Nieuwe Revu inkijkexemplaar - Abonnement.nl

REVU

AP

717953 205223

IN DE HEER

Jezus komt in een christelijke seksshop

00519

HOE EEN SJOEMELJOURNALIST ONS BELAZERDE - EN WIJ ONZE LEZERS

Wakker worden met Jerry Hormone: ‘Ook een bloody mary?’

GRINDEN VOOR GOUD

Trainen met onze olympische skateboarders

MOCRO MAFFIA IN AMSTERDAM

PADOEM PATSSS!

Howard Komproe: ‘Ik moest mijn accent afleren en normaal doen’

De Pijp was ooit een rauwe arbeiderswijk. Gwenette Martha en talloze andere criminele kopstukken groeiden er op, en namen gaandeweg de macht over. Hoe de Mocro Maffia de baas werd in een oude Amsterdamse volksbuurt.

Nr. 05, 30 januari 2019 – Adviesprijs €3,99

8

NIEUWE

DE MOEDER VAN FAMKE LOUISE: ‘MIJN DOCHTER KAN WÉL ZINGEN!’ P.14

nieuws

04 NIEUWSFOTO’S 12 ACHTER DE SCHERMEN & COLOFON 13 65 JAAR NIEUWE REVU Peter Rensen ging undercover bij extreemrechts 14 WIE DENKT Famke Louise wel dat ze is?

22

Inhoud

EDITIE 05, 2019 30 JAN UARI

18 HET BEKLAAGDENBANKJE De man die toch ineens weer eten stal 21 STRIP Boze Witte Man

16 CARTOON Pardon Lul Nieuws

22 NEERLANDS HOOP Festivaldirecteur 17 STREEK VD WEEK Ruud Lemmen: In Stadskanaal ‘Hoeveel geld je misgunt de geook biedt, bij rapmeente een oude pers is het nooit man een bankje bij genoeg’ zijn dode vrouw

58

52

FOTOREPO

24

SJOEMELAAR De ontmaskering van sjoemeljournalist Peter Blasic

26

34

INTERVIEW HOWARD KOMPROE De comedian over zijn leven als vader, het multiculturele debat en trainen

lifestyle

72 SEKS Hij bestaat echt: een christelijke seksshop 64 ALLEMAAL WINNAARS De beste klompenmaker van Nederland 70 FILM & TV Zo radicaal was Patty Hearst 71 MUZIEK Meindert Talma

74 SPORT Messi in de Galgenwaard 76 CARTOON Ton Deuse 78 LIEVE MAXIM ‘Sorry zeggen tegen Rafael?

Waarom? Ik had toch gelijk met die frikandellen?’

48

columns 12 JONATHAN URSEM Een shitstorm van jewelste

40

OUDE REVU Paula wil filmster worden

48

OP BEZOEK BIJ JERRY HORMONE ‘Nog een bloody mary?’

52

SKATEBOARDERS Ze gaan olympisch!

features

MOCRO MAFFIA IN DE PIJP Een criminele wandeling door de populaire Amsterdamse wijk

Een club mannelijke cheerleaders maakt sinds 2013 de podia onveilig met synchroondansjes

16 BART NIJMAN Waren de stemhandjes van Petra Stienen afgehakt?

21 JERRY HORMONE Van top tot teen onder de konijnenkak 62 HERMAN BRUSSELMANS Wat moet Ilja Leonard Pfeijffer in het vreselijke Genua?

76 LEON VERDONSCHOT Open brief aan een man zonder wraaklust

NIEUWE REVU —

3

OP DE REDACTIE

EDITORIAL

Colofon

Anoniem

N

ee, vorige week was geen prettige week om hoofdredacteur van Nieuwe Revu te zijn. Van vrijwel alle Nederlandse media via The Guardian tot The New York Times: iedereen dook op de onthulling van De Groene Amsterdammer dat journalist Peter Blasic veel ontraceerbare, veelal anonieme bronnen in zijn artikelen opvoerde. Om die reden zijn alle 27 artikelen die Blasic tussen mei 2016 en december 2018 voor Nieuwe Revu schreef, ingetrokken. We weten gewoon niet zeker of alle bronnen wel echt bestaan, dus weg ermee.

Waar andere redacties de artikelen in het geniep hebben verwijderd in de hoop dat het wel zou overwaaien, heb ik er juist voor gekozen om zo open mogelijk te zijn. Dus niet honderden artikelen onder het tapijt vegen in de hoop dat niemand erover zou struikelen (hoi HP/De Tijd!), maar met de billen bloot gaan. Revu is een blad met ballen, en ook als je er een ferme trap tegenaan

krijgt, moet je rechtop blijven staan zodat je jezelf recht in de spiegel kunt blijven aankijken.

De paarsebroekenbladen Elsevier en HP/De Tijd bagatelliseerden de kwestie, wij hebben ervoor gekozen om onze kaarten op tafel te leggen. We hebben gefaald; daar moeten we open over zijn, van leren en onszelf verbeteren. Daardoor zaten we vorige week midden in een shitstorm van jewelste, maar ik ben blij dat we het zo gedaan hebben.

Op pagina 24/25 vindt u een overzicht van wat er allemaal gebeurd is, plus een lijst met ingetrokken artikelen. Op Revu.nl staat dezelfde lijst, met linkjes naar de bewuste verhalen op onze website en naar Blendle, zodat u zelf een beeld kunt vormen van de materie.

Jonathan Ursem, hoofdredacteur jonathan@revu.nl @RevuJonathan

ACHTER DE SCHERMEN

De Pijp uit

Interview Jerry Hormone

(p. 26)

(p. 48)

Journalist Erik Brouwer: ‘Twintig jaar geleden verhuisde ik naar de Mauvestraat in De Pijp. Op een paar honderd meter lopen lag de Diamantbuurt, een buurt die snel berucht was geworden door een serie gewelddadige incidenten. Uit Parool-artikelen van Paul Vugts bleek telkens weer dat kleine criminelen uit de Diamantbuurt volgens de politie “doorgroeiers” konden worden. Overdag kwam ik dit soort jongens geregeld tegen bij Leeman in de Van Woustraat, waar vrijwel alle buurtbewoners hun döner haalden, of bij mijn snackbar Florida. Ze waren soms luidruchtig en agressief, maar ik voelde me nooit bedreigd.

Vlak voor mijn verhuizing uit De Pijp wilde ik weten of de doemscenario’s over deze jongens zijn uitgekomen en ik maakte een misdaadtour langs al die straten in mijn wijk die ik dacht te kennen.’

