Ο Νόι ζούσε στην ακρογιαλιά, μαζί με τον μπαμπά του και έξι γάτες. Το καλοκαίρι που πέρασε, ο Νόι έσωσε ένα φαλαινάκι που η καταιγίδα είχε ξεβράσει στην ακτή. Μαζί με τον μπαμπά του, το επέστρεψαν εκεί όπου άνηκε, στη θάλασσα. Όμως, ο Νόι δεν μπορούσε να ξεχάσει τον φίλο του.
Κάθε τόσο νόμιζε πως ξανάβλεπε το φαλαινάκι, πως ξεχώριζε από μακριά την ουρά του να χτυπά τα κύματα.
Αλλά πάντοτε κάτι άλλο ήταν.
Ο χειμώνας έμπαινε για τα καλά και το νερό γύρω από το νησί τους είχε αρχίσει σιγά σιγά να παγώνει. Ο μπαμπάς του Νόι βγήκε για ένα τελευταίο ψάρεμα με το καΐκι του.
Όταν, όμως, έπεσε η νύχτα κι ο μπαμπάς του ακόμη δεν είχε γυρίσει σπίτι, ο Νόι άρχισε να ανησυχεί.
Ο Νόι κοιτούσε και περίμενε. Περίμενε και κοιτούσε... Ώσπου διέκρινε κάτι στα ανοιχτά.Ήταν ο μπαμπάς του. Σίγουρα αυτός ήταν!
Μέτρησε και τις έξι γάτες τους για να σιγουρευτεί ότι ήταν στο σπίτι ασφαλείς, κι έτρεξε στην ακτή.
