แตกไ็ มใชทง้ั หมดนะสวนใหญแลวเราก็ไดรบั ความรวมมือทีด่ จี ากเกษตรกรหรือ หนวยงานทีเ่ รารวมงานดวยถือวาเกิน 80% เลยทีเดียว และทุกครัง้ ทีเ่ ราเจออุปสรรค เราจะกลับมาทบทวนแลวตั้งใจใหม เหมือนกับเวลาที่เราจะทำธุรกิจชวงโคง ของตัว “J” คือสวนที่ลำบากที่สุด ในชวงที่ทอมากเราก็พยายามนึกถึงสิ่งที่เรา เคยทำแลวสำเร็จ บางครัง้ มันยากกวานี้ แตถา เราสูแ ละตัง้ ใจ เราก็จะผานมันไปได
The GUEST
SHARING
“เราจะไมหยุดทำ ถาเรายังไมพิสูจน ใหคนอื่นเห็น ถาหยุดตอนนั้น คือลมเหลว หยุดไมได” คือเราเขามาเพือ่ พยายามเปลีย่ นแปลงใหดขี น้ึ ก็ตอ งสูเ ต็มที่ จนปจจุบนั นีเ้ ราให 8 จาก 10 นะ เหมือนกับวาสังคมมองเห็นสิ่งที่เราตั้งใจทำ นั่นคือสิ่งที่รูสึกดีใจ มากทีส่ ดุ ตัวอยางเชน เราจัดงาน Run for elephant วิง่ เพือ่ ชาง ซึง่ เปนครัง้ แรก ในประเทศไทย ในวันนัน้ ก็มเี กษตรไรออ ยคนหนึง่ จำไดวา ตอนทีเ่ จอกันครัง้ แรก เขาทำทาทางขึงขังดวยสีหนาไมพอใจพี่แลวพูดวา “ผมจะเรียกคาชดเชยความ เสียหายไดเทาไร” แตพอมาเจอกันอีกทีในวันทีเ่ ราจัดงานแกขนสมโอมาใหแลว พูดกับพีว่ า “ผมคงมาวิง่ ดวยไมได แตผมอยากใหคณ ุ อยูช ว ยทีน่ ต่ี อ ไปเรือ่ ยๆ และ อยางนอยเราตองเจอกันทีง่ านนีท้ กุ ปนะครับ” เราประทับใจมากและรูส กึ วานีค่ อื กำลังใจทีด่ มี ากๆ ตืน้ ตันใจ คือสิง่ ทีเ่ ราทำมาเขามองเห็นคุณคาของมันแลว เพียงแคนี้ ก็ทำใหสูและเดินหนาตอไปได มันมีคามากกวารางวัลใดๆ อยางปจจุบันนี้ผูคนหันมาจัดตั้งกลุมและสนใจกันมากในเรื่องของสิ่งแวดลอม เรื่องโลกรอน วิกฤตตางๆ รวมถึงการอนุรักษ ซึ่งมีทั้งขอดีและขอเสีย ถาคุณทำ ออกมาจากความตั้งใจภายในเลย ตองการทำอะไรที่ดีใหโลกนี้ ซึ่งอาจจะหาง จากบานเราแคเพียง 10 กิโลเมตร อาจจะอนุรักษแมลงปอก็ได หรือตองการ บำบัดน้ำในคลองบานเราก็ได ซึง่ ลักษณะงานทีเ่ ปนอาสาสมัคร บางครัง้ ก็สราง ผลกระทบไดยาก อาจมีปญ หาเรือ่ งทุน หรือบุคคลากรตรงนีเ้ ปนขอจำกัดของมัน แนนอนจะนำไปสูค วามยัง่ ยืนในอนาคตการทำงานของเขา เพราะวาทำเมือ่ ตัวเอง มีเวลา ทำเมือ่ ตัวเองมีแรง หรือทำเมือ่ ตัวเองพอจะมีเงินเก็บ การเขามาตรงนีม้ นั ไมใช เรือ่ งยากและก็ไมใชเรือ่ งงาย สิง่ ทีส่ ำคัญทีส่ ดุ คือ เราบริสทุ ธิใ์ จ เรารักทีจ่ ะทำมัน จริงๆ ใหเรียนรูและอยาอายเรื่องที่จะตองประสานงาน หรือติดตอกับองคกรที่ ทำอยูแ ลวอยาไปคิดวาสิง่ ทีเ่ ขาทำอยูม นั ไมดี ไมดถู กู คนอืน่ วาไมไดเรือ่ ง เราตอง ทำเพือ่ จะปรับปรุงใหดกี วาและเรียนรูจ ากสิง่ ทีเ่ ขาทำไวอยูแ ลวไมตอ งเริม่ จากศูนย แชรขอ มูลถึงกัน ไมเปนศัตรูกนั เพราะเราไมลมื วาเราทำเพือ่ ใคร เราไมไดทำเพือ่ ตัวเอง สำหรับใครที่จะคิดเขามาทำตรงนี้ ก็ใหเรียนรูจากสิ่งที่ผิดพลาด แลวก็ ทำตัวเปนน้ำที่ไมเต็มแกวเพราะมีอะไรที่พรอมใหเราเรียนรูตลอดเวลาไมรูจบ อยากจะฝากถึงคนที่ตองการเขามาทำหรือเขามาชวยเหลือ หรือถาเห็นในขาว หรือในทีวี ไมวา จากองคกรใดก็ตาม ถาอยากชวยก็ใหลงมือทำเลย อยารอเวลา เพราะบางครั้งอาจยุงจนลืม ฉะนั้นถาอยากชวยก็ลงมือทำเลย อะไรก็ไดนิดๆ หนอยๆ หรืออะไรก็ไดเทาที่มีโอกาสจะไดชวย
