ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ ΣΕΛΙΔΕΣ Νο9:Σχέδιο 1 14/4/2012 8:32 μμ Page 24
Eυρυτανία
24 την εικόνα του Καίσαρα και την επιγραφή του Ρωμαϊκού δημαρίου, απέκλεισε την πολιτική υπόθεση της ελεύσεώς του και είπε: «απόδωτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Το δεύτερο μέρος της κατηγορίας είναι ότι ο Χριστός εμφανίζεται ως βασιλεύς. Η κατηγορία αυτή που δηλώνει επιβουλή κατά της Ρωμαϊκής αρχής προσβάλλει αυτή τη Ρωμαϊκή κυριαρχία. Είναι έγκλημα εσχάτης προδοσίας που έχει σαν συνέπεια την ποινή του θανάτου. Εν τούτοις είναι σε όλους γνωστό ότι ο Χριστός ως Μεσσίας της ανθρωπότητας δεν είχε καθόλου πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό το γνώριζαν οι άρχοντες των Ιουδαίων. Ο Χριστός ποτέ δεν εξανέστη κατά της Ρωμαϊκής αρχής, ούτε επιβουλεύτηκε τη ρωμαϊκή κυριαρχία εμφανιζόμενος ως βασιλεύς των Ιουδαίων. Όταν ομιλούσε περί βασιλείας εννοούσε την πνευματική, τη βασιλεία των ουρανών. Συνεπώς ψευδής ήταν και η κατηγορία αυτή. Ενώπιον του Πιλάτου ο Χριστός κατηγορήθηκε ως στασιαστής, σε απόδειξη δε οι κατήγοροί του παρουσίασαν την υποδοχή του λαού στα Ιεροσόλυμα. Την κατηγορία αυτή απήγγειλαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι ενώπιον του Πιλάτου και για το λόγο ότι ο Πιλάτος ήταν Ρωμαίος και όλοι οι Ρωμαίοι έδειχναν ανεξιθρησκεία. Άξιο παρατήρησης εδώ είναι το γεγονός ότι οι δικαστές, δηλαδή τα μέλη του συνεδρίου, μεταβάλλονται σε κατήγορους ενώπιον του Πιλάτου. Ο Πιλάτος επειδή η νέα κατηγορία αφορούσε αυτόν και μάλιστα τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, είχε συνέπεια δε την ποινήν του θανάτου την οποία είχε στην αποκλειστική του δικαιοδοσία, αναγκάστηκε να καλέσει σε δίκη τον Χριστό. «Εισήλθεν ούν εις το Πραιτόριον ο Πιλάτος και εφώνησεν τον Ιησούν και είπεν αυτώ: Συ εί ο βασιλεύς των Ιουδαίων;». «Είναι αλήθεια ότι τολμάς να καλείς τον εαυτό σου βασιλέα των Ιουδαίων;». Στην ερώτηση αυτή ο Πιλάτος περίμενε αρνητική απάντηση. Αντί αυτής όμως, με έκπληξη του, ακούει αντερώτηση του Ιησού: «αφ' εαυτού συ τούτο λέγεις ή άλλοι συ είπον περί εμού;». Με άλλα λόγια «υπό ποία έννοια παίρνοντας τη λέξη βασιλεύς με ερωτάς; με πολιτική ή με θρησκευτική;». Από αυτό και η με ερεθισμό απάντηση του ηγεμόνα: «ήτοι εγώ Ιουδαίος ειμί;» δηλαδή εγώ δεν είμαι Ιουδαίος για να λάβω το πράγμα από θρησκευτική άποψη όπως κάνουν οι αρχιερείς και το έθνος το σον, οίτινες παρέδωσαν σε εμοί. Και επομένως ως αλλοεθνής και αλλόθρησκος Ρω-
μαίος πολιτικός άρχων σε ερωτώ επί πολιτικού εδάφους: «ονομάζεις τον εαυτόν σου βασιλέα πολιτικόν;». Ο Ιησούς απαντά τότε: «η βασιλεία η εμή ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου, ει εκ του κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή οι υπηρέται οι εμοί ηγωνίζοντο ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις, νυν δε η βασιλεία η εμοί εστίν εντεύθεν». Όταν είδε ο Πιλάτος ότι ο Χριστός δεν είχε αρνηθεί ότι είναι βασιλεύς, επιμένει να λάβει σαφή απάντηση: «Ουκούν βασιλεύς εισίν:» και ο Χριστός απαντά επίσης ευθέως: «Σύ λέγεις ότι βασιλεύς ειμί εγώ», μάλιστα είμαι βασιλεύς. Κατάπληξη έκανε στον Πιλάτο το θάρρος και το άτρομο του κατηγορουμένου Χριστού. Και ο Χριστός εξακολούθησε: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία». Οι λόγοι αυτοί αμέσως καθυσήχασαν τον Πιλάτο. Έγινε σαφές ότι δεν είχε ενώπιον του επικίνδυνο πολιτικό κατάδικο. Αλλά και τίποτα δεν έλεγε για τις εναντίον του κατηγορίες των Εβραίων. Ο Πιλάτος πείστηκε για την αθωότητα του Χριστού και τον εκήρυξε αθώο από