SCHOOL TIMES ΦΥΛΛΟ 3 by ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΡΖΟΥΜΑΝΙΔΟΥ

School Times

100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ

Πατρίδα. Ωραία λέξη στο άκουσμα της

αλλά ακόμη πιο ωραία στη σημασία

της. Πατρίδα για κάποιον σημαίνει απλά

ο τόπος στον οποίο γεννήθηκε, όμως

για κάποιον άλλο η πατρίδα του είναι

όλη του η ζωή. Η πατρίδα μας μας

διαμορφώνει, γιατί πατρίδα είναι

αγάπη και νοιάξιμο και ελπίδα. Κάποιοι

άνθρωποι φεύγουν οικειοθελώς από

την πατρίδα τους για να εγκατασταθούν

σε μία άλλη χώρα. Ωστόσο, κάποιοι

άλλοι δεν επέλεξαν να αφήσουν την

πατρίδα τους αλλά αναγκάστηκαν.

Κανείς δεν μπορεί να νιώσει πραγματικά τον πόνο που ένιωσαν οι άνθρωποι οι οποίοι αναγκάστηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες να αφήσουν την πατρίδα τους την περίοδο της Μικρασιατικής καταστροφής. Μία πατρίδα αγαπημένη για πολλούς, την οποία την είδαν να καίγεται μέσα στα μάτια τους. Αυτοί οι άνθρωποι είδαν εικόνες που κανένας δεν θα έπρεπε να δει˙ οικογένειες να χωρίζονται, σπίτια να καίγονται, άνθρωποι να σκοτώνονται. Η μαρτυρία ανθρώπου που ακολουθεί, ο οποίος σε μικρή ηλικία βίωσε το διωγμό από τη Σμύρνη περιγράφει αυτό τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας.

«Πήγαινα δευτέρα γυμνασίου, παλαιότερα η ζωή στη

Σμύρνη ήταν πάρα πολύ ωραία όπως ήταν και η

συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων. Τέτοια χρόνια

δυστυχώς δεν έζησα πολλά μιας και έφυγα τόσο νέος.

Βέβαια τον τελευταίο καιρό θυμάμαι ότι αν οι γείτονες

ήτανε Τούρκοι δεν μας έβλεπαν με καλό μάτι, μας

έβλεπαν αφ’ υψηλού. Οι εικόνες από εκείνη την ημέρα

έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου.

Σελίδα 1- έκδοση 3

Σμύρνη

«Είναι τελικά χαμένες

οι πατρίδες;»

πήρε και φύγαμε. Όμως επειδή πάντα κάτι μουρμουριζόταν

πατέρας μου της είχε πει: «Αν γίνει ξαφνικά τίποτα θα πάρεις ό,τι κοσμήματα υπάρχουν, ό,τι αξίας

μπορείς να σηκώσεις από το σπίτι, τα ρούχα σας, τα παπούτσια σας και θα φύγετε. Εμένα αφήστε

με θα δω τι θα κάνω. Θα συναντηθούμε κάποτε…». Έτσι κι έκανε. Πήρε ό,τι μπορούσε και φύγαμε.

Έβαλαν όλο το μπουλούκι μαζί με εμάς σε ένα βαπόρι και καταλήξαμε στη Πάτρα. Οι Τούρκοι μας

είχαν πάρει από τα πόδια τα παπούτσια και τα περισσότερα ρούχα. Αλλά ευτυχώς τα κοσμήματα

δεν τα πήραν. Η μητέρα μας τα είχε ράψει στα φουστάνια της αδελφής μου που ήταν ανήλικη

ελπίζοντας ότι δεν θα έψαχναν πάνω της. Βέβαια κάτω από πολλά ρούχα που φορούσε έβαλε και η

μητέρα μας πράγματα αξίας. Αυτά ήταν που αργότερα θα μας βοηθούσαν να ορθοποδήσουμε.

Όταν ήρθαμε εδώ ο Βενιζέλος είχε φτιάξει μονάδες για συσσίτιο και καταυλισμούς για να μας δεχτούν. Ήμασταν όλοι πάρα πολύ στεναχωρημένοι, κλαίγαμε συνέχεια όμως παράλληλα είχαμε μία άδεια έκφραση. Η μητέρα μας μας είχε πει χαρακτηριστικά: «Χρειάζεται υπομονή. Θα περνάμε κι ’εμείς όπως περνάει όλος ο κόσμος ώσπου να δούμε τι θα κάνουμε.».

Ξεκίνησε να πουλάει τα κοσμήματα που είχαμε φέρει από το σπίτι. Έτσι καταφέραμε να νοικιάσουμε ένα δωμάτιο με κουζίνα στο οποίο έμεναν και άλλοι άνθρωποι. Σταδιακά από ό,τι πουλούσαμε αγοράζαμε τα απαραίτητα (ρούχα, παπούτσια κτλ).

Ο πατέρας κυνηγημένος δεξιά αριστερά θυμήθηκε ότι όταν ήταν μικρός είχαν μία υπηρεσία στο σπίτι Τουρκάλα και της χτύπησε την πόρτα. Αυτή τρόμαξε όταν τον είδε. Τη ρώτησε αν ήταν δεκτός

στο σπίτι της. Εκείνη του αποκρίθηκε με χαρά: «Και βέβαια παιδί μου, τι λες; Τόσα χρόνια έτρωγα

ψωμί από το σπίτι σας!». Τον κράτησε για αρκετό καιρό, ώσπου μπόρεσε μετά από τρεις μήνες να φύγει και εκείνος. Πληροφορήθηκε ότι το βαπόρι που μας είχε πάρει βγήκε στην Πάτρα και ήρθε

και αυτός να μας βρει. Όταν εμφανίστηκε έτσι ρακένδυτος, άπλυτος και αξύριστος, δεν μπορούσαμε να τον αναγνωρίσουμε. Σιγά σιγά με την άφιξη του πατέρα τα πράγματα ξεκίνησαν να παίρνουν το δρόμο τους. Έφερε και εκείνος μαζί του ό,τι αξίας μπορούσε και αμέσως έψαξε για δουλειά. Ο πατέρας ήταν έμπορος και γι’ αυτό μπόρεσε να επικοινωνήσει άμεσα με συνεργάτες

