CZĘŚĆ I. WE JŚCIE DO GRY
Afroamerykaninem, nosił brodę, która w epoce J. Edgara Hoovera była w niełasce. Za Hoovera agentów obowiązywał schludny wygląd – wystarczyły trzy wtopy i wylatywałeś. Chciałem, żeby Bim mnie osłaniał, ponieważ zupełnie nie wyglądał na agenta i nie jeździł jednym z tych nowiutkich samochodów z przyciemnianymi szybami, które zawsze zdradzają tajniaków. A jak ja sam wyglądam? Mam metr dziewięćdziesiąt i ważę sto siedemdziesiąt sześć kilogramów. Też nie wyglądam na agenta. Wyjechaliśmy z La Villetty i we trzech wpakowaliśmy się do mojego hummera. Nie mogłem powiedzieć przez telefon: „Bim, jadę do White Plains. Jedź za mną”. Miałem nadzieję, że zauważy, iż mój H2 rusza, i że dyskretnie pojedzie za nami. Jak zwykle jechałem wolno, żeby nie zgubić ogona. Moje odrętwienie za kierownicą zawsze rozwścieczało Grega. – Prowadzisz jak stara baba! – narzekał mój kompan. – A pośpieszże się, Jackie! Minie pieprzona godzina, zanim zajedziesz tam, gdzie ja dojeżdżam w pół! – Zawsze wolno prowadzę – odpowiadałem mu wtedy. – Mam uraz po wypadku, który przeżyłem w dzieciństwie. Gdyby Greg się spieszył, wyrzekałby: „Musimy szybko być na miejscu. To ma być jazda, do cholery?”. Wtedy udawałem, że tracę orientację w terenie, tylko po to, żeby go wkurzyć. Tym razem tak nie postąpiłem. Tkwiliśmy wszyscy w jednym samochodzie, moim samochodzie, a ja nadal nie miałem pojęcia, co robimy. W drodze Greg wyjaśnił w końcu naturę naszej misji. – Jedziemy do Bloomingdale’s – powiedział. – Mamy znaleźć tego sukinsyna Peteya Chopsa. Uff, więc jeszcze nie kolej na mnie. To dobra wiadomość. Ale dlaczego szukamy krnąbrnego żołnierza mafii w domu towarowym? Greg wstrzymał się z kolejnymi objaśnieniami, mnie zaś jako członkowi jego gangu nie wypadało ciągnąć go za język. Dotarliśmy do Bloomingdale’s, ale nie mieliśmy pojęcia, gdzie do cholery jest ta restauracja. Wszędzie wokół były artykuły gospodarstwa domowego i dywany. Z racji naszego zawodu nie byliśmy zaznajomieni 14