κάθε κατηγορία που ενδιέφερε τους Ρωμαίους. «Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ». Οι Ιουδαίοι όμως επιμένοντες στην επικύρωση της αποφάσεως βρήκαν άλλη κατηγορία, «ανασείει τον λαόν διδάσκων καθ'όλης της Ιουδαίας αρξάμενος από Γαλιλαίος έως όδε», όπως λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Η νέα κατηγορία ήταν κατηγορία θρησκευτικής στάσης. Όμως ο Χριστός δεν εγκαθιστούσε νέα θρησκεία αλλά συμπλήρωνε τον Μωσαϊκό νόμο «Μη νομίσετε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι». Ο Χριστός επομένως ήταν πάντοτε υπήκοος του Εβραϊκού νόμου, εκύρηττε την πνευματική βασιλεία, η οποία παραγνωρίστηκε από τους αρχιερείς. Οι αρχιερείς ενόμισαν ότι η βασιλεία του Θεού θα αναφανεί με μεγάλα σημεία στον ουρανό κα στη γη. Ο Χριστός όμως το είχε διαψεύσει: «ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρησίας ουδέ ερούσιν ιδού ώδε η ιδού εκεί, ιδού η βασιλεία του Θεού εντός ημίν εστίν». Οι Ιουδαίοι άστοχοι κατέφυγαν στη νέα ψευδή αυτή κατηγορία, διότι όπως η πρώτη θρησκευτική κατηγορία απορρίφτηκε γιατί δεν ενδιέφερε τους Ρωμαίους έτσι και αυτή θα απορριπτόταν γιατί είχε σχέση μόνο με το Εβραϊκό θρησκευτικό καθεστώς. Ο Πιλάτος δεν έδωσε προσοχή στη νέα κατηγορία γιατί βρή-
κε αιτία να διακόψει τη δίκη. Δηλαδή ο Χριστός ως Γαλιλαίος υπαγόταν στην εξουσία του τετράρχη της Γαλιλαίας. Διέκοψε από σκοπού κάθε ανάκριση για να αποσείσει από τον εαυτό του κάθε ευθύνη στην υπόθεση του Χριστού και τον παρέπεμψε προς τον τετράρχη της Γαλιλαίας Ηρώδη. Έτσι, στην προσφυγή των Ιουδαίων στον Πιλάτο ο Χριστός κηρύχτηκε αθώος και δεν εγκρίθηκε η καταδικαστική απόφαση του συνεδρίου. Από το Πραιτόριο οι Ιουδαίοι οδήγησαν τον Χριστό στον αρμόδιο Ηρώδη. Ο Ηρώδης Αντύπας, τετράρχης της Γαλιλαίος, βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα για το Πάσχα. Πολλές φορές η φήμη του Χριστού έφθασε σε αυτόν, ζητούσε δε να τον δει. Κατά τον ευαγγελιστή Λουκά ζητούσε και να σκοτώσει τον Χριστό. Και όμως όταν πήγε ενώπιον του Ηρώδη ο Χριστός, αν και έντονα τον κατηγορούσαν οι αρχιερείς και Γραμματείς, δεν αναγνώρισε καμιά ενοχή στον Χριστό. Ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο μόνος που αναφέρει την προσαγωγή του Χριστού στον Ηρώδη, λέγει ότι: ο Ηρώδης ενέπαιξε τον Χριστόν και εμπαίξας περιβολών αυτόν αισθητά λαμπράν ανέπεμψεν αυτόν εις τον Πιλάτον. Δηλαδή ο Ηρώδης δεν ενέπαιξε τον Χριστό ως δήθεν βασιλέα, αποδίδοντας έτσι γελοιότητα στην κατηγορία. Είπε ότι είναι αθώος και τον παρέπεμψε στον Πιλάτο για να αποφασίσει εκείνος τελικά. Ο Πιλάτος πήρε και πάλι την υπόθεση, είπε ότι είναι αθώος, στηρίχτηκε και στην αθωωτική απόφαση του Ηρώδη. Ο Πιλάτος είχε πεισθεί απόλυτα για την αθωότητα του Χριστού. Έτσι εξηγείται και η ανησυχία του και η υπέρ του Χριστού στάση. Σε αυτό συνέτεινε και η σύζυγός του Κλαυδία η οποία του είπε: «ιδέ σοι και τω δικαίω εκείνω, πολλά δε γαρ έπαθον σήμερον κατ'όναρ δι αυτόν». Προσπάθησε ο Πιλάτος να σώσει τον Χριστό με το έθιμο να απολύεται ένας κακούργος για την εορτή του Πάσχα. Όμως ο όχλος, που παρασύρθηκε από τους αρχιερείς, προτίμησε τον ληστή Βαραβά. Αλλά και πάλι ο Πιλάτος, θέλοντας να απολύσει τον Χριστό, Του επέβαλλε την ποινή της μαστιγώσεως που γινόταν προ της θανατικής εκτελέσεως, για να δείξει τη θλιβερή κατάσταση του κατηγορουμένου, στην πραγματικότητα για να πραϊνει τους Ιουδαίους και να επιτύχει την απόλυσή του. Επειδή το έθιμο αυτό ήταν προοίμιο θανατικής καταδίκης ο όχλος νόμισε ότι αποφασίστηκε η θανάτωση και εξεράγει σε μεγάλο ενθουσιασμό. Ο