του από την Ευρώπη για να του στείλουν χρήματα στην Αθήνα. Με αυτά τα χρήματα καταφέραμε

να νοικιάσουμε ένα σπίτι για να μένουμε μόνοι μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα λόγια του

πατέρα: «Τώρα που έχουμε σπίτι, το πρώτο μέλημά μας είναι να ξεκινήσετε σχολείο, ακόμα και αν χρειαστεί εγώ να γίνω εργάτης και η μητέρα σας υπηρέτρια.». Εγώ με την αδελφή μου συνεχίσαμε το γαλλικό σχολείο το οποίο είχαμε ξεκινήσει στη Σμύρνη. Από εκεί και έπειτα, ο πατέρας μας άρχισε να κάνει εμπόριο κορινθιακής σταφίδας την οποία έστελνε στην Ευρώπη. Μετά, φτάσαμε στην Αθήνα και ο πατέρας κατάφερε να ανοίξει κατάστημα Έβγα. Ήτανε καθαρά οικογενειακή επιχείρηση˙ ο πατέρας είχε αναλάβει τη γενική διοίκηση και τις εισαγωγές, η μητέρα ήταν στο ταμείο και είχαμε προσλάβει και έναν υπάλληλο ο οποίος έκανε τις διανομές. Επειδή η μητέρα δεν ήταν πολλές ώρες στο σπίτι λόγω της δουλειάς, είχε ανατεθεί στην αδελφή μου (όταν τελειώναμε από το σχολείο) να αναλαμβάνει τις δουλειές του σπιτιού μέχρι να έφτιαχναν τα πράγματα. Σιγά σιγά καταφέραμε να πάρουμε και πάλι κοπέλα στο σπίτι και αρχίσαμε να ορθοποδούμε, ώσπου ξαναγίναμε ευκατάστατοι.»

Μέσα σε όλα τα σκληρά πράγματα που είδα ήταν και η θεία μου με το μωρό στην αγκαλιά της να πέφτει από το παράθυρο για να μην βιάσουν ή ακόμη χειρότερα σκοτώσουν είτε αυτή είτε το παιδί της οι Τούρκοι που έμπαιναν στο σπίτι της. Όταν έφυγα με τη μητέρα μου και την αδελφή μου, ο πατέρας μας χάθηκε διότι εκείνη την ώρα ήταν στην επιχείρηση του και δεν ήταν στο σπίτι μαζί μας. Πανικόβλητη η μητέρα μου μας

Τελικά οι πατρίδες αυτές είναι χαμένες; Δεν απέμεινε

τίποτα; Μετά το διωγμό έπαψαν να υπάρχουν; Και

όλη αυτή η δόξα που έζησαν τις καλές εποχές; Ήταν για το τίποτα;

Μπορεί να φαίνεται οξύμωρο αλλά προσωπικά

πιστεύω ότι αυτές οι πατρίδες δεν θα χαθούν ποτέ, γιατί δεν θα πεθάνουν και ποτέ. Το δέσιμο των

ανθρώπων αυτών με αυτές τις πατρίδες το

παρομοιάζω στο μυαλό μου με το δέσιμο του

ομφάλιου λώρου, τόσο δυνατό που ό,τι και να γίνει

δεν πρόκειται να σπάσει. Και αυτό το δέσιμο έχει

μεταφερθεί αισίως και στις επόμενες γενιές˙ όλες οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, οι συνήθειες αλλά πάνω απ’ όλα η αγάπη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσω αυτό το δοκίμιο από την τελευταία

πρόταση της καταγεγραμμένης μαρτυρίας :

«Πολλά χρόνια αργότερα πήγαμε να δούμε το σπίτι μας στη Σμύρνη και το εξοχικό. Είχε

αλλάξει αρκετά ομολογώ αλλά το συναίσθημα ήταν το ίδιο˙ ένιωθες σαν να ήσουν και πάλι σπίτι…».

https://www.youtube.com/watch?v=CV63QlYoqb8

Τσακαλάκη Ελίνα

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, το σχολείο μας οργάνωσε μία εκδήλωση, με σκοπό να επαναφέρουμε στη μνήμη μας το τραγικό αυτό ιστορικό γεγονός,αλλά και να τιμήσουμε τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα στη διάρκεια της σκληρής εκείνης περιόδου. Η μικρασιατική καταστροφή αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες συμφορές του ελληνισμού,η οποία στιγμάτισε την ιστορία

και ιδιαίτερα τις ζωές όλων των ελλήνων.

Η Μικρασιατική Καταστροφή αναφέρεται στο τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1919-22, όπου η ελληνική διοίκηση έφυγε από την Τουρκία έχοντας εγκατασταθεί στα δυτικά μικρασιατικά παράλια,κατά

τη Συνθήκη των Σεβρών.Μετά το συμβάν αυτό, ακολούθησε η άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού έπειτα από την κατάρρευση του μετώπου και τη, γενικευμένη πλέον,εκδίωξη και εξόντωση μεγάλου μέρους του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας. Έτσι,το φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα περίπου 900.000 Μικρασιάτες πρόσφυγες

Σελίδα 3- έκδοση 3

Συνολικά η Μικρασιατική εκστρατεία είχε ως αποτέλεσμα πάνω από 25.000 νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες από ελληνικής πλευράς. Πάνω από 1.500.000 Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες των προγόνων τους και να έρθουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους πάνω από 600.000 νεκρούς.Την περίοδο αυτή, οι Τούρκοι επιθυμούσαν να εξαφανίσουν κάθε ελληνικό στοιχείο από τη Μικρά Ασία, προβαίνοντας σε ανείπωτα εγκλήματα, σύμφωνα και με τις μαρτυρίες των Δυτικών αυτοπτών μαρτύρων: Μαζικές πυρπολήσεις κτιρίων και ανθρώπων, βιασμοί, εκτελέσεις, βασανιστήρια. Αμερικανοί μάρτυρες διηγούνται ιστορίες για πυρπολήσεις αρρώστων μέσα σε νοσοκομεία και παιδιών μέσα σε σχολεία.

Αποκορύφωμα αποτέλεσε η πυρπόληση της

αρμενικής και της ελληνικής συνοικίας της Σμύρνης.

