor Szafer, wzorem dawnych dyrektorów, mieszkał wraz z rodziną przez dużą część życia na parterze Obserwatorium Astronomicznego. Ogród był jego ulubionym miejscem pracy i wielką pasją życiową – często sam oprowadzał wycieczki, zwłaszcza dzieci i młodzieży. Charakterystyczna, potężna sylwetka profesora w jasnym kapeluszu i z laską była łatwo rozpoznawalna przez zwiedzających.
32
alma mater nr 158
Po przejściu prof. Szafera na emeryturę w 1960 roku dyrekcję sprawowali po kilka lat: Bogumił Pawłowski – taksonom, fitosocjolog i geograf roślin, Bronisław Szafran – briolog, czyli badacz mszaków, Wanda Wróbel-Stermińska (1911–1983) – ekolog, pełniąca obowiązki dyrektora, oraz Jan Walas (1903–1991) – geograf roślin i fitosocjolog. Po reorganizacji w 1970 roku Ogród stał się jednym z zakładów Instytutu Botaniki, a zespół naukowy został zredukowany (w czasach prof. Szafera cały personel instytutowy działał wspólnie). Przez następnych 18 lat (1973–1991) dyrektorem był prof. Kazimierz Szczepanek – paleobotanik. W czasach jego działalności udało się powiększyć liczbę pracowników naukowych, dzięki czemu stało się możliwe rozwinięcie działalności w zakresie fitogeografii, ekologii i historii botaniki. Założono nowoczesną dokumentację uprawianych gatunków. Spośród inwestycji ważne było podwyższenie starej szklarni (zimownika), dzięki czemu udało się utrzymać przy życiu zagrożone uschnięciem najstarsze, XIX-wieczne, okazy palm. Pracownicy Ogrodu współorganizowali wyprawę do Afryki Wschodniej „Kilimandżaro 75”
Spotkanie z okazji oddania do użytku nowej sadzawki z fontanną, 1974. Od lewej: Józefa Rościszewska, Kazimiera Nowakowska, Henryk Błaszczyk, Krystyna Kamińska, Ewa Pietrzyk, Wanda Wróbel-Stermińska. W głębi Bronisława Eminowicz