WE ARE PART OF CULTURE (PL)

ALEKSANDER WIELKI * 20 lipca 356 r. p.n.e. w Pelli, obecnie Grecja † 10 czerwca 323 r. p.n.e. w Babilonie, obecnie Irak Aleksander III Macedoński, zwany Aleksandrem Wielkim, był jednym z najwybitniejszych dowódców i największych zdobywców starożytnego świata. Od 336 r. p.n.e. aż do swojej śmierci był królem Macedonii i przywódcą Związku Korynckiego. Rozszerzył swoje imperium z Macedonii (obecnie część Grecji) aż po Indie i Egipt. Wraz z jego dojściem do władzy rozpoczęła się epoka hellenistyczna. Kultura grecka rozprzestrzeniła się na dużej części ówczesnego świata. Jej wpływ był widoczny jeszcze przez wiele wieków po śmierci Aleksandra.

Sukcesy wojskowe, życie, historia i mit Aleksandra Wielkiego to popularne tematy w sztuce i literaturze. Jednak jego osiągnięcia były i nadal są oceniane w różny sposób. Śmierć jego długoletniego kochanka Hefajstiona pogrążyła go w głębokim żalu. Kazał ukrzyżować jego lekarza, zgolić i złożyć w ofierze włosy koni i mułów. Następnie pościł przez wiele dni i urządził monumentalny pogrzeb. Aleksander był również żonaty z trzema kobietami. Aleksander Wielki był prawdopodobnie biseksualistą.

ANITA AUGSPURG * 22 września 1857 r. w Verden (Aller), obecnie Niemcy † 20 grudnia 1943 r. w Zurychu, obecnie Szwajcaria Anita Augspurg i Lida Gustava Heymann należą do najwybitniejszych przedstawicielek mieszczańskiego ruchu kobiecego w Niemczech. W 1902 roku wspólnie założyły w Hamburgu Niemieckie stowarzyszenie na rzecz praw wyborczych kobiet (Deutscher Verein für Frauenstimmrecht). Od 1919 do 1933 roku wydawały czasopismo „Frau im Staat” (Kobieta w państwie). Prezentowały w nim stanowiska pacyfistyczne, demokratyczne i feministyczne. Anita Augspurg była pierwszą prawniczką w Cesarstwie Niemieckim, która uzyskała doktorat.

W czasie I wojny światowej Augspurg i Heymann brały udział w międzynarodowych konferencjach pokojowych dla kobiet i organizowały nielegalne spotkania w swoim monachijskim mieszkaniu. Wspólnie uczestniczyły w tworzeniu wielu organizacji zajmujących się prawami kobiet. Lida Gustava Heymann walczyła również o prawa prostytutek. Była współzałożycielką koedukacyjnego gimnazjum i założyła stowarzyszenia zawodowe kobiet zatrudnionych w biznesie i artystek estradowych.

W 1923 roku Lida Gustava Heymann i Anita Augspurg zażądały wydalenia Adolfa Hitlera z Niemiec. W momencie „przejęcia władzy” przez Hitlera w 1933 roku obie przebywały w podróży zagranicznej. Powrót do Niemiec okazał się niemożliwy. Ich nazwiska znajdowały się już na „czarnej liście”. Majątek obu kobiet został skonfiskowany. Zdeklarowane pacyfistki i przeciwniczki nazistowskiego reżimu wspólnie udały się do Szwajcarii i już nigdy nie wróciły.

Anita Augspurg i Lida Gustava Heymann były towarzyszkami życia przez ponad czterdzieści lat.

JAMES BARRY * prawdopodobnie 9 listopada 1795 r. w Belfaście, obecnie Wielka Brytania † 25 lipca 1865 r., Londyn, obecnie Wielka Brytania James Barry był lekarzem w armii brytyjskiej. Ukończył studia z tytułem doktora medycyny.

Wypełniając swoje misje podróżował po całym świecie, odwiedzając różne kraje, takie jak Indie, Malta, Jamajka, Kanada. W Kapsztadzie (Republika Południowej Afryki) Barry przeprowadził jedno z pierwszych udanych cięć cesarskich. Zabieg przeżyła zarówno matka, jak i jej dziecko.

Barry reagował oburzeniem na niepotrzebne cierpienie i nalegał na poprawę warunków życia biednych, zwykłych ludzi. Wszędzie, gdzie stacjonował, starał się również poprawiać warunki życia prostych żołnierzy i warunki sanitarne.

Barry prowadził swoje dorosłe życie jako mężczyzna. Jego pochodzenia, płci i wieku nie udało się jeszcze do końca wyjaśnić. Dopiero po jego śmierci odkryto jego kobiece ciało.

Nowe dowody wskazują na to, że Barry przyszedł na świat jako Margaret Ann Bulkley w rodzinie Jeremiasza i Mary-Ann Bulkley z Irlandii. Przypuszcza się, że Barry zdecydował się prowadzić życie mężczyzny, aby móc studiować na uniwersytecie i realizować karierę lekarza i chirurga. W tamtych czasach studiowanie medycyny przez kobiety było praktycznie niemożliwe.

GERTRUD BÄUMER * 12 września 1873 r. w Hohenlimburg (Hagen), obecnie Niemcy † 25 marca 1954 r. w Bielefeld, obecnie Niemcy HELENE LANGE * 9 kwietnia 1848 r. w Oldenburgu, obecnie Niemcy † 13 maja 1930 r. w Berlinie, obecnie Niemcy Helene Lange i Gertrud Bäumer to dwie niemieckie aktywistki, które zajmowały się polityką i działalnością na rzecz praw kobiet. Wiele szkół w Niemczech nosi dzisiaj ich imiona.

Helene Lange angażowała się przede wszystkim w wyrównywanie szans edukacyjnych i zawodowych kobiet oraz była jedną z najważniejszych przedstawicielek umiarkowanego skrzydła wczesnego niemieckiego ruchu kobiecego. Okrzyknięto ją niekwestionowaną liderką ruchu nauczycielek. W 1890 roku założyła „Ogólnoniemiecki Związek Nauczycielek” („Allgemeiner Deutscher Lehrerinnenverein” (ADLV)).

Helene Lange i Gertrud Bäumer poznały się w 1898 roku. Helene Lange przygotowywała Gertrud Bäumer na swoją następczynię. Przy wsparciu Lange Gertrud Bäumer została przewodniczącą Federacji Niemieckich Związków Kobiet (BDF). W 1919 roku Bäumer wraz z Friedrichem Naumannem oraz innymi zakładała Niemiecką Partię Demokratyczną (DDP) i była jej wiceprzewodniczącą w latach 1920 – 1930.

Bäumer angażowała się również bardzo mocno w tworzenie Krajowej Służby Kobiet. Ta organizacja dobroczynna koordynowała dostawy żywności i wspomagała kobiety w dobrowolnym zatrudnianiu się w przemyśle i innych dziedzinach gospodarki podczas II wojny światowej.

Poza wspólną pracą kobiety szybko połączyła intensywna przyjaźń, która przerodziła się w partnerstwo życiowe trwające aż do śmierci Helene Lange w 1930 roku. Taką formę wspólnego życia nazywano małżeństwem bostońskim. Na zewnątrz takie „romantyczne przyjaźnie” uchodziły za platoniczne, a więc takie, w których nie występował element pożądania seksualnego.

SIMONE DE BEAUVOIR * 9 stycznia 1908 r. w Paryżu, obecnie Francja † 14 kwietnia 1986 r. w Paryżu, obecnie Francja Simone Lucie Ernestine Marie Bertrand de Beauvoir była francuską pisarką, filozofką i feministką. Reprezentowała filozofię egzystencjalizmu. Jej najbardziej znane dzieło „Druga płeć” do dzisiaj stanowi kamień milowy w literaturze kobiecej. W swojej książce wzywa do radykalnych zmian społecznych i zakończenia dominiacji mężczyzn (patriarchatu).

Patriarchat charakteryzuje społeczeństwo, w którym władzę polityczną, społeczną, gospodarczą i socjalną dzierżą mężczyźni. Taka struktura „dominacji mężczyzn i ucisku kobiet” prowadzi do wyzysku, a także bezpośredniej i symbolicznej przemocy wobec kobiet.

Kobiety zawsze będą określane tylko jako „inne” w odróżnieniu od dominującego mężczyzny. Książka jest uważana za fundament drugiej fali feminizmu po 1968 roku.

Obszerną rozprawę historyczno-kulturową i socjologiczną de Beauvoir na temat pozycji kobiet w świecie zdominowanym przez mężczyzn uznaje się za najbardziej radykalny i wizjonerski wkład w emancypację kobiet w XX wieku.

De Beauvoir i jej partner, pisarz i filozof Jean-Paul Sartre, byli nierozłączni. Simone odrzuciła jednak propozycję małżeństwa złożoną przez Sartre’a ze względu na niechęć do instytucji małżeństwa. De Beauvoir postrzegała małżeństwo jako rodzaj ograniczenia i ingerencji państwa w sprawy prywatne. De Beauvoir i Sartre stworzyli trwały związek, w którym każde z nich zachowało niezależność i było równoprawnym partnerem. Ich oparta na całkowitym równouprawnieniu wspólnota obejmująca pracę i życie stała się symbolem „wolnej miłości”.

Po śmierci de Beauvoir opublikowano jej listy do Sartre’a. Mówi w nich otwarcie o swoich relacjach intymnych z mężczyznami i kobietami. Simone de Beauvoir była biseksualistką.