Το κάψιμο των σπιτιών ανάγκασε τους κρυμμένους σε αυτά χριστιανούς να βγουν έξω στους δρόμους, με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι που είχαν ξεφύγει από

τις προηγούμενες σφαγές, να πέφτουν στα χέρια των Τούρκων και να υφίστανται τρομερούς βασανισμούς πριν τον θάνατό τους.

Η Καταστροφή του 1922 επέφερε βαθιές τομές εντός της ελληνικής κοινωνίας.Η άφιξη και εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα επηρέασε έντονα κάθε πτυχή της ζωής, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική.

Τα παραπάνω γεγονότα των χρόνων εκείνων παρουσιάστηκαν στην εκδήλωση που διοργανώθηκε από το σχολείο μας,σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών «Ρίζες» και το Δήμο Χαλανδρίου. Οι μαθητές αφηγήθηκαν μαρτυρίες προσφύγων πρώτης γενιάς και παρουσίασαν ένα θεατρικό με τίτλο «Πώς φτάσαμε ως εκεί», το ντοκιμαντέρ «Υπάρχουν χαμένες πατρίδες;» καθώς και στη σκηνή παρουσιάστηκαν παραδοσιακοί χοροί.

Η εκδήλωση ήταν περιτριγυρισμένη από ένα κλίμα θλίψης και συγκίνησης,όλοι βρισκόμασταν στον χώρο ενωμένοι. Η συγκέντρωση αυτή συνέβαλε σημαντικά στην ευαισθητοποίηση των μαθητών και μαθητριών, οι οποιοί παράλληλα, μέσα από το χρόνο που αφιέρωσαν και τη μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλαν για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης αυτής, πέτυχαν ένα αποτέλεσμα αξιοθαύμαστο.Τους ευχαριστούμε διότι μας βοήθησαν να θυμηθούμε.

Κυριακού Στέλλα

Χατζηκυριάκου Ιωάννα

Πήραν μέρος οι : Αρφαρά Α., Καραντάκη Ε., Τσακαλάκη Ε., Χατζηχαραλάμπους Α.

Αγγελόπουλος Π., Βίβος Δ., Φλούδας Π. (Θεατρικό – Υπ.

Εκπαιδευτικός: Βαζαίου Σ. )

Σπηλιοπούλου Α., Ψαριανός

Μ., Τσακιράκη Ρ., Μπαντρός Σ., Φραζελάς Κ., Κλάδος Μ., Δημοπούλου Μ., Βλαχογιάννη Δ., Ηλιοπούλου Α. (ΑφηγήσειςΥπ. Εκπαιδευτικοί: Δεμένεγα Σ -Αποστολάκη Κ.)

Ασημακοπούλου Ζ., Βλαχογιάννη Δ., Δημοπούλου Μ., Ορφανού Κ., Παλάκη Χ., Κατσίβα Α., Ηλιοπούλου Α., Καλλιοτζοπούλου Χ., Χατζηκυριάκου Ι., Κατσιμπέρη Ε., Παναγοπούλου Η., Τσατάνη Κ. (Χοροί, Υπ. Εκπαιδευτικός: Πασαλιμανιώτου Π )

Ένωση Ποντίων «Ο Ακρίτας» (Χοροί), Τσούνη Μ., Πουλάκης Φ. (Τεχνική Επιμέλεια) Κατσαούνη Μ., Ανδρεαδέλλης Μ. (Φωτογραφικό Υλικό)

Οργανωτική επιτροπή Αθανασάτου Ι., Καραμπουρνιώτης Ν., Αρβανίτης Π., Αρζουμανίδου Δ., Ανδρεαδέλλης Μ.

Σελίδα 4- έκδοση 3

Στο πλαίσιο της επαναλειτουργίας της σχολικής βιβλιοθήκης του 2ου Λυκείου – 2ου Γυμνασίου Χαλανδρίου η κ. Ευγενία Κατούφα Δημοσιογράφος, Κοινωνική Λειτουργός, Επιστήμων Κοινωνικής Πολιτικής παρουσίασε το βιβλίο «Η Συμβολή της Γυναίκας στην ελληνική Επανάσταση». Απέδωσαν

κείμενα οι μαθήτριες Α. Αρφαρά και Ε. Καραντάκη. Την εκδήλωση τίμησαν με τις παρουσίες τους η κ. Αλεξανδρή Θ. εκπρόσωπος του Δήμου και ο κ. Αποστολόπουλος Κ. Σύμβουλος Παιδαγωγικής Ευθύνης του σχολείου μας. Την ίδια μέρα έγινε και μουσική εκδήλωση στον αύλειο χώρο ο οποίος αναβαθμίστηκε και χρησιμοποιείται για δράσεις, μαθήματα, εκδηλώσεις. Ο μαθητής Γιαννακάκος Ορέστης-Οδυσσέας του συστεγαζόμενου Γυμνασίου έπαιξε τσέλο σε μαθητές και εκπαιδευτικούς και των δυο σχολείων (2ου Λυκείου – Γυμνασίου). Υπ. Εκπαιδευτικοί: Αρζουμανίδου

Δ., Αναστασάκου

Ε., Κατσαούνη Μ., Κουτσουράδης Ν., Λειβαδάρου Μ., Μεντώνης Π. και Πούλου Ε.

Άντον Τσέχωφ «Η αρκούδα»

Με το μονόπρακτο του Α. Τσέχωφ «Η αρκούδα» έληξαν τα μαθήματα τη φετινή σχολική χρονιά. Το παρουσίασαν οι μαθητές της Β΄ τάξης Κατερίνα

Μαρκαντώνη, Ελένη Καραντάκη και Μάνος Κλάδος. Υπ. Εκπαιδευτικός η κ. Πηγή Λυριντζή

Με ένα βιβλίο ταξιδεύω σε μέρη που με πάει μόνο το μυαλό

Σελίδα 5- έκδοση 3

Στη γιορτή του σχολείου μας για την 25η Μαρτίου παρουσιάστηκε με επιτυχία το έργο «Για ένα κόσμο στο δικό τους ανάστημα..»Σύμφωνα με το σενάριο δύο μαθητές αποφασίζουν να διοργανώσουν τη συγκεκριμένη γιορτή με ένα διαφορετικό τρόπο. Συγκεκριμένα αφήνουν τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, τους ραγιάδες, τους κοτζαμπάσηδες, τους στρατιωτικούς, τους πολιτικούς αλλά και τις ελληνοπούλες να παρουσιάσουν με τρόπο δραματοποιημένο τη ματιά τους

για τον αγώνα του ΄21 , αναφερόμενοι σε σημαντικές στιγμές του αλλά και στο πριν και το μετά του της επανάστασης.

