Στην Κυβέλη. Α. Χ.
© 2019, Κείμενο: Άλκηστη Χαλικιά
© 2019, Εικονογράφηση: Φωτεινή Τίκκου © 2019, Εκδόσεις Ίκαρος
Τυπογραφική επιμέλεια: Μαρία Ζουράρη
Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση: Ευτυχία Λιάπη Εκτύπωση: Μητρόπολις Α.Ε.
Βιβλιοδεσία: Ηλ. Μπουντάς - Π. Βασιλειάδης Πρώτη έκδοση Ιούνιος 2019 ISBN 978-960-572-297-5
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης–Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η
αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, της σελιδοποίησης, του εξωφύλλου και γενικότερα όλης της αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ • Βουλής 4, 105 62, Αθήνα
ΤΗΛ: 210 3225152, FAX: 211 2687003 • www.ikarosbooks.gr
Γεια, είμαι η Ματού. Αυτή είναι η γειτονιά μου: ήσυχη, με αρκετό
πράσινο και μια μικρή λίμνη. Δεν υπάρχει τίποτα αξιοσημείωτο εδώ. Όλα τα αξιοσημείωτα βρίσκονται στη μεγάλη πόλη: μουσεία,
βιβλιοθήκες, πάρκα... Α, και ένας πύργος σιδερένιος ως τον ουρανό!
Ναι, μένω λίγο έξω
από το Παρίσι κι όσο κι
αν το θέλησα, ποτέ δεν μπόρεσα να πω ότι μένω ΣΤΟ Παρίσι.
Τα είκοσι τρία χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι μου από τον Πύργο του
Άιφελ είναι αρκετά για να με κάνουν «μόνιμη κάτοικο της Πιγιόμ», μιας περιοχής που σίγουρα δεν έχει ακούσει ποτέ κανείς.
Το σχολείο μου είναι κοντά στο σπίτι. Μέχρι πέρυσι, περπατούσα
με τη μαμά ως το σχολείο. Φέτος, άλλαξαν τα πράγματα. Μεγάλωσα
πια! Η αλήθεια είναι πως η μαμά άλλαξε δουλειά και δεν προλαβαίνει να με πηγαίνει στο σχολείο. Θα χάσει το τρένο για το Παρίσι και πώς να περπατήσει είκοσι τρία χιλιόμετρα;
Μετά το σχολείο, δεν βιάζομαι να γυρίσω. Στο σπίτι δεν είναι κανείς. Έτσι, παίζω στην αυλή με τα μεγαλύτερα παιδιά.
Η μαμά λέει να μην αργώ γιατί ανησυχεί.
Πρέπει μέχρι τις 2.30 να είμαι πίσω. Αν αργήσω, θα την ενημερώσει
η Μαντάμ Σιμπόν, η κυρία που μένει από κάτω μας κι έχει έναν σκύλο,
τον Απολλό. Ο Απολλό με μυρίζει όταν ανεβαίνω τις σκάλες, και γαυγίζει. Η Μαντάμ Σιμπόν ανοίγει να δει αν είμαι εγώ και ο Απολλό τρέχει κοντά μου κουνώντας την ουρά του.
Α! Ξέχασα να σας πω ότι έχω δικά μου κλειδιά!