CHEVALIER D‘ÉON DE BEAUMONT * 5 października 1728 w Tonnerre, obecnie Francja † 21 maja 1810 r. w Londynie, obecnie Wielka Brytania Charles-Geneviève-Louis-Auguste-André-Timothée d’Éon de Beaumont pochodził(a) z Francji i zajmował(a) się dyplomacją, żołnierstwem, wolnomularstwem, pisarstwem i szermierstwem. Androgyniczny wygląd i umiejętność naśladowania sprawiły, że był(a) idealnym szpiegiem. Chevalier pojawił się pierwszy raz publicznie jako mężczyzna.

W 1756 roku został wysłany do Rosji przez króla Francji Ludwika XV jako kobieta szpieg (oficjalnie jako sekretarka ambasadora). Ponieważ w tamtym czasie mężczyźni nie mogli przekraczać granicy z Rosją, Chevalier dotarł na dwór cesarzowej Rosji Elżbiety jako lady Lea de Beaumont. Chevalier miał się zająć budową stosunków dyplomatycznych pomiędzy Francją i Rosją. Lea de Beaumont odniosła sukces i Rosja walczyła w wojnie siedmioletniej po stronie Austrii i Francji.

W 1763 roku król Francji wysłał Chevaliera, tym razem jako mężczyznę, do Londynu jako sekretarza ambasadora (jednak potajemnie jako dyplomatę posiadającego pełnomocnictwa do prowadzenia negocjacji). Kiedy doszło do sporu pomiędzy d’Éonem i jego przełożonym, d’Éon został odesłany do Francji – odmówił jednak opuszczenia Anglii i pozostał na emigracji w Londynie.

Mimo, że d‘Éon zwykle nosił mundur dragona, po Londynie zaczęły niebawem krążyć pogłoski, że jest kobietą. Pewne biuro bukmacherskie zaczęło nawet przyjmować zakłady dotyczące prawdziwej płci d‘Éona. On sam został poproszony o rozwianie wątpliwości, jednak odmówił twierdząc, że badanie byłoby niezręczne niezależnie od wyniku. Po upływie roku i braku postępów z zakładów zrezygnowano. W Anglii d’Éon nosił tymczasowo odzież kobiecą, aby uniknąć deportacji. Od 1766 roku ponownie pracował dla króla Francji jako kobieta-szpieg. Po śmierci Ludwika XV d’Éon mógł wrócić do Francji tylko pod warunkiem, że będzie nadal żył jako kobieta. Do Francji wróciła więc Lea d’Èon de Beaumont. D‘Éon twierdziła, że od urodzenia jest kobietą i zażądała uznania tego faktu przez rząd. D‘Éon twierdziła również, że była wychowywana jako chłopiec, ponieważ Louis d‘Éon de Beaumont mógł dziedziczyć po swoich teściach tylko w przypadku, gdyby miał syna.

W 1785 roku d’Èon przeniosła się ostatecznie do Londynu. Zarabiała na utrzymanie pojedynkując się w damskich strojach i wyprzedając swoją cenną bibliotekę.

Chirurg, który badał pośmiertnie ciało d‘Éona, zaświadczył, że posiadał on „perfekcyjnie wykształcone męskie narządy”, przy czym ciało wykazywało jednocześnie cechy żeńskie. Na początku XX wieku seksuolog Havelock Ellis utworzył w odniesieniu do Chevaliera d’Eon termin „eonizm”, który określał tzw. „skłonności transwestytyczne”. Prawdziwa płeć d`Éona nie jest znana.

LEONARDO DA VINCI * 15 kwietnia 1452 r. w Anchiano, obecnie Włochy † 2 maja 1519 r. w Amboise, obecnie Francja Lionardo di ser Piero, znany na całym świecie jako Leonardo da Vinci, był artystą, przyrodnikiem, anatomem, inżynierem, wynalazcą, architektem, rzeźbiarzem i muzykiem.

Leonardo był nie tylko twórcą wielu dzieł sztuki, ale również autorem wielu projektów budowli, maszyn, przedmiotów artystycznych, obrazów i rzeźb. Pozostawił po sobie wiele cennych pod względem artystycznym ilustracji z zakresu biologii, anatomii, techniki, budowy broni, gospodarki wodnej i architektury, a także budowli, instalacji technicznych i obserwacji kosmosu. Szczególną wartość mają jego wyjątkowo dokładne szkice anatomiczne i przyrodnicze. Już pod koniec życia czczono go jako „uomo universale” (wł. „polihistor”) i do dzisiaj jest uważany za jednego z najbardziej niezwykłych geniuszy wszech czasów.

Do najsłynniejszych dzieł sztuki jego autorstwa należy malowidło naścienne „Ostatnia Wieczerza” w refektarzu klasztoru Santa Maria delle Grazie oraz „Mona Lisa”, wystawiana od 1804 roku w paryskim Luwrze.

Orientacja seksualna Leonarda da Vinci budzi wiele kontrowersji. Nigdy nie był żonaty, nie ma również informacji o jakimkolwiek związku z kobietą. Zarzucano mu utrzymywanie intymnych kontaktów z męską prostytutką. Rzekomo był również związany ze swoim uczniem Salai. Już pierwszy autor biografii da Vinciego postawił tezę, że „Mona Lisa” to w rzeczywistości portret mężczyzny. Nazwa „Mona Lisa” miałaby być anagramem. Po przestawieniu liter otrzymamy „mon Salai” – „mój Salai”.

MARLENE DIETRICH * 27 grudnia 1901 r. w Berlinie-Schöneberg, obecnie Niemcy † 6 maja 1992 r. w Paryżu, obecnie Francja Marlene Dietrich i Greta Garbo należą do najbardziej znanych aktorek filmowych XX wieku.

Obie są uważane za ikony stylu i mody.

Marie Magdalene Dietrich była niemiecką aktorką i piosenkarką. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy wybrał ją do grona 25 największych kobiecych legend filmowych wszech czasów. Przełom przyniosła jej główna rola w filmie „Błękitny anioł” (1930). „Dietrich” zaśpiewała w tym filmie piosenkę „Ich bin von Kopf bis Fuß auf Liebe eingestellt”, która właśnie dzięki niej stała się szlagierem. Wielką zasługą Dietrich było również przełamywanie stereotypów związanych z rolą płci. Chętnie nosiła męską odzież i często fotografowała się w garniturze i krawacie. Spodnie z tkaniny noszone przez Dietrich kopiowano tak często, że są znane do dzisiaj jako „spodnie Marlena”. Marlene Dietrich wyraźnie zwróciła się przeciwko narodowym socjalistom i wspierała walkę aliantów w czasie II wojny światowej.

W życiu Grety Garbo i Marleny Dietrich było wielu mężczyzn, ale również intymnych relacji z kobietami. Obie kobiety były biseksualistkami.

LILI ELBE * 28 grudnia 1882 r. w Vejle, obecnie Dania † 12 września 1931 r. w Dreźnie, obecnie Niemcy Lili Elbe (początkowo nazywana Einar Mogens Wegener) była duńską malarką. Przyszła na świat z męskim cechami ciała i była jedną z pierwszych osób, które poddały się operacji korekty płci.

Elbe specjalizowała się w malarstwie krajobrazowym i architektonicznym, jednak coraz częściej pozowała swojej żonie Gerdzie Gottlieb jako model. W 1912 roku Elbe i Gottlieb przeniosły się do Paryża. W 1913 roku wiadomo już było, że Lili Elbe ma męskie ciało.

Mimo to Gottlieb i Elbe udało się utrzymać wrażenie, że Lili Elbe i Einar Wegener to dwie różne osoby. Prawdę znało tylko grono najbliższych przyjaciół.

W lutym 1930 roku, za radą ginekologa Kurta Warnekrosa, Elbe udała się do Berlina. W Instytucie Seksuologicznym w Berlinie dr Magnus Hirschfeld przeprowadził pierwszą operację korekty płci. Następnie Elbe udała się do kliniki ginekologicznej w Dreźnie. Tam 26 maja 1930 roku Kurt Warnekros przeprowadził drugą operację.

W następstwie operacji zmiany płci duński król unieważnił małżeństwo „Einara Wegenera” i Grety Gottfried. Lili Elbe otrzymała nowe dokumenty.

W 1931 roku, kilka miesięcy po czwartej operacji, Lili Elbe zmarła w wyniku powikłań.

Historię Lili opowiada znany na świecie film „Dziewczyna z portretu”.

GRETA GARBO * 18 września 1905 r. w Sztokholmie, obecnie Szwecja † 15 kwietnia 1990 r. w Nowym Jorku, obecnie USA Marlene Dietrich i Greta Garbo należą do najbardziej znanych aktorek filmowych XX wieku.

Obie są uważane za ikony stylu i mody.

Przełom w karierze Grety Lovisy Gustafsson przyniosła w 1924 roku główna rola w filmowej adaptacji powieści Selmy Lagerlöf „Gösta Berling”. Film odniósł ogólnoświatowy sukces i otworzył jej drogę do Hollywood. Garbo zaczęto nazywać „boską”. W 1930 roku pojawił się pierwszy film dźwiękowy „Anna Christie”, który przyniósł Garbo nominację do Oskara dla najlepszej aktorki. Garbo pojawiła się w ponad 20 hollywoodzkich produkcjach i stała się twarzą lat 20. i 30. XX w. Wcielała się przede wszystkim w role tajemniczych, namiętnych kobiet. W 1941 roku, w wieku 36 lat, wycofała się z branży filmowej, nie podając powodów swojej decyzji. W 1954 roku otrzymała honorowego Oskara za całokształt twórczości. Mimo wielu kochanków i propozycji małżeństwa Garbo nigdy nie wyszła za mąż.