Auteur Jeroen Aalbers: ‘Een collega interviewen – zeker een die je hoog hebt zitten vanwege zijn scherpe geest en heldere pen – kan eigenlijk maar twee kanten opgaan: óf het wordt een te gek gesprek, óf het valt vies tegen. De ontgoocheling van deze mislukte ontmoeting blijft hangen. Gedurende mijn vraaggesprek met Jerry Hormone heb ik mij vooral afgevraagd waarom Nieuwe Revu zo’n zelfingenomen, aanstellerig en opgeklopt mannetje in dienst houdt. Natuurlijk, zijn stukjes zijn waanzinnig goed, misschien is hij zelfs wel de beste columnist van zijn generatie, maar je zal maar iedere week met die arrogante, verwijfde kloothommel moeten communiceren. Zelfs al is het alleen maar over de mail. Ik voelde me in ieder geval vies na dit interview en heb thuis lang onder de douche gestaan.’

12 — N I E U W E

REVU

Hoofdredactie Jonathan Ursem Artdirector Vincent Sterk Redactie Danny Koks Eindredactie Martin Bouwman, Niek Stolker, Edwin Struis Vormgeving Antonio Ortega Secretariaat Diane Beijer Aan dit nummer werkten mee Jeroen Aalbers, Herman Brusselmans, Paula Cambach, Ryan Claus, Kay Coenen, Leonard Foeger, Maxim Hartman, Jerry Hormone, Lisa Houtman, Marith Iedema, Andries de Jong, Hein de Kort, Jeroen de Leijer, Martijn Neggers, Steve Nestorovski, Ingrid Notenboom, Bart Nijman, Alexander Schippers, Berry Stokvis, Jasper Suyk, Leon Verdonschot Uitgever Anton Pijper Redactieadres Teleportboulevard 124 1043 EJ Amsterdam redactie@revu.nl Social media nieuwerevu Abonnementen Zie www.revu.nl/abonneren of bel 0251-257924 Sales sales@pijpermedia.nl Copyright & auteursrechtvoorbehoud © 2019 Pijper Media B.V. Niets uit deze uitgave mag geheel of gedeeltelijk worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar worden gemaakt, op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. De uitgever sluit iedere aansprakelijkheid voor schade als gevolg van druk- en zetfouten uit.

Zonder schriftelijke toestemming van de uitgever is opname van Nieuwe Revu in een leesportefeuille niet toegestaan.

CO LU M N BA RT N I J M A N

‘Verdrukte vrouwen kunnen niet rekenen op steun van de partij die progressie bepleit, maar niet belijdt’

Shariahypocrisie D e Raad van Europa – bewaker van internationale rechtsverdragen – heeft een rapport aangenomen waarin shariarechtspraak op heel veel punten onverenigbaar verklaard wordt met het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het islamitische recht discrimineert onder meer op geloof en geslacht, en dat willen we niet in het nette Westen.

Goede zaak voor de redelijke mensheid in het algemeen en de verdrukte islamitische vrouw in het bijzonder. Maar er gebeurde iets heel geks. Petra Stienen, Eerste Kamerlid van D66, onthield zich van stemming.

Waren haar stemhandjes afgehakt in een shariazaak?

Neen, veel erger. De wat arrogante arabiste, aanwezig namens ALDE (de Europarlementaire groep van Guy Verhofstadt, waar D66 en VVD deel van uitmaken), was het oneens met de suggestie uit het rapport dat shariarechtspraak ook in Europa voorkomt. Dat is de mening van mevrouw, maar geen feit: op verschillende plekken in Europa, waaronder prominent in Griekenland en clandestien in Engeland, komen shariaraden en -rechtbanken voor, waar vrouwen hun recht wordt ontzegd en als derderangs burgers worden behandeld en veroordeeld.

Gelukkig wist Petra Stienen het rapport niet te blokkeren met haar stemonthouding. Maar door te zwijgen, legde ze voor de zoveelste keer iets naargeestigs bloot bij

PARDON LUL NIEUWS

16 — N I E U W E

REVU

haar partij. Namelijk dat de ‘progressieve’, ‘humanistische’ en ‘liberale’ waarden waar D66 altijd zo enorm voor zegt te strijden, absoluut niet waar en nog veel minder waard zijn op momenten dat het er toe doet, zoals bij deze stemming, die het debat over schimmige shariarechtspraak juist in het daglicht van de maatschappelijke mainstream kan trekken.

Helaas: dan komen de smoesjes en stropoppen uit de kast, en kunnen verdrukte vrouwen ver weg én hier in Europa niet rekenen op steun van de partij die progressie bepleit, maar niet belijdt. ‘Maar een meerderheid van moslims leeft gewoon de Westerse wetten na, maar sharia wordt niet eenduidig toegepast binnen diverse islamitische gemeenschappen, maar, maar, maar..’ – altijd maar meer, meer, meer van zulke gemankeerde maar-zeggerij.

Weer doet links wat het altijd doet: als het vrije Westerse puntje bij het patriarchale paaltje van de islamitische profeet komt, springt het op de bres voor de rechten van de meute ten koste van de vrijheid van het verdrukte en vernachelde islamitische individu. Hun vrijheden en rechten doen er niet toe voor Petra Stienen van D66. Zij zat tussen de Turkse en Azerbeidzjaanse tegenstemmers op haar hypocriete handjes.

Politiek links heeft zichzelf al lang geleden veroordeeld tot de verkeerde vrienden. ✖

SK

A

NA

AL

STAD

STREEK VAN DE WEEK

Nieuwe Revu bericht wekelijks over belangwekkend nieuws uit de regio. Ditmaal strijken wij neer in Stadskanaal, waar de gemeente een oude man het bankje bij het graf van zijn vrouw misgunt.

T E K S T DA N N Y KO K S

Het bankje van Lucas

L

ucas Meijer is 87 jaar en woont in Stadskanaal. Ondanks dat Lucas slecht ter been is, maakt hij met zijn rollator bijna dagelijks de wandeling naar de begraafplaats aan de H.J. Kniggekade in het noorden van de gemeente. Daar ligt zijn geliefde echtgenote Attie, die op 15 januari 2012 overleed. ‘Het is een stuk van mij, mijn vrouw is een stuk van mij, dat gaat niet weg,’ aldus Lucas tegen RTV Noord.

Bij het graf van zijn vrouw staat een bankje.

Dat bankje staat er niet omdat Lucas een luxepoes is. Met zijn broze gezondheid heeft hij het bankje hard nodig; zittend kan hij een paar minuten langer met zijn Attie doorbrengen dan staand. ‘Dit is de enige mogelijkheid nog om bij haar te zitten. Ik hield van mijn vrouw.

Dat bankje is hier geplaatst, gewoon omdat ik dan kan zitten.’

Het bankje staat er al jaren, maar werd afgelopen september ineens door de gemeente weggehaald. Het stond er namelijk tegen de regels. De dochters van Lucas hebben toen een aanvraag bij de gemeente gedaan om het weer terug te plaatsen. Uiteindelijk mocht dochter Coretta het bankje op komen halen bij het gemeentedepot en heeft ze het teruggezet op z’n oude plek. Maar de gemeente bleef moeilijk doen. Ze wilden namelijk geen precedent scheppen en zo verantwoordelijk zijn voor een wildgroei aan bankjes op de begraafplaats. Want een begraafplaats is immers geen pretpark. Onzin, meent Lucas.

