Αθήνα Ιούνιος 2023
© Γεωργία Συριοπούλου
Αθήνα Ιούνιος 2023
Εφτά
για το Θριάσιο,
Τα ποιήματα της Αττικής γράφτηκαν την Άνοιξη του 2021 εν μέσω των περιοριστικών μέσων για τον covid19 κατα τη διάρκεια διαδρομών ανάμεσα σε Ασπρόπυργο, Λαύριο, Μαραθώνα και Αθήνα.
Σιγκουνια
Αρχαίες κολώνες
Ρουχισμός πεταμένος
Εξω από κάδους μαζί με ξύλινα
Κουφώματα
Τζιτζιφιές κάτω από ήλιο
Στο Σκαραμαγκα και στη
Νέα Μάκρη στον περίπατο
Τον μικρό και τον μεγάλο.
Τη μικρή και τη μεγάλη
Άρκτο και Επίδαυρο
Μετράω και σημειώνω
Κάθετες, παράλληλες και
Συγκλίνουσες που κλείνουν
Μπάρες διοδίων σε οδό
Ταχείας κυκλοφορίας
Που ενώνει τόπους με αρχαίες
Υπόγειες στοές
Και τόπους
Με υπεργειους καταυλισμούς
Παραπηγμάτων
Και Αρχαία χώματα με χωματερές
Σκουπιδιών που μαζεύονται από ανθρώπους
Στο κέντρο της πόλης και
Ξεδιαλεγονται από ανθρώπους
Στην άκρη της.
Απορρίμματα αρχαίων εκσκαφών
Γίνονται ύλη μεταλλείων
Βιομηχανικών πόλεων που καταλήγουν
Τόποι θαλάσσιων μπάνιων
Τις μέρες που η πόλη
Εκπνέει ανάσα
Που κρατά τη βδομάδα
Και τότε το πνεύμα της
Γίνεται σώμα
Με κόκκαλα.
Εμφανή ή κρυμμένα
Κάτω από λίπος ή μυς.
Άσπρο ή υποκίτρινο ή
Με το χρώμα της ελιάς
Όπως το λένε οι λατίνοι
Που ξέρουν από σκουρόχρωμα
Δέρματα.
Γη που ξερναει κόκκαλα όπως ξερναει μέταλλα
Εκεί που η θάλασσα ξερναει κοχύλια
Όπως ξερναει πτώματα
Από το απέναντι κολαστήριο.
Έδαφος θέρετρου
Που φτάνεις παίρνοντας την οδό
Που ξεκινάει από τόπο γνωστό
Για το μυστήριο και το διυλιστήριο
Και λέγεται
Αττική
Μεγάλες οδοί χαραγμένες
Σε υψομετρικές καμπύλες
Βουνών και λόφων με ιστορία
Καταστροφών
Φλοιών γεωλογικων
Που διαμόρφωσαν
Γραμμές οριζόντων
Διανύονται από φορτηγά φορτωμένα
Στη Σινική μερίδα του λέοντος
Του Λιμένα του Λέοντος
Με προϊόντα υπερπόντια
Εγκιβωτισμενα σε συσκευασίες
Επάλληλες
Ώσπου να χαθεί κάθε σχήμα
Που σχεδιάστηκε για εργονομία
Και λειτουργία
Ώστε να συναρμόζονται σε
Παραλληλόγραμμο στοίβαγμα.
Περιτυλίγματα που γίνονται
Απορρίμματα τη στιγμή της εμφάνισης
Και σκορπίζονται όπως τα πέταλα
Των ανθέων
Όταν φουσκωνει ο ύπερος τόσο
Όσο να λέγεται ίσως
Καρπός
Απορρίμματα που σκορπίζονται
Σε υδροφόρους ορίζοντες
Γίνονται πυρές
Και αιθάλη στον άνεμο
Χώμα, στάχτη Fumus et umbra
Θριάσιο
Η πλάτη της κατανάλωσης
Ο νωτιαιος μυελός των logistics
Η πρόσθια όψη των μεταφορών
Ρυμουλκά και άξονες
Πολλαπλασιάζονται
Ανά δύο ,ανά τρεις
Το τρανς επίθεμα σε ονόματα
Προσδίδοντας κύρος
Και ισχύ και
Ηχώ μακρινών τόπων.
Κόκκινος τρακτορας με
Κόκκινο κοντέινερ
Φανοί εφτά στεφανώνουν
Τη δόξα του κινούμενου
Σε νευρώνες οδικών δικτύων
Σε πεδία αλλοτινων σιτοβολώνων
Και όχθες χθονιων υδάτων
Μεταφορές
Και παρομοιώσεις κάνω
Προσπαθώντας
Να διατυπώσω εμπειρία
Έμμετρη
Του αμέτρητου χώρου
Και της μετάβασης.