W życiu Grety Garbo i Marleny Dietrich było wielu mężczyzn, ale również intymnych relacji z kobietami. Obie kobiety były biseksualistkami.

THERESE GIEHSE * 6 marca 1898 r. w Monachium, obecnie Niemcy † 3 marca 1975 r. w Monachium, obecnie Niemcy Therese Giehse jest uważana za jedną z najwybitniejszych aktorek teatralnych XX wieku.

Była m.in. członkiem Münchener i Züricher Kammerspiele oraz zespołu teatralnego Berliner Ensemble pisarza Bertholda Brechta. Zasłynęła przede wszystkim główną rolą w dramacie Bertolta Brechta „Matka Courage i jej dzieci” (1941). Była popularną interpretatorką dzieł Brechta.

W 1933 r. wspólnie ze swoją ukochaną, Eriką Mann, jej bratem Klausem Mannem i muzykiem Markusem Henningiem założyła monachijską grupę kabaretową „Die Pfeffermühle”. Zespół opuścił Niemcy jeszcze w tym samym roku, ponieważ Giehse, która była Żydówką i artystką politycznie lewicową, groziło prześladowanie ze strony narodowych socjalistów. Na emigracji „Die Pfeffermühle” ostro atakował nazistów. Z powodu zamieszek przedstawienia odbywały się po części pod ochroną policji. „Die Pfeffermühle” występował w Szwajcarii, Belgii, Holandii, Luksemburgu, Austrii i Czechach.

Aby uzyskać brytyjski paszport umożliwiający ucieczkę przed narodowym socjalizmem Therese Giehse, która była lesbijką, poślubiła 20 maja 1936 roku pisarza Johna HampsonSimpsona, który również był homoseksualistą Po wojnie Therese Giehse wróciła do Niemiec. Nadal występowała w Zurychu, ale również w Monachium, Berlinie, Salzburgu i Wiedniu.

Therese Giehse została nagrodzona Srebrną Taśmą Filmową, a w 1988 jej portret pojawił się na znaczku pocztowym o nominale 100 fenigów w serii „Kobiety w historii Niemiec”.

Therese Giehse nawet później niechętnie wypowiadała się na temat swojego związku z Eryką Mann. „Ale o sobie nie opowiadam”. Therese Giehse była lesbijką.

LIDA GUSTAVA HEYMANN * 15 marca 1868 r. w Hamburgu, obecnie Niemcy † 31 lipca 1943 r. w Zurychu, obecnie Szwajcaria Anita Augspurg i Lida Gustava Heymann należą do najwybitniejszych przedstawicielek mieszczańskiego ruchu kobiecego w Niemczech. W 1902 roku wspólnie założyły w Hamburgu Niemieckie stowarzyszenie na rzecz praw wyborczych kobiet (Deutscher Verein für Frauenstimmrecht). Od 1919 do 1933 roku wydawały czasopismo „Frau im Staat” (Kobieta w państwie). Prezentowały w nim stanowiska pacyfistyczne, demokratyczne i feministyczne. Anita Augspurg była pierwszą prawniczką w Cesarstwie Niemieckim, która uzyskała doktorat.

W czasie I wojny światowej Augspurg i Heymann brały udział w międzynarodowych konferencjach pokojowych dla kobiet i organizowały nielegalne spotkania w swoim monachijskim mieszkaniu. Wspólnie uczestniczyły w tworzeniu wielu organizacji zajmujących się prawami kobiet. Lida Gustava Heymann walczyła również o prawa prostytutek. Była współzałożycielką koedukacyjnego gimnazjum i założyła stowarzyszenia zawodowe kobiet zatrudnionych w biznesie i artystek estradowych.

W 1923 roku Lida Gustava Heymann i Anita Augspurg zażądały wydalenia Adolfa Hitlera z Niemiec. W momencie „przejęcia władzy” przez Hitlera w 1933 roku obie przebywały w podróży zagranicznej. Powrót do Niemiec okazał się niemożliwy. Ich nazwiska znajdowały się już na „czarnej liście”. Majątek obu kobiet został skonfiskowany. Zdeklarowane pacyfistki i przeciwniczki nazistowskiego reżimu wspólnie udały się do Szwajcarii i już nigdy nie wróciły.

Anita Augspurg i Lida Gustava Heymann były towarzyszkami życia przez ponad czterdzieści lat.

DR MAGNUS HIRSCHFELD * 14 maja 1868 r. w Kołobrzegu, obecnie Polska † 14 maja 1935 r. w Nicei, obecnie Francja Dr Magnus Hirschfeld był niemieckim lekarzem, seksuologiem i empirykiem. Reprezentował pogląd, że homoseksualizm nie jest „wadą nabytą”, lecz czymś „nieusuwalnym”, a więc naturalnym. Hirschfeld walczył o zniesienie karalności homoseksualizmu. Wnioski o zniesienie § 175 zostały jednak odrzucone.

Hirschfeld był założycielem WhK (Wissenschaftlich-humanitäres Komitee). WhK była pierwszą na świecie organizacją zrzeszającą osoby homoseksualne.

W 1918 roku powstała Fundacja doktora Magnusa Hirschfelda. Na jej bazie powstał pierwszy na świecie ośrodek badań seksualnych: Instytut Nauk Seksualnych w Berlinie. Jego otwarcie miało miejsce 6 lipca 1919 roku. Hirschfeld był prześladowany przez nazistów. W 1931 roku skorzystał z okazji wyjazdu na wykłady do USA i na stałe opuścił Niemcy. W 1933 roku narodowi socjaliści zamknęli Instytut Nauk Seksualnych. Został on splądrowany i zniszczony.

Bibliotekę Instytutu i popiersie Magnusa Hirschfelda zniszczono podczas palenia książek na Opernplatz w Berlinie.

W 1982 roku założono Stowarzyszenie Magnusa Hirschfelda w celu badania i ocalenia naukowego i kulturowego dziedzictwa Magnusa Hirschfelda. W 2010 roku powstała Narodowa Fundacja Magnusa Hirschfelda. Celem fundacji jest upamiętnienie seksuologa doktora Magnusa Hirschfelda, wspieranie i inicjowanie projektów edukacyjnych i badawczych oraz przeciwdziałanie społecznej dyskryminacji środowisk LGBTTIQ* w Niemczech.

Aż do swojej śmierci (1935) Hirschfeld mieszkał ze swoimi kochankami Karlem Giese i Tao Li w Szwajcarii i Francji.

HANNAH HÖCH

* 1 listopada 1889 r. w Gocie, obecnie Niemcy † 31 maja 1978 r. w Berlinie, obecnie Niemcy Anna Therese Johanne Höch była niemiecką graficzką i artystką tworzącą dadaistyczne kolaże. Dadaizm (lub dada) był ruchem, który próbował wymknąć się z dotychczasowych form artystycznych i systemu wartości społecznych. Jako „rewolucjonistka sztuki” Hannah Höch zalicza się do głównych postaci klasycznego modernizmu. Jest uważana za jedną z najwybitniejszych niemieckich artystek. Höch pozostawiła po sobie bardzo bogatą, zróżnicowaną stylistycznie twórczość artystyczną. Jej prace były prezentowane na licznych wystawach na całym świecie.

W latach 1933 – 1945 obowiązywał zakaz wystawiania prac artystki pod zarzutem tworzenia „sztuki zdegenerowanej”. W 1965 roku Hannah Höch została powołana do Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie.

Cały swój dorobek artystyczny Hanna Höch skomentowała słowami: „robiłam wszystko i nigdy nie dbałam o podpis czy sygnaturę”.

W 1926 roku Hannah Höch poznała holenderską pisarkę Til Brugman. Kobiety zakochały się w sobie, wspólnie żyły i pracowały najpierw w Hadze, a następnie w Berlinie. Hannah Höch miała również dwóch mężów. Była biseksualistką.

JOHN MAYNARD KEYNES * 5 czerwca 1883 r. w Cambridge, obecnie Wielka Brytania † 21 kwietnia 1946 r. w Tilton, obecnie Wielka Brytania John Maynard Keynes był brytyjskim ekonomistą, politykiem i matematykiem. Jest zaliczany do najwybitniejszych ekonomistów XX wieku. Od jego nazwiska pochodzi nazwa nowej teorii ekonomicznej – keynesizmu. Teoria ta mówi, że całkowity popyt jest motorem produkcji i zatrudnienia.

Po I wojnie światowej Keynes był przedstawicielem brytyjskiej delegacji w Wersalu, gdzie uczestniczył w negocjacjach traktatu pokojowego z Niemcami. W ramach protestu wobec warunków traktatu wycofał się z negocjacji na krótko przed ich zakończeniem. W 1919 roku napisał sensacyjną książkę „Ekonomiczne konsekwencje pokoju” (The Economic Consequences of the Peace), w której skrytykował nałożony na Niemcy obowiązek wypłaty reparacji wojennych jako absurdalny pod względem ekonomicznym.

Początek światowego kryzysu gospodarczego (od 1929 r.) pokazał, że stosowane dotychczas teorie ekonomiczne nie są już w stanie wyjaśniać rzeczywistości gospodarczej. W 1936 roku Keynes opublikował swoją „Ogólną teorię zatrudnienia, procentu i pieniądza” (1936).

Książka ta trwale zmieniła makroekonomię i jest często określana mianem najbardziej wpływowej pracy o tematyce ekonomicznej w XX wieku.

John Maynard Keynes przez siedem lat utrzymywał w Paryżu intymną relację z francuskim malarzem Duncanem Grantem. Później poślubił tancerkę baletową Lydię Lopokovą. John Maynard Keynes był biseksualistą.