‘Als ik er niet meer ben, en de kinderen kunnen nog goed lopen, dan kunnen ze het bankje ook weer weghalen.’

‘Als ik er niet meer ben dan kunnen ze het bankje ook weer weghalen’

Oppositiepartijen PvdA, D66, Lokaal Betrokken en Gemeentebelangen willen dat het bankje blijft staan. En dankzij Jessica Klok en Carla Scheepstra heeft Lucas inmiddels steunbetuigingen vanuit het hele land gekregen. De twee zijn schoolvriendinnen en bovendien heeft Jessica als huishoudelijke hulp bij Lucas gewerkt. Zij begonnen een online petitie. ‘Het bankje betekent veel voor Lucas,’ staat te lezen in het begeleidend schrijven van Jessica en Carla op de site. ‘Zonder het bankje wordt het bezoek aan het graf van zijn vrouw een uitdaging en kan hij niet de tijd doorbrengen die hij daar graag zou willen krijgen. Het bankje moet blijven staan, voor Lucas, zodat hij rustig naar het graf van zijn vrouw kan gaan, zolang hij nog leeft.’ Op het moment van het schrijven van dit artikel hadden al 23.000 mensen hun handtekening onder de petitie gezet.

Als een kat in het nauw kwam de gemeente te elfder ure met een heel ander argument op de proppen: het bankje zou op een ongeruimd graf staan. Bij het ter perse gaan van dit nummer moest het spoeddebat nog plaatsvinden.

Wij vertrouwen volledig op het moreel kompas van de ambtenarij van Stadskanaal en gaan er blind vanuit dat zij een oude man z’n tijd met zijn overleden vrouw gunnen. ✖

NIEUWE REVU —

17

NEERLANDS HOOP 22 — N I E U W E

REVU

R Nieuwe Revu portretteert de leiders van een nieuwe generatie. Zij helpen Nederland vooruit door de juiste vragen te stellen of door zelf de antwoorden te geven. Deze week: Woo Hah!-festivaldirecteur Ruud Lemmen (39).

T E K S T DA N N Y KO K S

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden?

‘Om Woo Hah! te verhuizen. Het festival was in 2017 al maanden van tevoren uitverkocht. Twee dagen lang stonden 15.000 hiphopliefhebbers te feesten op ons vertrouwde terrein, de Spoorzone in hartje Tilburg. Na afloop van die editie rees de vraag: blijven we hier, of moeten we op zoek naar een nieuwe plek? Daar hebben we veel over gesproken. Moesten we deze stap nu al nemen?

En waarom weg uit zo’n markante locatie die met zijn industriële gebouwen de juiste vibe heeft? Ik ben fervent voorvechter geweest om het wel te doen, zeker met het oog op de verwachte groei van het festival de komende jaren. We zijn vorig jaar van de Spoorzone verkast naar het terrein van Safaripark Beekse Bergen, feitelijk de achtertuin van Tilburg. En dat heeft goed uitgepakt. Het festival ging van twee naar drie dagen met dagelijks 32.500 bezoekers, dik twee keer zoveel als het jaar ervoor en tienduizend meer dan waar we op hadden gehoopt.’

Hiphop uit eigen land is al jaren populairder dan ooit: de YouTube-views en Spotify-streams knallen door het plafond. En dan gaan jullie heel dure Amerikaanse rappers overvliegen naar Nederland.

‘Ja, klopt. Vet, hè? We hadden vanaf dag één de insteek om goede internationale hiphopartiesten

naar Tilburg te halen. Ons profiel was 70% internationaal, 30% Nederlands. Daarom hadden we in onze eerste line-up grote Amerikaanse hiphopacts als Mos Def, Chance the Rapper en Danny Brown. Heel veel festivals vissen vooral in de Nederlandse hiphopvijver. Iedereen kan Ronnie Flex en Lil’ Kleine en Sticks boeken, en iedereen doet dat ook. Ik vind het heel knap dat een artiest als Ronnie Flex op elk soort festival uit de voeten kan, van Appelpop tot Woo Hah! en alles ertussenin. Maar dat betekent ook dat dat niet de acts zijn waarmee je je heel sterk onderscheidt van de rest van het festivallandschap.’

Daarmee namen jullie wel een groot risico.

‘Zeker. In de aanloop naar die eerste editie hebben we veel overlegd met onze samenwerkingspartner Mojo: moeten we dit wel doorzetten, want zo storm loopt het nou niet. Ik kan me herinneren dat degene die de sponsoring deed, zes weken voor het evenement een mailtje naar me stuurde. “Goh Ruud, ik ben met deze en deze sponsors bezig, maar ik krijg het allemaal niet aan de man want we hebben nog maar zevenhonderd kaartjes verkocht.” Uiteindelijk was het eerste festival bij lange na niet uitverkocht. We hadden ongeveer 3500 bezoekers, de bedoeling was dat dat er 6000 zouden zijn. Destijds hadden we makkelijk kunnen besluiten

UUD LEMMEN CV om de stekker eruit te trekken. Toch hebben we toen gezegd: we moeten dit doorzetten, we hebben een langere adem nodig.’

Hoe ben jij in dit wereldje gerold?

‘Allereerst natuurlijk door bezeten te zijn van muziek. Ik ben opgegroeid in een klein Brabants dorp en behalve naar hiphop luisterde ik ook veel naar punk en metal. Zo raakte ik bevriend met een aantal metalbandjes en begon ik af en toe showtjes voor ze te organiseren. Dat nam langzaam serieuzere vormen aan en op een gegeven moment kon ik bij poppodium 013 in Tilburg aan de slag als programmeur. Toen begon het balletje echt te rollen. Ik werd hoofd van de programmaafdeling en daar zijn we op het idee gekomen om een hiphopfestival te doen, met als achterliggende gedachte om meer internationale hiphopacts naar Tilburg krijgen.’

En nu onderhandel je met grote Amerikaanse rappers. Vergt dat een andere aanpak dan, bijvoorbeeld, een buitenlands gitaarbandje?

‘Behoorlijk. Bij rappers is het nooit genoeg. Hoeveel geld je ook biedt, het is nooit genoeg. Die markt is in Amerika zo ontzettend veel groter nog dan hier. Die is helemaal overstuur, qua prijzen. Als jij als rapper in Amerika op elke hoek van de straat een paar ton kunt ophalen, waarom zou je dan voor de helft naar Europa toekomen? Vanuit hun perspectief begrijpelijk, maar wij moeten roeien met de riemen die we hebben. Bovendien stippelen gitaarbands in de zomer een complete festivalroute uit, die plannen 25 shows in vier, vijf weken tijd. Elke dag die een rapper vrij heeft, vliegt ie terug naar huis want daar kan hij met zijn maten hangen.’

Hoe haal jij ze dan toch naar Beekse Bergen toe?

