Minileksykon postaci z powieści "Hobbit czyli tam i z powrotem"

Minileksykon postaci z powieści

„Hobbit czyli tam i z powrotem” Autorzy: Uczniowie klasy VI Jagodowej Społecznej Szkoły Podstawowej nr 101 w Olsztynie

Hobbici Hobbici to bardzo mali ludzie, mniejsi od krasnoludów. Są bardzo zadbani. Nigdy nie noszą bród i lubią się ubierać na kolorowo. Najczęściej na żółto i zielono. Ich stopy od urodzenia są pokryte bujnym, ciemnym, brunatnym włosem i mają twardą podeszwę od spodu. Mają długie, zręczne palce i poczciwe twarze.

Często miewają wypięte brzuchy.

Lubią się dużo śmiać razem z wieloma gośćmi, oraz nie chcą się wpędzać w tarapaty przygodami.

Zawsze wieczorami siadają i spokojnie delektują się podwieczorkiem. Bardzo lubią organizować przyjęcia i brać w nich udział. Hobbici uwielbiają uprawiać role i kochają puszczać kółka z dymu, paląc ziele fajkowe.

Mieszkają w schludnych, ładnych, przytulnych domkach, wbudowanych w pagórek. Nie uznają schodów, dlatego cały dom jest położony na jednym piętrze, w postaci przypominającej labirynt. Mają w domach bardzo dużo spiżarek i pokoi przeznaczonych tylko na ubrania.

Prowadzą wolny, spokojny, wesoły tryb życia.

Bardzo rzadko oddalają się od swoich wiosek.

Potrafią nagle bezszelestnie zniknąć, czego nie potrafią zwykli ludzie.

Elfy leśne Elfy Leśne mieszkały w Mrocznej Puszczy. Wolny czas lubiły spędzać na ucztowaniu np. śpiewały , grały na harfach. „Puchary krążyły z rąk do rąk, elfy podawały je sobie nawet poprzez ogniska, śpiewając przy tym i przygrywając na harfach”.

Elfy leśne chodziły w drogich kamieniach w kolorze zielonym i białym, a we włosach wplecione zostały kwiaty. ,, Różnią się wyraźnie od elfów z zachodu, zwanymi wysokimi , są od nich groźniejsze i mniej mądre.

Większość (podobnie jak ich krewni rozproszeni wśród wzgórz i po górach) pochodzi bowiem od starożytnych plemion, które nigdy nie bywały na zachodzie i nie znały wróżek”.

Elfy leśne przede wszystkim zajmowały się zabawą, co pokazuje że nie mieli zbyt dużo do roboty.

Elfy mają taką wadę, albo zaletę, że nie potrafiły ufać nieznajomym.

Niechęć elfów do krasnoludów bierze się z ich długich bród. Z ich powodu przekomarzali się z nimi i z nich kpili. Władca Elfów miał złote włosy, na których znajdowała się korona z liści. „W długim szeregu ucztujących siedział król leśny, w koronie z liści na złocistych włosach, i wyglądał zupełnie tak, jak go Bombur widział we śnie.”

Elfy Leśne Są niesamowitymi i bardzo interesującymi stworzeniami. Mogą niestety czasami bardzo się naprzykrzyć jeśli się im zakłuci biesiadę.

Gobliny Gobliny są to istoty z kręgu zła, stworzone przez władcę ciemności Saurona. Swoim wyglądem wzbudzały strach, były ogromne, grube, szpetne. To plemię zamieszkujące wnętrze Góry Mglistej, tworząc w jej wnętrzu liczne ciemne, tajemnicze korytarze i pieczary.

Istoty żarłoczne, których ofiarą padają konie, kuce i osły.

Ich umiejętności sprowadzały się do budowy tuneli, oraz udoskonalaniu narzędzi im do tego potrzebnych: młoty, siekiery, miecz, sztylety, kilofy, kleszcze. Byli wytwórcami narzędzi tortur, które wykorzystali do zniewolenia więźniów i jeńców pojmanych. Wobec nich gobliny zachowywały się brutalnie gryząc, miażdżąc, szczypiąc ich bez miłosierdzia, biczując ich ciała, skuwając łańcuchem im ręce za plecami. Przerażenie pojmanych potęgują głośnym gdakaniem, rechotem, okropnym śmiechem, klaskaniem i tupotem płaskimi stopami po kamiennej posadzce. Podła demonstracja siły. Na czele goblinów stał Wielki Goblin otoczony szarżą żołnierzy wyposażonych w topory i krzywe szable. Podlegali jemu liczni poganiacze i gwardziści. Każdy się czegoś boi i nawet te okrutne do szpiku kości gobliny, bały się blasku mieczy: Orkrista w znaczeniu „Pogromcy goblinów” oraz Glamdringa zwanego „Młot na wroga’’.

Trolle Trolle z lektury „Hobbit, czyli tam i z powrotem” mają szaro-czarny kolor skóry.

Mieszkały one w ciemnych, podziemnych grotach i norach, ponieważ gdyby wyszły by one na światło słoneczne zamieniły by się w kamień. To właśnie dlatego prowadzą nocny tryb życia.

