RETRO ZOOM ••• LUBLIN NA EKRANIE / LESŁAW SKWARSKI Już wydawało się, że sytuacja wraca powoli do normy. Uspokajające komunikaty od najwyższych władz spowodowały, że szybko zapomnieliśmy o ograniczeniach i restrykcjach. Hasło „Zostań w domu!” przeszło do historii, w przestrzeniach zamkniętych jest coraz więcej osób „borykających się z problemami z oddychaniem” (skąd ich tyle – czyżby nowy, nieznany skutek pandemii?), czyli tych bez maseczek. Popularne polskie ośrodki turystyczne pękają w szwach, a miejsce na plażach trzeba zajmować o świcie. By dostać sie na jakikolwiek szlak górski, trzeba odstać w kolejce kilka godzin. Dystans społeczny poszedł w zapomnienie. To nasze reakcje na kilkumiesięczną izolację. Nie jesteśmy przygotowani na tak daleko idące ograniczenia, a lekarze psychiatrzy i psycholodzy już biją na alarm. Zadaniem wielu z nich skutki pandemii będą katastrofalne dla naszego zdrowia psychicznego i będziemy z tego wychodzić latami. Podstępny wirus jednak nic sobie z tego nie robi. Nie słucha komunikatów, za nic ma nasze zdrowie psychiczne. Pod koniec lipca zaatakował ponownie z wielką siłą. I to nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Niektóre kraje już powróciły do zawieszonych restrykcji. Również u nas pojawiają się głosy o możliwości ich przywrócenia. Jeśli do tego dojdzie, to, jest pewne, w pierwszej kolejności dotknie to życia kulturalnego. Jaki więc będzie sierpień w Lublinie, gdzie zapowiedziano niemalże powrót do kulturalnej normalności. Czy uda się zobaczyć zaplanowane duże wydarzenia plenerowe, pójść do kina czy na koncert. Czy raczej spędzimy kolejny miesiąc w domach czekając na lepsze czasy. Tego nikt nie jest w stanie przewidzieć. Przed laty sierpień był miesiącem w którym życie kulturalne zamierało w Lublinie na dobre. Widzowie mogli liczyć na sporadycznie organizowane koncerty i gościnne występy niewielkich grup teatralnych. Czynne były muzea i nieliczne kina. I nic więcej się nie działo. Zespoły artystyczne wojażowały po świecie, teatry łapały oddech przed nowym sezonem artystycznym, a instytucje kultury opracowywały plany działań na jesień i zimę. Słowem „ogórki” w pełni. Czasami atrakcją były odwiedzające nasze miasto ekipy filmowe. Przyciągały tłumy gapiów i dawały też możliwość zarobienia paru groszy za statystowanie. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat powstało tu wiele obrazów dokumentalnych i fabularnych. Nieobce jest to miejsce również twórcom seriali. Lublin „grał” Warszawę, Wilno, Paryż, ale też był tłem dla filmów, których akcja rozgrywa się właśnie tutaj. „Zieja”, „Volta”, „Carte blanche”, „Wołyń”, „Bitwa Warszawska 1920” „Wojenne dziewczyny”, „Panie Dulskie”, „Wszystko przed nami” to tylko kilka tytułów z ostatnich lat. Lubelski Fundusz Filmowy robi wiele, by przyciągnąć do Lublina filmowców z Polski i świata. To dla nas wspaniała reklama, a i zachęta dla turystów do przyjazdu do Koziego Grodu. Pierwszym, który odkrył Lublin dla filmu był Antoni Bohdziewicz, który w sierpniu 1960 roku zrealizował tu zdjęcia plenerowe do filmu „Rzeczywistość”. To dramat społeczno-polityczny na podstawie książki Jerzego Putramenta. Większość akcji filmu rozgrywa się we wnętrzach, ale w scenach plenerowych można rozpoznać lubelskie zaułki, które „udają” przedwojenne Wilno. Lubelska prasa towarzyszyła filmowcom przez cały pobyt zamieszczając notki z planu filmowego. Oto kilka z nich.
59