‘Een geheim hebben we niet, we hebben vooral een aardig budget. En we werken samen met vergelijkbare hiphopfestivals in Europa. Bovendien hebben we de afgelopen vijf jaar een goede naam opgebouwd als serieus hiphopfestival. Ook de

rijkste rapper van de wereld zal denken: als ik dan toch naar Europa moet, dan wil ik daarnaartoe. Stukje bij beetje groeit dat meer in ons voordeel. Woo Hah! zit nu in de top drie van grootste hiphopfestivals van Europa. Het Splash! Festival in Duitsland zijn we inmiddels voorbijgestreefd, alleen Openair Frauenfeld in Zwitserland en Wireless in Engeland trekken met vijftigduizend bezoekers meer publiek. Dus de grootste zijn we nog niet, maar daar geven we onszelf nog een paar jaar de tijd voor. Elke keer als je dicht bij je doel komt, leg je de lat weer wat hoger. Dus op het moment dat het voor ons in zicht komt om het grootste hiphopfestival van Europa te worden, dan ambieren we dat zeker.’

Wat is jouw mooiste herinnering aan Woo Hah? ‘Afgelopen jaar zou ik een vriendin van mij rondleiden op het festivalterrein. Toen ik haar ophaalde bij de poort, was het eerste dat ze tegen me zei: “Mooi hoor, je eigen Lowlands.” Dat is me altijd bijgebleven. De erkenning dat Woo Hah! in de ogen van de bezoekers een evenement is dat zich qua sfeer en programmering kan meten met het meest toonaangevende festival van het land.’ ✖

‘Hoeveel geld je ook biedt, bij rappers is het nooit genoeg’

Groot Samen met Mojo en 013 stampte Ruud Lemmen in 2014 de eerste editie van hiphopfestival Woo Hah! uit de grond. Er kwamen 3.500 bezoekers naar Tilburg.

Groter Woo Hah! vierde vorig jaar zijn eerste lustrum, en hoe.

Het festival was gegroeid naar drie dagen en bracht dik dertigduizend hiphopfans op de been.

Grootst De zesde editie vindt plaats van 12 t/m 14 juli en in de line-up staan o.a.

Travis Scott en Brockhampton.

Meer info op woohahfestival. com.

NIEUWE REVU —

23

S J O EM EL J O U R N A L I S T O N TM A S K ER D

Too good to be true TEKST J O N AT H A N U R S E M

D

De twijfels over de bronnen van Peter Blasic, en daarmee het onzorgvuldig handelen van de hoofdredactie van Nieuwe Revu, kwamen aan het licht in een onderzoek dat De Groene Amsterdammer naar de journalist deed. In dat onderzoek kwam ook naar voren dat Blasic er bij o.a.

Elsevier en HP/De Tijd is uitgegooid na verdenkingen van plagiaat.

Hoe is het begonnen?

Peter Blasic werkte sinds mei 2016 als freelance journalist voor Nieuwe Revu. Zijn debuut: een artikel over de opkomst van de Albanese maffia in Nederland, in de Revu van 1 juni 2016. Het bleek de opmaat voor een portfolio van artikelen over de schaduwkant van de samenleving.

Toen ik aantrad als hoofdredacteur, op 1 september 2016, werkten er veel journalisten op freelancebasis voor het blad. Ik heb dat bestand snel uitgedund, en met vrijwel alle overgebleven journalisten een afspraak gemaakt om elkaar te ontmoeten. Slechts een enkeling heb ik nooit ontmoet – u raadt het al wie niet: Peter Blasic.

Hij is een paar keer uitgenodigd voor een kop koffie op de redactie, maar daar is het nooit van gekomen. Een blik op zijn cv, met daarop gerenommeerde titels als Elsevier en HP/De Tijd, schepte voor mij voldoende vertrouwen om Blasic te blijven inhuren. Achteraf gezien is dat naïef te noemen.

24 — N I E U W E

REVU

Nieuwe Revu heeft alle 27 artikelen die freelance journalist Peter Blasic tussen mei 2016 en december 2018 voor dit blad schreef ingetrokken, omdat er twijfels zijn over de veelal anonieme bronnen die in deze artikelen opgevoerd worden. Ook is per direct de samenwerking met Blasic beëindigd.

Waar ging het mis?

Blasic gebruikte in artikelen over gesloten werelden zoals de georganiseerde misdaad, spionage en misstanden op de werkvloer vaak anonieme bronnen, bijvoorbeeld door alleen een voornaam te noemen. De hoofdredactie heeft in de meeste gevallen nagelaten om navraag te doen naar de aard van deze bronnen. Als dat wel werd gedaan, dan kwam er een plausibel, hoewel niet te checken, antwoord.

Zijn daarmee alle artikelen die Peter Blasic voor Nieuwe Revu schreef automatisch broodje aapverhalen? Nee. Zijn de twijfels groot genoeg om alle 27 artikelen in te trekken en de samenwerking te stoppen? Ja. Welke artikelen zijn twijfelachtig?

Ik wil drie artikelen uitlichten waarvan, met de kennis van nu, de bronnen in veel gevallen too good to be true lijken te zijn.

Ik werd als held ontvangen (Nieuwe Revu 40, 2017) In dit coverartikel worden onder de noemer ‘retourtje kalifaat’ drie teruggekeerde Syriëgangers aan het woord gelaten: Arsalan, Jawid en Saïd. Het is twijfelachtig of deze drie daadwerkelijk zijn geïnterviewd. Van de drie experts die in het artikel worden opgevoerd, zegt er één inderdaad voor een reactie te zijn benaderd, de andere twee hebben niet voor onze deadline kunnen reageren.

Ik vertrok (Nieuwe Revu 34, 2018) In dit coverartikel worden zogenaamde angstmigranten aan het woord gelaten – Nederlanders en een Duitser die naar Panama zouden zijn

DE 27 INGETROKKEN ARTIKELEN 2016 NR22: De peetvaders van de onderwereld NR33: De start-up deceptie NR35: De koude oorlog is terug NR39: Bikeroorlog rukt op NR42: In de boot genomen NR48: ‘Er gaan doden vallen’ 2017 NR04: Kip, het meest veelzijdige stukje vlees, paard!

NR16: ‘Ik was bang dat ze me zou vermoorden’ NR17: Nederland wapenland NR24: Een honds bestaan NR30: De harde hand van Moskou NR32: ‘Het voelde alsof ik haar had verkracht’ NR40: ‘Ik werd als held ontvangen’ NR45: Werken in de mile-high club NR47: Baas in eigen bende 2018 NR06: Moderne slaven NR15: De donkere kant van Lego NR19: De dieven in de wet NR24: ‘Hij probeerde me te wurgen’ NR25: De blowende Sisters of the Valley NR27: De toerist als vijand NR30: Handel en wandel in de Balkan NR34: Ik vertrok NR37: Leren van het leger NR45: Lekker soppen NR47: Genaaid in eigen huis NR50: Maffia BV

gevlucht uit angst voor het ineenstorten van Europa: Frank Ewals, het koppel Mark en Monique, en de Duitser Stefan Mudry. Van de eerste drie is de ware identiteit niet te achterhalen en is het niet duidelijk of dit hun echte namen zijn.