Trolle żywiły się końmi, kucami oraz osłami.

Były silne i wysokie, posługiwały się wulgarnym językiem i sprawiały wrażenie głupich.

Według mnie są napisane ciekawie i bardzo dobrze wpływają na zainteresowanie czytelnika treścią tekstu.

Pająki Pająki są ogromne, co dawało im też do ich groźnego, niebezpiecznego wyglądu, miały bardzo ciemne włochate futro. Mają też wiele dużych oczu i osiem długich odnóż.

Ich cechą charakterystyczną jest wielki rozmiar, ponieważ są większe nawet od dwóch, czy trzech hobbitów. Zamieszkują Mroczną Puszczę. Potrafią bez większego problemu bardzo szybko i sprytnie gonić ofiarę, skacząc po gałęziach drzew, a gdy już ją złapią, zawinąć w szczelny kokon, by później ją zjeść. Pająki są wrogo nastawione do wielu stworzeń, na przykład elfów, ludzi czy krasnoludów. Mimo, iż są silne oraz dość inteligentne, ich słabością jest na pewno wytrzymałość, ponieważ powala je jeden prosty rzut kamieniem w głowę, lub dwa dźgnięcia nożem. Porozumiewają się mową, która dla istot nie rozumiejących jej, brzmiała jak ciche skrzekotanie i syczenie. Zazwyczaj poruszają się w grupach.

Gollum Stary Gollum to postać z książki pt.,,Hobbit’’ J.R.R. Tolkiena. Stwór ten mieszkał nad czarną wodą, w głębi podziemi góry. Mało kto chodził w te strony, bo był zagrożony, że ta istota go zje.

Gollum był cały czarny jak noc, z wyjątkiem oczu, one były wielkie, okrągłe i wypełzłe . Stwór posiadał łódź, którą bezszelestnie pływał po jeziorze . Za wiosła służyły ogromne nogi.

Istota żywiła się mięsem rybim i goblinów, które musiał sam upolować – gdy zauważył w wodzie zwierzę, lub gdy ktoś z goblinów zapuścił się w te strony. Stworek dawno nie widział kogoś oprócz tych mieszkańców góry, bo mocno zdziwił się, gdy ujrzał Bilba i to z wyspy na środku zbiornika, na której mieszkał.

Zaczął za pomocą lunety mu się przyglądać . Gollum mówił ,,glum, glum’’ – ,,Od tego właśnie przyzwyczajenia pochodziło jego imię, chociaż sam do siebie zawsze zwracał się ssskarbie’’. Mówił tak, bo przez większość życia był sam i zaczął rozmawiać sam ze sobą.

Stwór lubił zagadki, bo były one jedyną atrakcją, gdy miał jeszcze przyjaciół. Gdy Baggins znalazł się w miejscu gdzie on mieszkał to mu zaczął je zadawać. ,,Gollum zgromadził garść obrzydliwych rupieci, lecz między nimi jedną jedyną piękną, bardzo piękną, bardzo cudowną rzecz : pierścień, złoty, bezcenny pierścień’’. Gdy okazało się, że pierścień został zgubiony postanowił go poszukać, jak go nie znalazł to zaczął panikować i być bardzo złym, bo to była dla niego najcenniejsza rzecz. Okazało się , że pierścień miał Hobbit, wtedy istota z ciemnych podziemi chciała go za wszelką cenę dopaść, ale się jej nie udało, bo pierścień miał moc, która dawała niewidzialność.

Stwór był rozpaczony, ale najprawdopodobniej by do tego nie doszło, gdyby od razu powiedział Bagginsowi jak ma wyjść z jaskini.

Beorn Postać Beorna poznajemy podczas wędrówki Gandalfa, Bilba i piętnastu krasnoludów na Samotną Górę. Przyjaciele po ataku wilków i goblinów, znaleźli bezpieczną kryjówkę w domu Beorna.

Beorn mieszkał w dębowym zagajniku w pobliżu Wielkiej Rzeki Dzikich Krain. Dojścia do jego posesji strzegł wysoki i ciernisty żywopłot. Znajdowała się w nim furta szeroka i wysoka, od której do domu prowadziła szeroka droga.

Za furtą był ogród oraz skupisko niskich budynków, niektóre były kryte strzechą i wzniesione z nieobrobionych pni drzew.

Były tam stodoły, stajnie, komórki oraz także długi dom mieszkalny. Po południowej stronie, pod wielkim żywopłotem, stały niezliczone rzędy uli, nakrytych słomianymi dachami w kształcie dzwonów. Wokół uli, powietrze aż brzmiało od brzęczenia fruwających, wielkich pszczół Beorna.

O pochodzeniu Beorna krążyły legendy. Pierwsza głosiła że jest on niedźwiedziem, wywodzącym się ze starożytnego plemienia górskich niedźwiedzi, mieszkających tu, zanim przybyły olbrzymy. Druga legenda, w którą wierzył Gandalf, głosiła, iż jest on człowiekiem, potomkiem pierwszych ludzi, którzy tutaj żyli, zanim Smaug i inne smoki świata zjawiły się w tej części świata, a gobliny przywędrowały z północnych wzgórz. Nikt nie wiedział jaka jest prawda, a nie wypadało się o to zapytać samego Beorna.