Στόχος του έργου, που γράφτηκε από τη Δεμένεγα Σταυρούλα καθηγήτρια φιλόλογο του σχολείου μας, ήταν να συνειδητοποιήσουν με βιωματικό τρόπο οι μαθητές τη σημασία των αγώνων για την κατάκτηση της ελευθερίας ώστε να συνεχίζουν να αγωνίζονται για ένα κόσμο στο ανάστημα εκείνων των μακρινών μας προγόνων. Η γιορτή έληξε με παραδοσιακούς χορούς από μαθήτριες του σχολείου.

μέσα από τα μάτια

έκδοση

«Για έναν κόσμο στο δικό τους ανάστημα»

Σελίδα 6-

«Ο πόλεμος

των παιδιών» πρωτοβουλία καλλιτεχνικής δημιουργίας της Επιτροπής Ειρήνης του Δήμου μας

Οι

μαθητές δημιουργούν…

Ζούμε σ ’ένα κράτος που η απόγνωση κρύβεται

Ζούμε σ’ ένα κράτος που δεν υπάρχει ευθύνη

Ζούμε σ’ ένα κράτος όπου όλοι πονάνε αλλά κανείς δεν το λέει

Τελικά δεν φταίνε οι δεξιοί

Τελικά δεν φταίνε οι αριστεροί

Φταίνε όλοι τους

Συγκαλύπτουν εγκλήματα χρόνων

Είναι συνένοχοι σε φόνους

Η Ελλάδα πονάει

Η Ελλάδα πεθαίνει

Η Ελλάδα έχει αγανακτήσει

Όλα αυτά εξαιτίας της δικής τους αμέλειας

Εμφανίζονται στα κανάλια και κατηγορούν ο ένας τον άλλο

Μα καλά για χαζούς μας περνάνε;

Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει ξανά το ίδιο

Δεν επιτρέψουμε ποτέ ξανά οι γονείς να κλαίνε για τα παιδιά τους

Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά αθώοι να ταξιδέψουν στον ουρανό

Κυριακού Στέλλα

Μια αισιόδοξη ματιά στην καθημερινή διαδρομή

Βγαίνοντας από το μετρό κατευθύνθηκα προς τη στάση λεωφορείων πού βρισκόταν λίγα τετράγωνα πιο κάτω, όπως με είχε ενημερώσει πριν λίγο μία κυρία με ηλικιωμένο και γεμάτο ζεστασιά πρόσωπο. Οι δρόμοι φωτίζονταν από τις ζεστές ακτίνες του ήλιου. Ενώ περίμενα το λεωφορείο, παρατηρούσα τον γεμάτο ζωντάνια χώρο. Πλήθος κοριτσιών με φωτεινά πρόσωπα και πολύχρωμα φορέματα έτρεχαν στο διπλανό πάρκο. Οι έντονες φωνές των πουλιών στα δέντρα διαπερνούσαν

το στενό. Σύντομα το λεωφορείο, γρήγορο σαν να είχε φτερά, με είχε αφήσει στον προορισμό μου. Το θαλασσινό αεράκι με περιτριγύριζε τώρα και η υφή της άμμου ήταν σαν να περπατούσε κανείς σε βελουδένιο στρώμα, ένα ανάλαφρο μονοπάτι. Χατζηκυριάκου Ιωάννα

Σελίδα 7- έκδοση 3

Κατά λάθος Ελλάδα

σε όλο

Ένας επικήδειος για τη φόνισσα του Παπαδιαμάντη

Φτάνοντας η Φραγκογιαννού στο τέλος της ζωής της

βίωσε τη θεϊκή δικαιοσύνη. Έφυγε...έχοντας διαπράξει

όλα αυτά τα εγκλήματα εις βάρος των μικρών παιδιών

και μη προλαβαίνοντας να εξομολογηθεί για τις

αμαρτίες της. Όμως οι άνθρωποι κατά πόσο μπορούν

να πάρουν τη θέση του θεού και να μιλούν με τόση

κακία και αποστροφή, καταργώντας την; Είναι γεγονός

πως η Φραγκογιαννού είναι υπεύθυνη για όσα έκανε.

Όμως θα μπορούσαμε να πούμε πως οι πράξεις της αν

όχι αιτιολογήσιμες, είναι εξηγήσιμες. Κατανοούμε ότι

τέτοιου είδους συμπεριφορές φανερώνουν τις

παθογένειες της κοινωνίας. Η Φραγκογιαννού όντας

κορίτσι που έζησε κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς

περιθώρια για όνειρα, μόρφωση ακόμα και

ικανοποίησης των άμεσων αναγκών της, πώς θα

μπορούσε να σκέφτεται θετικά για τα κορίτσια που

βρίσκονται στη θέση της; Οι πράξεις της δηλώνουν πως

δεν είναι ευχαριστημένη με τη ζωή που πέρασε.

Βέβαια όλοι θα σπεύδατε να σημειώσετε πως όλες οι

γυναίκες έζησαν με τον ίδιο τρόπο, αλλά δεν έγιναν

φόνισσες. Και θα συμφωνήσω. Κι άλλες γυναίκες

βίωσαν τα ίδια και χειρότερα με την Φραγκογιαννού

αλλά δεν στράφηκαν στο έγκλημα...

Παρολαυτά, αυτή η διαπίστωση δεν γίνεται να δώσει συγχωροχάρτι στην κοινωνία που επιτρέπει να ευδοκιμήσουν τέτοιες συμπεριφορές. Από την στιγμή που υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που αντιδρά με αυτό τον τρόπο, πρέπει να αναρωτηθούμε την αιτία! Καθώς αυτή η γυναίκα λειτουργεί με μια λογική, μια συνέχεια, αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει «γιατί» πίσω από κάθε έγκλημά της. Άρα εμείς οι άνθρωποι πριν βιαστούμε να το «παίξουμε» ηθικολόγοι πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα στην ψυχοσύνθεση της και να αποδώσουμε στην κοινωνία τις ευθύνες που τις αναλογούν για αυτές τις βάναυσες συμπεριφορές. Ολοκληρώνοντας, πρέπει να σημειωθεί πως οι πράξεις της πράγματι είναι κατακριτέες και κολάσιμες αλλά οι παράγοντες που την οδήγησαν σ’ αυτές δεν είναι δίκαιο να μας διαφεύγουν ούτε να τις παραβλέπουμε με απώτερο σκοπό την ανθρώπινη ηθικολογική κατάκριση της γυναίκας!

