Op bezoek bij VVV-Venlo ziet Sef de mooiste nul-nul ooit

Dik zeventig jaar geleden sprong hij achterop de fiets bij zijn vader. Op naar VVV-Venlo, voor een mooie pot voetbal. Nu rijdt deelnemer Sef Soree het stadion binnen in zijn rolstoel, na er twee decennia niet te zijn geweest. Samen met vrijwilliger Rikie Kusters kijkt hij zijn ogen uit: “Het is hier nu nóg gezelliger!”

Het is een uur of 12.00 op een vrijdag in Venlo. Er waait een straffe wind door het stadion, maar Sef lijkt het niet te voelen. Vanuit zijn rolstoel kan hij het veld van voetbalclub VVV-Venlo zowat aanraken. Hij kijkt eens goed om zich heen en ziet alle lege stoeltjes. “Vanavond zit het hier vol”, beseft hij. Er staat een wedstrijd tegen ADO Den Haag op het programma. Maar wat de uitslag ook wordt, Sefs dag kan nu al niet meer stuk. “De kriebels kwamen meteen weer terug”, zegt de geboren en getogen Venlonaar. “Voetbal kijken op televisie is een mooi hulpmiddel voor de thuisblijver, maar zo’n wedstrijd vanavond live in het stadion beleven blijft ongeëvenaard.”

Eerste ritje

Samen met Rikie werd Sef in de Zonnebloemauto naar het stadion gebracht. Een vrijwillige chauffeur van de Zonnebloem reed hem netjes de auto in en zorgde er- voor dat de rolstoel van Sef goed vaststond. “Ik had de Zonnebloemauto al eens op plaatjes gezien, maar dit is de eerste keer dat ik erin rijd. En dat bevalt prima”, zegt de deelnemer goedkeurend. de tribune. We misten geen thuiswedstrijd.” Sef ging altijd met een vaste groep van tien supporters. “En fanatiek meeleven dat we deden.”

Lunch in de bestuurskamer

Fanatiek meeleven

Sefs voorliefde voor voetbal is hem met de paplepel ingegoten. Jarenlang had hij een seizoenskaart van ‘zijn’ club VVV-Venlo. Ook bij Rikie thuis was een bezoek aan de plaatselijke voetbalvereniging vaste prik. “Toen mijn kinderen jonger waren, zaten we elke veertien dagen op

Lichamelijke gebreken maakten het voor Sef helaas een stuk uitdagender om naar het voetbal te gaan. Hij ziet echter iedere wedstrijd en kent alle spelers van VVV-Venlo bij naam en kwaliteiten. Het is dan ook bijzonder als de club zelfs hun bestuurskamer speciaal voor Sef en Rikie openstelt voor een uitgebreide lunch. Terwijl het tweetal aan de tomatensoep en een broodje kroket zit, stapt ineens oud-international Marc van Hintum binnen. Inmiddels is hij hoofd scouting van VVV en is het zijn taak om vóór de transferdeadline nog een goede nieuwe speler binnen te halen.

In de ruimte ernaast wordt dan ook druk gebeld en overlegd. “Niet gedacht dat ik ooit nog eens in de bestuurskamer van VVV zou zitten”, glundert Sef van oor tot oor.

Klein wonder

Dat de deelnemer hier nu zo zit, mag een klein wonder heten. “Ik begon eerst te sukkelen met mijn heupen en kreeg daarna twee hernia’s”, neemt Sef ons kort mee door zijn kwalengeschiedenis. “De nekhernia ontdekten ze net op tijd. Het was zo heftig, dat ik terminaal heb gelegen en met spoed ben geopereerd. Na een lange en zware revalidatie zit ik nu hier, te genieten van alles wat zich op deze dag afspeelt.”

Rolstoelvriendelijke Koel Al ligt het Covebo Stadion - De Koel letterlijk in een kuil, het is goed toegankelijk. Er is een speciale ingang voor rolstoelers en er zijn voldoende invalidenparkeerplaatsen. Ook andere ingangen zijn goed toegankelijk en in het stadion zijn speciale plekken voor mensen in een rolstoel gereserveerd.

In de polonaise

Sinds anderhalf jaar zitten Sef en zijn vrouw - die ook een lichamelijke beperking heeft - bij de Zonnebloem, afdeling Venlo-Noord om precies te zijn. “Een kennisje wees ons erop. Ze vertelde over de leuke activiteiten die de Zonnebloem organiseert. Ik kan je inmiddels uit ervaring zeggen: daar is niets van gelogen. Mijn vrouw en ik slaan geen activiteit over, we zijn altijd van de partij.” Over zijn favoriete activiteit hoeft de deelnemer niet lang na te denken: “De carnavalsmiddag! Ik houd wel van een feestje.”

Vrijwillig genieten

Rikie geniet ervan om Sef zo in zijn element te zien. Zelf is ze een vrijwilliger in hart en nieren. Ze werkt vrijwillig als gastvrouw in het ziekenhuis en in het café van een tuincentrum. Bij de Zonnebloem is ze past kort actief. “Dat ik zoiets moois als dit nu al mag meemaken …”, zegt ze enigszins beschaamd. “Ik geniet net zo van de activiteiten als onze deelnemers. We gaan heel leuk met elkaar om. En ik kijk ernaar uit om op huisbezoek te mogen gaan bij verschillende mensen.”

Vrienden van vroeger

Toen Rikie met Sef in gesprek raakte, bleek hij haar inmiddels overleden man nog te kennen. “Van het samen voetballen in de wijk”, vertelt Sef. “Een jeugdkameraad, ook een echte Venlonaar.” Dat die jeugd alweer even geleden is, beseft Rikie: “Dat is zestig, zeventig jaar geleden dat jullie samen speelden. Toch mooi, weer die connectie door het voetbal.” Ook de connectie tussen Zonnebloemdeelnemer en -vrijwilliger ervaart Sef als heel bijzonder: “We kunnen overal over praten met elkaar. Op de momenten dat ik het zwaar heb, is er altijd een vrijwilliger bereid om naar me te luisteren of om er even samen op uit te trekken. Dat vind ik heel waardevol. Het is fijn om te weten dat er mensen écht dicht bij me zijn.” “Nou, dit is dus precies wat het werk als vrijwilliger zo mooi maakt”, zegt Rikie ontroerd.

Niet geschoten is altijd mis

Aan de wedstrijd van VVV-Venlo tegen ADO maken we maar niet te veel woorden vuil. Die eindigt in een bloedeloze nul-nul. Maar als dat één iemand niet deert, is het Sef wel. “Ik dacht dat ze er in de laatste tien minuten nog wel eentje in zouden knallen, maar dit is de mooiste nul-nul die ik ooit gezien heb”, schatert hij.