Mudry ontkent tegenover De Groene Amsterdammer en het Vlaamse blad Knack met Blasic te hebben gesproken. Hetzelfde artikel is in licht gewijzigde vorm zonder medeweten van de redactie van Nieuwe Revu ook in het Belgische weekblad verschenen.

Genaaid in eigen huis (Nieuwe Revu 47, 2018) In dit artikel worden een aantal malafide klusjesmannen en hun slachtoffers aan het woord gelaten. Van klusjesmannen Bartek en Ralf wordt alleen een voornaam genoemd, waarmee hun identiteit niet is te achterhalen. Van slachtoffer Jasper Pronk weten we niet zeker of dit zijn echte naam is en of hij echt bestaat. Slachtoffer Mariska Mertens zou, zo bleek destijds uit navraag van de hoofdredactie, familie zijn van Peter Blasic, die zijn laatste drie artikelen voor Nieuwe Revu onder de naam Peter Mertens schreef – hij heeft naar eigen zeggen afgelopen najaar de achternaam van zijn vrouw aangenomen.

Hoe kan Revu dit beter doen?

We hebben gefaald, daar moeten we open over zijn, van leren en onszelf verbeteren. Om twijfels over het gebruik van anonieme bronnen in de toekomst te voorkomen, zal Nieuwe Revu journalisten die anonieme bronnen opvoeren of met gefingeerde namen werken vanaf nu vragen om een bronnenlijst in te leveren met wie ze gesproken hebben en hoe, waar en wanneer dat gesprek heeft plaatsgevonden. Alsnog geen waterdicht systeem, maar beter iets dan niets. ✖

Spreads uit ‘Ik vertrok’, ‘Ik werd als held ontvangen’, en ‘Genaaid in eigen huis’.

NIEUWE REVU —

25

C R I M I N EL E AT L A S VA N D E P O PU L A I RST E W I J K VA N A M ST ER DA M

DE PIJ

T E K S T E R I K B RO U W E R FOTOGR AFIE A NP

De Pijp was ooit een rauwe arbeiderswijk en is tegenwoordig een van de populairste toeristenbuurten van Amsterdam.

De geliquideerde crimineel Gwenette Martha groeide er op, net als tientallen jongeren die in de top 600 van veelplegers staan. Een criminele atlas van een wijk waar vaak veel meer gebeurt dan zichtbaar is.

JP UIT

C R I M I N EL E AT L A S VA N D E P O PU L A I RST E W I J K VA N A M ST ER DA M

Een afgeluisterd gesprek in Croissanterie Van Wou over de schietpartij in de Staatsliedenbuurt is een belangrijk wapen van justitie.

E

Er staan verhuisdozen in de kamer. Na twintig jaar ga ik weg uit de Amsterdamse wijk De Pijp.

Ik werkte als sportjournalist voor Het Parool toen ik er kwam wonen. Ik ging nooit naar een rechtszaak en moest me professioneel interesseren voor middenvelder Lips van WVHEDW en spits Wielkens van het Ajax-zaterdagteam. Ik las Truman Capotes truecrime-klassieker In Cold Blood en droomde ervan ooit een dergelijk boek te kunnen schrijven.

Veel later kreeg ik interesse in misdaadjournalistiek en ik reisde naar Amerika om rechtszaken van maffiosi met wandelstokken en gehoorapparaten te bekijken. Bij terugkeer schepte ik op over wat ik nu weer had gehoord en ik somde grijnzend hun bijnamen op: Joey The Clown, Vinny Gorgeous, Matty The Horse, Ice Pick Willie, Johnny No Nose etc. Ik kocht kaartjes voor maffiatours in New York en Chicago, vloog een weekendje naar Vegas voor een conferentie met oud-mobsters en hoorde verhalen over Gotti, Capone en Vincent The Chin Gigante. Ik realiseerde me toen nog niet dat de Amerikaanse maffia aan het uitsterven was en dat er in mijn eigen wijk op misdaadgebied veel meer te beleven viel.

Gerard Douplein De terrassen van De Pilsvogel en Café het Paardje zijn leeg. Toch lijken er nog meer toeristen naar De Pijp te komen dan normaal. Niemand heeft interesse voor de herdenkingssteen die midden op het plein onder de schaduw van een lantaarn-

28 — N I E U W E

REVU

paal ligt. Op de grond staat in koperkleurige letters: ‘anja joos. 43 jr.’

Het gebeurde in oktober 2003. Buurtjunk Anja Joos werd achtervolgd door twee medewerkers die werkten in de Dirk van den Broek op het Marie Heinekenplein. Ze had een blikje bier gejat en ze achtervolgden haar. Op het Gerard Douplein stonden zeven jongens die wel mee wilden helpen. Ze schopten en sloegen haar dood.

De meeste daders kwamen uit de Diamantbuurt, een deel van De Pijp waar de meeste Nederlanders nog nooit van hadden gehoord. Daar zou snel verandering in komen. In 2004 werden de namen Bert en Marja even bekend als Geer en Goor. Bert en Marja hadden veel overlast van hangjongeren op Piaggio-scooters en belden geregeld de politie. In hun auto werd een hakenkruis gekrast en ze werden bedreigd en uitgescholden. Bert en Marja besloten te verhuizen.

Dat werd landelijk nieuws en de Diamantbuurt kreeg de reputatie het Amsterdamse The Bronx of South-Central, LA te zijn.

De verontwaardiging over de Diamantbuurt nam toe door de berichtgeving over een jongen genaamd Omar. In 2003 stond hij nog joelend op het Gerard Douplein toen Anja Joos werd afgemaakt. Een paar jaar later was hij de leider van een bende die volgens mijn toenmalige Parool-collega Paul Vugts uit 28 jongeren van meestal Marokkaanse komaf bestond en die ‘de Van Wougroep’ werd genoemd. Omar el H. en zijn vrienden hingen rond bij snackbar Florida in de Van Woustraat. In afgeluisterde gesprekken sprak

Leen Schaap is nu brandweercommandant, maar was anno 2008 onderzoeksleider van de recherche.

Omar el H. over overvallen en hij gaf instructies over wat zijn mensen moesten doen. Hij liet zijn jongens inbraken plegen en hij vertelde ze waar ze op hun scootertjes naartoe moesten om pakjes coke af te leveren bij keurige witte mensen. Hun misdaden werden steeds zwaarder. In 2008 sprak de Amsterdamse politie voor het eerst over ‘doorgroeiers’. Omar el H. was daar volgens recherscheurs het voornaamste voorbeeld van. Het leidde tot een omstreden uitspraak van politiecommissaris Leen Schaap. Hij vertelde Paul Vugts: ‘Omar el H. zou over een jaar of tien weleens de nieuwe Holleeder kunnen zijn als we nu niet fors ingrijpen.’