Σπηλιοπούλου Αντιγόνη

(εμπνευσμένος από το διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη, Το μοιρολόγι της φώκιας, όπου η μικρή Ακριβούλα πέφτει

από ύψος στη θάλασσα και πνίγεται προσπαθώντας να βρει τη γιαγιά της)

Ακριβούλα:

Ήταν πολύ οδυνηρό αυτό που μου συνέβη. Δεν κατάλαβα ούτε θυμάμαι τι έγινε. Έψαχνα τη γιαγιά μου. Ήθελα να

γυρίσουμε μαζί, να μου μιλήσει λίγο, να της πω τα νέα μου. Όλο κλαίει και στενοχωριέται, ούτε σημασία μου δίνει

ούτε μου μιλάει. Λέει μόνο για τους θείους που λείπουν και για τους άλλους που πέθαναν πριν τόσα χρόνια. Ίσως δεν

ήμουν αρκετά καλή μαζί της και γι’ αυτό δεν με αγαπούσε όσο αυτούς. Τώρα πια δεν προλαβαίνω να την κάνω να με αγαπήσει. Δεν έπρεπε να φύγω κρυφά από τη μαμά ούτε να ξεχαστώ με το βοσκό και τη μουσική του. Μ’ άρεσε όμως

τόσο πολύ, ήθελα να χορέψω και να τραγουδήσω μαζί του. Ήταν υπέροχα. Θα ‘πρεπε να πήγαινα συνέχεια!! Όμως

τώρα πια δεν θα μπορώ να ξανακάνω τίποτα! Έχω κολλήσει εδώ μόνη μου. Εκτός κι αν… Μπορώ να βρω όλους τους νεκρούς συγγενείς και να έχω ξανά μια ωραία οικογένεια! Αν δεν με αγαπήσουν και αυτοί; Η γιαγιά αυτούς τους νοιαζόταν περισσότερο· γιατί; Τι καλύτερο έχουν; Δεν θα μου δώσουν σημασία… Άστο, δεν πάω. Μα τι να κάνω; Εγώ

τη ζωή μου θέλω πίσω! Θα μπορούσα να πάω τόσες βόλτες, να κάνω νέους φίλους! Να μεγαλώσω, να κάνω παιδιά,

να μείνω στο χωριό με τα παιχνίδια μου! Αλλά τώρα πέθανα… Μ’ έφαγε αυτή η χαζή η φώκια! Μ’ έφαγε!! Τη μισώ!

Αν και ήταν η μόνη που έμαθε πως πέθανα. Τραγούδησε και για μένα!! Ίσως δεν ήταν τόσο κακιά… ίσως αυτό έπρεπε

να κάνει. Τουλάχιστον, αυτή με πρόσεξε Οικονομίδη Αγγελική

Σελίδα 8- έκδοση 3

Ο μονόλογος της Ακριβούλας

Αντιγόνη του Σοφοκλέους: Να λοιπόν γιατί…….. (θεατρικός διάλογος)

(χτυπάει το κουδούνι του σχολείου για διάλλειμα)

Σοφοκλή!! Τι έχουμε τώρα;

- ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΟΥ!!! (γελώντας)

Αγόρι μου πας καλά;

- Ναι

- Τι ναι; Ποιο έργο σου;

- Αντιγόνη έχουμε ξύπνα… Αντιγόνη Σοφοκλέους αν έχεις ακουστά..

Πω πωωω… Σου έχουν πει πόσο αστείος είσαι;

- Χάχα, όχι

Καθόλου, στο λέω εγώ.

- Εκνευρισμένο σε βλέπω, γιατί;

Γιατί είμαι!

- Ναι το βλέπω αυτό. Για ποιο λόγο δεν ξέρω

Με αυτό το παλιομάθημα

- ΜΕ ΤΟ ΈΡΓΟ ΜΟΥ;;;; (γελώντας)

- Μην το συνεχίζεις!

- Έλα εντάξει. Πες γιατί είσαι έτσι. - Ρε φίλε δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να καθόμαστε πάλι 7η ώρα να κάνουμε αυτή την αηδία

- Ε όχι και αηδία! Είναι καλό και μαθαίνεις αρκετά

- Τι εννοείς αρκετά; Τι με νοιάζει αν η τύπισσα θάψει τον αδερφό της ή όχι; Τι με νοιάζει αν σκοτώθηκε ο γιος του Κρέοντα; Τι με νοιάζουν όλα αυτά; Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος

- Κάτσε ρε Σόφο, δηλαδή μόνο αυτό έχεις καταλάβει; Γι’ αυτό νομίζεις το διδασκόμαστε; Για να δούμε αν θα τον θάψει ή αν στο τέλος θα την σκοτώσουν ή για το love story μεταξύ Αντιγόνης και Αίμωνα

- Ε ναι. Πίστεψέ με, αυτό είναι όλο. Δεν έχουν τι να μας κάνουν τελευταίες ώρες και μας βάζουν αυτό απλά για να μην μας στείλουν σπίτια μας.

Όπα φίλε εδώ είσαι λάθος.

- Για πες εσύ που είσαι σωστός, γιατί το κάνουμε αυτό;

- Στην αρχή της χρονιάς είχα την ίδια απορία με εσένα και μπήκα στο ίντερνετ να ψάξω το βαθύτερο νόημα του έργου. Ο συνονόματός μου είχε επηρεαστεί από την εξορία του Θεμιστοκλή, αυτουνού από τη Σαλαμίνα, ξέρεις;

- Ναι τον θυμάμαι.

- Ωραία. Έγραψε λοιπόν την Αντιγόνη γιατί ήθελε να επεξεργαστεί τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι

απέναντι σε θέματα ηθικής

- Καλά το πας για συνέχισε

- Στην ουσία ήθελε να δει αν ωφελεί να τηρήσεις τους ηθικούς νόμους, παρόλο που θα πας κόντρα στου νόμους που θέτουν οι άνθρωποι με κίνδυνο να σε σκοτώσουν.