เราอยากใหคนไทยชวยกันตอนที่ยังมีโอกาส ไดชวยตอนที่ เรายังมีปาอยู ชวยตอนที่เรามีชาง หร�อเสือโครงอยู แตเราไมอาจจะชวยไดเมื่อวันหนึ่งมันสูญพันธไปแลว รวมบริจาคอุปกรณเพื่อชวยในการสำรวจพื้นที่ เชน วิทยุสื่อสาร มุง เปล อุปกรณเดินปา หรือรวมบริจาคเปนเงินไดที่ The Elephant Conservation Network www.ecn-thailand.org
คุณหมอ 5 บาท ความดีไมมีเกษียณ คุณหมอ..นพ.สภา ลิมพาณิชยการ คุณหมอในวัย 74 ป หลัง เลิกงานประมาณ 5 โมงเย็น คุณหมอจะขับรถจากศิรริ าชไปเปดคลินกิ ในซอยระนอง 1 ถนนพระราม 5 โดยใชชอ่ื คลินกิ วา "สำนักงานแพทย" ของ รศ.นพ.สภา ลิมพาณิชยการ ผูซ ง่ึ ไดฉายาวา "หมอ 5 บาท" เพราะ คิดคารักษาในราคาถูก เริม่ ตนเพียง 5 บาท รายไดตอ วันนัน้ ผมไมรวู า ไดเทาไหรไมเคยนับ ไดเงินมาก็จะเก็บไวเปนทุนซือ้ ยาถาไมพอก็ถอน เงินตัวเอง “ผมก็จะทำงานอยางนีจ้ นกวาจะทำงานไมไหว ก็บอก คนไขไวเหมือนกันวา ถารานปดแบบไมมีสาเหตุละก็... แสดงวาผมทำไมไหวแลว” เวลาที่อาจารยหมอสภาบอกวา “ไมไหว” นั้นยังมาไมถึง วันนี้เกาอี้ พลาสติกหนาหองตรวจของสำนักงานแพทย ยังตอนรับผูมาเฝารอ ใหอาจารยหมอรักษา จะยังเหลือแพทยอกี ซักกีท่ า น ยังมีหมออีกซัก กีค่ น ทีย่ งั มีหวั ใจเพือ่ คนเจ็บไขไดปว ยเหมือนอยาง “คุณหมอ..นพ.สภา ลิมพาณิชยการ” ขอบคุณขอมูลจาก www.meedee.net
น้ำใจเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ ของปาหาบ…แมคา 5 บาท มุมเล็ก ๆมุมหนึ่งในสังคม ยังมีแมคา วัยยาง 60 ป คนหนึง่ มีอาชีพ หาบเรขายกับขาวมานานกวา 30 ปแลว และยังคงตรึงราคาเดิมที่ 5 บาท แมวาขาวจะยาก หมากจะแพง น้ำมันจะปรับขึ้นราคาแต "ปาแดง บุญยัง พิมพรตั น” หรือทีท่ กุ คนเรียกแกวา "ปาหาบ" แมคา ใน ซ.จรัญสนิทวงศ 33 แยก 3 ก็ไมเคยแมแตจะคิดปรับขึ้นราคา "นึกถึงตัวเองเวลาไมมี ทองหิวมันทรมานมากนะ คนเงินเดือนนอยๆ ก็อยากใหเขากินอิม่ บางคนมีมา 10 บาท มาซือ้ กับปา ก็ใหเขาเยอะๆ เปนขาวเหนียวเปนอะไรอยางนี้ บางคนมาไกลๆ ไมมเี งินมา ปาก็ ใหไปบาง หรือไมกค็ ดิ เขาแคครึง่ เดียว 20 บาท เอา 10 บาทพอ" ความทีป่ า หาบเคยขัดสนมากอน แต ณ วันนีแ้ กสามารถสรางเนือ้ สรางตัว จนพอมีพอใชอยางพอเพียงแลว ก็ไดเวลาทีจ่ ะแบงปนความอิม่ ทองใหกบั ผูอ น่ ื บาง ปาบอกวา ชีวติ ของแกสุขสบายดี ไมเปนหนี้ ไมลำบากก็ไมจำเปน ที่จะตองเอากำไร ใหคนอื่นเดือดรอน สู "ใหผูอื่น" จะดีกวา ขอบคุณขอมูลจาก นิตยสาร ฅ คน