Schrijvershuisbezoek
Onopgesmukt Wortel noemt haar schrijfstijl onopgesmukt: ‘Als jij hier nu was zou ik vragen hoe je dag was. Jij zou zeggen: Goed. Ik zou zeggen: Mooi zo. Ik zou het jammer vinden dat jij niet wat meer over je leven vertelde, wat dan ook, en dat je niet aan mij vroeg hoe het met mij ging, zodat we een gesprek konden voeren. Toch zou ik er niets van zeggen, want ik zou denken, ik zou ervan overtuigd zijn geweest, dat je niets van elkaar mag verlangen. Daar heb ik spijt van. Dat ik niets van je verlangd heb. Dat we niet op een stoel zijn gaan zitten en zijn begonnen te praten. Zoals ik nu ook gewoon begin zonder dat ik precies weet waar ik moet beginnen. Dat had ik eerder moeten doen. Ik dacht dat het beter was je te laten. Ken je dat gevoel, dat je weet dat er iets moet veranderen, en dat je denkt: laat ook maar? Dat je op het moment dat je de kans krijgt vergeet waarom je vond dat dingen anders moesten? Dat je denkt: het komt nog? Het komt allemaal nog wel? Ik leefde alsof alles nog ging gebeuren, maar het is al gebeurd.’ Fragment uit: Er moet iets gebeuren, verhalen, Das Mag Uitgevers, 2015, 238 pag, € 19,50. Deze verhalenbundel verscheen eind november; te kort dag om nog te behandelen op dit huisbezoek.
Hét gezicht van de dertigers Vrije Schrijver Niña Weijers noemt Maartje Wortel (33) het onmiskenbare gezicht van haar generatie: de dertigers. Wortel werd van de School voor Journalistiek gestuurd omdat ze te veel verzon. Voor haar debuut Dit is jouw huis ontving ze de Anton Wachterprijs en IJstijd won de BNG Bank Literatuurprijs. Ze schrijft columns voor de dagbladen nrc.next, Trouw en het maandblad Eigen Huis & Interieur. Meer informatie op maartjewortel.nl.
18
gelooft?” antwoordt Wortel. In deze roman onderzoekt de auteur hoe oprecht liefde is. Maar waarom geef je jouw personage de naam van je echte vriendin? Wortel schiet in de lach: “Ik vond die Marie uit mijn boek heel vervelend en onsympathiek. Ik noemde haar Marie om tijdens het schrijven wat meer liefde voor haar te kunnen voelen.” Wortel verbaast zich soms over de lengte van haar antwoorden. Zij praat dan ook uitvoerig en associatief over haar werk, met een niet aflatend enthousiasme. Zij schrijft vrij zelfbewust, soms ook pietepeuterig, vinden lezers. Ligt dat aan de tijd? Nee, het hoort bij Maartje Wortel. Zij is heel erg bezig met de vraag hoe de ander je ziet en hoe je jezelf ziet. Het
verschil tussen de binnen- en buitenwereld intrigeert haar. Wortel schrijft intuïtief. Zij houdt niet van plannen maken, ook in het leven niet. Zij geniet van haar uitgestelde jeugd. Geen vaste baan, niet getrouwd, geen kinderen, geen professioneel huis. “Ik voel me nog een kind, een meisje, maar ik ben een vrouw”, en ze kijkt vragend naar Weijers. “Moet ik dit soms bevestigen?” lacht Weijers. En ten slotte de lastigste vraag: wat is haar poëtica? Na lang nadenken zegt ze: “Steeds opnieuw beginnen. Elke dag weer een poging doen om zo oprecht mogelijk een idee te vertolken. Dat is wat ik wil. Ik schrijf ook omdat het me nog niet gelukt is: dat wat ik wil zeggen. Dus daar ga je weer.”
nr 8 — 16 december 2015
ADVALVAS