Szczególną właściwością Beorna były jego zdolności zmiany własnej skóry. Czasami bywał potężnym czarnym niedźwiedziem, czasami potężnym mężczyzną o gęstej i bujnej brodzie. Beorn umiał ponadto porozumiewać się ze zwierzętami. Był znacznie wyższy od Gandalfa. Pan Baggins

mógłby przejść pomiędzy jego nogami. Odziany był w wełnianą tunikę sięgającą kolan.

Jako człowiek, Beorn zajmował się hodowlą bydła i koni. Ponadto miał pasiekę groźnych i olbrzymich pszczół.

Zwierzęta pracowały dla niego i były jego towarzystwem. Nie polował i nie zabijał dzikich zwierząt. Kochał zwierzęta o które dba a one w zamian usługiwały mu. W postaci niedźwiedzia przemierzał dalekie wędrówki.

Nie jadał mięsa zwierząt, ani swoich domowych, ani dziko żyjących. Żywił się przeważnie śmietaną i miodem.

Swoich gości częstował miodem i chlebem suto posmarowanym masłem, miodem i gęstą śmietaną. Na dalszą wędrówkę dostarczył swoim gościom zapasy żywności ze swojej spiżarni: orzechy, mąkę, suszone owoce, miód oraz placki dwukrotnie pieczone według jego sekretnego przepisu.

W pobliżu Beorna nie należało mówić słowa „futro”, ani też nie wspominać o „szubie” czy „kożuchu”. Nie należało go złościć jak uprzedzał Gandalf i jeśli to możliwe unikać tego, żeby się czymkolwiek zirytował. Nie należało go także okłamywać, ponieważ gotów był sprawdzić każdą historię.

Beorn miał odporność na czary innych osób. Tylko jego własne czary na niego działały. Nie dbał o bogactwa. W jego domu nie było żadnych wartościowych rzeczy, poza metalowymi nożami.

Nie był towarzyski, nie zapraszał do siebie nikogo, jeśli tylko mógł tego uniknąć. Niewielu miał przyjaciół, a oni mieszkali daleko. Cechowało go to że szybko się złościł, miał tendencję do szybkiej irytacji i braku panowania nad swoimi potężnymi emocjami. Jeśli ktoś przypadał mu do serca był dość uprzejmy.

Ponieważ polubił swoich gości, to na dalszą drogę obdarował ich żywnością i do pomocy dał swoje ukochane kuce i konia.

Smaug To postać ogromnego złoto-czerwonego ognistego smoka, stworzona przez autora książki J.R.R. Tolkiena. Uosabia zło. Miał ostre kły i pazury, oraz bardzo czuły węch. Pokryte łuskami ciało błyszczało w słońcu. Postać ta była bardzo chciwym i złym, ale jednocześnie mądrym smokiem. Umiał mówić i znał język westron. Był on bardzo w sobie zakochany i próżny.

Bardzo lubił słuchać komplementów na swój temat.

Niestety miał złe i nikczemne serce. Wymordował praktycznie wszystkich wojowników. Zdemolował krainę krasnoludów, zabijając jej mieszkańców. Zagarniał też wszelkie zdobyte bogactwa. W Samotnej Górze spał na wielkiej stercie drogocennych przedmiotów.

Gandalf Gandalf to czarodziej pomagający krasnoludom w ich wyprawie. Potrafił jeździć konno, walczyć mieczem, używać magicznych czarów. W wolnych chwilach lubił palić fajkę. Podczas przygód opisanych w lekturze mocno zaprzyjaźnił się z krasnoludami oraz Bilbem. Ubierał się w długi, szary płaszcz, ogromne, czarne buty, oraz w wysoki, niebieski kapelusz. Słyną z mądrości (zawsze myślał kilka razy, zanim coś postanowił), pomysłowości, odpowiedzialności, troskliwości, gotowości oddawania życia za przyjaciół, waleczności, odwagi i powagi. Gandalf dobrze traktował swoich wędrowców. Pomagał im wtedy, gdy zaszła taka potrzeba. Mobilizował ich, przypominając o bezcennym skarbie. Swoją moc wykorzystywał rozważnie, zazwyczaj w trudnych sytuacjach, aby pomóc swojej kompanii. Inni bohaterowie powieści byli mu bardzo wdzięczni za pomoc, jaką im wielokrotnie ofiarował. Gdy wędrowcy dotarli do puszczy, Gandalf oświadczył im, że zawraca z kucami, a reszta musi dalej sobie radzić sama, bez niego. To właśnie wtedy wędrowcy poczuli i zrozumieli, jak bardzo ważna jest dla nich obecność Gandalfa w czasie wyprawy. Zdali sobie sprawę z tego, że będą musieli radzić sobie sami i zaczęli błagać Gandalfa o dalszą pomoc, lecz czarodziej nie zmienił swojego zdania. Udzielił swoim towarzyszom kilka wskazówek i ruszył w przeciwną stronę.

Olsztyn 2020