στο
ΦΟΝΙΣΣΑ
χίλιους τρόπους μέσα στο έργο
του Ειδικότερα στη Φόνισσα
έχουμε αναφορά σε ναούς και
ξωκλήσια. Αναφέρεται ο ενοριακός
ναός, το ξωκκλήσι του Αγίου
Αντωνίου, που “ίστατο επάνω της
κορυφής, ερημικόν, άποπτον, ως
την ημέραν λάμπων”, (σελ
ρητώς δηλώνει: “Τώρα πλέον
επήγαινεν αποφασιστικώς εις τον
Άι-Σώστη, εις το Ερημητήριον.
Καιρός ήτο, αν εγλύτωνε, να
εξαγορευθεί τα κρίματά της εις τον
γέροντα, τον ασκητήν», (σελ.155,156, Η φόνισσα, Εκδόσεις Νεφέλη). Ίσως τελικά συνέρχεται η
Φραγκογιαννού, γιατί μπορεί να κρημνοβατεί
Η
φόνισσα, Εκδόσεις Νεφέλη)
-1Στη μοναχική έξοδο της
ήδη
να την κυριεύουν, όταν φτάνει «στ’Αχειλά το ρέμα», όλα στην
αυτή προσωποποιούνται, ζωντανεύουν, κινούνται, μιλούν, δημιουργώντας
οπτικά
πνίγεται η ηρωίδα: «εις το πέραμα του Αγίου Σώστη» (που
δεν το περνά και δεν σώζεται),
«εις τον λαιμόν τον ενώνοντα τον
βράχον του ερημητηρίου με την
ξηράν» (στη στενή λωρίδα, «επί
ξυρού ακμής», όπου προσπαθεί να
ισορροπήσει και γλίστρησε), «εις το ήμισυ του δρόμου», (σελ.157, Η φόνισσα, Εκδόσεις Νεφέλη) δίχως να
