Klątwa tygrysa. Wyprawa

Każdego ranka ćwiczyłam z Kishanem sztuki walki, a potem jadłam późne śniadanie z Renem. Popołudniami pomagałam panu Kadamowi w pracy nad tłumaczeniem trzeciej przepowiedni Durgi, wieczorami zaś przyrządzaliśmy razem kolację – chyba że pan Kadam postanawiał zrobić curry. Wówczas sama przygotowywałam sobie posiłek, korzystając z pomocy złotego owocu.

Po kolacji graliśmy zazwyczaj w różne gry, oglądaliśmy filmy bądź czytaliśmy książki w bibliotece. Kishan towarzyszył nam tylko wtedy, gdy opowiadałam jakąś historię. Zmieniał się w czarnego tygrysa i zwijał w kłębek u moich stóp. Zaczęliśmy wszyscy razem czytać Sen nocy letniej. Pan Kadam kupił kilka egzemplarzy, żebyśmy się mogli podzielić rolami. Cieszyłam się z tych wieczorów spędzanych w towarzystwie Rena.

Okazało się, że pan Kadam jak zwykle miał rację. Ren wyglądał na zadowolonego. Jego dobry humor udzielił się nam wszystkim, nawet Kishanowi, który z ponurego, małomównego młodszego brata przeistoczył się w człowieka pewnego swoich atutów. Wprawdzie utrzymywał dystans, ale jego złote, pełne obietnic oczy sprawiały, że się rumieniłam.

Czasem, gdy wieczorami wchodziłam do pokoju muzycznego, był tam Ren z gitarą. Brzdąkał różne piosenki i śmiał się, kiedy go prosiłam o My Favorite Things z Dźwięków muzyki. Któregoś razu Ren zagrał piosenkę, którą kiedyś dla mnie napisał. Obserwowałam go uważnie z nadzieją, że być może wraca mu pamięć. W głębokim skupieniu wygrywał cicho kolejne nuty, jednak wciąż się mylił, zacinał i musiał zaczynać od początku.

Napotkawszy moje spojrzenie, opuścił ręce i uśmiechnął się nieśmiało.

– Przykro mi. Wciąż nie mogę zapamiętać tej melodii. Czy mogę zagrać ci coś innego?

– Nie – rzuciłam krótko i wstałam.

Ren wziął mnie za rękę, ale zaraz puścił.

– O co chodzi? Czemu się smucisz?

– Ta piosenka… To… – Ta, którą próbowałem przed chwilą zagrać? Słyszałaś ją już k­ iedyś­?

– Nie – skłamałam i uśmiechnęłam się smutno. – Po prostu… jest śliczna. – Ścisnęłam go za rękę i uciekłam, zanim zdążył zadać kolejne 19