Διαφορετικές γενιές. Άλλες θυμούνται κατοχή και εμφύλιο, άλλες Τσοβόλα και MEGA και άλλες μόλις μαθαίνουν τα giga και τα touch screen. Μία οικογένεια που κάπως απάλυνε την κρίση και τις επιπτώσεις. Που η σύνταξη της γιαγιάς μοιράστηκε στα δύο και στα τρία. Ένα τεράστιιο χάσμα, πρώτα από όλα πολιτιστικό δοκιμάζει τις σχέσεις. Πρότυπα καταργούνται, στην θέση τους ανέρχονται καινούργια. Δύσκολη η συνεννόηση, η αποδοχή, η ερμηνεία. Με μια έννοια, όλοι ξανακάθονται στα θρανία και προσπαθούν να μάθουν από την αρχή τα βασικά.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Ακόμα θυμάμαι το κυριακάτικο τραπέζι. Κατέβαζε η μαμά το σερβίτσιο από την Σμύρνη. Σαν να γιορτάζαμε κάτι. Η ίδια συζήτηση, σαν την ρόδα του Λούνα πάρκ που θα πηγαίναμε μετά, εάν δεν έπαιζε ο Παναθηναϊκός. Το πέτυχε το ψητό σήμερα η κυρά Θάλεια, έλεγε ο μπαμπάς και ας ήταν σαν σόλα Γερμανού, όπως έλεγε ο παππούς... Εκείνη χαμογελούσε. Πόσο βαριόμουν. Πόσο μου λείπει...