Diversiteit
Bij witte docenten moet de knop nog om
Diversiteit is al vijftien jaar een heet hangijzer aan universiteiten, maar verandert er eigenlijk wel iets? DOOR PETER BREEDVELD ILLUSTRATIE DIDO DRACHMAN
10
“
Diversiteit is voor de universiteiten een commodity, een marketingdingetje”, zegt een student. “Het is een leeg begrip geworden, een verkooppraatje waardoor het taboe werd om te praten over de negatieve aspecten, over racisme en discriminatie.” Harde woorden op een conferentie over diversiteit in het hoger onderwijs op 30 september in een Haags filiaal van Universiteit Leiden. De conferentie is georganiseerd door Undivided, een organisatie van studenten van verschillende universiteiten. Ze zoeken naar manieren om diversiteit hoog op de agenda te krijgen, maar sommige aanwezigen hebben er een hard hoofd in. ”Witte mensen begrijpen je gewoon niet, zelfs al leg je het ze uit”, zegt iemand.
Antropoloog Gloria Wekker, dé Nederlandse autoriteit op het gebied van diversiteit, opperde een jaar of tien geleden het idee een netwerk te vormen van gekleurde vrouwen, vertelt een deelnemer aan de conferentie. “Maar dat werd toen racistisch gevonden. Zelf heb ik geprobeerd op allerlei manieren verschillende kwesties bespreekbaar te maken, maar het komt niet aan. Het was emotioneel uitputtend en op een gegeven moment was ik chronisch vermoeid en leed mijn studie eronder.” Het is een ontluisterende bijeenkomst. De aanwezigen, ongeveer vijftig in totaal, willen heel graag, maar lopen op hun universiteit steeds tegen een muur aan. “We krijgen te horen dat we ons moeten invechten”, zegt er één, verwijzend naar een beruchte uitspraak van premier Mark Rutte. “Is er geen landelijk overleg tussen de diversiteitspersonen van de verschillende universiteiten?” vraagt iemand. De gespreksleider slaakt een flauw, moedeloos lachje. “Er ís aan veel universiteiten niet eens een diversiteitspersoon.”
nr 4 — 11 oktober 2017
ADVALVAS