Inhoud | Index
5 Voorwoord
6 Preface
9 Introductie Das selbe Wasser Saša Bogojev
12 Introduction Das selbe Wasser Saša Bogojev
15 Tekeningen
Drawings
36 Een kamer vol fragmenten
Een gesprek tussen Saša Bogojev en Tilo Baumgärtel
45 Schilderijen
Paintings
79 Digitaal werk
Digital Work
93 Videokunst
Video Art
101 A Room of Fragments
A Conversation between Saša Bogojev and Tilo Baumgärtel
108 Biografie
Biography
112 Colofon
Colophon
Mahakala Panjarnata, circa 1450, minerale pigmenten en goud op doek, 88 x 80 cm Los Angeles County Museum
Bantu 2013 | olieverf op doek | oil on canvas | 160 x 200 cm
Maar daar ben ik niet zo goed in. Ik ben geen geraffineerde schilder die werkt met transparante lagen verf of kleurexperimenten. Ik zou willen dat ik meer van dat soort dingen deed en ik hoop dat dat ooit zal gebeuren. Sommige schilders hebben geen thema’s of verhalen nodig en houden zich alleen bezig met de uitvoering. Dat is het soort schilderen waar ik van hou. Ik ben alleen zelf nog niet in staat om dat soort werk te maken.
Wat komt er als eerste in je op als ik je vraag naar je favoriete kunstenaars? Naar wiens werk kijk je graag?
Er zijn een paar specifieke schilderijen van Julian Schnabel (1951) die ik heel interessant vind. Of het werk van Cy Twombly (1928-2011), Per Kirkeby (19382018), Albert Oehlen (1954) en ook van een aantal andere abstracte schilders. Voor mij zijn die kunstenaars een soort buitenaardse wezens, maar ik ben dan ook heel erg geïnteresseerd in buitenaardse wezens.
Heb je ooit geprobeerd om zelf abstract werk te maken?
Dat heb ik weleens gedaan, maar ik weet niet of het ergens op sloeg. Als ik het probeerde, kwam er steeds weer hetzelfde resultaat uit, hetzelfde soort werk dat ik normaal gesproken maak.
Ik las ergens dat uit je werk een gevoel van het instorten van orde spreekt. Weet je waar dat vandaan komt, of is het misschien een reactie op de algemene houding van mensen om je heen, op die beruchte ‘Duitse efficiëntie’?
Als ik een schilderij maak, dan ben ik op zoek naar het systeem dat erin zit, een beetje zoals het rijm in een kinderliedje. Daar geldt: als het rijmt, is het de waarheid en werkt het. De compositie is een soortgelijk systeem: het bepaalt de regels voor de orde der dingen. Daardoor wordt het werk minder open en kan ik de poëzie vatten zonder dat het geheel uit elkaar valt.
Schnabel, Walt Whitman Air (V), pigmentdruk, 130 x 98 cm
En hoe zit het met dat gevoel van tijdloosheid en de vaagheid over de tijd en locatie waar de scène zich afspeelt? Is dat iets wat je bewust probeert over te brengen?
Ja, ik denk dat tijd in historisch opzicht eigenlijk niet zoveel uitmaakt. Als je nadenkt over wat mensen graag willen of wat ze eng vinden, dan is dat vandaag de dag niet zoveel anders dan honderd jaar geleden. Aan de hand van externe elementen (zoals een kledingstijl) kan je een specifieke periode vaststellen, maar dat vind ik niet interessant. Meestal vermijd ik het schilderen van werkelijk bestaande dingen zoals auto’s, hoewel ik dat weleens geprobeerd heb. Een jaar of tien geleden schilderde ik vaak mijn eigen auto, een Audi Avant 100; die vond ik leuk en ik kon er altijd wel een plekje voor
Julian
© Julian Schnabel Studio/VG Bild-Kunst, Bonn / Courtesy: Geuer & Geuer Art GmbH
Tilo Baumgärtel, Begegnung, 2000, olieverf op doek, 160 x 200 cm
vinden in mijn werk. Maar de auto’s van tegenwoordig zou ik niet kunnen schilderen. Ze zijn weerzinwekkend, ik vind er echt niets aan. Ik denk dat ik ze over tien jaar nog steeds niet leuk vind. (lacht)
Nu we toch aan het lachen zijn, is het een goed moment om iets te vragen over het gebruik van humor in je werk. Voeg je dat doelgericht toe aan het werk, of hoe werkt dat?
Het is misschien goed om te zeggen dat mijn werk niet het type humor bevat waarvan je hardop gaat schaterlachen. Het gaat meer over absurditeit. Dat komt ook voort uit mijn tekeningen, omdat ik graag iets teken waar ik om kan glimlachen. Ik zou willen dat ik dat soort dwaze tekeningetjes gewoon uit zou kunnen vergroten, met inbegrip van de absurdistische sfeer en de spontane lijnen. Een groot schilderij kan nooit zo spontaan zijn als een tekening. Ik ben gek op kleine handgetekende werkjes. Zoals die van George Grosz (1893-1959), die vol zitten met humor over het echte leven en zijn leefomgeving in de jaren twintig.
Zou je dus kunnen zeggen dat je ernaar streeft om die directheid van tekeningen ook in je schilderijen te vatten?
Ik zou dat wel verder willen uitwerken, omdat ik het enorm interessant vind. Maar daar zou ik een sabbatical voor nodig hebben. Een wetenschappelijke schildersabbatical. In 2014 kreeg ik als verjaardagscadeau de kans om deel te nemen aan een ayahuascaceremonie. Ik had mij daar enorm op verheugd. Het eerste gedeelte was nogal verschrikkelijk, maar na een tijdje begon ik na te denken over schilderen. Ik realiseerde mij dat er diep in mijn geest een aantal totaal andere versies van mij als schilder verstopt zitten. Er is een kinderachtige en onnozele versie en een die veel meer geïnteresseerd is in materiaal en spontaniteit. Na die ervaring heb ik een aantal kleine schilderijen en tekeningen gemaakt. Die waren echt heel anders dan normaal: veel kleurrijker en tastbaarder.
› lees verder p. 88
› Stromboli
2023 | digitale 3d-tekening | digital 3D drawing | 60 x 86 cm (geprint | printed )
Unruhe
2023 | digitale 3d-tekening | digital 3D drawing | 100 x 175 cm (geprint | printed )