Van der Helstplein In het midden van het plein staan acht bomen die op heldere dagen de zon tegenhouden. Toeristen gaan naar binnen bij Sir Humus aan de overkant. Gwenette Martha groeide op rond het Van der Helstplein. Hij voetbalde met zijn broertje Giovanni en zijn vrienden Harvey Esajas, Clyde Lewis, Clyde de Jesus, de broers Belserang, Najeb Bouhbouh en Houssine A. op de pleintjes van De Pijp. Ze noemden zich ‘de jongens van Zuid’ en speelden tegen de beste straatvoetballers uit andere Amsterdamse wijken.

Harvey werd jeugdspeler bij Ajax. Gwenette speelde bij Neerlandia. Hij was snel, technisch, en tweebenig. Dankzij Harvey mocht hij mee naar Ajax. Gwenette maakte indruk op de training en mocht vaker komen. Op een dag kwam hij niet meer opdagen. Harvey vroeg waar hij was geweest. Gwenette haalde bankbiljetten uit zijn zak. Hij wilde liever gangster dan Schoenaker of Lerby worden.

Gwenette Martha werd de leider van ‘Groep-Martha’. Dat was eerst leuk en later vooral gevaarlijk.

Harvey debuteerde bij Feyenoord en viel één keer in bij AC Milan. Giovanni Martha, Clyde Lewis, Clyde de Jesus, Boneka Belserang, Najeb Bouhbouh en Gwenette Martha werden vermoord.

Van Woustraat Het café op nummer 2 werd in 2017 geopend en heet Huis van Iemand Anders. Er kunnen tosti’s worden gekocht en biertjes van lokale brouwerijen en je kunt het huren om licht ironische/ quasi-ordinaire feestjes te geven. Tot de lente van 2012 zat hier een shishalounge. De eigenaar noemde het The Shisha Lounge. De Marokkaan-

se Amsterdammer Rida Bennajem ging er volgens Marijn Schrijver en Wouter Laumans, auteurs van het boek Mocro Maffia, op 12 april naar binnen. Zijn doelwit zat in de lounge-afdeling op de benedenverdieping tussen vrienden.

Redouan Boutaka kwam uit Amsterdam-Oost.

Hij werd in verband gebracht met huurmoorden en had als bijnaam ‘Takka’. Hij had machtige vrienden, zoals Gwenette Martha. Hij droeg een kogelvrij vest. Rida vuurde van dichtbij meerdere kogels. Takka was op slag dood. Hij werd 31 jaar.

Van Woustraat Cafetaria Spies op nummer 177 verkoopt kalfsburgers, patat, mango-smoothies, Harira en shoarma. Tot een paar jaar geleden zat hier Croissanterie Van Wou. In mei 2013 kwam daar een donkere jongen binnen. Aan een tafeltje zat een man met een Arabisch uiterlijk. Hij las de krant en at een broodje.

De donkere jongen droeg een zwartroze Ajaxtrainingspak. Hij sprak met twee jongens van Marokkaanse afkomst. Beiden kwamen uit de nabijgelegen Diamantbuurt en stonden in de Top 600 van veelplegers.

De Arabisch uitziende man deed of hij op zijn telefoon keek en luisterde. De donkere jongen zei: ‘Er is weer nieuws over de Staatsliedenbuurt.

Op Crimesite.’ Hij refereerde aan de legendarisch geworden schietpartij uit december 2012 in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt waarbij twee doden vielen. Een derde man overleefde door in het water te springen en via een woonboot te ontsnappen. Dat was Benaouf A., de grote vijand van Gwenette Martha.

‘Omar el H. zou over een jaar of tien weleens de nieuwe Holleeder kunnen zijn als we nu niet fors ingrijpen’

NIEUWE REVU —

29

S K AT ERS N A A R D E O LY M PI SC H E S PEL EN

GRINDEN VOOR GOUD T E K S T RYA N C L AU S FOTOGR AFIE HUG O SNELOOPER

Haagse hoop: Jip Koorevaar.

52 — N I E U W E

REVU

Voorjaar 2017. In het gelikte, olympische trainingscentrum van Papendal hangt nonchalant een clubje jongeren rond. Wijde broeken, modieuze petjes, afwezige blikken. Tussen de bloedfanatieke topsporters die vandaag worden gepresenteerd om Nederland te vertegenwoordigen op de Olympische Spelen van Tokio in 2020, voelen de twintig skateboarders zich niet thuis.

Toch hebben zij dezelfde uitnodiging ontvangen als hun collega-sporters, die dezelfde doelstelling aankondigt: het binnenhalen van zoveel mogelijk gouden plakken voor hun vaderland.

Waar bowlen en squash het af legden, kreeg de rebelse subcultuur een jaar eerder te horen dat zij, samen met karate, sportklimmen, surfen en honkbal, tot de nieuw uitverkoren sporten behoort die Nederland mogen vertegenwoordigen op het grootste sportevenement ter wereld.

Het gaat om een poging van het Internationaal Olympisch Comité om de Spelen te verjongen.

Maar tussen de dolblije klimmers, euforische

karatevechters, verheugde windsurfers en dolenthousiaste honkbalspelers is deze ontwikkeling voor de top van skateboardend Nederland vooral het begin van een moeizaam wenproces.

Bondscoach Sjoerd Vlemmings (35), die in 2016 uit de sollicitatieronde van de Skateboard Federatie Nederland rolde om onze nationale skatebende te begeleiden naar olympisch goud, noemt het drie jaar later nog steeds zijn grootste uitdaging. ‘Skateboarden wordt geassocieerd met chillen, blowen en hangjeugd,’ erkent hij vanuit zijn nieuw ingericht kantoortje in de voormalige RAC-hallen van Den Haag. Aan zijn muur pronken de boards van zijn gesponsorde teamleden. ‘Ik zou liegen als ik zeg dat er niemand in de nationale selectie weleens een jointje rookt. Er is absoluut nog een professionaliseringsslag te maken.’ Maar het zijn niet alleen de skaters die zich op onbekend terrein begeven.

‘Ik ben eigenlijk gewoon een simpele tennisleraar,’ bekent de bondscoach. ‘Wel heb ik de

Tieners met wijde broeken, scheve petjes en moeilijke blikken zijn in het verleden maar nauwelijks geassocieerd met de Olympische Spelen. Daar komt verandering in, nu de rebelse sport uitverkoren is om zijn debuut te maken op het grootste sportevenement ter wereld. Nieuwe Revu traint mee met de nationale selectie in Den Haag in de race naar Tokio 2020.

L I FE S T Y L E S E K S

De geilige geest

72 — N I E U W E

REVU

Een christelijke erotiekshop, serieus?

