Gevluchte moeders
VU-studenten Heba Alibrahim en Omar Hammad zijn als vluchtelingen naar Nederland gekomen. Hier bouwen ze aan hun toekomst, maar voor hun moeders is dat veel moeilijker.
‘Mijn toekomst is haar toekomst’ DOOR PETER BREEDVELD FOTO YVONNE COMPIER
“
Om heel eerlijk te zijn: toen ik begon met mijn studie geneeskunde deed ik dat vooral voor mijn moeder”, zegt Omar Hammad (25), die acht jaar geleden als vluchteling uit Irak naar Nederland kwam. “Ik realiseerde me dat ze dan trots op me zou zijn en zo zou ik misschien een klein beetje van haar verdriet kunnen wegnemen.” Niet dat Hammad van zichzelf niet ambitieus is. “Ik doe natuurlijk mijn best om alle tentamens te halen, maar vooral vanwege mijn moeder stel ik me niet tevreden met een 7 en ga ik voor een 8, en neem ik geen jaartje vrij, om sneller af te studeren.” Als hij op school zei dat hij chirurg wilde ‘Een goede worden, lachten de meeste leraren hem moeder recht in zijn gezicht uit. “Chirurg? Jij? maakt goede Je bent de taal nog aan het leren! Hoezo ingenieurs, denk je dat jij chirurg kunt worden? Veel dokters en mensen laten zich dan ontmoedigen. “Maar de gedachte dat mijn moeder trots advocaten’ op me zou zijn, heeft me gestimuleerd om alles op alles te zetten.” “Mijn moeder zegt dat haar toekomst er niet toe doet, dat mijn toekomst haar toekomst is”, vertelt Heba Alibrahim (20), die uit Syrië is gevlucht en nu Vasvu doet, het voorbereidende jaar voor buitenlanders die in Nederland willen studeren. “Daarom moet ik hard studeren en de perfecte dochter zijn, uit dankbaarheid voor wat mijn ouders allemaal voor me hebben opgeofferd, voor hun steun en liefde. Ik doe het in naam der liefde.” Hammad en Alibrahim werken allebei hard aan hun toekomst.
ADVALVAS
nr 13 — 22 februari 2017
17