KÄTHE KOLLWITZ * 8 lipca 1867 r. w Królewcu (Kaliningrad), obecnie Rosja † 22 kwietnia 1945 r. w Moritzburgu, obecnie Niemcy Käthe Kollwitz (z domu Schmidt) była niemiecką graficzką, malarką i rzeźbiarką. Jest uważana za jedną z najwybitniejszych artystek ubiegłego wieku. Kollwitz stworzyła swój własny styl, na pograniczu ekspresjonizmu i realizmu. Tło jej prac stanowiły warunki życia w Berlinie pod koniec XIX wieku oraz jej osobiste doświadczenia. Jej zdaniem sztuka powinna odzwierciedlać warunki socjalne.

Chyba żadna inna artystka nie potrafiła oddać głębi uczuć tak dobrze jak Käthe Kollwitz.

Szeroki zakres jej twórczości obejmował przede wszystkim poważne życiowe tematy, takie jak cierpienie, bieda, śmierć, głód i wojna. Rzeźbę „Opłakujący rodzice” poświęciła synowi,

który zginął na wojnie. Dzieła tej zdeklarowanej pacyfistki uchodzą za przerażająco realistyczne i przygnębiające. Powiększona kopia sławnej Piety (figury matki pochylającej się nad ciałem martwego syna) stoi dzisiaj w Centralnym Miejscu Pamięci Republiki Federalnej Niemiec w Berlinie.

Podczas II wojny światowej mieszkanie Kollwitz zostało zbombardowane. Zniszczeniu uległy liczne grafiki, druki i płyty drukarskie.

Pomimo że poślubiła lekarza Karla Kollwitza, Käthe Kollwitz pozostawała przy swojej „skłonności do własnej płci” i dodawała, że „biseksualność stanowi niemal konieczną podstawę artystycznych działań”.

SELMA LAGERLÖF * 20 listopada 1858 r. w Mårbacka, obecnie Szwecja † 16 marca 1940 r. w Mårbacka, obecnie Szwecja Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf była szwedzką pisarką. Oprócz powieści takich jak „Tętniące serce” czy „Furman śmierci” pisała również nowele, opowiadania i legendy. Sześć z jej utworów doczekało się ekranizacji. Dwa z opowiadań sama przerobiła na sztuki teatralne. Jej pierwsza powieść „Gösta Berling” zalicza się dzisiaj do najczęściej czytanych szwedzkich powieści. 10 grudnia 1909 roku jako pierwsza kobieta otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. „Cudowna podróż” to najbardziej znana powieść Lagerlöf. Nils Holgersson opowiada historię czternastoletniego chłopca, który za swoją złośliwość zostaje zmniejszony do wielkości kciuka. Wraz z dzikimi gęsiami przemierza Szwecję, popadając w wiele konfliktów moralnych. Powieść została przetłumaczona na ponad 30 języków i była pierwszym dziełem literackim, w którym zastosowano nową szwedzką pisownię.

Selma Lagerlöf otrzymała kilka tytułów doktora honoris causa, a w 1914 roku jako pierwsza kobieta została wybrana na członka Akademii Szwedzkiej. Oprócz walki o prawa kobiet angażowała się również mocno w inne kwestie społeczne. Wspierała żydowskich uchodźców z Niemiec i przekazała znaczną część swojego majątku (w tym swój złoty medal laureata Nagrody Nobla) dla potrzebujących.

Selma Lagerlöf żyła w lesbijskim trójkącie miłosnym ze swoją przyjaciółką Sophie Elkan i nauczycielką Valborg Olander.

THOMAS MANN * 6 czerwca 1875 r. w Lubece, obecnie Niemcy † 12 sierpnia 1955 r. w Zurychu, obecnie Szwajcaria ERIKA MANN * 9 listopada 1905 r. w Monachium, obecnie Niemcy † 27 sierpnia 1969 r. w Zurychu, obecnie Szwajcaria KLAUS MANN * 18 listopada 1906 r. w Monachium, obecnie Niemcy † 21 maja 1949 r. w Cannes, obecnie Francja GOLO MANN * 27 marca 1909 r. w Monachium, obecnie Niemcy † 7 kwietnia 1994 r. w Leverkusen, obecnie Niemcy Paul Thomas Mann, ojciec rodziny, był niemieckim pisarzem i jednym z najwybitniejszych nowelistów XX wieku. Jego najsłynniejsze utwory to „Śmierć w Wenecji”, „Czarodziejska góra” oraz późne dzieło „Doktor Faustus”. W 1929 roku Mann otrzymał literacką Nagrodę Nobla za powieść „Buddenbrookowie”. Przed poślubieniem Katii Pringsheim (1905) Thomas Mann pisał w listach i dziennikach o swoich homoerotycznych fascynacjach. Nigdy jednak w pełni nie przeżył swojego homoseksualizmu.

Jego dzieci – Erika, Klaus i Golo – również odnosiły sukcesy pisarskie. Więzi rodzinne wzmocniła wspólna walka z nazizmem. Razem uciekli też z Niemiec przez Francję i Szwajcarię do USA. Erika Mann była aktorką, artystką kabaretową, pisarką i redaktorką. Wspólnie z bratem Klausem, swoją ukochaną Therese Giehse oraz kilkoma przyjaciółmi założyła w 1933 roku w Monachium kabaret polityczno-literacki „Die Pfeffermühle”. Erika Mann była biseksualistką.

Klaus Mann napisał siedem powieści („Mefisto” m.in.), dwie autobiografie i kilka sztuk teatralnych. W 1937 r. poznał swojego wieloletniego amerykańskiego partnera życiowego, krytyka filmowego i literackiego Thomasa Quinna Curtissa. Klaus Mann był gejem.

Golo Mann był historykiem, publicystą i pisarzem. Jednym z jego najbardziej znanych dzieł są „Niemieckie dzieje w XIX i XX wieku” opublikowane w 1958 roku. Golo Mann odkrył swoje homoerotyczne skłonności już w 1923 roku w szkole z internatem Schloss Salem.

Nigdy jednak nie przeżył w pełni swojej homoseksualności i przyznał się do swojej orientacji seksualnej dopiero w wywiadzie udzielonym na kilka dni przed śmiercią.

FREDDIE MERCURY * 5 września 1946 r. w Zanzibarze, obecnie Tanzania † 24 listopada 1991 r. w Londynie, obecnie Wielka Brytania Farrokh Bulsara, pseudonim artystyczny Freddie Mercury, był autorem tekstów, charyzmatycznym wokalistą i ekscentrycznym frontmanem brytyjskiej grupy Queen. Freddie Mercury i jego zespół są zaliczani do najważniejszych muzyków rockowych i zespołów koncertowych lat 70. i 80. XX w. Hity takie jak „We will rock you”, „We are the champions”, „Radio Gaga”, „Who wants to live forever” oraz „Bohemian Rhapsody” to kamienie milowe w historii muzyki i ścieżka dźwiękowa całego pokolenia. W ciągu 16 lat Queen zagrał ponad 700 koncertów na całym świecie. Zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame i otrzymał swoją gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.

Dopiero na dzień przed śmiercią, 24 listopada 1991 roku, Freddie Mercury rozmawiał z prasą na temat swojej infekcji wirusem HIV i swojej homoseksualności. Zmarł w wieku zaledwie 45 lat w wyniku osłabienia odporności wywołanego AIDS. 20 kwietnia 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie odbył się „The Freddie Mercury Tribute Concert for AIDS Awareness” transmitowany na żywo w telewizji na całym świecie.

Obok pozostałych członków zespołu Queen utwory Freddiego Mercury’ego zaśpiewały gwiazdy światowego formatu, takie jak Liza Minelli, George Michael czy David Bowie.

Koncert dał początek fundacji Mercury Phoenix Trusts. Fundacja zajmuje się walką z zespołem nabytego niedoboru odporności AIDS. EDUARD OBERG * 16 września 1858 w Hamm, Niemcy † 1 października 1917 w Berlinie, Niemcy Eduard Oberg był niemieckim sekretarzem zakładowym i prawnikiem Królewskiej Pruskiej Kolei Państwowej. Był szczególnie zaangażowany w ówczesny ruch emancypacyjny homoseksualistów.

W 1896 poznał dra Magnusa Hirschfelda. W dniu 15 maja 1897 r. założył wraz z Hirschfeldem, wydawcą Maxem Spohrem oraz pisarzem Franzem Josephem von Bülowem, Komitet Naukowo-Humanistyczny (niem. Wissenschaftlich-humanistische Komitee,WhK). WhK była pierwszą organizacją, która publicznie opowiadała się za równouprawnieniem homoseksualistów i domagała się zniesienia art. 175 niemieckiego kodeksu karnego (kara więzienia za współżycie pomiędzy mężczyznami). Cel dotyczący wykreślenia § 175 został osiągnięty w Niemczech dopiero 97 lat później (1994).

Oberg zapewnił WhK znaczne wsparcie finansowe i od 1910 roku pełnił funkcję przewodniczącego WhK w komitecie zarządzającym.

W 1917 r. w wieku 59 lat Oberg popełnił samobójstwo.

FLORENCE NIGHTINGALE * 12 maja 1820 r. we Florencji, obecnie Włochy † 13 sierpnia 1910 r. w Londynie, obecnie Wielka Brytania Florence Nightingale jest uważana za twórczynię nowoczesnego pielęgniarstwa.

Zreformowała ona służbę zdrowia i opracowała koncepcje mające na celu poprawę publicznej opieki zdrowotnej. Dzięki jej pracy pielęgniarstwo zyskało rangę szanowanego i uznanego kobiecego zawodu. Określiła również ogólne standardy kształcenia. Po raz pierwszy zostały one wdrożone w założonej przez nią szkole pielęgniarstwa.