Νέφη στεφανώνουν
Το όρος Πατέρας
Ο κάμπος σφυρίζει
Ήχους μεταλλικών χορδών
Και μεταλλικά χρώματα φούρνου
Σε απόχρωση lime
Πλαστικούς μουσαμάδες
Μαύρους και μπλε
Αυτό που κάποτε
Λεγόταν ουλτρεμερ
Υπερπόντιο καθώς έφτανε με καράβι
Όπως οι ποντικοί και οι
Λοιμωδεις ασθένειες
I hate you one and all
Φωνάζουμε όλοι μαζί
Όλοι σε έναν και ένας σε όλους
Καθώς νοτιάς φυσάει
Θαλασσινός απ το Σκαραμαγκά.
Ανάθεμα τα μάτια σου.
Τα μαύρα όταν τα βλέπω συγκλονίζομαι
Αλλά όχι τόσο
Για να σταματήσω να μισώ
Το υπόλοιπο μισό
Αυτού του κάμπου που ζαλίζεται
Χωρίς να ξεχνάει
Ένα λιωμένο κεφάλι
Διακοσμητικό στο ξύλινο σκάφος
Μιας ακουστικής κιθάρας.
Φιδιου που γοητεύτηκε
Από σόλο κλαρίνου
Από μεταλλικές χορδές
4. Sam HallΑπο κλαρί δέντρου
Που το χτυπάνε όλοι οι καθρέφτες
Από όλες τις νταλίκες
Καθώς περνούν από δρόμο
Με άσφαλτο
Που μόλις υποχώρησε.
Στη λίμνη Κουμουνδούρου
Έτσι είπαν
One and all σας μισω.
Damn your eyes
Λέω και σας μισώ
5.Long black veil
Απέξω από το δέρμα μου
Φοράω ένα πουκάμισο
Και πιο έξω ένα isobox
Χωράει ανάμεσα ένας ανεμιστήρας
Και ραδιόφωνο
Και
Απέξω από το δέρμα μου
Φοράω ένα αυτοκίνητο
Δέκα κρύα χρόνια
Κρύας νύχτας
Σκοτεινής
Γραμμένα σε πίτσα tapes
Μαγνητικές
Ταινίες φασκιωνουν
Τις σχέσεις
Που αιωρούνται
Στο κρεμαστό λίκνο της ένδοξης
Πόλης που πωλείται
Στην πηχτή υγρή γέλη
Του αέρα της ανάμεσα
Σε γη και ουρανό
Ανάμεσα σε γέλια
Μαντολίνα και προφανώς
Πίτσα
Και αρχαία ονόματα
Τόπων, ανθρώπων
Τουριστικών τοπίων
Και μνημείων πολιτισμού.
Μεταξύ εμένα και της
Στεγνής αύρας
Του κλιματισμού
Συμβαίνουν αυτά
Στο τέρμα της
Ιεράς οδού
Και την αρχή της βεβηλης
Λεκάνης του Λεκανοπεδίου.
Νύχια κομμένα
Ανθρώπου και τρίχες
Σκύλου που μαδάει
Μαζί με ψίχουλα από μουστοκούλουρο
Και νεκρά δερματικά κύτταρα και ακάρεα
Πετάω στον αέρα της πόλης
Καθώς βλέπω ένα γλάρο
Που ήρθε με το νοτιά που
Φυσάει φέτος χωρίς διακοπή
Να μεταφέρει με το ράμφος του
Πάνω από τα κτίρια
Ένα μικρό θηλαστικό
Ίσως νεογέννητο.
Το πλαϊνό της
Άτρωτης φτέρνας μου
Έχει ένα μικρό σημαδακι
Που κληρονόμησα
Από τον πατέρα μου
Στο ίδιο σημείο το είχε.
Εκεί που με δάγκωσε ένα ποντίκι
Χωρίς να γνωρίζει ότι
Όλη η υπόλοιπη ήμουν τρωτή
Από την κορφή
Μέχρι τους αστράγαλους
Και τον Αχίλλειο τένοντα.
Κάτω από σχάρες υπονόμων
Τρέχουν νερά
Που αναβλύσαν
Από βράχους ταγκαρισμενους με σπρέι
Παρασύροντας σκουπίδια των δρόμων
Και κατακαθισμενους
Ατμοσφαιρικούς ρύπους
Μαζί με τη νεκρή πανίδα της πόλης
Πριν πέσουν
Στα υπόγεια δίκτυα
Και με τάση φυσική φτάσουν στη
Θάλασσα
Ενώ εγώ
Πρέπει να πάρω θέση
Ανάμεσα στη γη και το χώμα
Και τους εφτά ουρανούς
Με την λεπτή τους ύλη και την αιώνια τάξη
Αλλά τα πόδια μου πατάνε γυμνά
Σε τσιμεντόπλακες στιγματισμένες με τσίχλες
Μαύρη στίξη
Και σύνταξη με σπασμένα μαρμάρινα ρειθρα
Και μικρά ασήμαντα
Σκουντουφληματα