Φασαρίες στο δάσος Κείμενο: Julian Gough Εικονογράφηση: Jim Field Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
© 2017, για το κείμενο: Julian Gough © 2017, για την εικονογράφηση: Jim Field © 2019, Εκδόσεις Ίκαρος (για την Ελληνική γλώσσα) Πρώτη έκδοση στη Μεγάλη Βρετανία, Hodder Children’s Books, 2017 Ο συγγραφέας/εικονογράφος διεκδικεί το ηθικό δικαίωμα να αναγνωρίζεται ως ο συγγραφέας/εικονογράφος του έργου αυτού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης–Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και γενικότερα όλης της αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.
Αυτό το βιβλίο τυπώθηκε σε οικολογικό χαρτί.
Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου Τυπογραφική επιμέλεια: Μαρία Ζουράρη Στοιχειοθεσία - προσαρμογή: Ευτυχία Λιάπη Πρώτη έκδοση Σεπτέμβριος 2019 ISBN 978-960-572-301-9 Τυπώθηκε στην Κίνα.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ • Βουλής 4, 105 62, Αθήνα ΤΗΛ: 210 3225152, FAX: 211 2687003 www.ikarosbooks.gr
Αφιερωμένο στη Βιβλιοθήκη του Farnborough. Για τα εικονογραφημένα βιβλία στα δύο μου ως την καινούργια μουσική που ανακάλυπτα στα εικοσιδύο. Σας ευχαριστώ που ήσασταν εκεί.
J. F.
Για τη μητέρα μου Elizabeth Gough (που τη φωνάζουμε Betty και που την έλεγαν Grohan ώσπου παντρεύτηκε τον μπαμπά). Δεν ήμουν το πιο εύκολο παιδί στον κόσμο για να βάζει κανείς για ύπνο, αλλά μου διάβαζε ιστορίες με τεράστια υπομονή, ακόμα κι αν ήθελα τον αγαπημένο μου «Χαχόλικο Ελέφαντα» για πεντηκοστή έβδομη φορά. Ευχαριστώ, Μαμά.
J. G.
B A
Δ
N
Ο Κούνελος έπαιρνε τον υπέροχο υπνάκο του στη σπηλιά της φίλης του, της Αρκούδας, όταν ένας ΤΡΟΜΕΡΟΣ θόρυβος τον ξύπνησε. Οχ όχι! Βροντή! σκέφτηκε ο Κούνελος. Άνοιξε τα μάτια του και θαμπώθηκε από το δυνατό φως που έμπαινε στη σπηλιά.
Οχ όχι! Αστραπή! σκέφτηκε ο Κούνελος. Αλλά το φως δεν ήταν αστραπή, ήταν ο ήλιος που έμπαινε λαμπρός από την είσοδο της σπηλιάς. Και ο θόρυβος δεν ήταν βροντή, αλλά το ΒΡΟΝΤΕΡΟ ροχαλητό της Αρκούδας. Ο Κούνελος προσπάθησε να κλείσει τα αφτιά του με τις πατούσες του. Αλλά τα αφτιά του ήταν πολύ μεγάλα και οι πατούσες του πολύ μικρές.
«Αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ!» είπε ο Κούνελος και πήδηξε έξω από τη σπηλιά.
3
Έξω, ο Χειμώνας είχε περάσει για τα καλά. Είχαν μείνει μόνο δυο μικρούτσικα βουναλάκια από παλιό, κουρασμένο χιόνι. Πάνω σε κάθε ένα από τα βουναλάκια ήταν δυο κουκουνάρια, ένα στραβό κλαράκι κι ένα καρότο. Έλιωσαν οι χιονάνθρωποί μας, σκέφτηκε ο Κούνελος. 4
Και τότε έκανε μια σκέψη τόσο δυνατή, τόσο μεγάλη, που ένιωσε να τον γεμίζει από την κορφή ως τα νύχια. Σηκώθηκε στις μύτες και τέντωσε το στήθος του. Ήρθε η Άνοιξη! σκέφτηκε ο Κούνελος.
Επιτέλους! Ώρα να γυρίσει σπίτι, στη φωλιά του. Είχε περάσει όμορφα τον Χειμώνα του στα ζεστά, μαζί με τη φίλη του, την Αρκούδα, αλλά εκείνο το ροχαλητό της, του την είχε δώσει λίγο στα νεύρα.
Χοροπηδώντας κατηφόρισε τον μεγάλο λόφο της Αρκούδας κι ανηφόρισε προς το δικό του μικρό λοφάκι. Χμ... η φωλιά του έδειχνε λίγο παραμελημένη μετά τον Χειμώνα. Μάλλον ήρθε η ώρα για λίγη ανοιξιάτικη καθαριότητα, σκέφτηκε ο Κούνελος και πήδηξε μέσα.