Florence Nightingale została pielęgniarką wbrew wyraźnej woli rodziców.

Podczas wielu podróży stwierdziła, że brakuje wystarczających szkoleń dla pielęgniarek.

Domagała się przede wszystkim poprawy warunków higienicznych oraz bardziej profesjonalnej organizacji pracy w szpitalach. Jest autorką wielu publikacji, a swoje postulaty potrafiła uzasadniać przy pomocy analiz matematycznych i diagramów statystycznych.

System kształcenia wg Nightingale i jej książki są uważane za kamień węgielny teorii pielęgniarstwa. W 1860 r. Nightingale otworzyła własną szkołę pielęgniarstwa. W 1883 r. otrzymała ona od królowej Wiktorii Królewski Order Czerwonego Krzyża, a w 1907 r. jako pierwsza kobieta Order Zasługi.

Florence Nightingale nawiązywała silne relacje emocjonalne z kobietami. Więzy emocjonalne z mężczyznami nie są znane. Odrzuciła wszystkie propozycje małżeństwa. Historycy przypuszczają, że Florence Nightingale była lesbijką.

FRYDERYK II WIELKI * 24 stycznia 1712 r. w Berlinie, obecnie Niemcy † 17 sierpnia 1786 w Poczdamie, obecnie Niemcy Fryderyk II Wielki był królem Prus. Nazywano go również „Fryderykiem Wielkim” i „starym Frycem”. Fryderyk jest uznawany za przedstawiciela oświeconego absolutyzmu. Sam siebie określał mianem „pierwszego sługi państwa”. Przeprowadził głębokie reformy społeczne, zniósł tortury i przeforsował rozbudowę systemu szkolnictwa.

Dzięki kilku wojnom z Austrią Prusy zyskały pozycję piątej co do wielkości potęgi obok Francji, Wielkiej Brytanii, Austrii i Rosji.

Fryderykowi przypisuje się wiele różnych zasług: zreformował Powszechne Prawo Krajowe, wprowadził ziemniaki jako żywność, nakazał budowę setek szkół, założył Królewską Manufakturę Porcelany w Berlinie, wspierał rozwój wsi i osiedlał chłopów. Próba zniesienia poddaństwa chłopów nie powiodła się ze względu na ogromny opór arystokratycznych właścicieli ziemskich.

W 1733 roku Fryderyk niechętnie poślubił Elisabeth Christine von Braunschweig-Bevern.

Małżeństwo było bezdzietne. Po wstąpieniu na tron Fryderyk wykluczył żonę ze swojego życia. Otoczył się za to filozofami i artystami. W 1745 roku nakazał wybudowanie pałacu letniego Sanssouci („beztroski”).

Jako młody następca tronu Fryderyk twierdził, że niezbyt pociąga go płeć żeńska. Na wypadek śmierci sporządził listę nazwisk ludzi, „których kochałem najbardziej w moim życiu” – znaleźli się na niej wyłącznie mężczyźni, w tym jego kamerdyner Michael Gabriel Fredersdorf. Przypuszczenie, że Fryderyk II Wielki był gejem, potwierdzają również bliskie relacje z porucznikiem Hansem Hermannem von Katte, którego egzekucję na rozkaz ojca Fryderyk musiał oglądać.

SAFO * 630-612 r. p.n.e. na wyspie Lesbos, obecnie Grecja † ok. 570 r. p.n.e. na wyspie Lesbos, obecnie Grecja Safona była starożytną grecką poetką. Do dziś uważana jest za najwybitniejszą poetkę swoich czasów. Safona pisała głównie hymny do bogów oraz pieśni weselne i miłosne. Jest twórczynią wyjątkowej czterowersowej „strofy safickiej”. Jej poezja wywierała wpływ na twórczość liryczną za jej czasów i czyni to nadal. Sławę przyniosła jej przede wszystkim pełna oddania poezja miłosna.

Safonie przypisuje się w sumie dziewięć ksiąg zawierających ody, epitalamia, elegie i hymny.

Księgi te uznaje się jednak za stracone. Według aktualnych szacunków zachowało się jedynie około siedem procent jej twórczości. Przekaz musi się więc opierać na odniesieniach i cytatach innych autorów lub fragmentach papirusów. Do tej pory udało się w ten sposób z wystarczającą pewnością zrekonstruować jedynie cztery z jej wierszy pisanych w dialekcie eolskim.

Safona uczyła także przyjaciółki i uczennice różnych umiejętności, takich jak muzyka, śpiew, taniec i poezja. Sławę zyskała również jej szkoła pieśniarek.

Safona prawdopodobnie była mężatką. Utrzymywała jednak również intymne relacje z kobietami ze swojej szkoły. To właśnie stanowiło później źródło określeń „miłość saficka” i „miłość lesbijska” (od miejsca zamieszkania) odnoszących się do homoseksualizmu kobiet.

KRYSTYNA WAZÓWNA * 17 grudnia 1626 r. w Sztokholmie, obecnie Szwecja † 19 kwietnia 1689 r. w Rzymie, obecnie Włochy Krystyna Wazówna była królową Szwecji w latach 1632-1654. Odegrała zasadniczą rolę w zakończeniu wojny trzydziestoletniej i odniosła znaczne korzyści z pokoju (westfalskiego) zawartego w 1648 roku w Münster i Osnabrücku. Jej swobodny styl życia stał się inspiracją dla rozkwitu kulturalnego Sztokholmu. Miasto przyciągało wybitnych artystów i uczonych.

Krystyna budowała biblioteki, ściągała do Sztokholmu różnych naukowców i popierała rozwój teatru. W 1671 roku otworzyła w Rzymie Teatro Tordinona, w którym występowały również kobiety. W tamtych czasach było to dość niezwykłe zjawisko.

Mimo swojej pozycji władczyni odmówiła zawarcia związku małżeńskiego. W 1654 roku Krystyna Wazówna abdykowała i przekazała tron swojemu kuzynowi Karolowi X Gustawowi. W tym samym roku przeszła na katolicyzm. Wszystkie trzy decyzje wywołały skandal.

Wygląd, zachowanie i zainteresowania Krystyny były bardzo niezwykłe jak na kobietę tamtych czasów. Miała niski głos i preferowała męskie ubrania i fryzury. Po narodzinach uznano ją początkowo za chłopca. Otrzymała męskie wychowanie i wykształcenie.

Prawdopodobnie nie można było jednoznacznie określić jej płci, co wciąż podsyca plotki o jej możliwej interseksualności.

DAME ETHYL SMYTH * 23 kwietnia 1858 r. w Sidcup, obecnie Wielka Brytania † 8 maja 1944 r. w Woking, obecnie Wielka Brytania Dame Ethel Mary Smyth była angielską kompozytorką, dyrygentką i pisarką. Przez całe życie walczyła z przewagą mężczyzn o uznanie jej za „prawdziwą” kompozytorkę. Jej dorobek muzyczny obejmuje muzykę kameralną i chóralną, madrygały, opery i symfonie. Największą sławę zdobyła jej Msza w tonacji D oraz opery „Der Wald” (Las) i „Das Standgericht” (Sąd doraźny). Do 2016 roku „Der Wald” była jedyną operą skomponowaną przez kobietę, która została wystawiona w New Yorker Metropolitan.

Ethel napisała w sumie dziesięć książek, z których autobiografia „Impressions that Remained” (1919) uczyniła ją bardziej znaną niż którakolwiek z jej kompozycji. Smyth

poświęciła dwa lata swojego życia celom brytyjskiego ruchu na rzecz praw kobiet.

Skomponowany w 1910 roku „The March of Women” (Marsz kobiet) stał się hymnem i pieśnią bojową tego ruchu. 12 marca 1912 roku, w proteście przeciwko odmowie przyznania kobietom prawa wyborczego, Smyth świadomie sprowokowała swoje aresztowanie, a następnie dwumiesięczne więzienie, wybijając szyby w brytyjskim sekretariacie kolonialnym.

Prywatnie uchodziła za ekscentryczną i wyjątkowo upartą. Dzięki tym cechom każde jej dzieło miało swoją premierę, udało się opublikować każdą z jej książek i z łatwością uwodziła kobiety. Ethel Smyth była lesbijką. W ostatnich latach życia zakochała się w młodszej o 24 lata Virginii Woolf, do której pisała niemal codziennie przez wiele lat.

PIOTR ILICH CHAIKOVSKI * 7 maja 1840 r. w Wotkińsku, obecnie Rosja † 6 listopada 1893 r. w Sankt Petersburgu, obecnie Rosja Piotr Iljicz Czajkowski był najwybitniejszym rosyjskim kompozytorem XIX wieku i jest uważany za symbol romantyzmu. Zajmował się prawie każdym obszarem kompozycji. Do najbardziej znanych utworów Czajkowskiego należą jego symfonie, koncert skrzypcowy, pierwszy koncert fortepianowy, uwertura „Rok 1812” i opera „Eugeniusz Oniegin”. Jego balety „Jezioro łabędzie” (1877), „Śpiąca królewna” (1890) i „Dziadek do orzechów” (1892) należą do najsłynniejszych dzieł w historii muzyki i są wystawiane regularnie do dnia dzisiejszego.

Jako dyrygent odbył kilka tras koncertowych po Europie i Ameryce. Mimo swojej orientacji homoseksualnej, Czajkowski poślubił w 1877 roku zupełnie mu nieznaną Antoninę Miljukową. Porzucił ją jednak po kilku tygodniach.

W 1877 roku Czajkowski nawiązał trwającą 13 lat korespondencyjną znajomość ze swoją mecenaską Nadieżdą Filaretowną von Meck, która przyznała mu roczną pensję, uwalniając go od trosk materialnych.

