POLYTIMH LITHY:Layout 1
12
3/6/13
11:06
Page 12
Μαίρη Ασλανίδου-Τότου
Ο µικρούλης, τότε, Αλέκος ποτέ δεν θα επέλεγε αυτόν τον τρόπο διαµαρτυρίας, αλλά οι γονείς του, αθεράπευτα ροµαντικοί και προοδευτικοί, τον έσερναν στα Μάταλα και στα κοινόβια. Αργότερα, έβλεπε την µητέρα του σαν επισκέπτρια, να καταφθάνει στο σπίτι των γονιών της, όπου είχε «παρκάρει» τον γιό της, για να µπορεί µε άνεση να σπουδάσει στην σχολή του Κάρολου Κουν θεατρολογία. Ο πατέρας του κατάφερε, στα τριάντα τρία του, να πάρει το πτυχίο του από το πολυτεχνείο και είχε πέσει µε τα µούτρα στη συλλογή... χαρτονοµισµάτων, επιταγών και ότι συνιστά περιουσία. Το µόνο που τον ενδιέφερε ήταν να αυξάνονται τα ψηφία στον καταθετικό του λογαριασµό. Έτσι κατάφερε να προσφέρει στην κοινωνία, που τόσο ήθελε να αλλάξει πριν χρόνια, έναν αδίστακτο και στυγνό εκµεταλλευτή των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Τον Αλέκο τον έβλεπε συχνά. Τόσο, που κάθε φορά του έλεγε την γνωστή πια ατάκα: Πόσο µεγάλωσες γιε µου! Ο θυµός του µικρού Αλέκου προς τους γονείς του, ευτυχώς µετατράπηκε σε ένα πνεύµα δηµιουργικότητας για να τους αποδείξει ότι άξιζε την προσοχή τους και την αγάπη τους. Στα είκοσι του και µετά από έναν οµηρικό καυγά, διαχώρισε την θέση του και, µέσα βαθιά στην ψυχή του, τους απαρνήθηκε. Ποτέ δεν τους συγχώρεσε για τον τρόπο που τον ανέθρεψαν. Πήρε την ζωή του στα χέρια του. Στον γάµο του, όταν ακάλεστοι ήλθαν κι οι δυο, το