Ja dus. Christenen Martin en Ella vinden dat seks ‘Gods cadeau’ is, maar willen dat gelovigen seksspeeltjes kunnen bestellen zonder langs drie dozijn erecties te hoeven klikken.

‘Soft kinky mag van God.’ T EK ST M A R I T H I EDEM A FO T O GR A F I E JA SPER S U Y K L I NGER I E PL E A S U R EM E N T S

‘Vorige week mailde een vrouw dat er een wereld voor haar was opengegaan. Ze had seks haar hele leven al als slecht gezien. Zo zonde’

D

at het één (geloof) het ander (seksplezier) niet per definitie uitsluit, leer ik als ik ‘christelijke erotiekwebshop’ Liefdeskruiden bezoek - van gelovigen Martin (56) en Ella (54). Zij zijn twee toegewijde christenen met een missie: mede-religieuzen ervan overtuigen dat seks ‘Gods cadeau’ is. God’s gift heeft alleen wel een gebruiksaanwijzing. En dat is lastig. Want hoe weet je als goed christen wat God acceptabel vindt, en waar de beste man niks van moet hebben? Martin en Ella geven broodnodig advies op hun site. En daarnaast verkopen ze allerlei spannende attributen. ‘Veel christenen denken dat erotische artikelen niet voor hen bedoeld zijn,’ lees ik op Liefdeskruiden. Onzin, weten Martin en Ella; het gebruik van sekstoys is geoorloofd. Maar wat niet wenselijk is: alle blote borsten, opengesperde vagina’s en stijve penissen waar je langs moet scrollen op reguliere sekssites, om een geschikt speeltje te scoren. Daarom is Liefdeskruiden een uitkomst voor gelovigen. Op de site staan geen onzedelijke foto’s. Martin en Ella verkopen alleen producten die ‘degelijk’ zijn verpakt.

Hartstikke verliefd Nieuwsgierig naar het koppel reis ik af naar de rand van de Biblebelt, waar ze samenwonen. Bij aankomst staat er een uitgebreide lunch klaar.

Ik schuif aan tafel en hoor het stel uit over hun huwelijk. Ze zijn al meer dan dertig jaar samen en nog steeds hartstikke verliefd. Ja hoor, denk jij nu. Maar het is écht zo. Martin en Ella zitten te glunderen als een stel pubers. ‘Jeetje, dat dit bestaat,’ zeg ik. ‘Nou ja,’ nuanceert Ella. ‘Wat we nu voelen, hebben we járen niet gevoeld.’ Martin knikt. ‘We zijn elkaar lange tijd verloren.’

Niet in de letterlijke zin van het woord. Want Martin en Ella bleven bij elkaar toen het moeilijk werd. Hun principes weerhielden hen ervan hun huwelijk te verbreken. Ze hadden elkaar voor God beloofd in goede en slechte tijden samen te blijven. Dus dat deden ze. Maar leuk was anders.

Geen porno kijken!

Wel hebben ze veel geleerd van deze slechte periode: hoe belangrijk seks en intimiteit is. ‘Er is geen beter bindmiddel tussen man en vrouw dan seks,’ zegt Martin. Door geregeld met elkaar te vrijen – ook al hadden ze daar een tijd weinig zin in – en véél te praten, kwamen Martin en Ella weer nader tot elkaar. Ze willen dat medereligieuzen inzien dat seks goed is voor hun relatie. Want veel huwelijken kunnen wel een opknapbeurt gebruiken, weten zij. ‘Dat geldt ook voor de relaties van mensen die niet geloven,’ zeg ik. Martin knikt. ‘Maar praten over seks is taboe in onze omgeving. Met alle gevolgen van dien.’

Martin en Ella schrijven regelmatig blogs over vraagstukken die christenen bezighouden – maar waarover ze zwijgen als het graf. ‘Hoe bespreek je verlangens en fantasieën? Staat God porno toe, of BDSM?’ somt Martin op. Ik ben benieuwd of dat laatste oké is, wat God betreft.

Martin schudt met zijn hoofd. Al vindt hij dat ‘soft kinky’ moet kunnen – je man of vrouw vastbinden of blinddoeken – zolang beide partijen daarvan genieten. ‘Maar ik denk niet dat het de bedoeling is dat geliefden elkaar vernederen en pijn doen.’ Ook fetisjisme, porno kijken, of seks hebben met derden is ábsoluut niet de bedoeling. Maar sekstoys mogen dus wél, gelukkig. Het stel krijgt dagelijks mails binnen van gelovigen die dolblij zijn met hun adviezen.

‘Vorige week mailde een vrouw nog dat er een wereld voor haar was opengegaan,’ zegt Ella. ‘Ze zag seks haar hele leven al als slecht. Zo zonde.

Want binnen de grenzen van het huwelijk mag de liefde volop gevierd worden!’

Verdovingsmiddel En buiten het huwelijk? wil ik weten. Martin haalt zijn schouders op. ‘Seks voor of buiten het huwelijk, zonder de belofte van trouw, geeft een vals gevoel van intimiteit en liefde’, legt hij uit.

Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Seks voor het huwelijk werkt als een verdovingsmiddel,’ vult Ella aan.

‘Dus de liefde en intimiteit die ik ervaar in míjn relatie zijn niet echt?’ Martin wil niemand beledigen, zo maakt hij duidelijk. Hij gelooft best dat ik me verbonden vóel. Maar in vergelijking met wat hij met Ella en God deelt – in bed en daarbuiten – valt dit in het niet. Zijn advies is voor de hand liggend: open je hart voor God. Ik ben bereid ver te gaan voor goede seks. Maar niet zó ver. ✖

NIEUWE REVU —

73

SPORT

2017

R

U

E

S

T

K DI O STOL

Messi in de Galgenwaard

TEKST NIEK STOLK ER

I

k ben een voetbal-op-tv-kijker. Wel zo gemakkelijk. Heb ik zin in een biertje, dan loop ik naar de koelkast in plaats van ergens naar een veel te drukke bar in de catacomben van een stadion waar ik moet ellebogen voor een plastic beker half lauwe schuimloze substantie waardoor ik natuurlijk net die briljante goal van Messi mis. Pissen? Ook een wereld van verschil.

Terwijl ik dit schrijf volg ik op tv Barcelona dat zonder Messi (en met Kevin-Prince Boateng!) wordt afgedroogd door Sevilla in de Spaanse beker. Ik geniet van Sierd de Vos die het veel te vaak heeft over de onbeduidend spelende Jesper Cillessen (‘de beste keeper van Nederland!’) en kan ondertussen op mijn laptop opzoeken wat El Sierd de vorige keer naar me mailde nadat ik een paar niet eens zo onaardige woorden over hem schreef (Ah, gevonden! Eerste twee regels: ‘Beste meneer Stalker. Ik ken u niet en laten we dat vooral zo houden.’ De laatste twee: ‘Kortom: u bent een rat. De meeste ratten mogen tegenwoordig worden doodgemaakt, zonder vergunning.’ Wat een heerlijke man is het toch. Maar dat tussen haakjes.)