- Εμένα;

- Όχι εσένα μωρέ, τρόπος του λέγειν. Γι’ αυτό το διδασκόμαστε, για να καταλάβουμε κι εμείς αν πρέπει να ακούμε την καρδιά μας ή αυτά που επιβάλλουν οι γύρω μας - Αα. Ναι αλλά γιατί έβαλε τον Κρέοντα και την Αντιγόνη και δεν έβαλε τον Μπάμπη και τη Δήμητρα;

Σελίδα 9- έκδοση 2

- ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ ΡΕ ΜΕΓΆΛΕ;; ΕΓΩ ΤΟ ΈΓΡΑΨΑ;; Απ’ ότι έχω καταλάβει, τα πρόσωπα εδώ είναι καθαρά συμβολικά.Ο Κρέοντας είναι αυτός που έχει την εξουσία και βάζει τους νόμους. Ο Αίμων, ο γιός του Κρέοντα που έκανε παιχνίδι με την Αντιγόνη, είναι αυτός που υποστηρίζει την δύναμη του λαού και είναι εναντίον της παντοδυναμίας του πατέρα του. Με άλλα λόγια τον έχει χτυπήσει ο έρωτας κατά κούτελα. Ο Κρέοντας όμως επιμένει να τιμωρήσει όποιον καταπατάει τους νόμους και στην συγκεκριμένη περίπτωση την Αντιγόνη που δεν άκουσε τον πεθερούλη της και έθαψε τον αδερφό της

Τόσο απλό! (χτυπάει το κουδούνι για τέλος διαλλείματος)

- Τι λες ρε παιδί μου… Και όλα αυτά τα σκεφτόταν ο Σοφοκλής;

- Εγώ;

- Όχι εσύ μωρέ; Ο παλιός ο Σοφοκλής

- Ε βέβαια ρε Μήτσο! Τι λέμε τόση ώρα; Είδες λοιπόν πόσο σημαντικό είναι το έργο του; Δεν πρέπει να το περνάμε στην πλάκα. Η πλάκα έχει όρια, μετά είναι το Μοναστηράκι

Τώρα εγώ πρέπει να γελάσω; Άντε πάμε γρήγορα μέσα να δούμε τι θα γίνει. Οι ηθικοί νόμοι θα αποδειχτούν πιο ωφέλιμοι;;; (με αγωνία) - Πώς τ’ αλλάζεις το συναίσθημα;… (χαρούμενος που του άλλαξε γνώμη θέλοντας να του τονίσει την προηγούμενη άποψή του) Άντε πάμε.

Χατζηχαραλάμπους Άγγελος-Ιωάννης

Αγαπητή κυρία Πολυδούρη, Με αφορμή την πρόσφατη ανάγνωση του ποιήματος σας ‘’Μόνο γιατί μ’ αγάπησες’’ σκέφτηκα να σας γράψω αυτό το γράμμα θέτοντας τις σκέψεις μου για την στάση την οποία, από ό,τι είδα, έχετε ως προς την ζωή σύμφωνα με όσα αναφέρατε στο ποίημα σας.

Τα όσα γράψατε ήταν τροφή για σκέψη. Ο έρωτας είναι ένα από τα σημαντικότερα, για όλους τους ανθρώπου, αισθήματα, δίνει στο άτομο ελπίδα, χαρά, την δυνατότητα απόλαυσης των απλών καθημερινών δραστηριοτήτων αλλά και ένα μεγάλο

για ζωή. Αρχικά ήμουν ένα από τα άτομα που δυσκολεύονταν να πιστέψουν πως η αγάπη και ο έρωτας παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στις ζωές μας. Με το ποίημα σας όμως, συνειδητοποίησα πως το συναίσθημα αυτό είναι ανάγκη. Θα συμφωνήσω ακράδαντα μαζί σας και με τα όλα όσα είπατε, τον τρόπο που εκφραστήκατε ως προς το ζήτημα αλλά παράλληλα θα ‘’ζηλέψω’’ τα συναισθήματα σας, τα μοναδικά αισθήματα που νιώσατε σε κάθε μια από τις σκηνές που με τρυφερότητα περιγράψατε.

Έρχομαι στην κατάληξη πως ο έρωτας είναι κάτι μοναδικό. Πολλές φορές αναπάντεχο, χωρίς κριτήρια, χωρίς διαχωρισμούς. Ο έρωτας και η αγάπη ενώνουν τον κόσμο μας, ενώνουν την κοινωνία μας. Είναι τα μόνα που μας κρατάνε ζωντανούς, μας δίνουν λόγους να συνεχίζουμε και να ελπίζουμε

Με εκτίμηση, Δέσποινα Στόκα

Πολυδούρη

Γράμμα στην κυρία

‘’θέλω’’

Σελίδα 10- έκδοση 3

Όχι μόνο… γιατί μ’ αγάπησες!!

(Άρθρο εμπνευσμένο από το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη, Μόνο γιατί μ’ αγάπησες, σχετικό με τον ετεροπροσδιορισμό της ανθρώπινης ύπαρξης)

Η Μαρία Πολυδούρη στήριξε μια

συλλογή της, όμως, δεν ήταν το μόνο που στήριξε σε αυτόν. Διαβάζοντας κανείς το ποίημά της «Μόνο γιατί μ’

αγάπησες», συμπεραίνει με ευκολία την τάση ετεροπροσδιορισμού της μέσω του Καρυωτάκη. Συγκεκριμένα, η Μαρία

Πολυδούρη φαίνεται να βασίζει τη ζωή της, επαγγελματική και προσωπική, στην αποδοχή της από το άλλο φύλο, με

αποτέλεσμα τις αντικρουόμενες απόψεις των αναγνωστών.

