In een van de lokalen van De Oever, de verslavings afdeling van PC Sint-Amandus, arriveren Anja en Natascha samen voor het interview, allebei twee kopjes koffie in de hand. Beide vrouwen zien er piekfijn uit: een mooi uitgezochte outfit, een perfect kapsel en subtiele make-up. Alsof het twee vriendinnen zijn die op het punt staan te gaan winkelen in de stad. “We zien er allebei graag goed uit, wat zeker mee voor de klik heeft gezorgd”, glimlacht Anja. “We praten vaak over ernstige problemen, maar geven ook graag eens een complimentje, of een tip over kapsels of kledij.” Natascha glundert. “We zijn ook altijd eerlijk tegen elkaar. Een tijdje geleden was ik flink wat kilo’s bijgekomen, waardoor ik me niet meer goed in mijn vel voelde. Anja voelde dat meteen aan, en durfde me daarop ook aan te spreken. Toen ik een snoepreep at, vroeg ze me rechtuit of dat de beste keuze was. Ik was daar eerst wat ondersteboven van. Maar het stemde me tot nadenken: ik besloot gezonder te eten en ben nadien acht kilo vermagerd.” Ook andersom zegt Natascha waar het op staat.“ Anja had op een bepaald moment een nieuw kapsel, met lichte highlights. Ik ben zelf kapster, dus ik heb daar oog voor. En ik vond ze eigenlijk te licht. Dat heb ik haar dus ook gezegd.” Anja glimlacht. “En dat apprecieer ik zeker.”
Meteen een klik Nu straalt Natascha veel zelfvertrouwen uit. Maar drie jaar geleden, toen ze hier voor het eerst werd opgenomen, was dat anders. “Ik was echt een wrak. Eigenlijk kampte ik mijn hele leven al met faalangst en onzekerheid, maar toen ik op mijn 25ste borstkanker kreeg, is mijn zelfbeeld helemaal gekelderd. Ik heb toen geen psychologische begeleiding gekregen, maar probeerde alles zelf te verwerken. Op moeilijke momenten begon ik naar alcohol te grijpen, waardoor ik daar uiteindelijk afhankelijk van werd. Ik zakte steeds dieper weg in een depressie, tot ik me uiteindelijk liet opnemen. Eerst in een ander ziekenhuis, maar daar lag de focus op intensieve groepstherapie. Dat lag me niet, ik begon me alleen slechter te voelen. Toen mijn huisarts voorstelde om naar dit centrum te komen, heb ik dat geprobeerd. En het werd mijn redding. Hier had ik voor het eerst het gevoel dat er naar mij als mens werd gekeken. Mocht hier de Natascha uit 2018 zitten, je zou haar niet herkennen. Ik durf echt te zeggen dat ik een metamorfose heb doorgemaakt. Zonder Anja zou dat nooit gelukt zijn.”
33
0
10
10
20
Natascha had eerst een andere individuele begeleider. Maar toen ze Anja ontmoette tijdens een sessie kooktherapie, voelde ze meteen een klik. “We praatten wat met elkaar, en ik begon me steeds meer open te stellen. Bij Anja groeide het vertrouwen heel snel. Ik had hier nog tegen niemand durven vertellen over mijn borstkanker en het feit dat ik enorm worstelde met mijn eigen lichaam. Maar bij haar kwam dat er allemaal uit.” Na een tijdje werd Anja de nieuwe individuele begeleidster van Natascha. Sindsdien hebben ze elke week twee gesprekken, soms zelfs vaker. “Ik probeer vooral heel goed te luisteren, op een empathische manier”, vertelt Anja. “Het is belangrijk om niet meteen met oplossingen op de proppen te komen, maar samen op zoek te gaan naar wat Natascha nodig heeft. We zijn aan de slag gegaan met elk aspect van haar persoonlijkheid, op een bekrachtigende manier. Soms moest ik eens streng of confronterend zijn, als Natascha bijvoorbeeld dreigde te hervallen. Maar ze heeft doorheen de jaren enorme stappen vooruit gezet, vooral op het vlak van zelfwaarde.”
20
30
30
40
40
50