Po okresie niepowodzeń Czajkowski zaczął również odnosić sukcesy jako dyrygent.

W 1893 roku – roku swojej śmierci – Czajkowski skomponował VI symfonię zwaną „Patetyczną” i 28 października sam poprowadził jej prawykonanie.

O swoich romantycznych związkach miłosnych pisał do brata. Czajkowski pisał: „Już dawno nie byłem tak zakochany… […] Kiedy godzinami trzymam go za rękę i z trudem powstrzymuję się, żeby nie paść mu do stóp […] ogarnia mnie przytłaczająca namiętność, mój głos drży jak głos młodzieńca i tylko plotę bzdury”.

Alan Turing * 23 czerwca 1912 r. w Londynie, obecnie Wielka Brytania † 7 czerwca 1954 r. w Cheshire, obecnie Wielka Brytania Alan Turing był brytyjskim logikiem, matematykiem, kryptoanalitykiem i informatykiem.

Obecnie jest uważany za jednego z najbardziej wpływowych teoretyków wczesnego rozwoju komputerów i informatyki. Jego teorie i opracowana przez niego maszyna Turinga stanowiły podstawę ery komputerów.

Alan Turing był bardzo zaangażowany w dekodowanie tzw. maszyny Enigma. W ten sposób można było odszyfrowywać zaszyfrowane wiadomości radiowe nazistów. Miało to duży wpływ na zakończenie II wojny światowej.

Również prace Turinga dotyczące koncepcji sztucznej inteligencji są dzisiaj nadal aktualne.

Matematyk nie ukrywał swojego homoseksualizmu, chociaż w tym czasie związki pomiędzy osobami tej samej płci w Wielkiej Brytanii podlegały karze. Mimo ogromnych zasług Turing został oskarżony w 1952 roku o „czyny nierządne i perwersję seksualną”. Sąd skazał Turinga – który chciał w ten sposób uniknąć kary więzienia – na kastrację chemiczną.

Kuracja zaszkodziła matematykowi nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Nękany depresją Turing postanowił w końcu odebrać sobie życie. Turing został ułaskawiony pośmiertnie przez królową Elżbietę II dopiero w 2013 roku, na skutek coraz większych nacisków społecznych. Życie Alana Turinga posłużyło za inspirację filmu z 2014 roku „Gra tajemnic” (The imitation game).

KARL HEINRICH ULRICHS * 28 sierpnia 1825 r. w Aurich, obecnie Niemcy † 14 lipca 1895 r. w L’Aquila, obecnie Włochy Karl Heinrich Ulrichs był niemieckim prawnikiem i pisarzem oraz jednym z pierwszych aktywistów na rzecz równouprawnienia osób homoseksualnych. W 1864 roku opublikował pierwszą z 12 prac zawierających „Badania nad zagadką miłości męsko-męskiej”. Z tego powodu uważa się go również za pioniera w dziedzinie seksuologii. Używając różnych argumentów Ulrichs próbował dowieść, że homoseksualizm nie jest chorobą, lecz zjawiskiem naturalnym, a więc nie powinien podlegać karze.

29 sierpnia 1867 roku, podczas Niemieckiego Dnia Prawników w Monachium, Karl Heinrich Ulrichs wygłosił przemówienie do 500 prawników. Po raz pierwszy mówił publicznie o fenomenie określanym dzisiaj nazwą „homoseksualizmu” (pojęcie homoseksualizmu wówczas jeszcze nie istniało). Później o swoim wystąpieniu powiedział: „Do końca życia będę poczytywał sobie za chwałę, że 29 sierpnia 1867 roku w Monachium znalazłem w sobie odwagę, aby stanąć oko w oko z tysiącletnią hydrą o wielu tysiącach głów i wściekłym wzroku, która na mnie i mnie podobnych zbyt długo już wylewała jad i żółć, wielu popchnęła do samobójstwa, a wszystkich pozbawiła szczęścia. Tak, jestem dumny, że znalazłem siłę, aby jako pierwszy wepchnąć lancę w ciało tej hydry publicznej pogardy”.

Z powodu tego „coming outu” oraz innych działań i inicjatyw Ulrichs był później nazywany „pierwszym gejem w historii świata”. Żądanie Ulrichsa dotyczące zniesienia karalności homoseksualizmu zostało w Niemczech spełnione dopiero 130 lat później, w roku 1994, wraz ze zniesieniem § 175. Prawo do zawierania związków małżeńskich dla par tej samej płci zostało przyznane w 2017 roku – 150 lat po przemówieniu Ulrichsa.

OSCAR WILDE * 16 października 1854 r. w Dublinie, obecnie Republika Irlandii † 30 listopada 1900 r. w Paryżu, obecnie Francja Oscar Fingal O‘Flahertie Wills Wilde był irlandzkim pisarzem. Jego najbardziej znane dzieła literackie to „Duch z Canterville”, „Portret Doriana Graya” i „Bądźmy poważni na serio”. Na podstawie jego sztuki „Salome” powstała opera Richarda Straussa pod tym samym tytułem.

Oscar Wilde uchodził za jednego z najbardziej znanych i kontrowersyjnych pisarzy swoich czasów. Nadal jest postrzegany jako uosobienie elokwencji i autor wielu sentencji. Jego ekstrawagancki styl bycia uczynił go prototypem dandysa. Mocno wpłynął również na publiczny wizerunek homoseksualisty, tworząc stereotyp dobrze ubranego geja o ciętym języku, który przywiązuje dużą wagę do estetyki.

Wilde prowadził wykłady w ponad stu miastach w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii. Mówił między innymi o znaczeniu sztuki i estetyki we współczesnym życiu oraz o odzieży z perspektywy piękna.

W 1884 roku ożenił się z Constance Lloyd. Małżeństwo zaowocowało dwoma synami. Jako ojciec rodziny Wilde podchodził wówczas do swojej homo- lub biseksualności z relatywnie dużą otwartością. Konieczność konfrontacji ze swoją homoseksualną orientacją wzmocniła proces samopoznania Wilda i sprawiła, że wady i zalety małżeństwa znalazły się w centrum jego twórczości.

W 1895 roku Wilde został oskarżony o kontakty homoseksualne, a po budzącym sensację procesie skazany na dwa lata ciężkiego więzienia. Zakazano mu wypowiadania się, publikowania, a także odwołano wszystkie jego sztuki. Wilde opuścił więzienie 19 maja 1897 roku. Był złamany wewnętrznie i zmarł trzy i pół roku później, w biedzie i samotności, na wygnaniu w Paryżu.

CHARLOTTE WOLFF * 30 września 1897 r. w Riesenburgu (Prabuty), obecnie Polska † 12 września 1986 r. w Londynie, obecnie Wielka Brytania Charlotte Wolff była niemiecko-angielską pisarką, chirologiem (chiromantką), lekarką i seksuologiem. W 1936 roku Charlotte Wolff, jako Żydówka, została zmuszona przez narodowych socjalistów do emigracji. Uciekła do Francji, a następnie do Londynu.

Jej badania naukowe dotyczące miłości lesbijskiej zyskały międzynarodowe uznanie. W 1971 roku pojawiła się rozprawa „Love between Women” (niem. Psychologia miłości lesbijskiej), a w 1977 roku pierwsze obszerne badanie dotyczące biseksualizmu. Do końca życia głosiła pogląd, że wszystkie formy seksualności oparte na miłości są uzasadnione. Na krótko przed śmiercią napisała portret berlińskiego seksuologa, doktora Magnusa Hirschfelda.

Charlotte Wolff jest twórczynią słowa „homoemocjonalność”. Wskazuje ono, że skłonności nie opierają się jedynie na seksualności.

Wolff nigdy nie ukrywała swoich skłonności do kobiet. Oficjalnie prowadziła życie lesbijki.

VIRGINIA WOOLF * 25 stycznia 1882 r. w Middlesex, obecnie Wielka Brytania † 28 marca 1941 r. w Sussex, obecnie Wielka Brytania Virginia Woolf, urodzona jako Adeline Virginia Stephen, była brytyjską pisarką i wydawcą.

Osiągnęła sukces i zyskała międzynarodową sławę pod koniec lat 20. XX wieku. Esej „A Room of One’s Own” (Własny pokój) z 1929 roku stał się jednym z najczęściej cytowanych tekstów nowego ruchu kobiecego. Sama jest uważana za inspirację dla drugiej fali feminizmu po 1968 r. Woolf to pionierka techniki narracyjnej zwanej „strumieniem świadomości”.

Strumień świadomości oznacza w literaturze bezpośrednią prezentację nieuporządkowanych myśli danej osoby.

Woolf stworzyła starannie dopracowane androgyniczne postacie kobiece, bardzo złożone pod względem psychologicznym. W swoich powieściach „Pani Dalloway”, „Orlando” i „Fale” subtelnie bawiła się rolami przypisywanymi płci i tożsamościami. Dzięki swojej twórczości zaliczana jest do czołowych autorek klasycznego modernizmu. W 2015 r. za sprawą 82 krytyków literackich i literaturoznawców z całego świata jej cztery powieści znalazły się na liście 100 najważniejszych brytyjskich powieści.

W 1912 r. poślubiła wydawcę i pisarza Leonarda Woolfa. Virginia określała swoje małżeństwo jako szczęśliwe, mimo, że Leonard nie był dla niej atrakcyjny fizycznie. Mąż traktował jej czułe relacje z kobietami ze spokojem. Związek Wirginii Woolf z brytyjską pisarką Vitą Sackville-West stanowił inspirację dla „Orlando” – jednego z najbardziej znanych utworów Woolf.

