1
22σέλιδο ένθετο εφημερίδας Αιγάλεω, φύλλο 366, Δεκέμβριος 2017 Η Άννα Ευστρατιάδου που έχει εκδόσει το βιβλίο “Ζίνα – Κατάθεση ψυχής” είναι στη διαδικασία έκδοσης δυο παραμυθιών: “Το σημάδι τής Κατερίνας” και “Η μικρή Ελένη”. Επίσης θα εκδόσει ένα μυθιστόρημα με τίτλο “Σ’ ένα νησί τού Αιγαίου”.
ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Στα σχολεία άλλαξαν τα βιβλία που για χρόνια οι Έλληνες μαθαίναμε να διαβάζουμε στης πρώτης τάξης το βιβλίο. Τα καινούρια βιβλία είναι σαν περιοδικά, σαν αυτά που μαθαίνουν εγγλέζικα στα ινστιτούτα αγγλικής γλώσσας. Αυτοί που άλλαξαν τα ελληνικά βιβλία δεν είναι Έλληνες, είναι προδότες τής πατρίδας μας. Μας τα άλλαξαν και μας έκαναν ένα με αυτούς που εμείς τούς δώσαμε τα φώτα μας. Πώς το επέτρεψαν, ποια επιτροπή υπόγραψε γι' αυτή τη γελοιότητα; Γιατί αυτά δεν είναι βιβλία. Ακόμα, αφαίρεσαν τους τόνους, τις δασείες, τις οξείες και τις περισπωμένες. Δεν έχουν καταλάβει πως οι σατανικές και σκοτεινές δυνάμεις θέλουν την εξόντωσή μας; Δηλαδή όποιος ανεβαίνει για υπουργός Παιδείας θα καταργεί και από κάτι; Πώς τόλμησαν να πειράξουν τη γραμματική μας; Ακούστηκε πως θα αφαιρέσουν το η, και θα υπάρχει ένα για όλες τις λέξεις. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό. Όποιος το σκέφτηκε θα είναι τελείως αμόρφωτος και θα τον δυσκολεύουν τα η που πρέπει να βάλει στις λέξεις που γράφει. Γιατί δεν ξέρει ότι μετά δεν θα διαβάζονται, και ούτε νόημα θα βγαίνει. Και θα μας υποβιβάσουν, που αυτός είναι ο σκοπός τους. Και λυπάμαι που φτάσαμε να ανεβαίνει στο υπουργείο μας ο κάθε τυχάρπαστος και βαρεμένος, να ανατρέπει τα πάντα. Να γιατί σε προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει πως θα πρέπει να υπάρχει μια επιτροπή από Έλληνες πατριώτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, να ελέγχει τα πράγματα πριν να γίνουν. Και όχι το κάθε λαμόγιο να παίρνει φακελάκι να μας αλλάζει την Ιστορία μας με μια υπογραφή, να είναι στη θέση τού υπουργού Παιδείας, να ελέγχουν τα πάντα. Και όχι κάθε πρωθυπουργός να πουλά την πατρίδα μας, λες και είναι δικιά του. Η Ελλάδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, ακόμα και ένας βασιλιάς δεν έχει το δικαίωμα να πουλήσει. Κάποτε, σε κάποια πτώχευση τής Ελλάδας, ζητήθηκε από τον βασιλιά να τους πουλήσει ένα μέρος γης τής Ελλάδας. Και ο βασιλιάς τότε τούς απάντησε: "Δεν έχω το δικαίωμα, γιατί ανήκει σε όλους τους Έλληνες". Και δεν τους το πούλησε. Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει οι γονείς να έχουν στη βιβλιοθήκη τους βιβλία που να μαθαίνουν στα παιδιά τους την αληθινή Ιστορία. Γιατί οι σκοτεινές δυνάμεις θέλουν να μας την αλλοιώσουν. Πρέπει, και το επιτάσσει η Ιστορία μας, να μην τους αφήσουμε να πετύχουν το σκοπό τους. Είχαν καταργήσει τα αρχαία, ενώ στην Αμερική και την Κίνα έχουν κύριο μάθημα τα αρχαία ελληνικά. Δεν είναι ειρωνεία, εκείνοι να τα μαθαίνουν, κι εμείς να τα έχουμε καταργήσει; Οι σκοτεινές δυνάμεις φοβούνται τον ήλιο τής Ελλάδας μας και θέλουν να φέρουν το σκότος. Εμείς δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε, να μιλάμε στα παιδιά μας για τον Χριστό μας και όσα μάς δίδαξε, την αγάπη για τον πλησίον μας: "Αγάπα τον πλησίον σου όσο τον εαυτό σου". Που συμπεριλαμβάνει και τις δέκα εντολές τού Θεού. Οι σκοτεινές δυνάμεις δεν θέλουν να παραδεχτούν πως οι Έλληνες είναι ανώτεροι πνευματικώς από τους άλλους λαούς. (Σημείωση εκδότη: Η κ. Ευστρατιάδου εκφράζει τις προσωπικές της απόψεις που δεν ταυτίζονται απαραίτητα μ' αυτές τής εφημερίδας μας)
ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ Την ελευθερία που με θυσίες αποκτήσαμε γεμίσαμε από νταβατζήδες και εκβιαστές να εκβιάζουν ανθρώπινες ψυχές. Ως πότε άνθρωποι κουτοί θα κρέμονται οι ψυχές σας από τους δειλούς και τιποτένιους νταβατζήδες; Να ζητάτε να σας σώσουν και μετά να τους έχετε νταβατζήδες στην ψυχή και στη ζωή σας; Θα είσαστε δούλοι στη ζωή και η ελευθερία σας θα έχει πετάξει μακριά θα ζείτε σαν τ' αγρίμια. Ζίνα
Τα παιδικά μου χρόνια "Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα" ήταν το προηγούμενό μου θέμα. Σήμερα θα συνεχίσω την αφήγησή μου από εκεί που λόγω χώρου δεν μπορούσα να δώσω περισσότερες διευκρινίσεις. Πρόκειται για τα παιδικά μου χρόνια τής ανέχειας, που με τόσες στερήσεις μεγαλώσαμε εκείνη την εποχή, από τα τρία μου χρόνια που ένιωσα τον εαυτό μου ότι υπάρχω, και μέχρι την Κατοχή που θα γράψω πιο κάτω. Θα ξεκινήσω από τα πρώτα βήματα τής ζωής μου και τα όσα θυμάμαι. Το πού ακριβώς γεννήθηκα δεν το έμαθα ποτέ, ούτε γνωρίζω ποιος με βάφτισε. Εκείνο το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ήταν οι γραμμές τού τρένου, Σπύρου Πάτση, Μαυρομμάτη, στα σίδερα. Και η πορεία τής κατοπινής μου ζωής ξεκινάει από εδώ. Όταν βρέθηκα να κάθομαι επάνω σε ένα μπαούλο έξω από το σπίτι. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον έξω κόσμο που θα ζούσα μέχρι σήμερα. Λεγόταν "έξωση". Στο σπίτι αυτό δεν γύρισα ποτέ πια για να δω εκεί που μπουσούλησα τα πρώτα μου βήματα. Και θυμάμαι (περίπου) ακόμα τη θέση και το όνομα τής σπιτονοικοκυράς (Καμαρινού την έλεγαν). Το μπαούλο ήταν η αρχή μιας περιπέτειας και φόβου που δεν έκρυβε μέσα του μόνο το βιος, αλλά και τον σκοτεινό δρόμο τής επόμενης μέρας που μας επιφύλασσε η μοίρα στη συνέχεια, που μας έφερε στο Γκάζι. Το έργο "Συνοικία το όνειρο" με τον Αλεξανδράκη, μου θύμιζε ο καινούριος τόπος που πήγαμε. Ένα μαντρί για τέσσερις οικογένειες, αυλή κοινόχρηστη, από χώμα, τουαλέτες από... τσίγκους και χαρτόνια, και μπόλικα σκοινιά για το άπλωμα τών ρούχων, ήταν η πρώτη μου εντύπωση. Το καινούριο σπίτι μας ήταν μια καλύβα ξύλινη για τέσσερα άτομα (είχα και έναν αδελφό μικρότερο ένα χρόνο, τον έλεγαν Γιώργο) που για να μπεις μέσα έσκυβες. Το μόνο πράγμα που ενδιέφερε την εποχή εκείνη ήταν η επιβίωση, να μπορέσεις για σήμερα να σταθείς όρθιος. Ευτυχώς για κάτι λίγο είχαμε. Αλλά για όλα τ' άλλα υπήρχε έλλειψη, και αναφέρομαι πιο κάτω με περισσότερες λεπτομέρειες, και κράτησε ένα-δυο χρόνια. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, το "δος ημίν σήμερον" είχε τον λόγο. Ήμουν 4 χρόνων περίπου. Πολύ μικρός για να θυμάμαι λεπτομέρειες. Το μόνο που θυμάμαι ήταν τα πληγωμένα μου πόδια. Πολύ αργότερα, στα 75 μου, επισκέφτηκα τον χώρο αυτόν, είχε γίνει πάρκινγκ. Για μια στιγμή πέρασαν από τη φαντασία μου σαν όνειρο αυτά που είχα ζήσει σ' αυτό το χώρο, που είχε χαθεί μια για πάντα. Ήταν πια ένα οδυνηρό όνειρο, που εύχομαι να μη χρειαστεί να ζήσουν τέτοιες καταστάσεις άλλοι άνθρωποι. Η συνέχεια μάς βρίσκει στο Αιγάλεω, στη Βοσπόρου 4. Ήμουν 5 χρόνων περίπου. Σπίτι προσφυγικό, 5Χ10. Δωμάτιο και τουαλέτα για τέσσερα άτομα. Το αγόρασε μια θεία μου, αδελφή τού πατέρα μου, που εργάστηκε σε υπηρεσία για πολλά χρόνια και τελείωσε τη ζωή της εκεί. Μας