Υπάρχει πληθώρα λόγων διαφωνίας με τη στάση της Πολυδούρη. Αρχικά, η χρήση ενός ατόμου ως μοναδική πηγή αυτοπροσδιορισμού οδηγεί στην πλήρη εξάρτηση και στην αδυναμία διαχείρισης κρίσιμων ζητημάτων χωρίς βοήθεια, στερώντας έτσι την αυτονομία και αυτάρκειά της ως ανθρώπου και καθιστώντας την όχι μόνο εύκολα εκμεταλλεύσιμη

αλλά και ευάλωτη. Πιο αναλυτικά, τέτοιες συμπεριφορές ενδέχεται να συμβάλλουν στην κλιμακωτή πτώση ψυχικής

ισορροπίας ενός ατόμου. Τέλος, η ζωή δεν καθορίζεται μόνο από τον κοινωνικό περίγυρό μας αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό, με την αυτοβελτίωση να θεωρείται βασική επένδυση του καθενός για την εξασφάλιση φυσικής και ψυχικής υγείας.

Παρά την «υπερβολή» στο περιεχόμενο των ποιημάτων της, η Μαρία Πολυδούρη δεν παύει να είναι μια από τις σημαντικότερες ποιήτριες της χώρας μας, έχοντας προσφέρει εξαιρετικά αξιοσημείωτο έργο στον χώρο της ρομαντικής ποίησης.

Καραντάκη Ελένη, Κούδα Αγγελική

Ο Πέπονας γράφει γράμμα στον Τουρκόγιαννο

(εμπνευσμένο από το έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, Κατάδικος, όπου ο Τουρκόγιαννος καταδικάστηκε για έγκλημα

που έκανε ο Πέπονας, αλλά, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να αποκατασταθεί η αδικία εις βάρος του, δεν το έκανε)

Τουρκόγιαννε,

Έχουν περάσει επτά μήνες από την ημέρα της

ομολογίας μου, τη μέρα που κάτι άλλαξε μέσα μου.

Ξέρω, δεν περίμενες γράμμα μου.

Από τη μέρα που βγήκα από τη φυλακή δεν έχουν

σταματήσει να με βασανίζουν οι στιγμές του φόβου

και της ομολογίας μου. Μπορεί να γύρισα σαν ήρωας

στο χωριό, αλλά μέσα μου ήξερα πως είμαι

εγκληματίας. Προσπάθησα να προσποιηθώ ότι είμαι

καλά, αλλά τίποτε δεν φάνταζε το ίδιο πια. Κάθε φορά

που με αποκαλούν ήρωα, το μόνο που μπορώ να

σκεφτώ είναι ότι εσύ είσαι ο πραγματικός ήρωας και

εγώ είμαι απλώς ένας υποκριτής.

Ξέρω πως όλα αυτά θα σου φαίνονται άχρηστες

πληροφορίες, αλλά, γνωρίζοντας πως τη Μαργαρίτα

τη συμπονάς, νοιώθω πως οφείλω να σου

εξομολογηθώ κάτι. Κάθε φορά που τη βλέπω να

κοιμάται στο πλευρό μου, κάθε φορά που την παίρνω

αγκαλιά, κάθε φορά που της λέω «σ’ αγαπώ», με

τρώει η τάση να ομολογήσω, πάλι, τα πάντα, με τη

μόνη μου διαφυγή από αυτές τις σκέψεις να είναι το

ποτό.

Μόνο με αυτό μπορώ να προσποιούμαι, μόνο με αυτό

καταφέρνω να διώξω τις τύψεις μου.

Δεν αντέχω, όμως, άλλο, θα λυγίσω, το ξέρω! Θέλω να

της τα πω όλα, αλλά φοβάμαι ότι, αν της τα πω, δεν

θα σκοτώσω μόνο τη χαρά μου με το χωρισμό μας, αλλά και κάθε σεβασμό απέναντι στο πρόσωπό της, όχι μονάχα από μένα αλλά και από όλο το χωριό.

Ξέρω πως ο λόγος αποφυλάκισής μου ήταν η

προστασία της Μαργαρίτας, αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω. Αν της το πω, θα της καταστρέψω και τη ζωή

και την καρδούλα, αλλά, αν δεν της το πω, θα κοιμάται δίπλα σε ένα δολοφόνο κάθε βράδυ.

Θέλω ο έρωτας να κερδίσει, αλλά η ζωή δεν είναι πάντα παραμύθι. Τι πρέπει να κάνω; Ευχαριστώ, Πέπονας

Καραντάκη Ελένη, Κούδα Αγγελική

Σελίδα 11- έκδοση 3

ολόκληρη ποιητική συλλογή στον έρωτά

της με τον Κ. Καρυωτάκη. Η ποιητική

Στους αγώνες του Σχολικού Πρωταθλήματος Ελλάδας – Κύπρου πήραν μέρος μαθητές και μαθήτριες με την

καθοδήγηση, τον συντονισμό και την εμψύχωση της καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής κ. Πασαλιμανιώτου Π.

ΜΠΑΣΚΕΤ: Η ομάδα μπάσκετ του

σχολείου μας αγωνίστηκε στα

Πευκάκια με την ομάδα του Ιδιωτικού

Λυκείου Σαν Ζοζέ. ¨ολοι έπιαξαν

δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό.

Συνεργάστηκαν άψογα μεταξύ τους με

ήθος και χωρίς να τα παρατήσουν έως

το τελευταίο λεπτό. Το αποτέλεσμα

δεν ήταν καλό για εμάς, αλλά η ομάδα

μας ήταν αξιέπαινη για την

προσπάθεια που κατέβαλε και το ήθος

που επέδειξε.

Την ομάδα μπάσκετ αποτελούν οι: Κάτσαρης Κ., Μπαλάφας Θ., Νικολόπουλος Δ., Παπαβασιλείου Κ., Πατέρας Γ., Παττάς Θ., Χατζηχαραλάμπους Α., Ασλάνογλου Ι., Γιαννάτος Γ., Καλόσακας Π., Σιαφάκας Γ., Τζαβίδης Β., Φαρμάκης Δ.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Η ομάδα του ποδοσφαίρου έπαιξε στο γήπεδο Μεταμόρφωσης με το 1ο ΓΕ.Λ. Αγ. Παρασκευής. Η παρουσία της ήταν εξαιρετική. Οι πολλές ανατροπές στο σκορ μας έκαναν να πιστέψουμε ότι θα πάμε στα πέναλτι. Δυστυχώς, στο τελευταίο λεπτό οι αντίπαλοι έβαλαν γκολ και έτσι χάσαμε τον αγώνα. Μπράβο στα παιδιά μας για την αγωνιστικότητα και το αθλητικό πνεύμα που κατείχαν!