Virginia Woolf cierpiała na silne depresje i 28 marca 1941 roku odebrała sobie życie.

ROBERTA COWELL Roberta Elizabeth Marshall Cowell była brytyjską pilotką myśliwców i kierowcą wyścigowym w czasach II wojny światowej. Po urodzeniu przypisano jej płeć męską.

W wieku szesnastu lat Cowell dołączyła do Królewskich Sił Powietrznych. Zaczęła szkolić się na pilota. Jednak z powodu kinetozy (choroby lokomocyjnej) musiała przerwać trening.

Cowell studiowała inżynierię na University College London. Tam poznała Margarete Zelmę Carpenter, którą następnie poślubiła. Cowell również zaangażowała się w sporty motorowe i

wygrała swój pierwszy wyścig w 1936 roku. Trzy lata później wzięła udział w Grand Prix Antwerpii. Po wybuchu II wojny światowej Roberta Cowell została powołana do wojska i otrzymała misję zwiadu lotniczego. Jej samolot został zestrzelony podczas lotu nad Niemcami. Została aresztowana i spędziła pięć miesięcy w obozie jenieckim.

W 1948 Cowell rozstała się z żoną i pozostawiła dwie córki. Po rozsstaniu zaczęła przyjmować estrogen i funkcjonowała jako kobieta. Poznała Michaela Dillona, transmężczyznę, który pracował jako lekarz. Chociaż taka operacja była wówczas zakazana w Wielkiej Brytanii, Cowell zdołała przekonać go do usunięcia jąder. Po zabiegu zgłosiła się do ginekologa, który potwierdził jej interpłciowość. Dzięki temu potwierdzeniu otrzymała nowy akt urodzenia, w którym jej płeć została wpisana jako „żeńska”. Z powodu zgłoszenia płci „żeńskiej”, Cowell nie mogła już uczestniczyć w Grand Prix.

Po tym, jak Cowell przeszła operację korekcji narządów płciowych, sprzedała swoją historię magazynowi Picture Post. Opisanie swoich doświadczeń utrudniało jej znalezienie stałego zatrudnienia. Chociaż nadal była aktywna w sportach motorowych, w dużej mierze wycofała się z publicznego życia. Roberta Cowell była pierwszą transkobietą w Wielkiej Brytanii, która przeszła operację zmiany płci. Ostatecznie określiła siebie jako interpłciową.

ROSA BONHEUR Rosa Bonheur była wybitną francuską malarką zwierząt, reprezentowała dziewiętnastowieczny nurt naturalistyczny.

Bonheur dorastała w liberalnej rodzinie artystów: jej ojciec, również malarz, cenił równy dostęp kobiet do edukacji i praw społecznych. Wraz z braćmi Rosa Bonheur uczęszczała do szkoły dla chłopców w Paryżu, a następnie do żeńskiej szkoły z internatem i w młodym wieku, dzięki swojemu ojcu nauczyła się rysować. W przeciwieństwie do innych malarek z tamtych czasów, które skupiały się na konwencjonalnych tematach, takich jak małe zwierzęta, Bonheur malowała głównie bydło i konie. Już w 1841 r. pozwolono jej wystawić swój obraz Bœufs et Taureaux, race du Cantal w Salonie Paryskim, co przysporzyło jej sławy.

Największy wpływ na jej popularność miał jej obrazem Targ koni (2,5 x 5 m), który w 1853 roku również był wystawiony w Salonie Paryskim, a obecnie można go oglądać w Metropolitan Museum of Art. Ze swojej wycieczki po Anglii w 1856, którą zorganizowała właścicielka galerii, Bonheur przywiozła do swojej pracowni żywe zwierzęta, które studiowała w celu uzyskania jak najbardziej realistycznego obrazu. W tym samym celu pracowała w rzeźniach i na targach końskich – ubierając się zazwyczaj w męską odzież.

Bonheur była nie tylko jedną z najważniejszych malarek swoich czasów, ale także odnosiła ogromne sukcesy biznesowe: zamawiała prace dla międzynarodowych klientów i za zarobione w ten sposób pieniądze kupiła mały zamek, w którym mieszkała z Nathalie Micas.

Dalszą sławę zyskała portretami trupy Buffalo Billa Cody'ego na Wystawie Światowej w Paryżu w 1889 roku. Bonheur została zaproszona na dwór i obsypana honorami: w 1865 roku cesarzowa Eugenia przyznała jej Krzyż Legii Honorowej, a w 1884 została pierwszą kobietą odznaczoną Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej.

W ostatnim roku życia poznała amerykańską malarkę Annę Klumpke, którą wyznaczyła na jedyną spadkobierczynię i zarządcę majątku.

Rosa Bonheur była lesbijką.

JOSEPHİNE BAKER Josephine Baker (ur. jako Freda Josephine McDonald) była amerykańsko-francuską piosenkarką, tancerką i aktorką.

Baker dorastała w St. Louis w stanie Missouri (USA), naznaczonym wówczas rasizmem i segregacją rasową. W wieku jedenastu lat przeżyła pogrom dokonany na czarnoskórych mieszkańcach, w którym zamordowano kilkadziesiąt osób.

Josephine Baker już w wieku 16 lat koncertowała po Ameryce z trupą wodewilową i występowała w Nowym Jorku jako chórzystka. Tam odkrył ją niemiecki poeta i łowca talentów Karl Gustav Vollmoeller. W 1925 r. porzuciła Stany Zjednoczone i rozpoczęła karierę w Paryżu.

W dniu 2 października 1925 Baker pojawiła się w Revue Nègre, zespole czarnoskórych tancerzy i z dnia na dzień stała się sławną gwiazdą francuskiej metropolii. Jej erotyczny i uwodzicielski »Danse sauvage« (dziki taniec) wywołał sensację na kontynencie. W ciągu dwóch lat Josephine Baker stała się słynną ikoną stylu lat 20-tych i 30-tych. Baker stała się także znana jako piosenkarka i aktorka. Podczas swoich koncertów Baker zwalczała rasizm na kontynencie europejskim: w Wiedniu przed jej występem odbyło się specjalne nabożeństwo zorganizowane jako sprzeciw wobec jej rzekomym „naruszeniom moralnym”, w Niemczech występy »półmałpy« były zakazane. Podczas II wojny światowej Baker (wówczas nabyła już obywatelstwo francuskie poprzez ślub z obywatelem francuskim) dołączyła do ruchu oporu jako zwiadowca i zdobyła licencję pilota. Od lat 50-tych Baker była również zaangażowana w amerykański ruch praw obywatelskich i przemawiała u boku Martina Luthera Kinga podczas Marszu w Waszyngtonie w 1963 roku.

Na znak przeciwko rasizmowi i nacjonalizmowi, Baker wraz z czwartym mężem adoptowali 12 dzieci z różnych kontynentów i założyli, jak sama ją nazwała “tęczową rodzinę”. Nie zaakceptowała jednak swojego syna Jarry'ego, ponieważ był homoseksualistą.

Josephine Baker była biseksualna.

SOFİJA PARNOK Sofija Jakowlewna Parnok, lepiej znana jako Sophia Parnok (także Sofia, Sofja lub Sofya), była rosyjską poetką i dziennikarką. Jest znana jako jedna z pierwszych rosyjskich poetek lesbijek, nazywana też "rosyjską Safoną".

Aby uciec spod kontroli ojca, z którym dochodziło do konfliktów z powodu jej orientacji seksualnej, opublikowała w 1906 roku swój pierwszy wiersz pod pseudonimem Sophia Parnok. Na jej twórczość duży wpływ miały jej związki. Prowadziła ona na przykład wymianę artystyczną z Mariną Cwietajewą (również poetką), do której Parnok aż do śmierci odwoływała się w swoich wierszach. Z powodu wojny domowej, choroby i braków finansowych wycofała się na Krym wraz ze swoją ówczesną partnerką, aktorką Ludmiłą Erarską. Tam Parnok napisała jedno ze swoich arcydzieł: libretto do opery Almast Aleksandra Spendiarjana.

W Moskwie poznała matematyczkę Olgę Tsuberbiller, z którą spędziła resztę życia. Coraz trudniej było jej publikować swoje wiersze, gdyż raz po raz musiała zmagać się z cenzurą.

Utwory napisane po 1928 roku ostatecznie nie były już dopuszczone do publikacji i zostały wydane w całości dopiero w 1979 roku, 46 lat po jej śmierci.

Sophia Parnok była lesbijką.

FEDERİCO GARCÍA LORCA Federico García Lorca to najsłynniejszy hiszpański poeta XX wieku. Utwory zawarte w zbiorze poezji Romancero gitano (Cygańskie romanse, 1928) należą do najbardziej poczytnych wierszy; jego sztuki takie jak Bodas de Sangre (Krwawe wesele, 1933), Yerma (Pustkowie, 1934) i La Casa de Bernarda Alba (Dom Bernardy Alba, 1936) do dziś są wystawiane na międzynarodowych scenach. Uważany jest za innowatora poezji hiszpańskiej i poezji scenicznej. Lorca był członkiem Pokolenia '27, grupy młodych poetów hiszpańskich, którzy wprowadzili do literatury hiszpańskiej symbolizm, futuryzm i surrealizm. Uważany jest za feministę, demokratę i działacza na rzecz edukacji, a także marginalizowanych grup społecznych.

W 1919 roku przeniósł się do Madrytu, aby dokończyć studia. Tam zamieszkał w liberalnej Residencia de Estudiantes, gdzie zaprzyjaźnił się z Salvadorem Dalí. Rok 1935 to szczytowy punkt kariery Lorki - premiera Yermy w Madrycie i Barcelonie oraz szóste już wydanie Romancero gitano.

