ΣΉΜΕΙΏΣΕΙΣ ΤΌΥ JAKE KENNEDY [1] Kίνητρο για την Άκερ δεν ήταν τόσο οι αντιδραστικές αποδομήσεις της παράδοσης όσο η αναζήτηση μιας κατασκευής αντι-καταπιεστικών ιστοριών: «Έτσι ενδιαφέρθηκα πολύ για την αφήγηση. Άρχισα να διαβάζω πολλούς μύθους» (Acker with Lotringer, 178). Ή μετατόπιση της Άκερ από την αποδομητική ποιητική στον μεταρρυθμιστικό μύθο σηματοδοτεί το συνειδητό πέρασμα σε μια μορφή γραφής που ισοπεδώνει το δίπολο τέχνη/ πολιτική και εισάγει ξανά την πολεμική πρακτική της γραφής. Πάντως στην επαναδόμηση «του αγώνα ενάντια στους πατέρες», χρησιμοποιεί συχνά αυτό που αποκαλεί σχιζοφρενική φωνητική αποφεύγοντας έτσι τον μονολογικό-μονολιθικό αστικό τρόπο. [2] «Δεν αρκεί να έχεις μια ψεύτικη ψωλή» (127). Αυτός ο μύθος πηγαίνει βαθύτερα. [3] O Gilles Deleuze υπερασπίζεται ακριβώς αυτόν τον χαοτικό εαυτό όταν εξετάζει τις «ταυτότητες της βεβαιότητας» ενάντια στις «ταυτότητες της διαδικασίας». Γράφει: «Ό κόσμος πιστεύει πάντα σε ένα πλειονοτικό μέλλον (όταν θα μεγαλώσω, όταν θα έχω εξουσία). Ενώ το πρόβλημα είναι ένα ελαχιστοποιημένο-γίγνεσθαι, το να μην υποκρίνεσαι, να μην παίζεις ή να μιμείσαι το παιδί, τον τρελλό, τη γυναίκα, το ζώο, τον βραδύγλωσσο ή τον ξένο, αλλά να γίνεις όλα αυτά μαζί για να επινοήσεις νέες δυνάμεις ή νέα όπλα (Deleuze & Parent, 5). [4] «Ή Abhor ήταν ακριβώς σαν τον Ahab. Ήταν το ίδιο σάπια και αναίσθητη όπως ένα ψεύτικο πόδι, γιατί τίποτα (ακόμα και η θηλυκότητα) δεν ήταν φυσιολογικό πάνω της» (192-93). [5] Ή αισιοδοξία και η απελπισία εμφανίζονται σε ίση και τελικά διασκεδαστική ποσότητα με σεβασμό στον μυθικό, άπληστο ψαρά-/εξερευνητή. Εκεί είναι στη θάλασσα. Εναλλακτικά διαβάζω τον καρκίνο της Άκερ ως το τρομακτικό μεταστατικό αποτέλεσμα του να γράφεις θαραλλέα από τη μεριά της αρρώστιας και της απώλειας και της αποτυχίας. Αντί να φορέσει γαλότσες, να πάρει ένα καμάκι και να υποκρίνεται ότι η ζωή συνεχίζεται και συνεχίζεται για πάντα, αναζητούσε και αναζητά επίμονα το καρκινογενές και το αποκηρυγμένο –αυτό που θεωρώ αλήθεια της λέξης. Είμαι ρομαντική ακριβώς γιατί σε κάθε πλάνητα πάνω από την ομίχλη αντιστοιχεί κάποιος που σκάβει μόνος του λαγούμια στο βουνό ή κάνει μια ακαθόριστη φυσαλιδώδη εργασία στον βυθό της θάλασσας. Eδώ, η καλλιτέχνης Άκερ οδηγείται σε αυτοκτονία από την κοινωνία και μαθαίνουμε –πρέπει να δεχθούμε!–, ότι αν επιθυμείς τα ίδια οράματα θα πρέπει να πας κάτω, κάτω, κάτω, και να υποφέρεις όπως υπέφερε εκείνη. [6] «Θεέ μου! Χρησιμοποιεί αστική αφηγηματική δομή!» (η Άκερ με την Deaton, 275). [7] Ή σύγκρουση των ατόμων του αίματος, της ράτσας, του σώματος, της πένας, του έργου, της πατριαρχίας και της ιστορίας είναι το στιγμιότυπο σε-μια-σελίδα της ωμής πραγματικότητας του Ακεριανού κολλάζ. Aφού έκανε τόσο πολλά, τόσο τρομακτικά, σε τόσο λίγο χώρο και με τέτοια ορμή, θα ήθελα να πιστεύω ότι οποιαδήποτε υπερβολή της κριτικής είναι ένας μικρός φόρος τιμής στην Άκερ που γράφοντας καταστρέφει το «καλό» κείμενο. [8] Το δερματόστικτο σώμα της Άκερ υπάρχει ακόμα, τουλάχιστον το ασπρόμαυρο, σχισμένο σώμα ορισμένων εξώφυλλων της Grove Press. «Ναι. Κάποιος έγραψε πάνω μου και είναι καταπληκτικό. Aυτή είναι όλη η διαδικασία της δημιουργίας. Επινόησα κάποιον να με βοηθήσει να δημιουργήσω το σώμα μου» (Lotringer, 21). Αυτό το συνεργατικό σώμα μελάνης
60