Ook de eindes van boeken en films zijn vaak anders. Het medium film vraagt meer om een ‘optellend’, escalerend einde dat min of meer tot een apotheose leidt. Dat vraagt soms om meer grootsheid dan in een boek. In het boek Dolfje Weerwolfje maakt Dolfje het begin van zijn laatste transformatie door als hij op verjaardagsvisite is bij Noura en een zilveren vorkje aanraakt. Dit is de reden voor hem om weg te lopen. Joram Lürsen, de regisseur zei tegen mij, dit is te klein, we lopen tegen het einde van de film, het moet grootser. In de film hebben we dit ook gedaan. We hebben Dolfje laten transformeren tijdens het kerstfeest op school, temidden van klasgenoten maar ook zijn ouders en Timmie waardoor het moment en de ontknoping grootser wordt.
Als je een boek verfilmt, vertel je het verhaal op een andere manier en dat heeft soms gevolgen. Ik ben absoluut van de school die vindt dat je respect moet hebben voor het oorspronkelijke verhaal. Ik ben het er niet mee eens dat je alleen maar de titel (handig voor de marketing) en
globaal het idee mag pakken om dan je eigen goddelijke gang te gaan. In dat geval kan je beter zelf iets nieuws verzinnen. Je moet het zo doen dat mensen die de verfilming zien, je het is precies het boek. Maar hoe doe je dat? Bij het bewerken van een boek tot een filmscript denk ik ook altijd na over de beelden. Wat gaan we zien? In mijn inmiddels 25-jarige carrière heb ik daar met vallen en opstaan ook een hoop over geleerd.