Την ομάδα ποδοσφαίρου αποτελούν οι μαθητές:

Θανασάς Π., Κούρος Ν., Μαρκάκης Δ., Μέλλος Α., Οικονομίδης Κ. (Νεκταρίου), Θεοδωρόπουλος Α., Καρακάσης Α., Κούρος Ο., Ρούσος Ν., Διακουμόπουλος Η., Καραθανάσης Χ., Νίνος Α., Οικονομόπουλος Ι., Παπατριανταφύλλου Μ., Πολυτραμής Σ., Τσαταλιός Η., Φικάι Ε., Χατζηευσταθίου Α.

ΤΖΟΥΝΤΟ: Το χρυσό μετάλιο κέρδισε η Αργυρώ Μιναρετζή

ΕΙΣ

: Μαρκάκης Δ. 100Μ.: Χαλιβελάκη Ι.

Μετά από πολλά χρόνια αγοράσαμε στολές για τις ομάδες ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης με την αρωγή της Σχολικής Επιτροπής, στην οποία εκφράζουμε θερμές ευχαριστίες. Τα παιδιά μας αξίζουν το καλύτερο!

Σελίδα 12- έκδοση 3

ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΑΛΜΑ ΜΗΚΟΣ

Αθλητικά

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με την αναχώρηση μας από το σχολείο για το λιμάνι του Πειραιά. Με την επιβίβαση μας στο

πλοίο η χαρά στο πρόσωπο του κάθε παιδιού δεν μπορούσε να μείνει κρυφή. Το καράβι ξεκίνησε και ενώ είχαμε

ένα πολύωρο ταξίδι μπροστά μας, η σκέψη μας ήταν μόνο στην Σαντορίνη και για το πως θα εξελιχθούν τα

πράγματα τις ακόλουθες μέρες. Φτάνοντας στον προορισμό μας μετά από οχτώ ώρες γέλιου και διασκέδασης, μεταφερθήκαμε στο ξενοδοχείο Δαίδαλος οπού εκεί μοιραστήκαμε στα δωμάτιά μας. Αφού ετοιμαστήκαμε

πήγαμε στο μοναδικό και αξέχαστο αξιοθέατο το ηλιοβασίλεμα στην Οία. Το θέαμα που αντικρίσαμε μας άφησε όλους άφωνους. Η ηρεμία και η γαλήνη που μας έφερε ήταν ένα ανεπανάληπτο συναίσθημα, το οποίο ήταν

μοναδικό γιατί το ζούσαμε με τους φίλους μας Ύστερα από μια μικρή βόλτα στην Οία πήγαμε να δειπνήσουμε στη

ταβέρνα. Φάγαμε και μεταβήκαμε στο ξενοδοχείο για να φορέσουμε κάτι πιο εντυπωσιακό μιας που θα ήταν η

πρώτη μας βραδινή έξοδος σε αυτό το νησί. Ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο κλαμπ ονόματι Μαμούνια.

Δημιουργήσαμε μοναδικές αναμνήσεις όχι μόνο με τους φίλους και συμμαθητές μας αλλά και με τους καθηγητές

μας που μας έκαναν να γελάσουμε και να νιώσουμε πιο άνετα μαζί τους. Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα

συνεχίστηκε πηγαίνοντας στο Μοναστήρι του προφήτη Ηλία το οποίο ήταν κλειστό λόγω της απώλειας ενός

μοναχού. Έτσι συνεχίσαμε στον επόμενο προορισμό το χωριό Πύργος πού ήταν η πρώτη πρωτεύουσα του νησιού

μέχρι το 1.800 και είναι το υψηλότερο χωριό της Σαντορίνης. Ύστερα συνεχίσαμε την ξενάγησή μας στο Ακρωτήρι της Θήρας. Επισκεφθήκαμε τον Αρχαιολογικό χώρο όπου μας εξήγησαν την ιστορία της πόλης. Αντικρύσαμε κτήρια

γκρεμισμένα κάτω από ένα ηφαιστειακό υλικό Μετά από το ταξίδι μας πίσω στην ιστορία του νησιού πήγαμε στο

παραθαλάσσιο χωριό

Περίσσα Η μέρα πέρασε και η ώρα για την επιστροφή στο ξενοδοχείο είχε φτάσει. Μετά από

ένα χαλαρό βράδυ ξεκούρασης το επόμενο πρωινό πληροφορηθήκαμε πως εξαιτίας των καιρικών συνθηκών δεν

θα έχουμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε το ηφαίστειο της Σαντορίνης. Λόγω αυτής της αλλαγής είχαμε την

ευκαιρία να επισκεφτούμε το Οινοποιείο Βενετσιάνου. Μας ενημέρωσαν για την παραγωγή τους και μας έδειξαν τα παλιά μηχανήματα που βοηθούσαν στην δημιουργία των αγαθών. Ύστερα από την ξενάγηση

πραγματοποιήσαμε μια βόλτα στην Θήρα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο ετοιμαστήκαμε για την τελευταία μας

βραδινή έξοδο στο νησί. Περπατώντας στα στενά της Σαντορίνης αντικρύσαμε το μπαρ Murphy΄ s Ήταν ένα

ασυνήθιστο μαγαζί όμως με πολύ κόσμο και ευχάριστους ανθρώπους. Τρίτο και τελευταίο μας βράδυ οπότε όλοι μας προσπαθούσαμε να περάσουμε ευχάριστα και καλύτερα από όλα τα προηγούμενα βράδια. Γυρνώντας σχετικά

νωρίς στο ξενοδοχείο τα παιδία χωρίστηκαν στα δωμάτια με την παρέα τους συζητώντας τις ήμερες που είχαν περάσει. Η ώρα του πρωινού είχε φτάσει και τα κουρασμένα μάτια των παιδιών ήταν φανερά μιας που είχαν

κοιμηθεί ελάχιστα είτε καθόλου. Τελευταίες ώρες στο νησί και κάναμε βόλτα ώστε να δούμε τι άλλο μοναδικό μας

κρύβει η Σαντορίνη. Έφτασε η ώρα για την αναχώρησή μας από αυτό αυτό το εξωπραγματικό νησί. Λύπη και στενoχώρια νιώσαμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με το καράβι γιατί ξέραμε πώς σε μερικές ώρες θα ήμασταν