Niet dat ik Messi nooit in het echt heb gezien.

Dat heb ik wel. Twee keer zelfs. Voor het eerst in de Galgenwaard, waar hij in 2005 de finale van het WK Onder 20 besliste met twee benutte strafschoppen (Argentinië-Nigeria, 2-1), maar waar hij niet uitblonk. En op een bijzondere avond in 2007 in Mestalla, waarin hij met lang haar en rugnummer 19 geweldig speelde en 1) twee assists gaf die werden afgemaakt door Eto’o; 2) Valencia-coach Ronald Koeman iets verder richting zijn onvermijdelijke ontslag duwde; 3) geblesseerd van het veld strompelde terwijl zijn medespelers en coach Rijkaard hem kwamen knuffelen en zelfs Valencia-supporters bezorgd zuchtten en 4) daardoor de thuiswedstrijd een week later tegen het Real Madrid van Sneijder en Van Nistelrooy moest missen, een Clásico die prompt verloren werd.

Sinds die avond heb ik een Barcelona-shirt.

Van Eto’o. ✖

74 — N I E U W E

REVU

Z

even keer speelde Pep Guardiola nu al met Manchester City tegen Arsenal, slechts één keer verloor hij. Uitgerekend Alexis Sánchez, zijn voormalige pupil bij Barcelona, schoot Arsenal in de verlenging naar de winst in de

halve finale van de FA Cup. Komende zondag spelen de twee teams weer tegen elkaar, nu in de competitie. Voor Sánchez hoeft Guardiola niet meer te vrezen: die speelt inmiddels voor Manchester United.

FOTO: A N P

DE GLAZEN BAL Woensdag 30 januari Mario Balotelli bezweert de fans van zijn nieuwe club Olympique Marseille dat hij zijn wilde haren kwijt is. Ploeggenoot Kevin Strootman reageert opgelucht: ‘Gelukkig heeft de haarstylist er een keurige coupe van gemaakt.’

Donderdag 31 januari Hoe vaker Manchester United wint, hoe wilder José Mourinho om zich heen blijft slaan. De coach onder wiens leiding de rijkste club ter wereld ook het lelijkste voetbal ter wereld speelde: ‘Het lag niet alleen aan Pogba. De mindere resultaten waren ook de schuld van mijn assistenten, de kok en de terreinknecht.’

Vrijdag 1 februari Cristiano Ronaldo accepteert lachend een boete van 188 miljoen euro voor een reeks strafbare feiten waaronder belas-

tingontduiking, verkrachting en moord. ‘Kunnen we nu eindelijk over naar de orde van de dag?’ reageert hij in Men’s Health.

‘Waarom heeft niemand het over mijn fenomenale nieuwe kapsel?’

Zaterdag 2 februari Uit een schokkende enquête van de KNSB blijkt wat Nederlandse mannen vandaag allemaal liever doen dan kijken naar de wereldbeker schaatsen in Hamar: de was doen, stofzuigen en hun rug scheren.

Zondag 3 februari Verveeld staat Mathieu van der Poel aan de finish van het WK Veldrijden in het Deense Bogense. ‘Moet ik, gaap, echt hier wachten, pfff, tot de nummer twee binnenkomt?’ zucht de alleswinnaar terwijl hij checkt hoeveel likes zijn finishfoto op Instagram heeft.

CO LU M N L EO N V E R D O N S C H OT

Gebrek aan wraaklust ‘Chris Klomp gaf na de column van Ebru Umar een minicursus fakenews’

Beste Chris Klomp, Je bent verslaggever voor onder meer het Algemeen Dagblad, en schrijft vooral over rechtszaken. Daarnaast ben je een uitgesproken stem op Twitter, met een wonderbaarlijk vermogen om vooral rechtse mensen het bloed onder de nagels vandaan te tweeten.

Omdat je veel weet van rechtspraak, plaats je geregeld achtergronden bij geruchtmakende rechtszaken waar woedende menigten, de hooivorken al in de aanslag, niet altijd op zitten te wachten. Sta je lekker net op het punt een vermeende pedofiel op de virtuele brandstapel te werpen, komt die Klomp weer aan met een stapel jurisprudentie in zijn hand om aan te tonen dat het in ieder geval juridisch toch net even anders ligt.

Uit die soms aanmatigende tweets spreekt een gebrek aan wraaklust dat veel mensen, ook mij, geregeld irriteert. Chris Klomp, de apologeet van iedere kopschopper. Ik heb ooit zelf op Twitter beweerd dat als je wilt weten hoe ik ergens over denk, je alleen maar de tweets van Chris Klomp hoeft te lezen en dan weet je het antwoord: precies het tegenovergestelde.

Dat was, geef ik toe, enigszins overdreven.

Maar in tegenstelling tot jou geloof ik in de louterende werking van wraak. Om een volstrekt willekeurig voorbeeld uit de filmcultuur te nemen: John Wick. In de gelijknamige film wordt de puppy van Wick, gespeeld door Keanu Reeves, vermoord. Een puppy die hij van zijn vrouw had gekregen. Op haar sterfbed. Het resultaat in de film is wraak, en

TON DEUSE

KJELD MUIS 76 — N I E U W E

REVU

wel op 84 mensen. Sommige sites vermelden er 76, maar die missen de inzittenden van enkele SUV’s die John opblaast. 84 doden dus, en wat mij betreft allemaal vol-ko-men terecht. Ik vermoed dat jij dat anders ziet, en daar ook veel meer argumenten voor hebt dan ik voor mijn standpunt (dat is er maar één: eigen schuld!).

Maar de stunt die je afgelopen week uithaalde was fenomenaal, moet ik toegeven als ambivalent volger van je werk. Ebru Umar had in haar column in Metro iets geschreven over het verplicht steriliseren van afgewezen asielzoekers. De column werd het ingecalculeerde relletje bij de virtuele dorpspomp, waarbij opnieuw opviel dat zowel domlinkse als domrechtse mensen in iedere particuliere opvatting een groot complot van hogere machten ontwaren.

En toen sloeg jij toe. Onder de hashtag #mediaoverleg maakte je bekend dat jij, als voorzitter, besloten had vanwege die column de Metro uit dat overleg te gooien. Dat mediaoverleg van mediamachthebbers bestaat helemaal niet, maar wat volgde was een storm aan reacties van mensen die zich helemaal niet afvroegen wat dat ‘mediaoverleg’ dan precies is, of van wie, of waartoe, maar alleen maar woedend waren. Op jou. De ‘nare’ en ‘gevaarlijke’ censor van de vrije pers.

Eén hashtag, om aan te tonen hoe stoom uit je oren zelfs googelen in de weg zit. Een minicursus fakenews. Je hebt vast heel hard gelachen. Ik ook. Zijn we het toch een keer eens. ✖