rzyszenia weszli profesorowie Wydziału Prawa UJ: Michał Rostworowski, Aleksander Włodzimierz Czerkawski oraz Władysław Leopold Jaworski. Zadaniem Towarzystwa było podjęcie prac organizacyjnych w celu uruchomienia w Krakowie nowej jednostki: Polskiej Szkoły Nauk Politycznych. 1911 – W listopadzie 1911 roku – jako instytucja prywatna – rozpoczęła działalność Polska Szkoła Nauk Politycznych. Szkoła funkcjonowała jednak pod patronatem Rady Wydziału Prawa UJ, a wykłady prowadzili w niej pracownicy naukowi Wydziału. Funkcję dyrektora Szkoły sprawował prof. Michał Rostworowski. Kres działalności Polskiej Szkoły Nauk Politycznych przypadł na rok 1914. II. DWUDZIESTOLECIE MIĘDZYWOJENNE I OKRES DRUGIEJ WOJNY ŚWIATOWEJ 1920 – Na bazie reaktywowanej po odzyskaniu niepodległości Polskiej Szkoły Nauk Politycznych zorganizowana została nowa jednostka: Szkoła Nauk Politycznych. 17 lutego 1920 oraz 23 marca 1921 Rada Wydziału Prawa UJ przyjęła dwie uchwały o przejęciu naczelnego nadzoru nad działalnością Szkoły. Datę przyjęcia pierwszej z nich uznaje się za moment uzyskania przez Szkołę statusu jednostki uniwersyteckiej. Początkowo wznowiła ona działalność jako Polska Szkoła Nauk Politycznych, prowadzona w dalszym ciągu przez Towarzystwo Polskiej Szkoły Nauk Politycznych. 1921 – 10 czerwca 1921 Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wydało zgodę na podjęcie działalności przez Szkołę Nauk Politycznych. Jej organizacja, zasady funkcjonowania oraz profil nauczania odwoływały się do wzorów wyznaczonych przez paryską Wolną Szkołę Nauk Politycznych (École Libre des Sciences Politiques). Pierwszym dyrektorem nowej placówki został prof. Michał Rostworowski. Głównym zadaniem krakowskiej Szkoły Nauk Politycznych było uzupełnienie studiów prawniczych, a słuchaczom nieposiadającym wykształcenia prawniczego – przekazanie wiedzy politycznej i ekonomicznej niezbędnej w późniejszej pracy w instytucjach państwowych lub gospodarczych. Forma kształcenia opierała się na dwuletnim cyklu wykładów monograficznych i seminariów. Ukończenie studiów i otrzymanie dyplomu wymagało złożenia 20 egzaminów, dyplom ukończenia Szkoły nie był jednak świadectwem ukończenia studiów wyższych.
Prezydium Zarządu Koła Uczniów i Absolwentów Szkoły Nauk Politycznych wraz z dyrektorem honorowym Szkoły, dyrektorem Szkoły i sekretarką Szkoły. Siedzą od lewej: dr Halina Jasieńska, rektor dr Michał hr. Rostworowski, dyrektor dr Zygmunt Sarna. Stoją od lewej: mgr Bolesław Karwański, Adam Kasiewicz, Jan Zbigniew Strachowski, Elżbieta Podwińska, Daniel Stanisław Caban, Jerzy Albinowski
1922 – Między rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego prof. Juliuszem Nowakiem a prezesem Towarzystwa Polskiej Szkoły Nauk Politycznych prof. Michałem Rostworowskim została zawarta umowa, na mocy której Polska Szkoła Nauk Politycznych została w formie darowizny przekazana Uniwersytetowi Jagiellońskiemu. 30 czerwca 1922 umowa została zatwierdzona uchwałą Senatu UJ. 1924 – Szkoła Nauk Politycznych UJ otrzymała statut opracowany przez Wydział Prawa UJ, który Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zatwierdziło 19 kwietnia 1929. Na jego podstawie Szkoła Nauk Politycznych funkcjonowała jako oddzielna jednostka w ramach Wydziału Prawa UJ. Wydział miał sprawować bezpośredni nadzór nad jej działalnością, a także powierzać jednemu ze swoich profesorów funkcję dyrektora Szkoły. Ponadto każdego roku Wydział Prawa UJ miał akceptować program prowadzonych w Szkole wykładów oraz zatwierdzać listy wykładowców. Ścisłe związki z Wydziałem Prawa UJ spowodowały, że w programie studiów poczesne miejsce zajęły przedmioty prawnicze. Prawnicy przeważali także wśród wykładowców Szkoły. 1930 – Profesor Michał Rostworowski został wybrany na sędziego stałego w Stałym Trybunale Sprawiedliwości Międzynarodowej w Hadze. 1934 – Siedzibą szkoły został budynek Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa przy ul. Jabłonowskich 5, obecna siedziba Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych UJ.
1936 – Funkcję dyrektora Szkoły objął prof. Zygmunt Sarna, który sprawował ją do 1939 roku. 1939 – Zajęcia w Szkole Nauk Politycznych przerwał wybuch drugiej wojny światowej. 1944 – Grupa dwunastu studentów podjęła zajęcia w formie tajnego nauczania konspiracyjnego. Zajęcia dla studentów prowadzili prof.prof. Maciej Starzewski i Henryk Batowski. III. OKRES PO DRUGIEJ WOJNIE ŚWIATOWEJ 1946 – Szkoła Nauk Politycznych UJ wznowiła działalność w nowych warunkach politycznych okresu powojennego. 4 listopada 1946 odbyła się uroczysta inauguracja roku akademickiego. Funkcję dyrektora Szkoły objął wybitny znawca prawa międzynarodowego publicznego prof. Ludwik Ehrlich. Mimo obiecującego początku (w roku akademickim 1946/1947 na wykłady zapisało się przeszło sześciuset słuchaczy) w latach 1946–1949 odbyły się jedynie dwa cykle wykładowe. 1948 – Zarządzeniem z 14 czerwca 1948 Ministerstwo Oświaty wstrzymało wpisy na pierwszy rok studiów. 1949 – Szkoła Nauk Politycznych UJ została rozwiązana. W ciągu 21 lat działalności Szkoły (19 w okresie międzywojennym i dwa lata po zakończeniu drugiej wojny światowej) wykładali w niej wybitni specjaliści z zakresu prawa, ekonomii, historii czy socjologii, między innymi: prof.prof. Henryk Batowski, Jan Dąbrowski, Roman Dybowski, Ludwik
ALMA MATER nr 142–143
67