Po zabójstwie José Calvo Sotelo przez Gwardię republikańską w 1936 r. sytuacja polityczna drastycznie się zmieniła, co doprowadziło do wybuchu hiszpańskiej wojny domowej. W dniu 16 sierpnia 1936 roku Lorca został aresztowany w domu przyjaciela rodziny. Zarzuty dotyczyły socjalizmu, uprawiania masonerii i aktów homoseksualnych. Po kilku dniach pobytu w więzieniu, o świcie został przewieziony do Viznar i rozstrzelany. Lorca leży w anonimowym zbiorowym grobie i do dziś nie doczekał się godnego pochówku.

Federico Lorca ukrywał swój homoseksualizm; listy dokumentujące jego przyjaźnie i romanse z mężczyznami zostały zniszczone przez rodzinę. W wydaniu jego dzieł z 2006 roku, ten temat również pozostaje tabu. Niespełniona pozostała miłość Lorki do Salvadora Dalí; pod koniec życia związał się on z jego sekretarką.

Federico Lorca był gejem.

KARL FRİEDRİCH ALEXANDER VON WÜRTTEMBERG Karl Friedrich Alexander von Württemberg był trzecim królem Wirtembergii.

Do czasu objęcia przez niego urzędu w wieku 41 lat (1864) książę koronny Karol mieszkał w Stuttgarcie w Kronprinzenpalais przy Königstraße, letniej rezydencji Villa Berg, której zbudowanie sam zlecił. Jego małżeństwo z córką rosyjskiego cara Olgą pozostało bezdzietne.

Na czas jego panowania przypada zawarcie sojuszu z Prusami, a także udział w wojnie francusko-pruskiej oraz w utworzeniu w 1871 r. Cesarstwa Niemieckiego, do którego Wirtembergia należała jako państwo związkowe. Karl był uważany za bardziej liberalnego niż jego ojciec. Przywrócił więc wolność prasy i stowarzyszeń oraz wprowadził powszechne, równe, bezpośrednie i tajne wybory deputowanych ludowych do Izby Niższej. Karol znany

był jednak także z wycofywania się w sferę prywatną i odkładania zadań rządowych lub pozostawiania ich innym na rzecz życia osobistego.

W 1883 roku Karl poznał Charlesa Woodcocka, byłego pastora kongregacyjnego i czytelnika jego żony Olgi. Karl awansował go na coraz bardziej wpływowe stanowiska, obsypywał go bogactwem i często pojawiał się publicznie ubrany tak samo jak on. Związek między nimi był dobrze znany. Wywołało to jednak skandal dopiero wtedy, gdy Woodcock zaczął wykorzystywać swoje wpływy wobec króla, a więc i na rząd. Z powodu ogromnej presji Karl w końcu musiał zakończyć swój związek ze swoim długoletnim kochankiem. Jego inne relacje z mężczyznami również nie były tajemnicą.

Karl von Württemberg był gejem.

HANS CHRİSTİAN ANDERSEN Hans Christian Andersen jest uważany za najsłynniejszego pisarza duńskiego. Jego prace zostały przetłumaczone na ponad 80 języków i stały się podstawą spektakli teatralnych i baletowych, książek obrazkowych i adaptacji filmowych.

Urodzony w biednej rodzinie, syn szewca i matki alkoholiczki, po śmierci ojca w wieku 14 lat udał się do Kopenhagi, z planem wzbogacenia się jako aktor w teatrze. Jednak ten plan się nie powiódł. Mimo to dyrektor Teatru Królewskiego w Kopenhadze, Jonas Collin, przyjął go do swojego domu i utrzymywał go. Andersen pisał wiersze, gdy był jeszcze uczniem, np.

Umierające dziecko.

Od 1839 roku Andersen zaczął zarabiać jako pisarz i mógł podróżować do wielu krajów.

Spotkania z różnymi ludźmi, a także mity i legendy zainspirowały go i wpłynęły na pisane przez niego historie.

Andersen jest najbardziej znany ze swoich 168 współczesnych bajek, opublikowanych w latach 1835-1848 pod duńskim tytułem Eventyr, fortalte for børn (Przygody opowiadane dzieciom). Należą do nich Mała Syrenka, Dziewczynka z zapałkami, Kraina lodu i Brzydkie kaczątko. Andersen często opowiada o stygmatyzacji i czarnych owcach, o przemianach, oraz o pragnieniu bycia kims innym. Jego historie to zawsze bunt przeciwko konformizmowi, samotność jednostki i wyobcowanie.

Hans Christian Andersen nigdy nie był żonaty. Uwielbiał syna swego fundatora Edvarda Collina, który jednak nie odwzajemniał uczuć Andersena. Już w XIX wieku toczyła się debata, czy Andersen był homoseksualistą; artykuł na ten temat ukazał się w publikacji Magnusa Hirschfelda Jahrbuch für sexuelle Zwischenstufen. Pamiętniki Andersena sugerują, że mógł być on homoseksualistą, a także zakochiwał się w kobietach – jednak nie realizował obu skłonności w prywatnym życiu.

ELENO DE CÉSPEDES W dzieciństwie i młodości Céspedes żyła najpierw jako kobieta pod imieniem Elena. W wieku 16 lat Elena de Céspedes wyszła za mąż za mężczyznę. Gdy zaszła w ciążę, mąż ją zostawił. Po urodzeniu syna Céspedes przeniosła się do Granady i nauczyła się rzemiosł: krawieckiego i tkackiego. Céspedes zaczęła zachowywać się "po męsku" i zmieniła swoje imię na Eleno.

Nieco później Eleno de Céspedes wstąpił do armii hiszpańskiej i walczył jako żołnierz w kilku bitwach. Po opuszczeniu armii Eleno zaprzyjaźnił się z chirurgiem, który nauczył go anatomii i technik chirurgicznych. W 1577 roku otrzymał oficjalne pozwolenie na wykonywanie zawodu chirurga. Chociaż Céspedes zadeklarował się jako osoba transpłciowa, wciąż jest określany jako pierwszy hiszpański chirurg płci żeńskiej.

W 1586 roku Céspedes chciał poślubić Marię del Caño. Ponieważ nie miał zarostu na twarzy, powątpiewano, czy Céspedes jest rzeczywiście mężczyzną. Kilku lekarzy potwierdziło męskie genitalia, choć znaleźli też oznaki kobiecych genitaliów. Rok po ślubie Céspedes i jego żona zostali oskarżeni o sodomię (akty homoseksualne). Przed hiszpańską inkwizycją Céspedes twierdził, że jest zarówno mężczyzną, jak i kobietą. Ponieważ sąd nie był w stanie udowodnić jego kobiecej płci, został uznany za winnego na podstawie bigamii - nie przedstawił dokumentu dotyczącego śmierci pierwszego męża przed poślubieniem Marii del Caño. Céspedes został skazany na 200 batów i dziesięć lat przymusowej pracy jako chirurg.

W oczach uczonych prawdziwa płeć Céspedes pozostaje niejasna. Dyskusje sięgają od interseksualności i transseksualności po cisgenderowy lesbianizm. Eleno de Céspedes jednak zawsze odnosił się do siebie za pomocą męskich zaimków.

AGATHA DİETZSCHİN Agatha Dietzschin żyła w XVI wieku jako wędrowny robotnik rolny pod nazwiskiem Hans Kayser. Agata początkowo żyła jako kobieta i miała mężą. Po rozpadzie tego małżeństwa postanowiła żyć jako mężczyzna i przyjęła nazwisko Hans Kayser. Był to powszechny sposób dla ówczesnych kobiet na prowadzenie samodzielnego życia i ucieczkę przed biedą. Hans wziął ślub ponownie - tym razem z kobietą. Po pewnym czasie jednak i to małżeństwo się nie udało, a Hans podejrzewał, że jego żona i ich dzieci z poprzedniego małżeństwa zmarły.

W 1538 roku Hans przez dwie zimy pracował u ojca Anny Reulin i zakochał się w niej. Hans i Anna pobrali się w 1540 roku i zamieszkali razem w Neudingen, pod Donaueschingen. Z dokumentów sądowych wynika, że Anna Reulin już wcześniej podejrzewała, że Hans ma kobiece cechy fizyczne: "Wtedy ona, Agata, najpierw oddałaby mocz i przykucnęła jak inna kobieta. Ona, Anna, zdałaby sobie z tego sprawę i wtedy zobaczyłaby, że on też jest kobietą."

Mimo tej wiedzy Anna pozostała z Hansem, bo ten prosił ją, aby nie wnosiła oskarżenia przeciwko niemu. Przez siedem lat prowadzili "dobre małżeństwo" (wypowiedź Anny).

Jednak później Anna Reulin zakochała się w Marksie Großie. Małżonkowie rozstali się, a Hans wyjechał do Fryburga. Po tym jak Marx Groß wielokrotnie wypytywał o szczegóły związku Anny i Hansa, Anna w końcu ujawniła tajemnicę i poprosiła szwagra o doniesienie na Hansa Kaysera. Hans został następnie aresztowany we Fryburgu. W 1548 roku miasto Fryburg skazało Hansa na trzy dni pod pręgierzem, a następnie wygnało go z miasta. Hans podobno podczas wyroku powiedział, że "nie może już zakochać się w mężczyźnie".

Nie można jednoznacznie wyjaśnić, czy Agata była lesbijką i żyła jako mężczyzna, aby móc prowadzić niezależne życie w patriarchalnej strukturze średniowiecza, czy też była transpłciowa. Jej płeć pozostaje więc nieznana.